Της Αλεξίας Καφετζή
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι αρμόδιες κυβερνητικές υπηρεσίες μας προτρέπουν να είμαστε προσεκτικοί με εικονικούς εράνους ή έναντι προσώπων που κάνουν την επαιτεία επάγγελμα. Με λίγα λόγια μας συστήνουν να αποφεύγουμε μικροαπατεώνες. Όμως παράλληλα με τους πιο πάνω, στον τόπο μας, αλλά και διεθνώς, δραστηριοποιούνται και μεγαλοαπατεώνες, οι οποίοι με τον μανδύα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, παρουσιάζονται να προσφέρουν φιλανθρωπικό έργο.
Διεθνώς έχει αποκαλυφθεί πολλές φορές ότι τέτοιες οργανώσεις από τον τεράστιο προϋπολογισμό που έχουν, από τα έσοδα διαφόρων μορφών, ελάχιστα διαθέτουν για τον σκοπό τον οποίο διαφημίζουν ότι ιδρύθηκαν. Οργανώσεις που έχουν πλοκάμια διεθνώς, που εισπράττουν χορηγίες, εράνους, μόνιμες μηνιαίες εισφορές, για να βοηθήσουν δήθεν παιδιά στην Αφρική δίνουν ελάχιστα και σπαταλούν τα άλλα για ίδιον όφελος. Αυτό αποδείχτηκε πολλάκις με έρευνες ακόμα και δημοσιογράφων.
Όμως και αντίστοιχες οργανώσεις που περιορίζουν τη δράση τους σε εθνικό επίπεδο έχουν να επιδείξουν ανάλογα… επιτεύγματα. Το γεγονός και μόνο ότι τέτοιες οργανώσεις ξεφυτρώνουν όπως τα μανιτάρια, είναι αρκετό για να δημιουργήσουν υποψίες. Μόλις πριν λίγο καιρό αποκαλύφθηκε ότι στην Κύπρο δρουν χιλιάδες τέτοιες οργανώσεις, παρουσιαζόμενες σαν εθελοντικές που δήθεν σκοπό έχουν τη φιλανθρωπία.
Μέσω αυτών των οργανώσεων διακινούνται εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο. Αρκετές από αυτές παίρνουν και κρατική επιχορήγηση. Κι όμως κανέναν έλεγχο δεν υφίστανται. Δεν λογοδοτούν σε κανένα. Δρουν με πλήρη αδιαφάνεια. Οι ενέργειές τους καλύπτονται από πέπλο μυστηρίου. Δραστηριοποιούνται ανεξέλεγκτα και ανεξέλεγκτα δαπανούν τα τεράστια κονδύλια που έχουν στη διάθεσή τους. Κι όμως οι πολίτες δικαιούνται να γνωρίζουν πώς δαπανούνται τα χρήματα που οι ίδιοι εισφέρουν με διάφορους τρόπους ή τα ποσά που εκταμιεύονται από τα κρατικά ταμεία.
Η Παγκόσμια Τράπεζα ορίζει τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) ως «ιδιωτικού οργανισμούς που ασκούν δραστηριότητα για να απαλύνουν τον πόνο, να προωθήσουν τα συμφέροντα των φτωχών, την προστασία του περιβάλλοντος, την παροχή βασικών κοινωνικών υπηρεσιών, ή αναλαμβάνουν την ανάπτυξη της κοινότητας».
Οι σκοποί, οι λόγοι ίδρυσης φτάνουν εύηχα στ’ αυτιά του πολίτη. Στην πράξη όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Στις πιο πολλές περιπτώσεις ο όρος ΜΚΟ χρησιμοποιούνται για να καλύπτονται ύποπτες δραστηριότητες. Για εύκολο πλουτισμό κάποιων. Για εκμετάλλευση των φιλάνθρωπων αισθημάτων του κοινού. Κι αφού κανένας κρατικός ή άλλος έλεγχος δεν υπάρχει, υπάρχει η ασυδοσία και η εκμετάλλευση από ορισμένους μεγαλοαπατεώνες. Αν ποτέ γίνει κάποιος έλεγχος θα διαπιστωθεί το μέγεθος της απάτης και του σκανδάλου.
Οι σκοποί των ΜΚΟ είναι κυρίως ανθρωπιστικοί και αφορούν περιβαλλοντικά ή κοινωνικά προβλήματα όπως η φτώχια, ο ρατσισμός το περιβάλλον κ.λ.π. που αποτελούν προσφιλή πεδία δράσης για τέτοιες οργανώσεις αφού αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές των ανθρώπων. Κι όσον και αν παρουσιάζονται σαν μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, στην πράξη μετατρέπονται σε κατ’ εξοχήν κερδοσκοπικούς οργανισμούς που έχουν μάλιστα εύκολη πρόσβαση είτε σε κρατικά ταμεία, είτε στις τσέπες του πολίτη αφού οι μεγαλοστομίες τους περί φιλανθρωπίας και προσφοράς στον αναξιοπαθούντα, βρίσκουν ευήκοον ους μεταξύ του κοινού.
Είναι καιρός η Κυβέρνηση να ξαναδεί το θέμα, να αναθεωρήσει την πολιτική της και να διαπιστώσει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι όλοι όσοι ισχυρίζονται ότι προσφέρουν φιλανθρωπικό έργο κάνουν ακριβώς κι όχι να διαπιστώνουμε ότι δίνουν ψίχουλα και ιδιοποιούνται τη μερίδα του λέοντος.
