Αποφάσισα να γράψω την γνώμη μου για όσα βλέπω να διαδραματίζονται το τελευταίο διάστημα στην χώρα που γεννήθηκα. Την χώρα που μεγάλωσα. Που μου έμαθε τί σημαίνει να είσαι Ελληνας και να παλεύεις για τα ιδανικά και τις αξίες που ο παραδοσιακός πυρήνας της Ελληνικής οικογένειας μαθαίνει στα παιδιά του: Κάτι που ισχύει σε ελάχιστες χώρες ανά τον κόσμο. Θέλησα να εκφραστώ, όχι από την σκοπιά της Οικονομικής Θεωρίας, των επαναστατικών πολιτικών, της σύγκρουσης για εξυπηρέτηση συμφερόντων και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο.
Από την άποψη του απλού πολίτη. Που έφυγε από την Ελλάδα για να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον στην Κύπρο.
Την Κύπρο που έχει περάσει και εκείνη τόσα πολλά. Και που στέκεται όρθια, ψύχραιμη και με αγωνία για την Ελλάδα. Πού πρίν από 2.5 χρόνια έφαγε το δικό της «χαστούκι», από τους Ευρωπαίους εταίρους, πολύ πιο άτσαλα, απότομα και με το κρύο νερό απευθείας στο κεφάλι.
Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι το παράδειγμα της Κύπρου με το κούρεμα των καταθέσεων, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα να κλείσουν οι τράπεζες και να επιβληθεί έλεγχος στην κίνηση των κεφαλαίων ξεκίνησε από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, που παρέσυρε τα δημοσιονομικά (και αυτό εν μέρει), ενώ στην Ελλάδα, τα δημοσιονομικά ήταν εκείνα που παρέσυραν την δίνη τους τις τράπεζες (και πολύ φοβάμαι τα πάντα).
Το κλείσιμο των τραπεζικών ιδρυμάτων είναι σαφώς ένας κοινώς παρονομαστής ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο. Και οι ουρές στα ΑΤΜ. Και οι ελλείψεις. Και η βενζίνη. Οπως και το γεγονός ότι τόσο η Κυπριακή, όσο και η Ελληνική Κυβέρνηση βρέθηκαν στην μέγγενη των εξελίξεων μόλις λίγες ημέρες μετά την εκλογή τους στην εξουσία.
Οι διαφορές ωστόσο είναι πολλές.
Την ώρα που στην Κύπρο έκλειναν οι τράπεζες, η Κυβέρνηση προχωρούσε σε συμφωνία, όσο σκληρά μέτρα και αν έπρεπε να λάβει. Εξάλλου, το χτύπημα στους Ρώσους ολιγάρχες είχε ήδη συντελεστεί και με την Κυβέρνηση Πούτιν να εκφράζει την οργή της στην Δύση.
Το πρώτο διάστημα μετά την επιστροφή του Προέδρου από το πλέον κρίσιμο Eurogroup, ο κόσμος απαιτούσε αλλαγή Κυβέρνησης. Εκείνος ήταν στο πόστο του και σταδιακά ξεκίνησε να δίνει εξηγήσεις για τί και πώς.
Τρίτο και σημαντικότερο. Η Κύπρος πήρε μέτρα. Τα εφάρμοσε. Τήρησε τα χρονοδιαγράμματα και άφησε την Τρόϊκα (ναι εμείς στην Κύπρο Τρόϊκα την λέμε) να μπει στα υπουργεία και να ελέγξει τα πάντα. Και το έκανε και πήρε και θετική αξιολόγηση.
Ακολούθησαν τρεις δόσεις από το ΔΝΤ μαζεμένες, και πολλά πολλά άλλα θετικά νούμερα που δεν είναι της παρούσης.
Θα μου πείτε πλήρης υποταγή; Υποδούλωση στους δανειστές; Δεν γνωρίζω αν αυτό ονομάζεται πλήρης υποταγή. Φυσικά και στην Κύπρο είναι δύσκολα τα πράγματα. Και φυσικά δεν είναι ευχάριστα. Οταν σου δανείζουν χρήματα, οι κανόνες του παιχνιδιού παίζονται με συγκεκριμένους όρους.
Μπορεί όμως να ονομάζεται και απαραίτητο συμμάζεμα. Μπορεί να ονομάζεται και ασφάλεια στον πυρήνα της ΕΕ και πολιτικά και οικονομικά. Δεν είναι χρεοκοπημένη πάντως. Δεν είναι μετέωρη. Δεν, δεν, δεν…
Ομως, αυτό που είμαι σε θέση να γνωρίζω είναι ότι η εδώ Κυβέρνηση διαπραγματεύεται. Και έχει πολλά άλλα στο κεφάλι της για να θέτει σε κίνδυνο (και)την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Ο φόβος πολλών είναι και δικός μου. Οταν οι τράπεζες έκλεισαν στην Κύπρο, οι Αρχές διεμήνυαν ότι σε μια εβδομάδα θα ανοίξουν. Ανοιξαν σε δύο εβδομάδες. Και είχαν ELA. Και είχαν συμφωνία. Με όλα «στα πόδια τους». Και οι περιορισμοί διήρκεσαν δύο ολόκληρα χρόνια.
Αν λοιπόν στην Κύπρο, αυτό έληξε τον Απρίλιο του ’15 με όλα αυτά που περιέγραψα, στην Ελλάδα, τί ακριβώς θα συμβεί; Ο κίνδυνος σε μια οικονομία 200 εκατομμυρίων δεν είναι σαφώς μεγαλύτερος από μια οικονομία 20 δις; Πώς μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς να απορροφήσουν χρήματα με κάποιον τρόπο;
Και γιατί ο Ελληνας πρωθυπουργός παίζει το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας στο όνομα μιας Επανάστασης της Αριστεράς, με άλλα ιδανικά και φρονήματα μακριά από υποτέλειες ; Αυτό που κάνει τώρα τί είναι ακριβώς; Υποτέλεια δεν είναι; Σε ποιους παράφρονες μπορεί να αρέσει αυτή η εικόνα τέλος πάντων;
Σκεφτείτε τους Ελληνες που δεν ζουν στην Ελλάδα. Πού βλέπουν αυτές τις εικόνες. Πού είναι μόνο ένα μέρος από τα όσα βιώνουν οι δικοί μας άνθρωποι. Που όλοι τους ρωτούν ”τί έγινε στην Ελλάδα;”
Πείτε μας κύριε Πρωθυπουργέ: Τι έγινε στην Ελλάδα;
