Ανοιχτή πληγή για τέσσερεις δεκαετίες η Αμμόχωστος…Η αδυναμία της διεθνούς κοινότητας να επιβάλει το δίκαιο παραμένει «παγωμένη». Όπως και οι ψυχές μας. Χριστούγεννα στην Αμμόχωστο και τόσες αναμνήσεις ξυπνούν και τριγυρνούν σαν «φαντάσματα» τέτοιες μέρες.
Κλειστή και ερημωμένη αλλά όχι η καρδιά μας…Ελπίζουμε και προσευχόμαστε να ανάψουμε και να στολίσουμε την πόλη που πάτησε ο Αττίλας το πόδι του ακριβώς όπως της αξίζει.
Οι στίχοι αυτοί ακουμπούν τις καρδιές πολλών ανθρώπων που τα παιδικά τους όνειρα γυρίζουν συνεχώς γύρω από το σπίτι που γεννήθηκαν. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας και εγώ που το σπίτι μου είναι στα κατεχόμενα ,αλλά «ίδιο στην ίδια στράτα».
«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι ,στοιχειό είναι και με προσκαλεί· ψυχή, και με προσμένει». Οι στίχοι «του μεγάλου Έλληνα, του Κωστή Παλαμά», δεν θα πάψουν ποτέ να ακουμπούν τους ανθρώπους. Ιδιαίτερα εμάς τους πρόσφυγες που για τόσα χρόνια ζούμε μακριά από την γη που μας μεγάλωσε, γράφει ο Τάσος Δημητριάδης
