Η Άντρη Κυριαζή είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου ηθοποιούς. Στο βιογραφικό της σκηνοθέτης και Θεατροπαιδαγωγός. Γεννήθηκε στην Πάφο από πρόσφυγες γονείς και μεγάλωσε στη Λάρνακα. Σπούδασε υποκριτική και σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας, στις ΗΠΑ. Αποφοίτησε με άριστα το Δεκέμβριο του 2001 και από τότε εργάζεται κατά διαστήματα στο θέατρο, την εκπαίδευση και την τηλεόραση. Νωρίτερα απέκτησε πτυχίο στη Χρηματοοικονομική και Τραπεζική Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά και δίπλωμα Δημοσιογραφίας στο εργαστήρι Δημοσιογραφίας του Αντ1. Εργάστηκε και ως θεατρολόγος στη Μέση Εκπαίδευση όπου σκηνοθέτησε ομάδες μαθητών στα πλαίσια των Παγκύπριων σχολικών αγώνων θεάτρου. Η σκηνοθεσία της της αρχαίας κωμωδίας “Πλούτος” του Αριστοφάνη βραβεύτηκε με πρώτο Παγκύπριο βραβείο.
Συνεργάστηκε με το Θοκ, το Θέατρο Σκάλα, την Alpha Square και τις παραπλεύρως παραγωγές παίζοντας διάφορους ρόλους σε έργα από Αρχαίο Δράμα, κλασικό και σύγχρονο ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο, όπως “Φοίνισσες” του Ευριπίδη, “Τρωάδες” του Ευριπίδη, “Μήδεια” του Μποστ, “Εκκλησιάζουσες” του Αριστοφάνη, “Ηλέκτρα & Ορέστης, η δίκη” των τριών τραγικών ποιητών, “Σαμία” του Μενάνδρου, “Το Ξύπνημα της Άνοιξης” του Βέντεκιντ, Φιλονοικία του Μαριβώ, “Κουνενές” του Πρετεντέρη, “Ο Ψαράς και η Ψυχή του” του Όσκαρ Ουάιλντ, “Μην πυροβολείτε τον τενόρο” του Φεϊντό, “Sight Unseen/Αόρατη Όψη” του David Margulies κ.ά.
Δούλεψε με τους Νίκο Χαραλάμπους, Γιώργο Μουαίμη, Hanan Snir, Δημήτρη Λιγνάδη, Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, Εύη Γαβριηλίδη, Μαρία Καρσερά, Χρίστο Ζάνο, Ανδρέα Μελέκκη και Μόνικα Μελέκκη, Βαρνάβα Κυριαζή, Ευριπίδη Δίκαιο. Στην τηλεόραση συνεργάζεται με το Ρικ και παλαιότερα με το Σίγμα και τον Αντένα. Εδώ και τέσσερα χρόνια παίζει στην πετυχημένη σειρά “Καμώματα Τζι Αρώματα” του Ρικ σε σκηνοθεσία Νίκου Θεοφάνους και Ζωής Σοφού. Συμμετείχε και στην ταινία Μέλος Οικογένειας του Μαρίνου Καρτίκκη.
Έχω πληροφορηθεί ότι αναβλήθηκε προς το παρόν η θεατρική παράσταση που θα συμμετέχετε;
Δυστυχώς πριν λίγες μέρες αναβλήθηκε η θεατρική παράσταση που συμμετείχα κι έτσι δεν έχω να μοιραστώ κάτι επ’ αυτού. Αν και δύο βδομάδες μόνο διήρκησαν οι πρόβες μας είχα γεμίσει όμορφα και πολύ δημιουργικά τις μπαταρίες μου και είμαι σίγουρη όταν με το καλό ανταμώσουμε πάλι θα είναι μια θεατρική εμπειρία που θα έχει πολλά να πει και σε μας αλλά και στο κοινό μας.
Ποια ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκες στο σανίδι και πως ένοιωσες;
Ως φοιτήτρια το Νοέμβριο του 1999 στο σανίδι του Arizona Repertory Theatre του Πανεπιστημίου μου παίζοντας τη Sarah Good στο έργο The Crucible του Άρθουρ Μίλλερ σε σκηνοθεσία του Bred Gibbs κι ως επαγγελματίας στο χορό στις Φοίνισσες του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους μια παραγωγή του Θοκ που παίχτηκε και στην Επίδαυρο το καλοκαίρι του 2002.
Και οι δύο φορές είναι βαθιά χαραγμένες στη μνήμη και στην καρδιά μου με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια ένιωθα απέραντη χαρά που κατάφερα επιτέλους να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, που κυνήγησα λίγο αργά αφού στα 23 μου ξεκίνησα να σπουδάζω υποκριτική και κοπίασα πολύ μέχρι να τα καταφέρω δουλεύοντας σκληρά όλα τα χρόνια των σπουδών μου, αλλά και συναισθήματα απέραντης ευγνωμοσύνης και θλίψης απέναντι στον άνθρωπο που με στήριξε σε όλο αυτό και ήθελα τόσο πολύ να ήταν μαζί μου αλλά δυστυχώς ήταν αδύνατο αφού τον είχα χάσει τον Σεπτέμβριο του 2000 από την επάρατη καταραμένη νόσο. Αναφέρομαι στο λατρεμένο μου πατέρα. Η απουσία του από αυτές τις μοναδικές στιγμές αλλά κι από τις μετέπειτα προσωπικές μεγάλες στιγμές της ζωής μου είναι τεράστια και πολύ επίπονη.
Mπορεί να θεωρηθεί ψυχοφθόρα η διαδικασία καστ που περνά ένας ηθοποιός;
“If I like rejection I’d audition!” όπως λέει και το τραγούδι…Μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι όμως, σιγά σιγά, είναι μέρος της δουλειάς μας. Γερό στομάχι και πάμε παρακάτω… μεγάλωσα τώρα και η αλήθεια είναι ότι δεν πηγαίνω συχνά σε ακροάσεις.
Tι θυμάστε από την συνεργασία σας στο Μανώλης και Κατίνα. Μια σειρά που άφησε εποχή;
Θυμάμαι μόνο όμορφες στιγμές. Κυρίως είχα σκηνές με την Λιάνα και την αγαπημένη κυρία Βάνια Κωνσταντίνου ένα τόσο γενναιόδωρο και δοτικό πλάσμα και μπροστά αλλά και πίσω από τις κάμερες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, με το που έμαθε ότι ήμουν έγκυος την επόμενη φορά στο γύρισμα κουβάλησε από το σπίτι της το καρεκλάκι που έτρωγε ο εγγονός της και το μπανάκι του και μου τα έδωσε διακριτικά στο αυτοκίνητο πριν κατέβω στο γύρισμα. Μάλιστα το όνομα Νάγια που έδωσα στην κόρη μου ήταν δική της ιδέα όταν της είπα ότι τη μητέρα μου τη λένε Παναγιώτα αλλά έχει ακούσει ήδη το όνομά της δυο φορές και ήθελα κάτι άλλο που να έχει όμως ρίζα το όνομα αυτό. Αυτή ήταν που μου εισηγήθηκε το Νάγια λέγοντας μου αστειευόμενη όπως την Νάγια Ρούσου που είχαμε στο Ρικ αλλά να μην της μοιάσει J και κάπως έτσι προέκυψε το Νάγια…
Έχετε συμμετάσχει σε κινηματογραφικές παραγωγές;
Μία φορά μόνο δυστυχώς στην ταινία του Μαρίνου Καρτίκκη Μέλος Οικογένειας.
Τι άλλαξε στην ζωή σας μετά το τροχαίο που είχατε πριν από τέσσερα χρόνια που παρολίγον να στοιχίσει την ζωή σας;
Αρχές του 2015 πήγαινα γύρω στις 7 το βράδυ στην πρόβα και στην προσπάθειά μου να αποφύγω έναν πεζό που πετάχτηκε από το πουθενά στο δρόμο, έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου, κτύπησα στο κιγκλίδωμα κι αναποδογυρίστηκα και για 200 μέτρα περίπου πήγαινα ανάποδα με την οροφή του αμαξιού. Δεν έλεγε να σταματήσει το αυτοκίνητο. Εκείνα τα δευτερόλεπτα ήταν ότι χειρότερο έχω ζήσει στη ζωή μου. Ναι, πίστευα ότι θα πέθαινα και αμέσως σκέφτηκα τα παιδιά μου και προσευχήθηκα να μην πεθάνω.
Ήμουν θυμωμένη αρχικά με τον πεζό, κυρίως επειδή εγκατέλειψε τη σκηνή του δυστυχήματος, αλλά εκ των υστέρων τον δικαιολόγησα. Τι τρομάρα θα πέρασε κι αυτός…και είπα ίσως να ήταν και γραφτό, γιατί όντως αυτό το τροχαίο μου άλλαξε ριζικά τη ζωή.
Μου έδωσε πραγματικά μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή κι έτσι μόλις συνήλθα σταμάτησα πρώτα-πρώτα να είμαι τόσο παθητική στη ζωή μου και στις επιλογές μου. Πλέον δεν ανέχομαι την αγένεια και τη μιζέρια γύρω μου, αγαπώ τη ζωή και επιλέγω τους ανθρώπους που είναι γύρω μου, γεύομαι την κάθε μέρα που ξημερώνει και βλέπω μόνο τα θετικά της προχωρώντας με ψηλά το κεφάλι ακόμη και στα δύσκολα.…
Παράτησα τη μόνιμη δουλειά μου σαν καθηγήτρια θεάτρου στη Μέση Εκπαίδευση και ακολούθησα την καρδιά μου. Άλλωστε δεν υπάρχει η μονιμότητα πλέον στο μυαλό μου σε κανέναν τομέα της ζωής μου. Γιατί να είμαι σε ένα επάγγελμα απλά γιατί θα μου δώσει μια καλή σύνταξη κάποτε, είναι τραγικό αλλά υπάρχουν αρκετοί που είναι στο επάγγελμα αυτό μόνο και μόνο γι’ αυτό…καλέ σκεφτείτε θα ζήσετε άραγε μέχρι τότε…
Ήμουν ήδη στη σειρά “Καμώματα τζι Αρώματα” του Ρικ όταν έπρεπε να πάρω την απόφαση στο δίλημμα: γίνεσαι μόνιμη κι εγκαταλείπεις την υποκριτική ή συνεχίζεις ελεύθερα την υποκριτική και εγκαταλείπεις τα σχολεία!
Αποφάσισα εύκολα κι άφησα τα σχολεία και σίγουρα βοήθησε πολύ το γεγονός αυτό για να πάρω την απόφασή μου. Στη συνέχεια δημιούργησα σιγά σιγά ένα δικό μου θεατρικό εργαστήρι στη Λάρνακα με πολλή όρεξη κι ενθουσιασμό. Ξεκίνησα δειλά-δειλά με λίγους μαθητές αρχικά να δημιουργούμε θέατρο, εκπαιδευτικό θέατρο, θέατρο για την ψυχή μας…
Σιγά σιγά αυτό το πράγμα μεγάλωσε και βλέπω την τέχνη μου να βοηθά παιδιά να στέκονται με θάρρος στη ζωή και στη σκηνή και να γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους, μέσα από αυτό το εργαλείο που λέγεται εκπαιδευτικό θέατρο και θεατρικό παιχνίδι, και μόνον παιχνίδι με την έννοια της χαράς και μόνον δεν είναι. Και είμαι ο οδηγός τους σε αυτό, μεγάλη χαρά κι ευλογία. Δεν είναι καθόλου εύκολο κι απλό, και σίγουρα η εμπειρία των δέκα χρόνων στη Μέση Εκπαίδευση και η Προϋπηρεσιακή μου κατάρτιση με βοηθάει πολύ.
Τέλος, δεν παίρνω τίποτα πια σαν δεδομένο. Αγαπώ έμπρακτα τους ανθρώπους γύρω μου και δεν περιμένω την επόμενη μέρα για να ζήσω. Λέω πολύ συχνά τη λέξη σ ’αγαπώ και δε χάνω καμία ποιοτική στιγμή με τα παιδιά μου! Τελικά νιώθω ευλογημένη που μου έτυχε αυτό.
Ποια τα μελλοντικά επαγγελματικά σας πλάνα;
Την επόμενη χρονιά θα είμαι για 5η συνεχή χρονιά στη σειρά Καμώματα Τζι Αρώματα και για 4η χρονιά θα συνεχίσει τη λειτουργία του το εργαστηράκι μου ίσως ανοίγοντας και συνεργασίες με κάποιες συγγενικές τέχνες για ένα πιο δυναμικό καλλιτεχνικό χώρο. Δεν έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου. Θα ήθελα να παίξω θέατρο ναι, ίσως το φθινόπωρο ή το επόμενο καλοκαίρι αλλά κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες που με τα δεδομένα πια όλο και δυσχεραίνουν τα πράγματα.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο σας όνειρο;
Να ταξιδεύσω παντού!
Ποιο ήταν το πιο ακραίο που σας έχει ζητήσει σκηνοθέτης προκειμένου να ενσαρκώσετε ένα ρόλο;
Να αδειάσω εντελώς από συναίσθημα και να είμαι κενή όταν έλεγα έναν σπαρακτικό μονόλογο…για μένα ήταν το πιο δύσκολό μου…Και στο ρόλο της Ανδρομάχης να σωματοποιήσω και να βρυχηθώ σαν λυσσασμένο ζώο που του παίρνουν το μωρό του πριν ακόμα γίνω μάνα…και φυσικά στο ρόλο της φόνισσας στο κάρμα ήταν ό,τι πιο ακραίο που μου ζητήθηκε….να φονεύσω καρφώνοντας πολλές μαχαιριές στην κοιλιά της ερωμένης του συζύγου μου που ήταν έγκυος…μου πήρε καμιά ωρίτσα να συνέλθω μετά από αυτό το γύρισμα.
Με ποιο ηθοποιό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής και γιατί;
Θα ήθελα να βρεθώ επί σκηνής με τη Μέριλ Στριπ για να κλέψω από την αμεσότητά της και το αστείρευτο ταλέντο της!
Πιάσατε πότε τον εαυτό σας να μετανιώνει που επέλεξε το δρόμο της υποκριτικής;
Όχι ακόμα, ίσως όμως γιατί το συνδυάζω και με τη διδασκαλία και δεν το κάνω βιοποριστικά, διαφορετικά σίγουρα θα το είχα μετανιώσει.
Tης Νικολέτας Χρήστου
