Συγκεκριμένα, η Κύπρος κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη σε οικονομική αξία πρωταθλήματος βάσει του πληθυσμού της. Η κατά κεφαλήν αξία ανέρχεται στα 124 ευρώ, ενώ στην Πορτογαλία η αντίστοιχη αξία δεν ξεπερνά τα 70 ευρώ και στην Αγγλία τα 65 ευρώ! Με λίγα λόγια, ο δείκτης αυτός αντιστοιχεί σε κάθε κάτοικο το «μερίδιό» του στη συνολική αξία του πρωταθλήματος της χώρας.
Κι όμως, τα νούμερα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία! Είναι το αποτέλεσμα μιας ιλιγγιωδώς ξέφρενης πορείας την οποία ακολουθούσε το κυπριακό ποδόσφαιρο για 9 χρόνια, που διακόπηκε απότομα λόγω του σοκ του περασμένου Μαρτίου που ακολούθησε τις αποφάσεις του Eurogroup και έθεσε εν μία νυκτί νέα δεδομένα στην οικονομία του τόπου.
Μέσα στη γενικότερη ραστώνη του νεοπλουτισμού, που χτύπησε την Κύπρο κυρίως μετά την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004, το ποδόσφαιρο δε θα μπορούσε να μείνει έξω από τον χορό. Ήδη από τη σεζόν 2004-2005 οι κυπριακές ομάδες έμοιαζαν με συνονθύλευμα λεγεωνάριων (πολλοί εκ των οποίων ήταν αμφίβολης αξίας), που κατέκλυσαν το νησί στην αναζήτηση ενός πλούσιου μεροκάματου, προερχόμενοι κυρίως από χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής, αλλά και άφθονοι «κοινοτικοί» από την Ευρώπη. Δεν ήταν καθόλου σπάνιο το φαινόμενο οι κυπριακές ομάδες να μοιάζουν με σύγχρονους Πύργους της Βαβέλ με 20-23 αλλοδαπούς παίχτες. Η Κύπρος προσέφερε όλο το «πακέτο». Εξαιρετικές απολαβές, πληρωμένοι φόροι, υψηλό επίπεδο ζωής, υπέροχο κλίμα.
Μέσα σε αυτήν τη φούσκα ζούσαν όλοι το δικό τους ποδοσφαιρικό παραμύθι. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί έδιναν πακτωλό χρημάτων στις ομάδες για τη μετάδοση των αγώνων, οι τιμές των εισιτηρίων αυξάνονταν σημαντικά, ενώ οι σπόνσορες αναζητούσαν ομάδες για να τους χορηγήσουν αφειδώς χρήμα.
Όλα αυτά τα χρόνια, οι κυπριακές ομάδες έκαναν τεράστια ανοίγματα για να προσελκύσουν παίχτες, προσφέροντάς τους παχυλά συμβόλαια, που αντιστοιχούσαν σε επίπεδο αγγλικής Premier League, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος της αγοράς. Οι ετήσιες απολαβές πολλών εξ αυτών των παιχτών κυμαίνονταν από 300.000 έως και 800.000 ευρώ, ενώ αντίστοιχες αμοιβές επιφυλάσσονταν και για τους προπονητές! Οι ομάδες είχαν εμπλακεί σε μια τρελή κούρσα για το ποια θα εξασφαλίσει ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην αγορά, προσφέροντας συμβόλαια, τα οποία ξεπερνούσαν την πραγματική οικονομική τους ισχύ. Το επίπεδο του κυπριακού πρωταθλήματος ανέβηκε αισθητά. Δεν είναι εξάλλου καθόλου τυχαίο το γεγονός πως κυπριακές ομάδες αγωνίστηκαν τρεις χρονιές στους ομίλους του Champions League. Τη σεζόν 2008/09 ήταν η Ανόρθωση, ενώ τις σεζόν 2009/10 και 2011/12 ο ΑΠΟΕΛ, φτάνοντας μάλιστα μέχρι και τους «8» της διοργάνωσης, επιτυγχάνοντας έναν εκπληκτικά μοναδικό άθλο!
Όμως, δεν μπορεί να ισχυρισθεί κάποιος πως και το επίπεδο του κυπριακού ποδοσφαίρου ανέβηκε σε ανάλογο βαθμό. Η άκρατη ξενομανία, όπως περιγράφηκε πιο πάνω, έσπρωξε πολλά ταλαντούχα παιδιά, καρπούς της περιορισμένης ντόπιας παραγωγής, στα αζήτητα. Η Εθνική Κύπρου βρίσκεται μόλις στην 123η θέση στην κατάταξη της FIFA, θέση η οποία δεν μπορεί να παραλληλιστεί με τις αντίστοιχες επιδόσεις των κυπριακών συλλόγων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, που έφεραν την Κύπρο στη 14η θέση (!) της UEFA. Ακόμα και σήμερα, οι περισσότερες κυπριακές ομάδες συνεχίζουν να βασίζονται σε ξένους παίχτες φθηνής αξίας (με ορισμένες ελάχιστες εξαιρέσεις) αντί να επενδύουν στο εγχώριο προϊόν. Είναι χαρακτηριστικό πως οι ομάδες της μεγάλης κατηγορίας διαθέτουν το υψηλότερο ποσοστό σε ξένους ποδοσφαιριστές στην Ευρώπη (74,2%), όταν στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό είναι λιγότερο από το μισό (35%).
Ακόμα, όμως, και γι’ αυτούς τους ξένους παίχτες που κατακλύζουν το κυπριακό πρωτάθλημα, φαίνεται πως η κατάσταση μόνο ρόδινη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, το παγκόσμιο συνδικαλιστικό όργανο των ποδοσφαιριστών, ο Παγκόσμιος Σύνδεσμος Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών (FFIPro), με ανακοίνωσή του, κατήγγειλε τις συνθήκες εργασίας σε Κύπρο, Ελλάδα και Τουρκία, προτρέποντας τους ποδοσφαιριστές να μην υπογράφουν συμβόλαια στις συγκεκριμένες χώρες, καθώς πολλές ομάδες δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους. Οι μισές από τις υποθέσεις που εκδικάζονται από την Επιτροπή Επίλυσης Διαφορών της FIFA (DRC) αφορούν αυτές τις τρεις χώρες. Μάλιστα, η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ) ζήτησε οι οφειλές των κυπριακών ομάδων να καταβάλλονται σε 24 μηνιαίες δόσεις!
Το κερασάκι σε αυτήν τη λιγωτική τούρτα ήρθε με την κατάρρευση της Λαϊκής Τράπεζας, χορηγού επί τριετίας του κυπριακού πρωταθλήματος. Ομάδες έφτασαν στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης λόγω του «κουρέματος» των τραπεζικών καταθέσεων, ενώ ανάμεσα στα θύματα, ήταν και πολλοί (ξένοι) ποδοσφαιριστές. Αναζητήθηκαν λύσεις εκ των έσω. Η Ομόνοια αναγκάστηκε να απευθυνθεί στους οπαδούς της για να συγκεντρώσει το ποσό των 5 εκατ. και να γλιτώσει τη χρεοκοπία, ενώ οι περισσότερες ομάδες έχουν μειώσει κατά τουλάχιστον 50% τον προϋπολογισμό τους.
Μέσα σε αυτό το κλίμα αρχίζει το Σάββατο η φετινή σεζόν του κυπριακού πρωταθλήματος. Φτωχότερο, χωρίς τα λούσα του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά με το πάθος των φιλάθλων να κυριαρχεί. Άλλωστε, στην Κύπρο το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από 22 πελλούς που βουρούν μιαν μάππαν που πίσω.
Για περισσότερες απόψεις, protagon.gr, επίσημος συνεργάτης του 24Η.
