Μια πόλη, όπως είπε, που έχει χιλιάδες χρόνια πλούσιας και ένδοξης ιστορίας. Μια πόλη που θα την θυμόμαστε πάντα ως το μέρος από όπου ξεκίνησε ο Β` Παγκόσμιος Πόλεμος, την ηρωική μάχη στο Westerplatte, καθώς και το λίκνο της “Αλληλεγγύης”, του κινήματος που ήταν να μετατρέψει τον τότε χάρτη της Ευρώπης, σημείωσε.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ιδέες και τα επιχειρήματα υπέρ της ευρωπαϊκής ενότητας είχαν προκύψει ακόμη και πριν από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ανέφερε. Ωστόσο, πρόσθεσε, τα επακόλουθα του πολέμου λειτούργησαν ως καταλύτης για ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για την ευρωπαϊκή ενότητα, καθώς οι κυβερνήσεις που ανέλαβαν τα καθήκοντά τους στην Ευρώπη αντιμετώπισαν μια σειρά από διάφορες προκλήσεις, όπως το αίτημα από τους ψηφοφόρους για ασφάλεια, και από τα οικονομικά προβλήματα που είχε πληγεί η προ-πολεμική Ευρώπη και από την αποφυγή των καταστροφικών συνεπειών τυχόν μελλοντικών πολέμων. Αντιμετώπισαν, επίσης, την έλλειψη της λαϊκής εμπιστοσύνης στην ικανότητα του κυρίαρχου εθνικού κράτους να ανταποκριθεί σε αυτές τις απαιτήσεις.
“Αντιμετώπισαν μια πρόκληση από τον φεντεραλισμό που προσέφερε έναν εναλλακτικό τρόπο οργάνωσης πολιτικά της Ευρώπης, αλλά που θα αφαιρούσε τον έλεγχο της εξουσίας από τα χέρια των εθνικών κυβερνήσεων. Αντιμετώπισαν τις ιδεολογικές προκλήσεις που υποσχέθηκαν να δώσουν την οικονομική ασφάλεια την οποία οι άνθρωποι αμφέβαλλαν ότι ο καπιταλισμός θα μπορούσε να προσφέρει”.
Ως εκ τούτου, συνέχισε, τα πρώτα δειλά βήματα προς την κατεύθυνση κάποιας μορφής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης λαμβάνονταν σε σχέση με ένα συνδυασμό εσωτερικών και εξωτερικών πιέσεων στις κυβερνήσεις, και την κατανόηση ότι έπρεπε να βρεθεί η αντικατάσταση του κράτους σε μια ολοκληρωμένη ηπειρωτική κοινότητα.
Αυτό κατέληξε στη δήλωση Σιούμαν το 1950 και την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, η οποία είναι ουσιαστικά η έναρξη της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, καθώς άρχισε να ενώνει τις ευρωπαϊκές χώρες οικονομικά και πολιτικά, προκειμένου να διασφαλιστεί μια διαρκής ειρήνη, σημείωσε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης.
“Ο λόγος που αναφέρομαι σε αυτή την ιστορική εξέλιξη είναι για να αποδείξω ότι, ανεξάρτητα από τους λόγους που συστάθηκε αρχικά η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αυτό που είναι πραγματικά εκπληκτικό είναι ότι, ενώ η διαδικασία αυτή ξεκίνησε με μόνο έξι χώρες, σήμερα, ως Ευρωπαίοι, μπορούμε με υπερηφάνεια να ισχυριστούμε ότι έχουμε δημιουργήσει μια συμμαχία 28 κρατών μελών”.
Μια συμμαχία, είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που εξελίχθηκε σιγά-σιγά, αλλά με επιμονή, βασισμένη στην αντίληψή μας ότι, παρά τις όποιες διαφορές μπορεί να έχουμε, το αμοιβαίο όφελος της Ένωσής μας είναι κατά πολύ μεγαλύτερης σημασίας και συλλογικά πιο ικανοποιητικό σε σύγκριση με οποιοδήποτε εθνικό όφελος.
“Τα προφανή οφέλη από την αύξηση του διεθνούς εμπορίου οδήγησαν στην έναρξη της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Οι δείκτες της μεικτής οικονομίας των χωρών μελών κατά την ύφεση της δεκαετίας του 1970 και η έντονη πίεση από τους παγκόσμιους ανταγωνιστές της, έδωσαν το έναυσμα για το πρόγραμμα της ενιαίας αγοράς στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η γερμανική ενοποίηση και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ήταν ζωτικής σημασίας παράγοντες για την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την επακόλουθη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης”.
Μια εμβάθυνση, συνέχισε, η οποία κορυφώθηκε με τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2004, στην οποία η Πολωνία, η Λιθουανία, η Εσθονία, η Τσεχία, η Σλοβακία και η Κύπρος ήταν μέρος της, και η οποία σηματοδότησε τη μεγαλύτερη ενιαία διεύρυνση της ΕΕ όσον αφορά την επικράτεια, τον αριθμό των μελών και του πληθυσμού, με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, καθώς και την Κροατία, που προσχώρησαν στην ΕΕ το 2007 και το 2013 αντίστοιχα.
Την ίδια στιγμή, πρόσθεσε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι ένα διαρκές και προσαρμόσιμο σχέδιο σε ένα εξελισσόμενο διεθνές περιβάλλον, όπως αποδεικνύει η Συνθήκη της Λισσαβόνας και η υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος.
Χωρίς αμφιβολία, ανέφερε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, παρά τις πολλές προκλήσεις που η ΕΕ και η Ευρώπη γενικά εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν, τίποτα δεν μπορεί να ακυρώσει το επίτευγμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στο δεύτερο μέρος του 20ού αιώνα, ενός αιώνα, του οποίου οι πρώτες δεκαετίες σημαδεύτηκαν από δύο παγκόσμιους πολέμους και έναν βαθιά διχαστικό μεσοπόλεμο.
Και μόνο με αυτό το σημαντικό επίτευγμα, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει αποτελέσει ήδη μια τεράστια επιτυχία και έχει θέσει τα θεμέλια της εξαιρετικής ανάπτυξης και της ποικιλομορφίας της σύγχρονης Ευρώπης, κατέληξε.
