Η ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική ιστορία του τόπου. Στην Κύπρο της αγγλοκρατίας, τα σωματεία αποτελούσαν μία φλόγα Ελληνισμού, που έγινε πυρκαγιά κατά τη διάρκεια του Αγώνα της ΕΟΚΑ.
Το ποδόσφαιρο και η πολιτική βάδιζαν μαζί για δεκαετίες. Ακόμα και η γέννηση ενός αριθμού αθλητικών σωματείων ήταν απότοκο πολιτικών διεργασιών, που σχετίζονταν με το παραδοσιακό πολιτικό σχίσμα δεξιάς-αριστεράς.
Σε αυτό το πλαίσιο, το ποδόσφαιρο στην Κύπρο μεγάλωνε παράλληλα με την πολιτική κι η πολιτική παράλληλα με το ποδόσφαιρο. Για δεκαετίες ολόκληρες οι οπαδοί κατέβαιναν στο γήπεδο και τα κόμματα έπαιζαν μπάλα στην κερκίδα. Χρησιμοποιείτο, δηλαδή, ως μέσο πόλωσης και συσπείρωσης προς άγραν ψήφων.
Ουδείς μπορεί να αρνηθεί, συνεπώς, πως το κυπριακό ποδόσφαιρο έχει βαθιά πολιτικές ρίζες. Το ίδιο ισχύει, άλλωστε, και για άλλες χώρες, τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Λατινική Αμερική. Έκτοτε, όμως, το ποδόσφαιρο στην Κύπρο έβγαλε κλαδιά και φύλλα. Οι κυπριακές ομάδες μετεξελίχθηκαν και πλέον από τις αλάνες βρέθηκαν να αγωνίζονται κάθε χρόνο στα ευρωπαϊκά σαλόνια.
Μέσα από την εξέλιξη του αθλήματος θα ανέμενε κανείς πως θα εξελίσσονταν και οι αντιλήψεις μας γύρω από αυτό. Και κυρίως ότι τα κόμματα θα έδιναν στον αθλητισμό τον ζωτικό χώρο που χρειάζεται, ώστε να λειτουργεί ως ένας ανεξάρτητος θεσμός.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αποδεικνύουν πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ και το χέρι που βάζουν τα κόμματα στην οπαδική κάλπη παραμένει πολύ μακρύ και πολύ επικίνδυνο για το άθλημα.
Ο κόσμος του κυπριακού ποδοσφαίρου δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Δεν θα έπρεπε, όμως, να είναι ούτε ΑΚΕΛικά πλασμένος ούτε πλασμένος από συναγερμικά αγγελάκια ή να αποτελείται από οποιαδήποτε άλλα πολιτικά υλικά, ενώ βαδίζουμε στην τρίτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα.
Τα κόμματα, ωστόσο, δεν λένε να κάνουν πίσω. Επιμένουν να ρίχνουν νερό στον μύλο της αντιπαράθεσης, με πολωτική διάθεση περασμένων εποχών. Με μια παρωχημένη προσέγγιση της πολιτικής, που θα έπρεπε να είχε από καιρό σφραγιστεί στο χρονοντούλαπο του προηγούμενου αιώνα, επιμένουν να χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο ως βήμα διχασμού και συσπείρωσης, εις βάρος του αθλήματος και του πολιτικού πολιτισμού μας.
Καμία πλευρά δεν έπεισε πως οι κοκορομαχίες πάνω από το βαριά τραυματισμένο σώμα του κυπριακού ποδοσφαίρου γίνονται με αγνές προθέσεις. Κανένας δεν έπεισε πως όσες πιο πολλές ανακοινώσεις ανταλλάξει η Κυβέρνηση με την αντιπολίτευση, τόσο πιο γρήγορα θα παταχθεί η διαφθορά ή η στοιχηματική δραστηριότητα, που καταρρακώνουν την αξιοπιστία του κυπριακού πρωταθλήματος.
Αντιθέτως, αντί το ποδόσφαιρο να στηριχθεί, την ώρα που διάγει την μεγαλύτερη κρίση του στη σύγχρονη εποχή, σπρώχνεται όλο και πιο βαθιά στο καζάνι της κυπριακής πολιτικής και Κυβέρνηση και αντιπολίτευση κρατούν τις κουτάλες τους και το ανακατεύουν με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, τη θωράκιση της κυπριακής ΑΟΖ και ό,τι άλλο τροφοδοτεί την πολιτική αντιπαράθεση.
Είναι ξεκάθαρο πως οι πολιτικοί δεν συζητούν για το ποδόσφαιρο επειδή θέλουν ειλικρινά να το βοηθήσουν ή να το διορθώσουν. Συζητούν για το ποδόσφαιρο επειδή ψάχνουν αντικείμενα συζήτησης. Κυρίως, όμως, επειδή θεωρούν ότι μπορούν να μετατρέψουν την αγανάκτηση του φίλαθλου κοινού σήμερα σε ψήφους αύριο.
Μόνο που φαίνεται πως, στην προσπάθειά τους να σκοράρουν, στέλνουν την υπόληψη του κυπριακού ποδοσφαίρου όλο και πιο χαμηλά στη ζώνη του υποβιβασμού… Κι αφού δεν σκοπεύουν να περιορίσουν τις στείρες αντιπαραθέσεις, ας πάψουν, τουλάχιστον, να διερωτώνται γιατί δεν επιστρέφει ο κόσμος στα γήπεδα…
omada.reporter.com.cy
