Το μυθιστόρημα «Ρωξάνη» και η ζωή σαν μυθιστόρημα, της συγγραφέως Ιουλίας Φουρουκλά
Του Μάριου Δημητρίου
Το τέταρτο μυθιστόρημά της, (444 σελίδων), με τίτλο «Ρωξάνη, μια αγάπη που γεννήθηκε για να γίνει θρύλος», παρουσίασε στις 28 Ιουνίου 2017, στο ξενοδοχείο Ajax της Λεμεσού), η 77χρονη Βαρωσιώτισσα συγγραφέας και αυτοδίδαχτη ζωγράφος Ιουλία Φουρουκλά, μητέρα τεσσάρων γιων, όλων επιτυχημένων επιχειρηματιών και επιστημόνων στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Όπως είπε στην «24», προσκάλεσε προσωπικά, καμιά εκατοστή φίλους της από τη Λέσχη Lions και παλιούς συμμαθητές της από το ιδιωτικό σχολείο της Αμμοχώστου, English High School Famagusta από το οποίο αποφοίτησε το 1958 και τους μίλησε με πολλή συγκίνηση για το βιβλίο της αυτό, που είναι μια όμορφη, φωτεινή ιστορία έρωτα, μέσα στο σκοτεινό πλαίσιο της βάρβαρης δίωξης των Εβραίων, στη μεσαιωνική Ισπανία της Ιεράς Εξέτασης.
Ένας ερημίτης στο Άγιον Όρος…
Μας είπε η συγγραφέας ότι έγραψε τη «Ρωξάνη» σχεδόν απνευστί, μέσα σε τέσσερις μόνο μήνες και την εμπνεύστηκε πριν ενάμισι χρόνο, όταν βρέθηκε για διακοπές σε ένα ελληνικό νησί. «Έπεσε», μας είπε, «στα χέρια μου μια εφημερίδα που έγραφε για το Άγιο Όρος και για ένα μοναχό, ερημίτη εικονογράφο, που αποκαλύφθηκε ότι ήταν Εβραίος και που έφτιαξε ένα τεράστιο πίνακα μιας ωραίας γυναίκας, τοποθετημένο σήμερα, σε ένα μουσείο στη Θεσσαλονίκη. Έκανα έρευνα για να δω το ιστορικό πλαίσιο της υπόθεσης αυτής και οδηγήθηκα στους καταδιωγμένους Εβραίους Ισπανούς του Μεσαίωνα που έφτασαν στη Θεσσαλονίκη, μερικοί από τους οποίους, κατέφυγαν σε μοναστήρια, ακόμα και στο Άγιο Όρος!». Να σημειώσουμε ότι το μυθιστόρημα της Ιουλίας Φουρουκλά, με εξώφυλλο τον πίνακα μιας μεσαιωνικής νέας, έχει επίκεντρο, τον μυστηριώδη πίνακα μιας καλλονής του 16ου αιώνα…
«Μια καινούργια ζωή»
Στο κεφάλαιο του βιβλίου, «Μια καινούργια ζωή για τη Ρωξάνη», διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Η Ρωξάνη έφτασε μερικά λεπτά πριν την καθορισμένη ώρα στο μουσείο, που ήταν κατάμεστο από κόσμο, που πηγαινοερχόταν συζητώντας για τα εκθέματα που είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν. Προσπαθούσε να καταπολεμήσει την αγωνία που την κυρίευε. Προσεχτικά, με σιγανά βήματα διέσχιζε τους πλατιούς διαδρόμους του μεγαλοπρεπούς κτιρίου. Μπορούσε να τον συναντήσει ελεύθερα ανάμεσα σε ανθρώπους, δίχως να κρύβεται. Κανένας λόγος δεν υπήρχε να κρατηθεί αυτή η συνάντηση μυστική από κανέναν. Μια διαίσθηση την έκανε ευτυχισμένη και από τη στιγμή που το αποφάσισε, προχωρούσε με σίγουρο, σταθερό βήμα για την αίθουσα που ήταν αποκλειστική για τα ισπανικά εκθέματα. Προχωρούσε με σταθερά, σίγουρα βήματα προς το σημείο όπου την οδηγούσε η καρδιά της και το ένστικτό της, προς τη μεγάλη αίθουσα με τα ισπανικά εκθέματα που ανάμεσά τους και ο φημισμένος πίνακας μιας καλλονής, ζωγραφισμένης από χέρια Ισπανού ζωγράφου, η φήμη του οποίου είχε γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό. Ήταν σίγουρη πως ο Δημήτριο, διάλεξε το μέρος της συνάντησης γι’ αυτό το λόγο, να θαυμάσουν μαζί με όλα τα άλλα και τον πίνακα με τη γυναίκα με το παράξενο βλέμμα, όπως όλοι έλεγαν».
Τη μέρα της παρουσίασης της “Ρωξανης”.
Ένα δικό της πορτρέτο
Συνεχίζει με τα εξής, το συγκεκριμένο κεφάλαιο: «Μόλις έφτασε εκεί σταμάτησε, νιώθοντας ένα φτερούγισμα στο μέρος της καρδιάς της. Η αίθουσα ήταν άδεια από κόσμο. Μα να ένας άντρας με ψηλή κορμοστασιά, βρισκόταν εκεί. Ήταν σκυφτός και περίσκεπτος, μπροστά στο τεράστιο πορτρέτο μιας γυναίκας. Είχε γυρισμένες τις πλάτες προς εκείνη, μα η Ρωξάνη ήξερε ποιος ήταν. Έφτασε τόσο κοντά του, που θα μπορούσε να τον ακουμπήσει αν σήκωνε το χέρι και σταμάτησε αναποφάσιστη για την επόμενη κίνησή της. Για μερικές στιγμές ο μόνος ήχος που έσπαζε τη σιωπή, ήταν οι κουβέντες των επισκεπτών από τη διπλανή αίθουσα.
-Σας περίμενα.
Ο άντρας είχε μιλήσει χωρίς να στρέψει το κεφάλι και η Ρωξάνη αιφνιδιάστηκε τόσο που τινάχτηκε ολόκληρη.
-Συγνώμη αν άργησα, ήταν το μόνο που μπόρεσε ν’ αρθρώσει.
-Σας περίμενα Ρωξάνη, επανέλαβε εκείνος και γύρισε ολόκληρος προς το μέρος της, κοιτάζοντάς την βαθιά στα μάτια, μια τον πίνακα και μια τη Ρωξάνη για να δει και να συγκρίνει ίσως μια ατέλεια, στην ομοιότητα του έργου με τη Ρωξάνη! Αντικρύζοντας μόλις τώρα από κοντά τον πίνακα, η Ρωξάνη έμεινε ακίνητη, σαν μια στήλη άλατος. Αχ θεέ μου ψέλλισε μισοπεθαμένα, ήταν ποτέ δυνατό να της έμοιαζε τόσο πολύ μια άλλη γυναίκα; Μήπως την ξεγελούσαν τα μάτια της; Πώς να περίμενε πως ερχόμενη εκεί να συναντήσει τον Δημήτριο και να θαυμάσει το φημισμένο πίνακα, θα αντίκρυζε τον εαυτό της απέναντί της, με μια τόσο άψογη λεπτομέρεια;
-Ρωξάνη, η πρόθεσή μου για να συναντηθούμε εδώ, ήταν για να βεβαιωθώ πως δεν γνώριζες την ύπαρξη ενός δικού σου πορτρέτου και μάλιστα φημισμένου, στο μεγάλο μουσείο!».
Η εκπληκτική επανάληψη της Ιστορίας
«Είναι εκπληκτικό», γράφει η συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου, «το πόσες φορές η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία. Οι ομοιότητες ανάμεσα στην Καθολική Ισπανία του 15ου, 16ου και 17ου αιώνα και στη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, είναι πράγματι εκπληκτικές. Η Καθολική Ισπανία ανάπτυξε μια εμμονή με την ιδέα του sangre limpia – καθαρό αίμα. Η ναζιστική Γερμανία, είχε μια εμμονή με το reines blut, που σημαίνει ακριβώς το ίδιο – καθαρό αίμα. Και στα δύο κράτη, η καθαρότητα του αίματος είχε στόχο τους Εβραίους, οι οποίοι διώχτηκαν, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν και στην Ισπανία και στη Γερμανία. Στην Ισπανία υπήρχε η Ιερά Εξέταση, τα μέλη της οποίας ήταν μαυροντυμένα και σκοπό είχε την αναζήτηση και εξόντωση κάθε αντιπάλου Εβραίου, ακόμα και του εκχριστιανισμένου Εβραίου, του κονβέρσος. Στη ναζιστική Γερμανία δημιουργήθηκε η Γκεστάπο, τα μέλη της οποίας ήταν επίσης μαυροφορεμένα. Η Καθολική Ισπανία ίδρυσε μια αυτοκρατορία (imperio) χρησιμοποιώντας τη δύναμη των όπλων. Η ναζιστική Γερμανία ίδρυσε το Ράϊχ με τον ίδιο τρόπο – με προσάρτηση της Αυστρίας. Θα μπορούσε κανείς να παραλληλίσει τον Χίτλερ, με τον Τορκεμάδα – οι ίδιες εμμονές, τους κινούσαν. Ήδη, ακόμα και μέχρι την έκδοση του διατάγματος οριστικής εκδίωξης των Εβραίων από όλη την επικράτεια της Ισπανίας από το Φερδινάνδο το 1492, στο στόχαστρο του Τορκεμάδα, του στυγνού Μεγάλου Ιεροεξεταστή, είχαν βρεθεί κατά συντριπτική πλειοψηφία οι νεοχριστιανοί, οι Conversos, οι νεοφώτιστοι που είχαν αναρριχηθεί σε ηγετικές θέσεις, ακόμη και στην Εκκλησία. Τα κίνητρα ήταν πολιτικά, παρά θρησκευτικά και οι εκχριστιανισμένοι Εβραίοι διώκονταν ακόμα και γι’ αυτές τις παραδόσεις και πρακτικές τους, που θεωρήθηκαν αίρεση – οι κατηγορίες δηλαδή, στηρίζονταν πιο πολύ στα ήθη και έθιμα των νεοφώτιστων Εβραίων. Και ενώ ακόμη ο Φερδινάνδος είχε στην υπηρεσία του conversos, η Ιερά Εξέταση εξαπέλυε έντονο κυνηγητό ενάντια σε αυτούς, στην πιο έντονη περίοδο κυνηγητού με χιλιάδες νεκρούς, ανάμεσα στα 1490 και 1530. Ο κύριος στόχος της Ιεράς Εξέτασης διαφάνηκε έτσι ότι ήταν οι conversos, που κάλυπταν το 90% των διώξεων, παρά τη διείσδυση των τελευταίων στα ανώτερα σκαλοπάτια της Εκκλησίας. Η επιρροή που εξασκούσαν στην ανώτερη κοινωνική τάξη ήταν πολύ μεγάλη και αυτό το ήξερε πολύ καλά ο Τορκεμάδα, που έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου πως οι conversos αποτελούσαν τον κίνδυνο της κοινωνίας. Οι σύγχρονοι μελετητές βρίσκουν ότι τέτοιος κίνδυνος, δεν υπήρχε. Ο σκοπός της επίσημης Καθολικής Εκκλησίας ήταν η προσπάθεια να εμποδιστούν οι conversos από τη συμμετοχή τους στη δημόσια ζωή».
Ο Χριστιανός Εβραίος της Ισπανίας
«Οι δύο οικογένειες της ιστορίας που θα διαβάσετε, του Δον Μαρίνο και του άρχοντα Σεμπαστιάνο», συνεχίζει η συγγραφέας, «έβλεπαν την κατάσταση που διαμορφωνόταν και βιάζονταν να φύγουν με τους δικούς τους από τη χώρα το γρηγορότερο δυνατόν, για να σώσουν τις κόρες τους. Αρκετοί από τους κατατρεγμένους Εβραίους Ισπανούς είχαν φτάσει στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη. Κάποιοι κατέφυγαν σε μοναστήρια, ακόμα και στο Άγιο Όρος. Μια μοναδική θλιβερή ιστορία κάποιου ιερωμένου που πέρασε αρκετά χρόνια σε ένα ιερό κελί, ως ασκητής ερημίτης, άφησε κάποια σημάδια που διαμορφώθηκαν σαν ένας θρύλος, μια ιστορία πραγματική, όπου οι εξελίξεις και οι ανατροπές, θα σας καθηλώσουν. Ήταν και αυτός ο ίδιος ο ιερωμένος, ένας Χριστιανός Εβραίος της Ισπανίας».
Η Ιουλία Φουρουκλά στο σπίτι της με τον Μάριο Δημητρίου. Οι πίνακες στον τοίχο είναι δημιουργία της.
Ποίηση και τρία μυθιστορήματα
Όπως προαναφέρθηκε, η «Ρωξάνη» είναι το τέταρτο μυθιστόρημα της Ιουλίας Φουρουκλά. Προηγούμενα έργα της, είναι η ποιητική συλλογή του 2000 «Ο ήχος της σιωπής», το μυθιστόρημα του 2009, «Το μυστικό των Γρανιτένιων Βράχων, (η ιστορία τριών γενεών έγχρωμων γυναικών που παντρεύτηκαν λευκούς στην Αφρική), το μυθιστόρημα του 2010 «Άουσβιτς στα Φτερά των Πεταλούδων» και το μυθιστόρημα του 2015, «Οι ξεχασμένοι Άγγελοι», (η ιστορία ενός αγοριού γεννημένου με σωματική αναπηρία, εγκαταλειμμένου σε ένα ίδρυμα από τους πλούσιους γονείς του, που εξελίχθηκε σε ένα γιατρό διεθνούς φήμης).
Ένα θέμα αγαπητό και οικείο
Διαβάζουμε στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου της «Ρωξάνης»: «Η ιστορία των Εβραίων, είναι ένα θέμα πολύ αγαπητό και οικείο για την Ιουλία Φουρουκλά. (σ. σ. Το μυθιστόρημα «Άουσβιτς στα Φτερά των Πεταλούδων», ασχολείται με τα δεινά των Εβραίων στο ναζιστικό Ολοκαύτωμα). Ο θαυμασμός της για την αντοχή και τη δύναμη που επέδειξαν στα χρόνια της δίωξής τους, αντανακλάται στο μυθιστόρημα αυτό που ξεδιπλώνεται μέσα στις σκοτεινές σελίδες του απάνθρωπου κυνηγητού τους από την Ιερά Εξέταση. Οι Σεφαραδίτες Εβραίοι που εγκαταστάθηκαν κυνηγημένοι στη Θεσσαλονίκη, συνέβαλαν στην οικονομική ανάπτυξη και ευημερία της πόλης, με την ενασχόλησή τους στους τομείς της μεταποίησης και εμπορίου, σε χρόνια οθωμανικής κατοχής. Σε τέτοιο σημείο είχαν αναπτυχθεί ώστε η πόλη της Θεσσαλονίκης να αποκληθεί «μητέρα του Ισραήλ», μέχρι που μια άλλη σκοτεινή σελίδα στη σύγχρονη ιστορία, αυτή του Ολοκαυτώματος, έβαλε τέλος στην πρόοδο και ανάπτυξη της εβραϊκής κοινότητας στην πόλη. Το έργο αυτό, με φόντο τα εγκλήματα του Τορκεμάδα ενάντια στους Εβραίους, είναι ένας ύμνος στην αγάπη, αυτή που μεγαλουργεί και πρωτοποριακά συνεργεί στο γκρέμισμα των προκαταλήψεων, αυτή που εξυψώνει με το φως και τη δύναμη των ανθρώπων που ξέρουν ν’ αγαπούν».
Η γνωριμία με τη Σαρίτα
Έξι χρόνων ήταν η Ιουλία (Γιούλα) Φουρουκλά, γεννημένη το 1940 στον Άγιο Λουκά Αμμοχώστου, όταν το 1946 ανεγέρθηκε από τους Βρετανούς αποικοκράτες, το στρατόπεδο κράτησης Εβραίων, («κάμπος»), του Καράολου, περίπου ένα χιλιόμετρο από το σπίτι της και θυμάται να περνά απέξω κάποιες φορές, σε περιπάτους με τον παππού της, χωρίς να γνωρίζει την τραγωδία που βίωναν οι χιλιάδες κρατούμενοι πίσω από τα συρματοπλέγματα. Θυμάται ακόμα ότι μετά το 1949 που έκλεισε ο «κάμπος», πήγαινε εκεί και έπαιζε με συνομήλικούς της, πριν ανεγερθεί βρετανικό στρατόπεδο στον τεράστιο άδειο χώρο. Έμελλε στα 12 της χρόνια, το 1952, να γνωριστεί με τη Σαρίτα, μια νεαρή Εβραία, περίπου είκοσι χρόνια μεγαλύτερή της, σύζυγο του πλούσιου Εβραίου επιχειρηματία Σάντος, που ζούσε μαζί του στην Αμμόχωστο και που υπήρξε κρατούμενη του «κάμπου» του Καράολου. (Τόσο η Σαρίτα, όσο και ο Σάντος, έχουν πια πεθάνει). Ο Σάντος είχε εγκατασταθεί στην Κύπρο πριν απο τον πόλεμο, είχε μεγάλο περιβόλι εσπεριδοειδών και επισκεπτόταν συχνά τον Καράολο, προσφέροντας δωρεάν πορτοκάλια και άλλα φρούτα, στους κρατούμενους. Μετά που η Σαρίτα εξέφρασε στη Διοίκηση του Καράολου, την επιθυμία της να μείνει στην Κύπρο να εργαστεί, αντί να σταλεί στην Παλαιστίνη, ο Σάντος προθυμοποιήθηκε να τη βοηθήσει και την πήρε στο σπίτι του στην Αμμόχωστο. Περίπου 6-7 χρόνια αργότερα και αφού είχαν ερωτευτεί ο ένας τον άλλο, παντρεύτηκαν.
Στον τοίχο με τις πεταλούδες
«Κοντά στη Σαρίτα, έμαθα να μιλώ αγγλικά, καλούς τρόπους και με βοήθησε να πάω στο Γυμνάσιο», μας είπε η κυρία Φουρουκλά. Η μικρή, ευαίσθητη και ρομαντική Γιούλα, βρήκε κοντά στη Σαρίτα, που είχε ζήσει τη φρίκη του Ολοκαυτώματος και είχε επιβιώσει του χιτλερικού στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς, μια δεύτερη μητρική αγάπη. Συνδέθηκε μαζί της με μια δυνατή και παντοτινή φιλία, καρπός της οποίας είναι το συγκλονιστικό μυθιστόρημά της του 2010, «Άουσβιτς, στα φτερά των πεταλούδων», που όπως μας είπε, το έγραψε μετά που επισκέφθηκε το Άουσβιτς, μαζί με τη Σαρίτα. «Εμπνεύστηκα», μας είπε, «τον τίτλο του βιβλίου μου, από το γεγονός ότι σε ένα τοίχο του Άουσβιτς, μικρές έγκλειστες Εβραιοπούλες, όπως η Σαρίτα, είχαν ζωγραφίσει με κιμωλία πεταλούδες, πιστεύοντας ότι όταν πεθάνουν, η ψυχούλα τους θα καθίσει σε μια πεταλούδα και θα ταξιδέψει να βρει τους γονείς τους».
Μια ζωή σαν…μυθιστόρημα
Η γνωριμία και η φιλία της Γιούλας και της Σαρίτας, αναπτύχθηκε κάτω απο πραγματικά μυθιστορηματικές συνθήκες, αφού η Σαρίτα είχε βρεθεί στον «κάμπο» του Καράολου, μετά που συνελήφθη από τους Βρετανούς, με άλλους Εβραίους πρόσφυγες, σε πλοίο κατευθυνόμενο από την Ιταλία, στην Παλαιστίνη. Είχε πάει στην Ιταλία μετά το τέλος του Πολέμου για να συναντήσει τους γονείς ενός νεαρού Ιταλού, επίσης αιχμάλωτου στο Άουσβιτς, του Λουτσιάνο, με τον οποίο είχε συνδεθεί με ένα δυνατό, πλατωνικό έρωτα, στη διάρκεια του εγκλεισμού τους. Ο Λουτσιάνο είχε σκοτωθεί έξω απο το Άουσβιτς, απο γερμανικά πυρά, ενώ προσπαθούσε μαζί με τη Σαρίτα, να ξεφύγουν απο τους Γερμανούς διώκτες τους και η κοπέλα υλοποίησε την επιθυμία του να επισκεφθεί εκείνη τους γονείς του, στην πατρίδα του. Έμεινε μαζί τους μέχρι που γέννησε την κόρη της Άννα, καρπό των πειραμάτων, στα οποία υποβαλλόταν στο Άουσβιτς. Από την Ιταλία έφυγε, αφού άφησε το κοριτσάκι στους γονείς του Λουτσιάνο, που είχαν την εντύπωση ότι ήταν παιδί του γιου τους. Το 1957, στα 17 της χρόνια, η Γιούλα επισκέφθηκε μαζί με τη Σαρίτα, τους γονείς του Λουτσιάνο και την Άννα στην Ιταλία και επιστρέφοντας με πλοίο στην Κύπρο, τις περίμενε στο λιμάνι Αμμοχώστου ο Σάντος, μαζί με ένα 30χρονο φίλο και συνεργάτη του, τον Κύπριο επιχειρηματία της Ροδεσίας Ανδρέα Φουρουκλά, από την Κερύνεια.
Ροδεσία, Αμμόχωστος, Ν. Αφρική
Μερικούς μήνες μετά, το 1958, η 18χρονη Γιούλα και ο Ανδρέας παντρεύτηκαν και έφυγαν μαζί στη Ροδεσία (σημερινή Ζιμπάμπουε). Επέστρεψαν στην Κύπρο το 1968, αλλά το 1974 έφυγαν πρόσφυγες στη Νότιο Αφρική αυτή τη φορά, αφού έχασαν την περιουσία τους στην Αμμόχωστο, μετά την κατάληψή της από τον τουρκικό στρατό. Μας είπε ότι γέννησε τους τρεις μεγαλύτερους γιους της, σε ηλικία 19, 20 και 21 χρόνων αντίστοιχα, («ο άντρας μου, με τη νοοτροπία της εποχής, νόμιζε πως στα 30 του, ήταν… γέρος και ήθελε να κάνει μωρά, γρήγορα), ενώ τον μικρότερο, στα 34 της, το 1974. Η Ιουλία Φουρουκλά ξεκίνησε τη συγγραφική της καριέρα ως μυθιστοριογράφος, σε ώριμη ηλικία, μετά το θάνατο του συζύγου της το 2004.
Ο κόσμος, ένας μικρός λυγμός…
«Ένας συγγραφέας, είναι πλάσμα που εκτός από την ικανότητα του να καταγράφει στο χαρτί καταστάσεις και να δημιουργεί χαρακτήρες, έχει κι ένα διαφορετικό κριτήριο για όσα περιστρέφονται γύρω του», είπε η Ιουλία Φουρουκλά, στην παρουσίαση της «Ρωξάνης», απευθυνόμενη στους προσκεκλημένους της. «Επιπρόσθετα, μυστικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα εντός του, οξύνουν μια αίσθηση που διαφέρει από των άλλων ανθρώπων, ενίοτε βασανιστική, κάποτε όμως σωτήρια. Ένας συγγραφέας διαβάζει μέσα από τις γραμμές ενός κειμένου, ακούει εκεί όπου υπάρχει σιωπή, βλέπει όταν επικρατεί σκοτάδι…Εξάλλου κάθε καλλιτέχνης έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες. Ένας ζωγράφος βλέπει αυτό που οι άλλοι αγνοούν, μέχρι που το αναδεικνύει με τον χρωστήρα του πάνω σε ένα καμβά. Ένας φωτογράφος μέσα από το φακό του βλέπει ένα άλλο κόσμο, εντελώς διαφορετικό και τον αποτυπώνει με το πάτημα ενός κουμπιού. Ένας συνθέτης κάνει τα λόγια του νότες και το συναίσθημά του μουσική, που ταξιδεύει τις ψυχές. Ένας γλύπτης είναι ο μόνος που κοιτώντας ένα κομμάτι ψυχρό μάρμαρο, βλέπει τη μορφή που βρίσκεται φυλακισμένη μέσα σ’ αυτό. Όλοι τους όμως δεν παύουν να κουβαλούν εντός τους, την τυραννία της καλλιτεχνικής τους φύσης, ακόμη κι όταν προσπαθούν να λειτουργήσουν σαν κανονικοί άνθρωποι. Το χάρισμά τους δεν τους εγκαταλείπει, η καθημερινότητά τους έχει το στίγμα της ιδιαιτερότητας, ακόμα κι αν έχουν γεράσει, όπως κι εγώ… Γι’ αυτό, το βιβλίο αυτό το αφιερώνω σε εσάς όλους, που αγαπήσατε τους ήρωες και τις ηρωίδες διαβάζοντας τα βιβλία μου και που είδατε σ’ αυτούς, αληθινές ψυχές. Εσείς όλοι, με παροτρύνετε να γράφω. Έτσι γεννήθηκε από τα χέρια μου η «Ρωξάνη». Αιχμαλωσία και συνάμα λύτρωση, απερισκεψία και έλξη, είναι ο έρωτας αυτός, καρδιές που κτυπούν στους ίδιους ρυθμούς. Κι ο κόσμος όλος γίνεται μεμιάς μικρός, για να χωρέσει ολόκληρος μέσα στην παλάμη αυτού που αγαπάς…ένας μικρός λυγμός…».
Φωτό: Στιγμιότυπο από την παρουσίαση του μυθιστορήματος «Ρωξάνη» από τη συγγραφέα Ιουλία Φουρουκλά στις 28 Ιουνίου 2017 στη Λεμεσό.
