Μια συνάντηση που κράτησε χρόνια…μέσα από συνεργασίες τηλεοπτικές. Του έλεγα «Καλημέρα», πάντα ευγενικός και πάντα τον παρακολουθούσα κυριολεκτικά πώς «μπλέκεται» με τα νέα παιδιά κάτω από σκηνοθετικές – σεναριακές οδηγίες ανθρώπων που έκαναν τότε τα πρώτα τους βήματα.
ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ! Πρώτος στο γύρισμα, διαβασμένος, με σημειώσεις και «μοναχικές» πρόβες λίγο πριν το 3,2,1 του σκηνοθέτη. Ηράκλης Γιωργαλλής πάντα απέναντι και δίπλα του στα πλατό και δεν άνοιξα μια φορά το ρημάδι το στόμα μου να τον ρωτήσω ότι ήθελα (και ως γνωστό είναι πολυλογού). Κολλούσα όποτε τον κοιτούσα…με ταξίδευε κάθε φορά…Θυμάμαι τον παππού και την γιαγιά μου την δεκαετία του 80 να με κρατάνε από το χέρι πιτσιρίκι να στεκόμαστε σε ατελείωτες ουρές για να δούμε τις επιθεωρήσεις του.
Μα τον Θεό τίποτα δεν καταλάβαινα (λόγο ηλικίας πάντα!). Μου αρκούσε που άκουγα τους γύρω μου να γελάνε ασταμάτητα και κάποιες φορές ακόμη και οι ίδιοι οι ηθοποιοί που ήταν πάνω στο σανίδι. Λίγα χρόνια μετά την Τουρκική εισβολή μια «φούχτα» καλλιτεχνών κάνει τους Κύπριους να χαμογελάνε…να περιμένουν την μέρα για να δουν τις παραστάσεις τους, για να ξεφύγουν, για να απολαύσουν, για να θαυμάσουν.
https://www.youtube.com/watch?v=Rwt-aiVR7I0
Ναι ήταν ο Βασιλιάς της επιθεώρησης…γεννημένος στις 23 Αυγούστου καταγωγή από την Κερύνεια. Όπου μέχρι 5 χρονών έζησε στο χωριό Κάρμι, αφού αργότερα θα μετακομίσει με την οικογένεια του στο Τράχωνα. Φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο Νεάπολης και στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Λευκωσίας. Σπούδασε υποκριτική στη σχολή του Βλαδίμηρου Καυκαρίδη και το 1973 ασχολείται επαγγελματικά με το θέατρο. Νεαρός τότε μόλις 22 ετών του συνεργάζεται με το θίασο Δημήτη Παπαδημήτρη. Στο ενεργητικό του δεκάδες βιντεοταινίες που άφησαν το δικό τους στίγμα με ίσως τον πιο αγαπημένο ρόλο αυτό του «Ο Τσιορονή».
Οι νεότεροι τον έμαθαν μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές: «Ιστορίες του Χωρκού», την «Αίγια Φούξια», «Πρώτη σταγόνα», «Pasta pomilori» και άλλες…
Ο Ηράκλης Γιωργαλλής δεν αφήνει παρακαταθήκες σε εγγόνια και παιδιά αλλά σε ολόκληρο τον κυπριακό λαό… Και αν ο ίδιος όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει όταν ενσάρκωνε το 2015 τον «Ραφαέλο» στην «Πρώτη σταγόνα» (ΑΝΤ1) πως: «Ότι η γενιά μου είναι «καταραμένη γενιά» που παρέδωσε στις επόμενες γενικές μια μισή Κύπρο..ζητώντας μάλιστα ένα ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΝΩΜΗ που δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε αυτά τα δύο μεγάλα κακά”. Αντιλαμβάνεται κανείς την δύναμη ψυχής που κουβαλούσαν τότε «όλη η παρέα» της επιθεώρησης για να κάνουν εμάς να γελάμε, όταν ακόμη ως λαός ζούσαμε τις πρώτες «αιμορραγίες» του Αττίλα.
Τι είναι η επιθεώρηση και πως διαχωρίζεται από τις υπόλοιπες μορφές της τέχνης;
Η επιθεώρηση είναι ας πούμε η εφημερίδα σε θεατρική έκδοση με μονολόγους και διαλόγους… Όπου σατιρίζει ο συγγραφέας τα κοινωνικά δρώμενα καθώς και τα πολιτικά με ένα καυστικό τρόπο που δίνει μηνύματα μέσω του γέλιου. Γι’ αυτό χωρίζουμε τα διάφορα Νούμερα ή σκετσάκια σε κοινωνικά και σε πολιτικά όλα η σχεδόν όλα μπορούν να διανθιστούν με μουσική και τραγούδια και χορό. Ή διαφορά με τα άλλα θεατρικά είδη είναι ότι ο ηθοποιός εκτός της υποκριτικής ικανότητας πρέπει να μπορεί να τραγουδά και να χορεύει το ελάχιστον να είναι υποφερτός…. γι’ αυτό και λίγοι ασχολήθηκαν στη Κύπρο με αυτό το είδος με την δικαιολογία ότι είναι ευτελές είδος… αλλά όταν τους φώναζαν στη τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο, μιλώ για τότε πήγαιναν. Μία σημαντική διαφορά από τα άλλα είδη είναι η ικανότητα του ηθοποιού που πρέπει να έχει ή αποκτήσει με την πάροδο του χρόνου σε δέκα λεπτά ή όσο διαρκή ένα νούμερο ή σκετσακι να δημιουργήσει ένα χαρακτήρα… Που στην πρόζα ο ηθοποιός έχει δύο ώρες να αναπτύξει το ρόλο του σαν χαρακτήρα.
Ας ταξιδέψουμε στο παρελθόν…πως αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Πάμε στα χρόνια του δημοτικού και συγκεκριμένα στην Ε (Πέμπτη) στο Δημοτικό Σχολείο Νεαπόλεως που θεωρείτο τότε το καλύτερο της Μέσης Ανατολής( 1961)όπου ο δάσκαλος με έβαλε στην επέτειο της 1ης Απριλίου σε ένα θεατρικό και έκανα ένα Τούρκο επικουρικό… «που φώναζε στο δρόμο να μείνουν όλοι στα σπίτια τους διότι θα γίνει κερφιου…»
Όπου άρεσε τόσο πολύ θυμάμαι στους δασκάλους και σε όλους τους μαθητές που μου έλεγαν όλοι θυμάμαι να γίνω ηθοποιός. Από εκείνη τη στιγμή απόφαση είχε παρθεί… “ΘΑ ΓΙΝΩ ΗΘΟΠΟΙΟΣ”… κανείς δεν μπόρεσε να μου αλλάξει γνώμη αν και πίστευαν ότι κάποια στιγμή θα αλλάξω γνώμη γιατί τότε το θέατρο δεν ήταν και το καλύτερο επάγγελμα για να το ακολουθήσεις. Αλλά εγώ ήξερα ότι αυτό ήθελα και αυτό θα γίνω και μάλιστα όχι λιγότερο από πρώτος. Ο πατέρας μου, μου έλεγε τότε ο Θεός μακαρίσει τον… “Ότι και να κάνεις πάντα να επιδιώκεις να είσαι πρώτος”.
Χρυσή εποχή της επιθεώρησης στην Κύπρο. «Μαγική παρέα» που στα δύσκολα χρόνια που βίωνε η χώρα μας κάνατε τους Κυπρίους να χαμογελούν με. Ατελείωτες ουρές στα ταμεία…
Απλή, λακωνική και με μια δική σου «γλώσσα» δημοσιογραφική που αγγίζει τους αναγνώστες σου Νικολέτα μου…Χρυσή εποχή (και δεν χρειάζονται εισαγωγικά) γιατί είναι ακριβώς όπως τα λες… Κάθε δύο μήνες έπρεπε να έχουμε νέα επιθεώρηση. Η σατυρική διάθεση στο φόρτε της…Θίασοι να συναγωνίζονται ποιος θα βγάλει την καλύτερη παράστα», «Ο ΤΣΙΟΡΟΝΗΣ Ο ΣΑΜΟΥΡΑ’ Ι’» και τόσες άλλες.
Μετά δημιούργησα μαζί με την Δώρα Κακουρατου, τον θίασο «ΚΑΚΟΥΡΑΤΟΥ – ΗΡΑΚΛΗΣ», όπου ο κόσμος μας ήθελε από πάντα μαζί. Ακόμα μέχρι σήμερα μας θεωρούν το καλύτερο ντουέτο της επιθεώρησης με μεγάλες επιτυχίες, καλλιτεχνικές και εισπρακτικές. Εποχές αξέχαστες που δεν πρόκειται να ξανά επαναληφθούν.
Και μετά…πως «έσβησε» η επιθεώρηση όπως την ξέραμε;
Πως έσβησε η επιθεώρηση όπως την ξέραμε με ρωτάς… Πρώτον είναι νομοτελειακά όλα αλλάζουν, στην περίπτωση αυτή όμως έβαλε και το χέρι του η ανακάλυψη του βίντεο όπου για μια δεκαετία έκλεισε τον κόσμο στα σπίτια του και έβαλε λουκέτο σ’ όλους τους κινηματογράφους και πιο πολύ ο ΘΟΚ που δεν μας έδινε καμιά οικονομική βοήθεια σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές όπου ήρθε και η ελεύθερη ραδιοφωνία και δημιουργία νέων τηλεοπτικών σταθμών, γιατί έλεγε είμαστε εμπορικό θίασο… Αλλά άστο, αγαπημένη…και αρκεστούμε σ’ αυτό: Ότι όλα κάποτε τελειώνουν.
Νοσταλγείς εκείνα τα χρόνια; Ποιους θυμάσαι και μπορεί να σου λείπουν;
Δεν κοιτάζω ποτέ πίσω πάντα μπροστά. Γράφτηκαν πλέον στην καλλιτεχνική ιστορία και στIς καρδιές αυτών που τα έζησαν και τα δημιούργησαν. Τώρα αν θυμάμαι κάποιους συναδέλφους και συνεργάτες η αλήθεια είναι ότι σχεδόν όλους τους θυμάμαι με νοσταλγία και αγάπη και όταν κάπου πέσει καμιά αναφορά… ναι θυμάμαι και πολύ περισσότερο αυτούς που φύγανε και δεν είναι πλέον μαζί μας.
Της Νικολέτας Χρήστου
Φωτός: Από το προσωπικό αρχείου του κ. Ηράκλη Γιωργαλλή
