Ευφροσύνη Κουτσουβέρη μια νέα ηθοποιός από την Ελλάδα, απόφοιτη της Δραματικής σχολής Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδη” (Πτυχίο εγκεκριμένο από το Υπ. Πολιτισμού) με σπουδές Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης & Σχεδιασμού Αντικειμένων (ΑΤΕΙ Αθήνας) και Απόφοιτη της Ελληνογαλλικής Σχολής Ουρσουλινών.
Την έχουμε δει μέσα από τις σειρές “Εσύ στον Κόσμο σου!”, στον Αντ1 Κύπρου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Πατσαλίδη, στην τηλεταινία “Σαν όνειρο”, στο Sigma (Κύπρος), σε σκηνοθεσία Βάσου Βάσου, στη Θεατρική παράσταση “Τσάρλι Τσάπλιν”, στο Θέατρο Ακροπόλ, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια και σε άλλες σημαντικές δουλειές. Η νεαρή ηθοποίος μιλά στην εφημερίδα μας για τα όνειρα της και τα μελλοντικά της πλάνα. Η σειρά που συμμετέχει ονομάζεται “Εσύ… στον κόσμο σου!” και προβάλλεται από τη συχνότητα του Αντ1 από Δευτέρα έως και Πέμπτη στις 21:20 και το σενάριο υπογράφει ο Κωνσταντίνος Οδυσσέως. «Σκηνοθέτης μας, είναι ο Κωνσταντίνος Πατσαλίδης και έχουμε μια πολύ όμορφη ομάδα, συνεργείου και ηθοποιών, η σύμπραξη των οποίων είναι αρμονική και αποτελεσματική, ακόμα και στις πιο απαιτητικές συνθήκες», μας λέει χαρακτηριστικά.
Μίλησε μας αρχικά για την υπέροχη σειρά που συμμετέχεις;
Το “Εσύ…στον κόσμο σου!”, δεν είναι μια αμιγώς κωμική ή δραματική σειρά, είναι…”λίγο απ’ όλα”, όπως ακριβώς και η ίδια η ζωή. Είναι μια διαχρονική μνεία στον έρωτα, την αγάπη, την οικογένεια, τη φιλία και στη μεγάλη σημασία του να είναι όλα αυτά αληθινά και ουσιαστικά. Οι χαρακτήρες της σειράς είναι σύνθετοι και πολυδιάστατοι, ανάγλυφοι, με πολλές και διαφορετικές πτυχές ο καθένας, οι οποίες εκτυλίσσονται σταδιακά με την εξέλιξη της πλοκής και της ιστορίας. Στο σενάριο θίγονται σημαντικά θέματα της ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων, άλλοτε δοσμένα με μια πιο ανάλαφρη/κωμική διάθεση και άλλοτε με πιο ρεαλιστική.
Τι ονειρευόσουν από μικρή;
Τα όνειρα που κάνουμε, διαφοροποιούνται ανα ηλικία. Υπάρχουν όμως κάποιες “τάσεις” που εκδηλώνονται από πολύ νωρίς, με μια κάπως “ασυναίσθητη” μορφή. Άλλοτε επιστρέφουν μεγαλώνοντας, ως συνειδητά πια “θέλω” κι άλλοτε απομένουν παιδικά όνειρα, παιχνίδια, αναμνήσεις. Εμένα η πιο γλυκιά παιδική μου ανάμνηση, μετουσιώθηκε τελικά με τα χρόνια σε … “όνειρο ζωής”. Έκανα μπαλέτο από 4 ετών. Η σχολή μου διοργάνωνε κάθε καλοκαίρι μια παράσταση, σε ένα όμορφο ανοιχτό θεατράκι μέσα στο δάσος. Με θυμάμαι λοιπόν κάθε καλοκαίρι από τα 4 ως τα 17 μου, γύρω στις 4-5 Ιουνίου, βράδυ, να φυσάει το πρώτο καλοκαιριάτικο αεράκι, να φοράω την “τουτού” μου και να παίρνω όλο καμάρι τη θέση μου στη σκηνή, να γίνεται σκοτάδι, ησυχία… η καρδιά μου να χτυπά δυνατά και γρήγορα, οι προβολείς να ανάβουν και να αρχίζει η μουσική της χορογραφίας… Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ένιωθα πλήρης! Δε μου έλειπε τίποτα. Απλά ζούσα το όνειρο μου. Ήταν ένα συναίσθημα χαράς και ελευθερίας που δε θα ξεχάσω και που κάθε χρόνο, γινόταν όλο και πιο έντονο, όλο και πιο συνειδητό…
Υπήρχαν οποιοδήποτε ενδοιασμοί από την οικογένεια σου παίρνοντάς την απόφαση να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Υπήρξε σθεναρά αντίρρηση, κυρίως από τη μαμά μου, η οποία «πάθαινε» εγκεφαλικό και μόνο στη σκέψη της προοπτικής να ασχοληθώ με κάποιο απ’ αυτά τα “επισφαλή και ανασφαλή” καλλιτεχνικά επαγγέλματα, προς τα οποία από μικρή εγώ παρουσίαζα κλίση. Τελικά την εμπιστεύθηκα, έδωσα πανελλήνιες και πέρασα στο τμήμα Εσωτερικής αρχιτεκτονικής και Διακόσμησης. Ήταν μια ενδιαφέρουσα σπουδή, καλλιέργησε την αισθητική μου, διεύρυνε το πεδίο των γνώσεων μου, και μου προσέφερε τον χρόνο να συνειδητοποιήσω τι πραγματικά θέλω. Αγαπούσα το σχέδιο, τα εικαστικά, και κάθε μορφής καλλιτεχνική δημιουργία, όμως η απεικόνιση ενός θέματος σε έναν καμβά, χαρτί, τρισδιάστατη μορφή ή η αρχιτεκτονική δόμηση ενός χώρου δεν κάλυπτε την ανάγκη μου για έκφραση, όπως εγώ την εννοούσα. Έτσι όταν έφθασε η ώρα της πτυχιακής, αντί να επιλέξω να παρουσιάσω ένα αμιγώς αρχιτεκτονικό θέμα, επέλεξα σκηνογραφία, που ήταν ένα απ’ τα μαθήματα προαιρετικής επιλογής. Μέσα σε ένα εξάμηνο, διάβασα άπειρα θεατρικά κείμενα προκειμένου να βρω εκείνο το ένα που θα μου έκανε το “κλικ” για να δημιουργήσω τον σκηνικό του χώρο. Όλη αυτή η έρευνα που έκανα πάνω στους συγγραφείς, στα έργα, στα θέματα που έθιγε, στους ήρωες του, ήταν ένα μαγευτικό ταξίδι στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, το συνειδητό και το υποσυνείδητο, στις σχέσεις των ανθρώπων, στην ίδια τη ζωή. Τότε διαπίστωσα ότι το θέατρο είναι γεμάτο από τέτοια ταξίδια. Παρέδωσα την πτυχιακή μου τον Ιούνιο, και τον Σεπτέμβρη ετοίμασα μονολόγους κι έδωσα εξετάσεις στο υπουργείο, πέρασα και γράφτηκα στη Δραματική σχολή Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδη, όπου έγινε το δεύτερο σπίτι μου, κι οι άνθρωποι εκεί, οικογένεια μου. Εκεί άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου. Ήταν και τα 3 πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου ως τώρα, για πολλούς και διάφορους λόγους. Οι γονείς μου, αποδέχθηκαν εν τέλει την επιλογή μου, αν και αργά ευτυχώς πλέον με καταλαβαίνουν και με στηρίζουν.
Πώς μπήκε το θέατρο στη ζωή σου και τι συμβολίζει;
Στην εποχή που διανύουμε, υπάρχει μια τάση να “μικραίνουμε”, να ευτελίζουμε τα πράγματα, τα συναισθήματα, τις στιγμές… από άμυνα, τεμπελιά, φυγοπονία ή συναισθηματική ρηχότητα. Το θέατρο μας διδάσκει το “μέγεθος”… τη σπουδαιότητα κάποιων πραγμάτων, νοημάτων, αξιών, σχέσεων, στιγμών… φωτίζοντας την ουσία τους, από διαφορετικά πρίσματα κάθε φορά, μέσω ενος συγγραφέα και δια στόματος των ηρώων του. Οι πλείστοι ήρωες των θεατρικών έργων φλερτάρουν με τα όρια… Βιώνουν ακραία συναισθήματα και στιγμές. Αυτό για μένα κρύβει μια απίστευτη γοητεία. Είμαι έντονα συναισθηματικός άνθρωπος και το απολαμβάνω να βιώνω όλα μου τα συναισθήματα στο τέρμα. Οτιδήποτε άλλο μου φαίνεται ανιαρό. Το θέατρο συμβολίζει για μένα τον πιο αληθινό καθρέφτη της ανθρώπινης ψυχής, των σχέσεων, των συγκρούσεων, των αδιεξόδων, των παθών, των λαθών, των αμαρτιών, κάθε συναισθήματος που μπορεί να βιώσει μια ανθρώπινη ψυχή και κάθε σκέψης που μπορεί να γεννήσει ένα ανθρώπινο μυαλό. Ο ηθοποιός μέσω του θεάτρου κοιτάζεται κατάματα με τον εαυτό του πρώτα, κι ύστερα τους ρόλους που θα καταπιαστεί και αλληλοεπιδρά με τους ανθρώπους που βρίσκονται πάνω στη σκηνή αλλά και με αυτούς που βρίσκονται από κάτω, έτσι γίνονται “συνένοχοι” σε ένα “παιχνίδι” στο τέλος του οποίου, βγαίνουν όλοι κερδισμένοι.
Ποιους θαυμάζεις από την «μικρή οθόνη»;
Θαυμάζω την Κατερίνα Λέχου, για την καλαισθησία της, όχι μόνο σαν ηθοποιός αλλά και σαν παρουσία γενικότερα. Άλλοι ηθοποιοί που ξεχωρίζω είναι ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, η Άννα Παναγιωτοπούλου, η Ντίνα Κώνστα, η Κατιάνα Μπαλανίκα, ο Νίκος Σεργιανόπουλος, η Μαρία Λεκάκη, ο Χρήστος Σιμαρδάνης, ο Στέλιος Μάινας, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος.
Ποια ήταν η πρώτη σου τηλεοπτική εμπειρία;
Η πρώτη μου επαφή με γύρισμα έγινε φέτος, στη σειρά που συμμετέχω. Είναι η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση. Το κυρίαρχο συναίσθημα, πέρα από τη λαχτάρα και τον ενθουσιασμό, ήταν σίγουρα το άγχος, για το αν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις του ρόλου, αλλά και να σταθώ επάξια πλάι σε ταλαντούχους ηθοποιούς με πολυετή εμπειρία. Ήμουν τυχερή στο θέμα των συνεργατών μου, του σκηνοθέτη, του συνεργείου και των ηθοποιών, γιατί όλοι, εκτός από εξαιρετικοί επαγγελματίες είναι και πολύ αξιόλογοι άνθρωποι. Με βοήθησαν από την πρώτη κι όλας στιγμή, να νιώσω άνετα, να αποβάλλω το άγχος μου, και να βρω σιγά-σιγά τα πατήματα μου σ’ αυτό το νέο για μένα είδος που είναι η τηλεόραση.
Τι ετοιμάζεις αυτό το διάστημα;
Προς το παρόν, προετοιμάζομαι για τις ακροάσεις του καλοκαιριού, και έχω ξεκινήσει πρόβες για ένα θεατρικό έργο που θέλουμε να ανεβάσουμε με κάποιους συνάδελφους μου τον χειμώνα. Υπάρχουν και μερικά ακόμα “πλάνα”, που όμως είναι σε αναμονή…
Ποια είναι τα μελλοντικά σας επαγγελματικά σας πλάνα;
Όταν κάνεις πλάνα, ο Θεός γελάει. Διαπιστωμένο. Θα πω απλά αυτό : Θέλω, εύχομαι και θα επιδιώκω, κάθε χρόνο της ζωής μου, να κάνω πράγματα που με εμπνέουν, ιντριγκάρουν, γεμίζουν, παθιάζουν, εξελίσσουν και τα αγαπώ με ανθρώπους που με εμπνέουν, γεμίζουν, παθιάζουν, εξελίσσουν, και τους αγαπώ, ώστε να ξυπνάω με όρεξη το πρωί και να απολαμβάνω την καθημερινότητα μου!
Της Νικολέτας Χρήστου
