«Γιατί ψήφισες ‘ναι’ πατέρα;»

{loadposition ba_textlink}

Η… βελόνα της στήλης έχει κολλήσει. Βλέπετε, ακόμη αντηχεί στα αυτιά του γράφοντα εκείνη η άτιμη φράση «έκρηξη της οικονομίας» που χρησιμοποιούν ως βασικό επιχείρημα για να πείσουν τους αρνητικά προδιατεθειμένους απέναντι στο επερχόμενο σχέδιο λύσης.

Σημειώναμε και σε ένα παρασκήνιό μας στην προηγούμενη έκδοση ότι βαρεθήκαμε να ακούμε πως πρέπει να λυθεί το Κυπριακό για να δούμε καλύτερες οικονομικά ημέρες (πώς ήρθαν, βρε παιδί μου, τα πράγματα τόσο… βολικά! Να «κουρευόμαστε», να γευόμαστε το πικρό ποτήρι της ανεργίας, να βλέπουμε συμπολίτες μας να εξαθλιώνονται και εκεί που δεν πάει άλλο, να έρχεται μια καλοσερβιρισμένη λύση με γαρνιτούρα την οικονομική μας σωτηρία).

Δεν λέω, μια κοινωνία για να ευημερήσει θέλει οικονομικούς πόρους. Θέλει, όμως και πολλά άλλα. Θέλει κυρίως νόμους. Νόμους που θα διασφαλίσουν την εύρυθμη λειτουργία της. Κανόνες σεβαστούς απ΄ όλους.

Μόρφωση, ανάπτυξη τεχνών και γραμμάτων, ώστε να καλλιεργηθεί το πνεύμα και να ωριμάσει ο κόσμος (που αποτελεί μια ανώριμη κοινωνία). Πολιτικούς με σύνεση, με όραμα, ανιδιοτελείς. Μια κοινωνία για να ευημερήσει θέλει πολύ περισσότερα εκτός από μια οικονομική ώθηση.

Κι ασφαλώς, ξεχνούμε ότι η κρίση στον τόπο μας δεν έχει να κάνει με την οικονομία. Το θέμα είναι πρωτίστως κοινωνικό. Έχουμε κρίση αρχών και αξιών. Βλέπεις ανθρώπους απ΄ όλα τα κοινωνικά στρώματα να έχουν ένα πράγμα στο μυαλό τους: Πώς να βγάλουν μίζα. Πώς με την ίδια δουλειά να πολλαπλασιάσουν το κέρδος τους. Πώς να ξεγελάσουν τον άλλο. Αυτός είναι και ο λόγος που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Μια λύση που απλώς θα τροφοδοτήσει το ισχύον σύστημα με νέο χρήμα, δεν πρέπει να μας φαίνεται ελκυστική. Χώρια που η λύση δεν εγγυάται την οικονομική έκρηξη που μας τσαμπουνούν κάθε τρεις και λίγο πολιτικοί ή «ειδήμονες» στις καφετέριες και στους καφενέδες.

Και είναι και το άλλο. Δεν μπορείς να πας σε μια λύση που δεν θα αποκόψει τον ομφάλιο λώρο που ενώνει το ψευδοκράτος με την Τουρκία. Δεν έχω διάθεση για μαθήματα ιστορίας ή καταγραφή των αυτονόητων. Όλοι ξέρουμε τι εστί Τουρκία, ποια είναι η πάγια πολιτική των ηγετών της. Όπως όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε την ανάγκη για μια λύση που θα εξυπηρετεί μόνο τους νόμιμους κατοίκους αυτού του νησιού.

Αυτό που με κάνει τόσο σκεπτικιστή είναι μια σκηνή που φτιάχνω στο μυαλό μου συχνά. Να έρθει ένα από τα παιδιά μου σε 20-30 χρόνια, με το κυπριακό «λυμένο» και να με ρωτήσει: «Γιατί ψήφισες ‘ναι’ πατέρα;». Τι θα του απαντήσω; Ότι η λύση εγγυάτο εκείνο τον καιρό καλύτερες οικονομικές συνθήκες;

* Κατεβάστε δωρεάν την ηλεκτρονική έκδοση της “24” στο http://24newspaper.com.cy!