Της Αλεξίας Καφετζή
Η κρίση που επέφερε η πανδημία του κορωνοϊού και οι χειρισμοί εκ μέρους της Κυβέρνησης στην αντιμετώπιση των διαφόρων τάξεων των εργαζομένων έφερε και πάλι το θέμα της ανισότητας μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Τι έχουμε παρατηρήσει για πολλοστή φορά; Οι δημόσιοι υπάλληλοι και γενικά οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα διατηρούν πλήρως τα έσοδά τους, σε αντίθεση με τον ιδιωτικό τομέα που χάνουν τις δουλειές και κατά συνέπεια τους μισθούς τους. Τα ελάχιστα που υποσχέθηκε η Κυβέρνηση σαν αντάλλαγμα, άλλα τα πήραν, άλλοι όχι κι άλλοι τα πήραν αλλά επί πλέον κουτσουρεμένα. Οι όροι και οι προϋποθέσεις που εξ αρχής τέθηκαν ήταν τόσες και τέτοιες που στέρησαν από χιλιάδες κόσμο βασικά έσοδα για να διατηρήσουν υποφερτό επίπεδο διαβίωσης. Είναι ενδεικτικό ότι ύστερα από τις έντονες διαμαρτυρίες και καταγγελίες χιλιάδων προσώπων για τις στρεβλώσεις η Υπουργός Εργασίας παραδέχτηκε το σφάλμα και αναγκάστηκε να εξαγγείλει διορθωτικές κινήσεις.
Στην αντίπερα όχθη έχουμε τους δημοσίους υπαλλήλους που παίρνουν τον μισθό τους ακέραιο ενώ στις πιο πολλές περιπτώσεις η κρίση τους ευνόησε οικονομικά αφού πολλοί από εκείνους δεν πάνε στην εργασία τους άρα επωφελούνται από τα έξοδα διακίνησης που δεν είναι λίγα. Αν υποθέσουμε ότι αρκετοί ίσως να παίρνουν διάφορα επιδόματα είτε σαν οδοιπορικά είτε εξ αιτίας της φύσης της δουλειάς του και τα οποία δεν υπήρξε πρόνοια να αποκοπούν έχουν πρόσθετες εξοικονομήσεις. Τρανό παράδειγμα είναι οι βουλευτές οι οποίοι καρπούνται κάθε μήνα ένα σεβαστό ποσό και το οποίο όπως έγινε γνωστό το παίρνουν στο ακέραιο τη στιγμή που βρίσκονται καθηλωμένοι στο σπίτι τους.
Παράλληλα με εκείνους που μένουν σπίτι, αυτοί που εξακολουθούν να προσέρχονται στα γραφεία τους στις πιο πολλές περιπτώσεις δεν έχουν αντικείμενο απασχόλησης, αφού για παράδειγμα δεν δέχονται προσέλευση κοινού για εξυπηρέτηση. Όπως επίσης ο πολίτης μπορεί να δει αντίστοιχο παράδειγμα στο ΡΙΚ. Εκεί έχουν μειώσει παραγωγές και προγράμματα στο ελάχιστον αλλά ο μισθός πέφτει. Ακόμα και ειδησεογραφικές εκπομπές έχουν περιορισθεί σημαντικά χωρίς όμως καμιά οικονομική εξοικονόμηση.
Έτσι από τη μια βλέπουμε η κατηγορία αυτή των εργαζομένων να παίρνει στο ακέραιο τον μισθό της είτε παραμένοντας στο σπίτι, είτε βρίσκεται στο γραφείο αλλά χωρίς ουσιαστικά να εργάζεται. Μια υπηρεσία που σύμφωνα με τον Γενικό Ελεγκτή της Δημοκρατίας στοιχίζει στο κράτος 150 εκατομμύρια ευρώ τον μήνα παραμένει αδρανής, τη στιγμή που τα κρατικά ταμεία αδειάζουν επικίνδυνα.
Γιατί η Κυβέρνηση επιμένει να συντηρεί μια προκλητική αδικία σε βάρος των ιδιωτικών υπαλλήλων; Γιατί το βάρος και τις επιπτώσεις της κρίσης να μη μοιράζεται ακριβοδίκαια μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα; Πότε επιτέλους θα αποφασίσουν οι κυβερνώντες ότι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι παιδιά της ίδιας πολιτείας;
