Το παραλιακό μέτωπο των Φοινικούδων στη Λάρνακα χρειάζεται μια καλή επιθεώρηση απ’ τις τοπικές αρχές, έτσι ώστε να μπουν σε τάξη κάποιες αυθαιρεσίες επιχειρηματιών που στην προσπάθεια τους να αυξήσουν τα κέρδη τους αψηφούν κανόνες και νομοθεσίες.
Της Γιώτας Δημητρίου
Παράδειγμα 1: Να αποφασίζει ο Δήμος πως δεν θα ανανεώσει την άδεια ενοικίασης πλακόστρωτου αλλά ο επιχειρηματίας να συνεχίζει να διατηρεί κανονικά τα τραπέζια του στον εν λόγω χώρο.
Παράδειγμα 2: Να διαθέτει ο επιχειρηματίας γωνιακό μαγαζί και να έχει περισσότερες από 20 ταμπέλες (δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω) με το όνομα του μαγαζιού του και με το τι προσφέρει (είδη φαγητού).
Παράδειγμα 3: Να ενοικιάζει ο επιχειρηματίας μαγαζί / χώρο απ’ τον Δήμο και να μην έχει πληρώσει ενοίκιο τα τελευταία 2-3 χρόνια.
Αυτά και πολλά άλλα παραδείγματα βασισμένα σε αληθινά γεγονότα τα οποία όμως δεν είναι επί του παρόντος ενισχύουν την άποψη ότι το παραλιακό μέτωπο των Φοινικούδων χρειάζεται μια σωστή και γενική επιθεώρηση απ’ τα αρμόδια τμήματα του Δήμου Λάρνακας.
Ωστόσο, το δημοσίευμα του διαδικτυακού περιοδικού της Λάρνακας Skala Times, πριν λίγες μέρες, για ένα μαγαζί που “ξεφύτρωσε” στις Φοινικούδες ήρθε να δέσει σαν κερασάκι στην τούρτα!
Ένα καινούριο λοιπόν μαγαζί έκανε την εμφάνιση του στις Φοινικούδες στη Λάρνακα, ανάμεσα σε εστιατόριο και καφετέρια για να μας υπενθυμίσει πως στην Λάρνακα κάποιοι εξακολουθούν να κάνουν ότι βολεύει τα συμφέροντα τους, χωρίς να υπολογίζουν τίποτα και κανέναν.
Ζαρτιέρες και μια κόκκινη φούστα….. δίπλα από οικογενειακά μαγαζιά!
Δίπλα λοιπόν από μια καφετέρια (που συχνάζουν 16χρονοι) άνοιξε ένα μαγαζί, club. Πάνω απ’ την ταμπέλα του μαγαζιού αυτού φιγουράρει ένα γυναικείο πόδι με ζαρτιέρες και μια κόκκινη φούστα! Βεβαίως το θέαμα
παραπέμπει σε καμπαρέ ή στριπτιζάδικο. Σε μια χώρα που υπήρξε Βασίλισσα των καμπαρέ και της σωματεμπορίας, με το κράτος να αδυνατεί να εφαρμόσει τα απλά και αυτονόητα (μας το υπενθύμιζαν τα θύματα των μαστροπών και οι εκδικάσεις υποθέσεων που αθώωναν τους κατηγορούμενους) και δη σε μια πόλη που τα καμπαρέ της ήταν σε… σειρά, μπροστά απ’ το λιμάνι της, ως αξιοθέατα, οφείλουν οι τοπικές αρχές να εφαρμόζουν αυστηρά τις νομοθεσίες και να κοιτάζουν τα όποια περίεργα μαγαζιά “ξεφυτρώνουν”.
Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι το καινούριο αυτό μαγαζί εμφανίστηκε ανάμεσα σε οικογενειακούς χώρους αναψυχής και δίπλα από καφετέρια όπου συχνάζουν έφηβοι.
Το γυναικείο πόδι με τις ζαρτιέρες και την κόκκινη φούστα αδιαμφισβήτητα δεν έχει καμιά θέση στο παραλιακό μέτωπο των Φοινικούδων, όπου εκατοντάδες οικογένειες τρέχουν κάθε βδομάδα για να περάσουν ανέμελες οικογενειακές στιγμές, όπου εκατοντάδες παιδιά και έφηβοι συχνάζουν με τους φίλους τους, στις παραλιακές καφετέριες.
Από τα καμπαρέ και τα στριπτιζάδικα ξεκινά και το…. traffiking
Στην Κύπρο επιβάλλεται μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και ενημέρωση του κοινού γύρω από την εμπορία ανθρώπων. Σύμφωνα με στατιστικές η εμπορία ανθρώπων για σεξουαλική εκμετάλλευση και εξαναγκασμό σε εργασία (το λεγόμενο traffiking) θεωρείται ως η σύγχρονη σκλαβιά, ακόμα και στις μέρες μας που κάποιοι θα ανέμεναν πως αυτή η “κατάντια” θα είχε σταματήσει. Εντούτοις, οι διεθνείς οργανισμοί τονίζουν ότι “το έγκλημα αυτό είναι το τρίτο επικερδέστερο μετά τα όπλα και τα ναρκωτικά” και βεβαίως πολύ συχνά ξεκινά από “αθώες” μπυραρίες και στριπτιζάδικα.
Οι στατιστικές του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, δίνουν παγκόσμια τα πιο κάτω ποσοστά: “21 εκατομμύρια γυναίκες, άντρες και παιδιά πέφτουν θύματα εμπορίας (22% για σεξουαλική εκμετάλλευση και 68% για καταναγκαστική εργασία, ενώ το υπόλοιπο εργάζεται καταναγκαστικά σε φυλακές ή σε εργασίες επιβεβλημένες από στρατιωτικές ή επαναστατικές δυνάμεις), ενώ τα έσοδα ειδικά από το τράφικινγκ εργασίας εκτιμώνται σε 31,6 δισ. δολάρια ετησίως”.
Με….. “ιστορία” στους οίκους ανοχής η Λάρνακα
Σύμφωνα με την ιστορική ιστοσελίδα της Λάρνακας “larnacainhistory.wordpress.com”: “Το ζήτημα των οίκων ανοχής είχε απασχολήσει σοβαρά τα πρώτα Δημοτικά Σύμβούλια της Αγγλοκρατίας μέχρι του σημείου να συζητούν την ίδρυση δημόσιου οίκου ανοχής [χαμαιτυπείου]. Ο Ν.Γ. Κυριαζής μας πληροφορεί για το θέμα: Με την εγκατάστασιν εν Λάρνακι αριθμού τινός στρατιωτών της Αγγλικής κατοχής…έσπευσαν πολλαχόθεν να επισκεφθώσιν την Λάρνακα και να διαμείνωσιν εις αυτήν
πολλά γύναια, εκμεταλλευόμενα την παρουσίαν του στρατού. Ιδρύθησαν στη Λάρνακα και ελειτούργουν καφωδεία, ως είδος νεώτερου καμπαρέ… Η Δημοτική Αρχή εθεώρησεν επιβαλλόμενον καθήκον αυτής να προστατεύση την υγείαν των πολιτών και τα ήθη δια της ιδρύσεως χαμαιτυπείου, και προ πάντος διά του περιορισμού και της επιβολής εξετάσεως υπό του ιατρού των ιεροδούλων, διά λόγους προφυλάξεως.
Την εποχή εκείνη οι οίκοι ανοχής βρίσκονταν κοντά στο Κάστρο, εκεί που ήταν η αποβάθρα, ο τόπος όπου έδεναν οι βάρκες από τα αγκυροβολημένα καράβια στον κόλπο της Λάρνακας. Αργότερα κάποια «σπίτια» στεγάστηκαν στην οδό Water Street (οδός Νερού ή »Αυλάτζια») τη σημερινή οδό Αισώπου (πίσω από το Κοινοτικό Κέντρο) και στην οδό Αφροδίτης (ο στενός δρόμος που ενώνει την Αγίου Λαζάρου με τη Φανερωμένης). Η μεγάλη επικοινωνία που είχε η Λάρνακα με τον έξω κόσμο λόγω του λιμανιού, είχε ως συνέπεια τη μεταφορά σοβαρών ασθενειών, ανάμεσα στις οποίες ήταν και τα αφροδίσια νοσήματα (σύφιλις, βλεννόρροια, κ.λπ). Λόγω του προβλήματος των μεταδοτικών ασθενειών, η κυβέρνηση πήρε κάποια μέτρα, ένα από τα οποία ήταν η δημιουργία αρχείου καταγραφής και περιοδικού ελέγχου των δημοσίων γυναικών.
Ένα τέτοιο αρχείο βρίσκεται στο Δημοτικό Ιστορικό Αρχείο Λάρνακας με την ονομασία: Βιβλίον Δημοσίων Γυναικών Λάρνακος 1916. Στο βιβλίο αυτό, που μοιάζει με μαθητικό τετράδιο με σκληρό μαύρο εξώφυλλο, είναι καταγραμμένα τα ονόματα 250 ιερόδουλων κάτω απ’ τις φωτογραφίες τους. Περιλαμβάνει ελληνοκύπριες και τουρκοκύπριες, μερικές από τις οποίες ζούσαν σε «σπίτια» μέχρι τη δεκαετία του ’70. Ο μεγάλος αριθμός των εκδιδομένων γυναικών δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα δεδομένα της επόχης, όπως η φτώχεια, η αμάθεια, η εκμετάλλευση και ο μεγάλος αριθμός ταξιδιωτών, ναυτικών και στρατιώτων, Άγγλων και άλλων. Άλλωστε η δημιουργία πορνείων στα λιμάνια ήταν και συνεχίζει να είναι σύνηθες και διαχρονικό φαινόμενο”.
