Ο κ. Μουζάλας σημείωσε ότι υπάρχει ευρωπαϊκή συμφωνία από την εποχή που οι μεταναστευτικές ροές ήταν μόλις 5.000 – 10.000 το χρόνο, και όταν κάποιος άτυπος μετανάστης συλλαμβανόταν σε μια χώρα της Ευρώπης επιστρεφόταν στη χώρα από την οποία εισήλθε στο ευρωπαϊκό έδαφος. Οι κύριες χώρες υποδοχής τότε ήταν η Ελλάδα και η Ιταλία. «Αυτό κατέπεσε επειδή ήταν και άδικο και σαθρό. Μπορούσε να γίνει όταν ήταν 5.000-10.000 μετανάστες το χρόνο. Όταν είναι 850.000 δεν έχει νόημα», τόνισε.
Όπως είπε ο κ. Μουζάλας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα Ευρωπαϊκά Συμβούλια αποφάσισαν ότι θα φτιαχτεί μία Επιτροπή που θα μελετήσει έναν καινούργιο τρόπο που θα έχει μέσα και την έννοια του μοιράσματος. «Δηλαδή, μπορεί να μπαίνεις στην Ελλάδα, αλλά λίγο μετά, θα πας για το άσυλο σε μία άλλη χώρα. Η Επιτροπή αυτή θα παρουσιάσει τις εργασίες της τον Δεκέμβρη – Γενάρη» δήλωσε.
Κληθείς να απαντήσει στην κριτική, κυρίως, από ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες ότι η Ελλάδα ευθύνεται που δεν γίνονται επαναπροωθήσεις στην Τουρκία όπως προβλέπει η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας ο Έλληνας Αναπληρωτής Υπουργός υπενθύμισε ότι η Ευρώπη είχε υποσχεθεί στην Ελλάδα 400 ανθρώπους που θα εργάζονταν μαζί με τις ελληνικές υπηρεσίες στον τομέα του ασύλου και αυτή τη στιγμή εξ αυτών υπάρχουν 19. «Αυτό είναι η έλλειψη υποστήριξης από την Ευρώπη για το άσυλο, που καθυστερούν οι επιστροφές. Παρ` όλα αυτά το δικό μας κομμάτι το κάνουμε. Γρήγορα θα αρχίσουμε να έχουμε και πάλι επιστροφές. Αλλά δεν μπορεί σ` ένα τέτοιο ευρωπαϊκό πρόβλημα, η Ευρώπη ενώ υπόσχεται κάποια πράγματα, να μην τα υλοποιεί και μετά να μας κουνάει και το δάχτυλο», υπογράμμισε.
Όσον αφορά στις δηλώσεις του Γερμανού Υπουργού Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ, ο οποίος τάχθηκε υπέρ της επιστροφής στην Ελλάδα όσων προσφύγων δεν παίρνουν τελικά άσυλο στη Γερμανία ή σε άλλες χώρες, μια άποψη με την οποία συντάχθηκε τη Δευτέρα με ανακοίνωσή της και η Κομισιόν, καλώντας την Ελλάδα να εφαρμόσει το Δουβλίνο 2 μέχρις ότου αυτή η συμφωνία επανεξεταστεί, ο κ. Μουζάλας είπε ότι πρόκειται για δηλώσεις «που δεν βοηθούν και είναι εκτός τόπου και χρόνου».
Κατά την εκτίμησή του η δήλωση αυτή έγινε για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους, καθώς στη Γερμανία έχουν εκλογές το 2017. «Δεν μπορεί να μιλάς για επιστροφές σε μία χώρα που έχει 60.000 πρόσφυγες. Το γεγονός ότι έχουμε 60.000 στην Ελλάδα είναι σαν να έχει 580.000 η Γερμανία. Και δεν μπορείς να μιλάς γι` αυτό το πράγμα όταν έχεις υποσχεθεί και όταν έχει ψηφιστεί πως θα έπρεπε φέτος να έχουν μετεγκατασταθεί από την Ελλάδα στην Ευρώπη 30.000 πρόσφυγες και έχουν δεχθεί μονάχα περίπου 3.500», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδυθεί, όπως τόνισε, σε διπλωματικό μαραθώνιο, στον οποίο έχουν εμπλακεί τόσο ο ίδιος ο κ. Μουζάλας όσο και οι κ. Ξυδάκης και Τόσκας, για να διασφαλίσουν την υποστήριξη και από Ιταλία, Μάλτα, Γαλλία, Ισπανία για να παρουσιαστεί μια νέα πρόταση συμφωνίας στη θέση του Δουβλίνου 2. «Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη, η Ευρώπη χρωστάει στην Ελλάδα» τόνισε ο Γ. Μουζάλας. Και παρουσίασε τα τρία βασικά σημεία που αποτελούν τη βασική επιχειρηματολογία της Αθήνας:
Τη μεγάλη καθυστέρηση στη διαδικασία μετεγκατάστασης αν και είναι υποχρέωση της ΕΕ να εφαρμόσει δική της απόφαση που κάνει λόγο για μετεγκατάσταση 30.000 προσφύγων από την Ελλάδα, εκ των οποίων μέχρι στιγμής έχουν μετεγκατασταθεί μόνο 3.000 αν και άλλοι 7.000 είναι έτοιμοι.
Την ανάγκη ενίσχυσης της συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας στην εφαρμογή της με εξειδικευμένο προσωπικό για το οποίο αν και έχει δεσμευτεί η ΕΕ ουδέποτε απέστειλε. Έτσι εκ των 400 εξειδικευμένων ατόμων που θα συνέβαλαν στην εξέταση ατομική των αιτήσεων χορήγησης ασύλου και των προσφυγών που σχετίζονται με αυτές, έχουν αποσταλεί τελικά στην Ελλάδα μόλις 29 άτομα, ενώ εξετάζονται ατομικά περί τις 10.000 αιτήσεις ασύλου και αντίστοιχες προσφυγές.
Την ανάγκη συγκρότησης ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού επιστροφής μεταναστών οι οποίοι δεν θα έχουν λάβει άσυλο στις χώρες προέλευσής τους και όχι στη χώρα από την οποία εισήλθαν στο ευρωπαϊκό έδαφος.
Ο κ. Μουζάλας τόνισε ότι δεν μπορεί να απαιτείται από την Ελλάδα, ή την Ιταλία, να επαναπατρίσουν χιλιάδες ανθρώπους σε χώρες όπως το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές ή το Μαρόκο, όταν η ίδια η ΕΕ δεν μπορεί να το πράξει.
ΚΥΠΕ
