Αλήθεια πως κατάντησε έτσι αυτό το νησί;
Η κατρακύλα σε ήθος, συμπεριφορά, χριστιανικά ιδανικά συνεχίζεται από το 2000.
Ένα νησί με καλοπροαίρετους κατοίκους, φιλικούς, με αρχές, έτοιμους να στηρίξουν κάθε ευγενική προσπάθεια, να επικροτήσουν κάθε καλή ενέργεια, να χαρούν με την επιτυχία του γείτονα, του φίλου, του συναδέλφου και συγγενή του, που πλέον άλλαξε.
Αντί αυτού έχουμε, ζήλια, φθόνο, κακιά, ψέμα, διάδοση κακοήθειας και σκόπιμης παραπληροφόρησης. Η επιτυχία του συνανθρώπου μας, είναι το μεγάλο μας βάσανο. Γιατί ο τάδε να πετύχει, ο δίπλα να διοριστεί κ.ο.κ
Υπάρχει ελπίδα;
Μπορούμε πράγματι να βελτιωθούμε;
Υπάρχει πιθανότητα να ωριμάσει αυτή η κοινωνία;
Μπορούν άραγε τα παιδιά μας και τα παιδιά τους να ζήσουν σε μια καλύτερη Κύπρο;
Δύσκολο…
Χρειάζεται όραμα, όχι μόνο στο υπουργείο Παιδείας, αλλά και στο υφυπουργείου πολιτισμού, στην λειτουργία της εκκλησίας μας, και πρώτιστα και πάνω από όλα στον τρόπο που θα συμπεριφέρεται η κρατική μηχανή. Οι πρώτοι που πρέπει να αλλάξουν και να παραδειγματιστούν άπαντες σε αυτό το νησί, είναι οι κρατικοί υπάλληλοι που εμείς οι ίδιοι πληρώνουμε.
Για αυτό πρώτο μέλημα του Προέδρου και της νέας Κυβέρνησης του, πρέπει να είναι η αλλαγή στην κουλτούρα, και συμπεριφορά όλων εμάς. Ας ξεκινήσουμε από τους κρατικούς υπαλλήλους και τα σχολεία μας και σιγά σιγά όλα μπορούν να αλλάξουν.
Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται όραμα, πλάνο, προσπάθεια, πειθαρχία και τρομερός προγραμματισμός. Σίγουρα γίνεται, αλλά θέλουμε;
Ζητείται, όραμα και ηγέτης. Εγώ μόνο να ελπίζω μπορώ….
