Του Κλεόπα Κουλουμά
Το να μιλά κανείς για προσωπικά, τραγικά βιώματα είναι, προφανώς, δύσκολο. Η αναβίωση ιστοριών που καταγράφονται με μαύρα γράμματα για θύματα ενδοοικογενειακής βίας είναι καθημερινό ‘βάρος’ που φέρουν στο σώμα και την ψυχή τους. Τα γεγονότα είναι αμείλικτα και η ζωή εξίσου. Το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας είναι, δυστυχώς, πάντα καίριο και επίκαιρο και συνεχώς, αντί να φθίνει, εκτραχύνεται, έχοντας αντίκτυπο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των θυμάτων, ως επίσης και κοινωνικές προεκτάσεις.
Ως γνωστόν, η ενδοοικογενειακή βία εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, κυρίως με τη σωματική επίθεση και την ψυχολογική κακοποίηση. Μέσα σε αυτό το κακοποιητικό περιβάλλον αναγκάστηκα να περάσω τα παιδικά μου χρόνια – που για άλλα παιδιά υπήρξαν ανέμελα – και μέσα σε αυτή την τοξική ατμόσφαιρα κλήθηκα να ωριμάσω νωρίτερα. Οι εμπειρίες των θυμάτων χαρακτηρίζονται από επιθέσεις, τραυματισμούς, εκφοβισμό, υποτίμηση, εξευτελισμό, δυστυχία, φόβο, απόγνωση… δύσκολα γίνονται αντιληπτές από τρίτους, πόσο μάλλον δε από ανθρώπους και υπηρεσίες απρόσωπες που ενδεχομένως να προσπαθούν να καταστούν ειδήμονες στο θέμα, απόμακρα και επιφανειακά. Η στέρηση της επίγνωσης δεν αποτελεί δικαιολογία και ούτε προφανώς η γνώση την πανάκεια.
Έχοντας βιώσει το μένος της οργής και της μανίας, το μίσος και το φθόνο, τον φόνο, κατανόησα ότι σήμερα έχω το σθένος να διατρανώνω μετά παρρησίας το εξής: δεν πρέπει κανείς να φοβάται ή να σιωπά. Μόνο με την άμεση αντίδραση μπορούμε να αποφύγουμε ανάλογα ακραία περιστατικά βίας. Μόνο η έγκαιρη έκκληση για βοήθεια είναι καθοριστικής σημασίας σε τέτοιου είδους κακοποιητικά περιστατικά, στιγμιαία ή εκτεινόμενα σε βάθος χρόνου. Η μνήμη των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας και η ψυχική δύναμη αυτών που επιβιώνουν πρέπει να αποτελούν τους φωτεινούς φάρους, στο σκοτάδι της αβύσσου που τα γεγονότα δημιουργούν και να καθοδηγούν τα θύματα προς αναζήτηση βοήθειας.
Μέσα από τραγικά γεγονότα, ο άνθρωπος μπορεί να αναγεννηθεί, έχοντας δυο επιλογές: είτε να μείνει κάτω, όταν πέφτει, ή να σηκώνεται και να ορθώνει το μπόι του απέναντι σε κακοποιητικές συμπεριφορές και καταστάσεις, γενόμενος ο ίδιος παράδειγμα, παρά τις πάμπολλες δυσκολίες, αγωνιστή της ζωής. Στόχος η αφύπνιση και ευαισθητοποίηση των ανθρώπων έναντι στη μάστιγα της ενδοοικογενειακής βίας. Το να σπάσουμε την σιωπή και να μιλήσουμε ανοιχτά για το πρόβλημα – να μην το κρύβουμε κάτω από το χαλί. Να το αντιληφθούμε δεόντως και επαρκώς. Να το αξιολογήσουμε στις σημερινές του διαστάσεις. Να το κατανοήσουμε για να το αντιμετωπίσουμε. Και εδώ είναι που πρέπει να κινητοποιηθούν οι αρμόδιοι και οι κρατικοί φορείς. Όλοι μας. «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», – κατά τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη – «δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για το δίκαιο». Εάν θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας, πρέπει όλες και όλοι να ενημερωθούμε, να ευαισθητοποιηθούμε και να δράσουμε άμεσα, ώστε να εξαλείψουμε το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας, που αμαυρώνει τον πολιτισμό και την κοινωνία μας. Μαζί, ενώνοντας τις φωνές μας, υψώνοντας το μπόι μας, με συμπαράσταση και πάνω απ’ όλα με αγάπη μπορούμε όλες και όλοι να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι σε αυτή την προσπάθεια.
