Ψες ενώ βρισκόμουν στο προαύλιο της εκκλησίας για να λάβω το «Άγιο Φως» ένα περιστατικό πήρε τον συλλογισμό μου κάπου αλλού. Σε ένα άλλο κόσμο, μακριά από χαμόγελα και χαρμόσυνες φωνές.
Κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας κάποιοι νεαροί, όπως προστάζει και το έθιμο, έριχναν κροτίδες για το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης. Κάποια στιγμή, και αφού ο ήχος των μικρών εκρήξεων έγινε συνεχόμενος και πιο δυνατός, αντίκρυσα μια οικογένεια δίπλα μου να τα μαζεύει άρον άρον για να φύγει.
Το δυνατό κλάμα και η αναστάτωση των δύο μικρών παιδιών τους από τον εκκωφαντικό θόρυβο υποχρέωσε τους γονείς να φύγουν ώστε να καθησυχάσουν τα παιδιά τους.
Στην εικόνα της ταραγμένης μάνας και στον ήχο του κλάματος η σκέψη μου έφυγε και ταξίδεψε κάπου αλλού, σε ένα άλλο κόσμο, μακριά από χαρμόσυνες φωνές και την ασφάλεια της δικής μας χώρας.
Η σκέψη μου βρέθηκε εκεί στην Συρία, όπου οι βομβαρδισμοί είναι ρουτίνα και οι ήχοι από τις εκρήξεις δεν προκαλούν μόνο τρόμο, αλλά μυρίζουν θάνατο και τραγωδία.
Πως νιώθει άραγε το μικρό παιδί που καθημερινά ζει τον φόβο της κάθε έκρηξης; Πόσο φοβάται όταν το ταβάνι του σπιτιού του τρέμει από την βόμβα που έσκασε κοντά στο σπίτι του;
Τι αναστάτωση και δυστυχία νιώθουν αυτοί οι γονείς όταν βλέπουν τα παιδιά τους να κλαίνε, να φοβούνται και να μην μπορούν απλά να τα πάρουν σε κάποιο ασφαλές μέρος για να τα καθησυχάσουν;
Ενώ βρισκόμουν στην εκκλησία, δεν άκουσα λέξη από τους ψαλμούς. Βρισκόμουν νοερά σε ένα τόπο γεμάτο από φόβο, αποκομμένο από κάθε ελπίδα και χαρά.
Και καθώς εμείς «παλεύαμε» να πάρουμε το «Άγιο Φως», ταυτόχρονα κάποιοι άλλοι, σε ένα άτυχο μέρος του κόσμου, παλεύουν για να σώσουν τα παιδιά τους…
ΥΓ: Η πιο σημαντική ερώτηση στον κόσμο δεν είναι το «γιατί κλαίει το παιδί;». Αλλά το «τι μπορώ να κάνω για να σταματήσει να δακρύζει».
“Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”…
