O Σώτος Σταυράκης εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο από το 1992 και ως σκηνοθέτης από το 2004. Αποφοίτησε το 1996 από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου της Ελλάδος όπου φοίτησε με υποτροφία. Είναι κάτοχος MA (WBL in Theatre directing) Middlesex University-London 2009-2012.
Συμμετείχε ως ηθοποιός σε περισσότερες από 60 παραστάσεις (Εθνικό Θέατρο Θ.Ο.Κ και Ελεύθερες ομάδες, Ελεύθερα Θέατρα, Θέατρο Ένα, Ε.Θ.Α.Λ, Θέατρο Σκάλα. Με τον Θ.Ο.Κ υπήρξε τακτικός συνεργάτης από το 1993 και μόνιμος συνεργάτης την περίοδο 2003-20010 και 2012-2015.
Πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις: Φοιτητές (Σκην. Βαρνάβα Κυριαζή), Οι ηθοποιοί (Σκην. Αντρέα Πάντζη), Ένας Όμηρος (Σκην. Εύη Γαβριηλίδη) κ.α.
Άλλοι σημαντικοί ρόλοι που ερμήνευσε ήταν: Μάρκ (Το κουτί με τις Σκιές, Σκην. Αθηνά Ξενίδου), Καθωσπρέπει κύριος (Οι Σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας, Σκην.Γ. Παρασκευόπουλος ), Λορέντζο (Ο Έμπορος της Βενετίας, Σκην Βαρνάβας Κυριαζής), Δον Κάρλος (Δον Ζουάν, Σκην Μιchael Leinerd), Φερδινάνδο, (Τρικυμία, Σκην. Barry Ratter, Κορυφαίος, Λυσιστράτη, Σκην. Γιώργος Μουαίμης, Κορυφαίος, Αντιγόνη, Σκην. Σταύρος Τσακίρης, Σεμπάστιαν (Τέσσερα Ερωτικά Πορτραίτα, Σκην. Σώτου Σταυράκη,) κ.α
Συμμετείχε στο φεστιβάλ Επιδαύρου επτά φορές μέχρι σήμερα με παραστάσεις του Θ.Ο.Κ.
Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις: PERFORMANCE(2004), Μαλλιά Κουβάρια(2006), Blackbird(2010) Τέσσερα ερωτικά Πορτραίτα(2012), Ο σκύλος που καπνίζει ΘΟΚ 2015, …και Ιουλιέτα 2016, …της οικίας ημών εμπιπραμένης (ΚΑΤ’ΟΙΚΟΝ 2015). Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές: «Αναπορεία» 2003 και «Αλλοίωση» 2018.
Το 2011 δημιουργεί και διευθύνει το Πολιτιστικό Ίδρυμα ΚΑΤ’ΟΙΚΟΝ με την σύζυγο του εικαστικό Λία Βογιατζή ενώ τα τελευταία χρόνια ζουν ανάμεσα σε Παρίσι και Λευκωσία με βάση την Κύπρο.
Η επαγγελματική του δράση, η συνέπεια και το ήθος για ένα καλλιτέχνη είναι τα πιο δυνατά όπλα. Η «σιωπή» από τα φώτα μου προκάλεσε την περιέργεια να τον γνωρίσω καλύτερα…Ένας θαυμάσιος άνθρωπος που επιτέλους (γέλια) τον έχουμε πείσει να μας δώσει μια συνέντευξη!
Τι είναι για σας η υποκριτική;
Για μένα η υποκριτική δεν είναι η τέχνη της απομνημόνευσης αλλά η τέχνη της Λήθης. Συχνά μας ρωτάνε την πολύ κοινή ερώτηση» πώς μπορούμε να θυμόμαστε τόσα λόγια;» Το δύσκολο δεν είναι να τα θυμάσαι αλλά να ΤΑ ξεχνάς για να μπορείς να είσαι όσο πιο φυσικός γίνεται. Αυτό θέλει πολλά χρόνια εξάσκηση. Πόσα; Τόσα όσα να νιώσεις την σκηνή σαν το σπίτι σου.
Επιλέγετε τελικά το θέατρο…
Νομίζω το θέατρο δεν το διαλέγεις. Μάλλον εκείνο σε διαλέγει. Θυμάμαι ότι στο Λύκειο αρχικά σκόπευα να ασχοληθώ με την Νομική. Μετά με την μουσική αλλά σε κανένα από τα δυο δεν είχα την υπομονή να αφιερωθώ.
Μια μέρα σε ηλικία 15 χρονών παρακολουθώντας μία παράσταση αισθάνθηκα ότι αυτό που συνέβαινε εκεί πάνω είναι αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Έτσι άρχισα να ασχολούμαι και για πρώτη φορά αισθάνθηκα ότι μπορούσα να αφιερωθώ σε κάτι ολοκληρωτικά. Έτσι και έγινε.
Στα πρώτα μου βήματα με στήριξαν οι γονείς μου αλλά και ο δάσκαλος μου Αντώνης Κατσαρής καθώς και ο Κώστας Δημητρίου ο οποίος γνωρίζοντας το ενδιαφέρον μου με κάλεσε σε κάποιες δουλειές ώστε να έχω ήδη κάποια εμπειρία όταν θα πήγαινα αργότερα να σπουδάσω. Τους ευχαριστώ επ’ ευκαιρίας και από δω.
Πώς νοιώσατε όταν είδατε τον εαυτό σας πρώτη φορά στην τηλεόραση;
Όταν είδα για πρώτη φορά τον εαυτό μου στην τηλεόραση αισθάνθηκα…χοντρός(χαχαχα)! Ναι, τότε ήμουν αρκετά κιλά πιο πάνω! Έκτος από αυτό, αισθάνθηκα ότι έπρεπε να προσέχω πολύ την δημόσια συμπεριφορά μου αφού ο κόσμος άρχισε να με αναγνωρίζει. Αυτό με είχε στεναχωρέσει αφού έπρεπε να αναχαιτίζω τον αυθορμητισμό μου, αλλά με βοήθησε συνάμα να νιώσω την ευθύνη αυτού που κάνω. Θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό που με έκανε να καταλάβω πολλά πράγματα όσο αφορά την ευθύνη της δημόσιας εικόνας ενός ηθοποιού. Συγκεκριμένα, συμμετείχα τότε μόλις είχα επιστρέψει από τις σπουδές μου σε μια τηλεοπτική σειρά του Ρ.Ι.Κ και ως νέος που ήμουν τότε το προηγούμενο βράδυ είχα βγει με παρέα και είχαμε πιεί. Συμπτωματικά, στο επεισόδιο που είχε προβληθεί το ίδιο βράδυ ήμουν μεθυσμένος! Κάποιος στον δρόμο με αναγνώρισε και μου είπε χαριτολογώντας: «Ξέρεις, πρέπει να κόψεις το ποτό»! Εγώ αισθάνθηκα προσβεβλημένος και έφυγα σιωπηλός χωρίς να απαντήσω γιατί νόμιζα ότι μιλούσε για την προσωπική μου ζωή. Αυτό μου έγινε μάθημα!
Υπάρχει Star system στην Κύπρο;
Star system βεβαίως υπάρχει αλλά στην Κύπρο δυστυχώς οι Stars δεν είναι ηθοποιοί αλλά πολιτικοί. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν και τα social media. Βέβαια, σήμερα ως καλλιτέχνες στην Κύπρο με την βοήθεια της τεχνολογίας μπορούμε να ξεπερνάμε τα στενά όρια του νησιού και να μεταφέρουμε την εικόνα μας πιο έξω. Σε αυτό βοήθησαν και οι τηλεοπτικές και θεατρικές συμπαραγωγές με Ελλάδα που γίνονται τα τελευταία χρόνια. Έτσι πια μπορούμε να μιλάμε για ένα υποτυπώδες star system όπου, όμως, μόνος του ο ηθοποιός πρέπει να φροντίζει για την προβολή της εικόνας του.
H σειρά που συμμετέχετε στο ΡΙΚ αν και δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς πάλι αρκετά καλά…
Είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετέχω στην τηλεοπτική σειρά του Ρ.Ι.Κ «’Ακου να δείς» γιατί, ενώ ξεκίνησε σαν outsider, ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες όλων και αυτό χάρη στο φιλότιμο ολόκληρης της δημιουργικής ομάδας Παραγωγού, Σκηνοθέτη, ηθοποιών και συνεργείου. Επιπλέον, δεν θέλω να ακουστεί τετριμμένο αλλά, περνάμε καλά μεταξύ μας, ως επί το πλείστον. Χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να παίζω με τον δάσκαλο μου Αντώνη Κατσαρή και την αγαπημένη συνάδελφο Ιωάννα Σιαφκάλλη αλλά και που είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ και με νεότερα ταλαντούχα παιδιά όπως τον Γιάννη Μίνω, την Μαρία Μουστάκα και Μιχάλη Χρίστου.
Τέλος, χάρηκα ιδιαίτερα γιατί δούλεψα για πρώτη φορά με τον σκηνοθέτη της σειράς Κώστα Ορθοδόξου, ένα σκηνοθέτη που σέβεται και αγαπά τον ηθοποιό αλλά και που καταφέρνει μέσα από τρομερά αντίξοες συνθήκες να δημιουργεί στον ηθοποιό τις κατάλληλες συνθήκες για να δουλέψει, πράγμα σπάνιο σήμερα. Χάρηκα που το κρατικό μας κανάλι διαθέτει ένα σκηνοθέτη που είναι τόσο σωστός ως επαγγελματίας αλλά συνάμα και ως άνθρωπος. Είναι πραγματικά σπάνιο στις μέρες μας για αυτό και κάνω ιδιαίτερη μνεία.
Ποιο είναι το μότο σας ;
Το μότο μου είναι : «Ο θεός αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη». Ο λόγος που με εκφράζει η πιο πάνω ρήση είναι το γεγονός ότι εδώ και χρόνια η χώρα μας αλλά και η Ελλάδα ταλανίζονται από οικονομική κρίση λόγω της ασυνειδησίας λίγων ανθρώπων. Κάποια στιγμή όμως η τάξη αποκαθίσταται και κάθε κατεργάρης θέλει δεν θέλει κάθεται στον πάγκο του.
Tι ονειρεύεστε για τα Χριστούγεννα;
Τα Χριστούγεννα πιστεύω ότι δεν πρέπει να ονειρευόμαστε… αλλά πρέπει να ζούμε συνειδητά την πραγματική Αγάπη. Και για να γίνει αυτό πρέπει να κινούμαστε πάντα σε αυτή την διάσταση και όχι μόνο την περίοδο των Χριστουγέννων επειδή αυτό επιβάλλει η ατμόσφαιρα. Αλλιώς, έρχεται και φεύγει αυτή η μεγάλη γιορτή χωρίς να έχουμε καταλάβει την ουσία της που είναι η προσφορά, η θυσία και η Αγάπη.
Εδώ θα ήθελα να ευχαριστώ εσένα Νικολέτα μου και τον όμιλο που εκπροσωπείτε για την ευκαιρία που μου δώσετε να τα πούμε.
Της Νικολέτας Χρήστου
