Του Σωτήρη Παπαδόπουλου
Κομβικό σημείο βεβαίως είναι το τελικό ποσό ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που θα καθιστά το χρέος βιώσιμο και παράλληλα θα ανοίγει την πόρτα στο ΔΝΤ για συμμετοχή του στο κυπριακό μνημόνιο.
Για την ώρα η παρουσία του ΔΝΤ δεν είναι εξασφαλισμένη ενώ από την πίσω πόρτα μέσω δημοσιευμάτων μιλάει ακόμη και για την ανάγκη «κουρέματος». Για πρώτη φορά και ο Οίκος Moody`s ανεβάζει την πιθανότητα «κουρέματος» στο 50%. Ωστόσο τόσο ο κ. Ρεν όσο και ο κ. Γιούνκερ αποκλείουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο τονίζοντας ότι η Ελλάδα ήταν η εξαίρεση του κανόνα. Η αλήθεια όμως είναι μία. Όσο υπάρχει αβεβαιότητα για την υπογραφή του μνημονίου τόσο θα ανεβαίνουν οι πιθανότητες μιας τέτοιας εξέλιξης.
Αν τελικά μέχρι την άνοιξη, όπως όλα δείχνουν, φτάσουμε σε τελική συμφωνία τότε ο επόμενος Πρόεδρος θα πρέπει να εφαρμόσει πιστά ότι συμφωνήθηκε. Ήδη το προσχέδιο συμφωνημένο μνημόνιο έχει πολλά παραθυράκια που όταν ανοίξουν θα φέρουν μέτρα και μάλιστα που όμοιά της η κυπριακή κοινωνία δεν έχει γνωρίσει.
Και δεν μιλάμε μόνο για τις ιδιωτικοποιήσεις των ημικρατικών οργανισμών που έτσι και αλλιώς από μόνες τους δεν λύνουν το πρόβλημα. Το μεγάλο κεφάλαιο των μεταρρυθμίσεων λέγεται «Δημόσιος Τομέας». Η νέα κυβέρνηση θα πρέπει μέσα στο 2013 να έχει έτοιμη την μεταρρυθμιστική έκθεση. Υπό αξιολόγηση μπαίνουν:
1. Οργάνωση
2. Εξουσίες
3. Αριθμός υπαλλήλων
4. Όγκος Τμημάτων
5. Αναδιάρθρωση υπηρεσιών και τοπικών αρχών.
Αν και προβλέπεται η αποχώρηση 5.000 δημοσίων υπαλλήλων σε βάθος τετραετίας ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να υπάρξουν απολύσεις.
Η νέα κυβέρνηση από την αρχή θα πρέπει να πάρει πολιτικό κόστος αν θέλει να επικρατήσει η άποψη ότι η χώρα δεν κινδυνεύει με πτώχευση. Το όποιο θετικό κλίμα όμως δεν αρκεί. Θα χρειαστούν πολιτικές πρωτοβουλίες ικανές αν ενισχύσουν το αίσθημα της επιστροφής της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Σκακιέρα.
Ο νέος πρόεδρος και παράλληλα τα κόμματα που θα τον στηρίζουν δεν θα πρέπει να λειτουργήσουν με το δεδομένο της ποσόστωσης συμμετοχής στην κυβερνητική μηχανή καθώς τότε θα έχουμε κάνει απλώς «μια τρύπα στο νερό».
Πρέπει να χρησιμοποιηθούν πρόσωπα μη κομματικά τα οποία θα είναι έτοιμα με την εμπειρία τους να «πέσουν στην φωτιά» και θα μπορέσουν λειτουργήσουν π[άνω σε ένα σχέδιο ανάπτυξης, μεταρρυθμίσεων, ανασύνταξης και ανασυγκρότησης του κράτους.
Για να πάνε καλά τα πράγματα…
