Μόλις λίγα μέτρα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο συναντά κανείς δεκάδες άστεγους. Και στους δρόμους των Βρυξελλών αμέτρητους ζητιάνους. Πόσος κόπος χρειάζεται για έναν περίπατο του κου Μπαρόζο έξω από το γραφείο του για να δει αυτήν την πραγματικότητα; Τα γραφεία είναι πάντα ένα κοιμητήριο για όσους δεν κάνουν τον κόπο να κοιτάξουν τουλάχιστον έξω από το παράθυρό τους.
Στην ΕΕ οι άνεργοι έχουν φτάσει τα 26,5 εκατομμύρια. Όχι μόνο στον Νότο μα και στον Βορρά. Στην Γερμανία και την Γαλλία. Η έννοια κοινωνική δικαιοσύνη δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των ευρωπαίων ηγετών. Την έχουν αντικαταστήσει με την λέξη “συνοχή”. Αυτός ο τρόμος απέναντι σε μια έννοια τόσο θετικά φορτισμένη, δείχνει την κατεύθυνση της σκέψης τους. Και ακόμα! Ενόσω η ΕΕ αποτελεί ρυμουλκούμενο των Η.Π.Α., ποτέ δεν θα μπορέσει να προσθέσει στα παγκόσμια δρώμενα. Αν η ΕΕ δεν μπορέσει να συμβάλει στην παγκόσμια ειρήνη, θα είναι πάντα σκιά του ονείρου των πολιτών της. Και ενόσω ο πολίτης της Κύπρου, της Μάλτας και της Εσθονίας δεν αισθάνεται και δεν είναι ισότιμος με τον Γάλλο και τον Γερμανό πολίτη, τότε η δημοκρατία χωλαίνει. Και ενόσω κινητικότητα σημαίνει να φεύγει κανείς από την Κύπρο για να πάει στην Γερμανία με 800 ευρώ ή και λιγότερα, τότε μάλλον οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους.
Αυτά (και άλλα) κατηύθυνα προχθές στον κ. Μπαρόζο. Και πρόσθεσα πως τα χρήματα, τα χαρτονομίσματα δεν εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας από προσώπου γης. Έφυγαν με απόφαση της ΤΡΟΙΚΑ και της ΕΕ από τις τσέπες των πολλών, και μαγικώ τω τρόπω μεταφέρθηκαν στις τσέπες των ολίγων.
Εμείς δεν είμαστε εναντίον της ΕΕ. Θέλουμε και στηρίζουμε μια ΕΕ που να στηρίζει και να εργάζεται για την κοινωνική δικαιοσύνη. Να εργάζεται για την παγκόσμια ειρήνη. Να δουλεύει για την παγκοσμιότητα. Όχι για την οικονομική παγκοσμιοποίηση. Που σημαίνει ακριβώς αυτό: τα νερά να τρέχουν στα νερά και τα λεφτά στους λεφτάδες. Άλλοι δηλαδή με τον κόπο τους και άλλοι με τον τρόπο τους.
