Πάλευε να διώξει τους εφιάλτες δεκαετιών, προσπαθούσε να βρει κουράγιο και κατάφερε μετά από 34 χρόνια να σταθεί στο εδώλιο, να ακουστεί η φωνή της και να στείλει τον 72χρονο σήμερα θύτη που ασελγούσε στο παιδικό της σώμα στη φυλακή. Ο σκοπός της δεν ήταν η εκδίκηση αλλά η λύτρωση. Τώρα, όπως λέει με συγκίνηση η Ράνια Ευριπίδου, ήλθε η ώρα να υλοποιήσει τα όνειρά της και να φροντίσει τον εαυτό της. Πολλά θύματα νιώθουν λύτρωση μέσω της δικής της φωνής. Τους μεταφέρει τη δύναμή της, τα προτρέπει να αποταθούν στα Κέντρα Στήριξης και τονίζει πως η δικαίωσή της είναι φόβος για τους θύτες.
-Χαρακτηρίζεστε από πολλούς ως γυναίκα της χρονιάς, ηρωίδα της ζωής, ήρεμη δύναμη, περιμένατε τέτοιες αντιδράσεις;
-Όχι, δεν περίμενα την τόση αγάπη του κόσμου, μετά από το ταρακούνημα που έδωσα. Είχα κάνει μέρες να κοιμηθώ μέχρι να αποφασίσω αν θα μιλούσα δημόσια για το τόσο λεπτό θέμα. Όταν είχε τελειώσει η δική μου μαρτυρία στο δικαστήριο στις 12 Ιουλίου 2019, το είχα αναρτήσει στον τοίχο μου στο Facebook. Απευθυνόμουν σε μένα ως μωρό, τη Ρανιούλα, και είχα γράψει ότι ολοκλήρωσα με πόνο ψυχής την τελευταία δίκη για τη δικαίωσή της. Ότι πάλεψα σκληρά τις προσβλητικές υποβολές, τα ψέματα και αίσχη της νομικής ωμής πραγματικότητας. Μελέτησα νομοθεσίες, συντάγματα και ό,τι αφορούσε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είχα πει στον κόσμο ότι πάλευα να διώξω τους εφιάλτες τόσων χρόνων, ότι προσπαθούσα να βρω κουράγιο για δεκαετίες. Στάθηκα στο εδώλιο σε ένα ψυχρό δικαστήριο για να ακουστεί η «ΦΩΝΗ» μου. Μετά από αυτή την ανάρτηση άρχισαν να έρχονται κάποια τρομακτικά μηνύματα από θύματα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως αν κερδίσω τη δίκη θα πω σε όλο τον κόσμο το τι βίωσα, πόσο σκληρά πάλεψα, για να δώσω δύναμη στα θύματα. Στις 20 Δεκεμβρίου ανακοίνωσα την απόφαση του δικαστηρίου, ότι κρίθηκε ένοχος ο θύτης. Μου άξιζε να νιώσω Άνθρωπος μια φορά στη ζωή μου. Τα μηνύματα άρχισαν να αυξάνονται, 35 κοπέλες και 3 άντρες και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με έψαχναν από παντού.
-Τι έλεγαν τα μηνύματα;
-Μου ζητούσαν βοήθεια. Κοπέλες και άντρες μού είπαν ότι για πρώτη φορά μοιράζονταν την τραυματική τους εμπειρία. Ο ένας 68 χρονών είχε περάσει σεξουαλική κακοποίηση όταν ήταν 6 χρονών. Ο άλλος 55 χρονών είχε υποστεί βιασμό στην εισβολή. Ο τρίτος βιάστηκε στα 16 και μάλιστα θυμόταν την ημέρα, τον μήνα και την ώρα. Οι περισσότερες γυναίκες θύματα ήταν από ασέλγεια ή βιασμό από τον ίδιο τους τον πατέρα, κάτι που με ξεπερνούσε.
-Γονείς επικοινώνησαν μαζί σας;
-Ναι, αφού παίρνω μηνύματα από γονείς που με ευχαριστούν, τους απαντώ να αφήσουν τις αρμόδιες υπηρεσίες και Συνδέσμους, να μπουν στα σχολεία των παιδιών τους για να τα ενημερώσουν μέσα από τα μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, ώστε να μάθουν μόνα τους να προστατεύονται. Στο εξωτερικό αυτή η εκπαίδευση ξεκινά από την προδημοτική εκπαίδευση.
-Απαντάτε σε όλα τα μηνύματα;
-Στην αρχή απαντούσα και προσπαθούσα να τους εμψυχώσω για να αποταθούν στα Κέντρα Στήριξης και να μεταφέρω τη δύναμή μου σε αυτά τα άτομα. Όσο όμως αυξάνονταν, ειδικά μετά την τηλεοπτική εκπομπή «24 ώρες», τρομοκρατήθηκα, είχαν ξεπεράσει τις 65 και χιλιάδες τα συγχαρητήρια από όλη την Κύπρο. Δεν μπορούσα να τα διαβάσω όλα. Εγώ δεν είμαι αρμόδια να συμβουλεύσω αυτούς τους ανθρώπους, μπορεί να τους κάνω κακό. Τους είπα ότι υπάρχουν ειδικοί, τους μίλησα για τη «ΦΩΝΗ», τη ΣΠΑΒΟ (1440) στην οποία είχα απευθυνθεί και εγώ. Δυστυχώς πολύ λίγοι γνώριζαν την ύπαρξή τους. Τους εξήγησα τι προσφέρουν, ότι είναι δωρεάν, ότι υπάρχει εχεμύθεια, ότι κι εγώ πήρα ψυχολογική στήριξη για χρόνια από τη ΣΠΑΒΟ και ότι πρέπει να τους εμπιστευτούν. Αν ένα άτομο που δεν μίλησε ποτέ, εμπιστεύτηκε για πρώτη φορά εμένα, σίγουρα είναι δύσκολο να κάνει το επόμενο βήμα, γι’ αυτό τους παρότρυνα με το δικό μου θάρρος να λένε αυτό: «Ζητώ ψυχολογική στήριξη από σεξουαλική κακοποίηση στο παρελθόν και χρειάζομαι βοήθεια». Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβουν αυτοί που ξέρουν.
-Ο λόγος που δεν μιλούν είναι ο φόβος ή η ντροπή;
-Είναι όλα μαζί και δυστυχώς φταίει η κλειστή μας κοινωνία. Συνήθως οι θύτες είναι της οικογένειας και όταν κάποια θύματα που τόλμησαν να το αποκαλύψουν ήλθε διχασμός στην οικογένειά τους. Το κάθε θύμα έχει τη δική του τραγική εμπειρία, είναι διαφορετικό να ασελγούν πάνω σου όπως έχω υποστεί εγώ από το να σε βιάζει ο πατέρας, θείος, αδελφός. Ο τεράστιος πόνος είναι κοινός σε όλους μας και όσο κι αν μην το θέλουμε είναι εκεί να μας το υπενθυμίζει μια ζωή. Άκουσα τα πάντα αυτές τα μέρες. Υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα και οι θύτες είναι ελεύθεροι ανάμεσά μας, χωρίς να γνωρίζουμε αν είναι δίπλα μας. Αν οι γονείς γνωρίζουν το πρόσωπο κάποιου που καταδικάζεται για παιδοφιλία ή παιδεραστία, θα μπορούσαν πιο αποτελεσματικά να προστατεύσουν το παιδί τους. Πρέπει να δημοσιοποιούνται τα στοιχεία του θύτη και όταν θα βγει από τη φυλακή να μην επιτρέπεται να έχει σχέση με παιδιά. Ο κόσμος να μάθει τι γίνεται και όχι να δείχνουμε ότι όλα είναι υπέροχα. Η σεξουαλική κακοποίηση έχει αυξηθεί στον μικρό μας παράδεισο!
-Ένα στα πέντε παιδιά λένε οι στατιστικές.
-Ναι, γι’ αυτό υπάρχουν τόσα θύματα που δεν έχουν μιλήσει και νιώθουν λύτρωση μέσω της δικής μου φωνής, διότι η δικαίωσή μου είναι φόβος για τους θύτες. Πρέπει να αγκαλιάσουμε τα θύματα, να τα κάνουμε να βγουν να ζητήσουν βοήθεια από ειδικούς, να μην νιώθουν απόρριψη, να μην σκέφτονται τι θα πει ο κόσμος, γιατί δεν είναι ο κόσμος που υποφέρει, στο δικό σου πετσί είναι.
-Σκεφτήκατε τι θα πει ο κόσμος;
-Φυσικά το έχω σκεφτεί και ένιωσα πολλές φορές την απόρριψη. Όταν τα τελευταία δύο χρόνια άρχισα να λέω σε κάποια άτομα ότι προσπαθώ να βρω τη δικαίωσή μου, μου απαντούσαν να μιλώ σιγά για να μην με ακούει ο κόσμος. Μαχαίρωναν την ψυχή μου. Ήμουν στο σπίτι μιας φίλης όταν είπαν στις ειδήσεις ότι μια κοπέλα κατήγγειλε μετά από χρόνια τον θύτη και αυτός μπήκε φυλακή. Μια από τις παρευρισκόμενες σχολίασε ότι θα πρέπει να της άρεσε γι’ αυτό δεν τον κατήγγειλε τόσα χρόνια. Πήρα την τσάντα μου και έφυγα προφασιζόμενη ότι κάτι μου έτυχε. Ο κόσμος πρέπει να προσέχει το τι λέει, γιατί αυτά τα άτομα δυσκολεύονται πολύ να μιλήσουν.
-Από πού αντλείτε όλο αυτό το θάρρος, τη δύναμη;
-Ίσως επειδή από μικρή ήμουν κοντά στον Θεό. Οι μοναχές στο Μοναστήρι της Παναγίας της Αμυρού λένε ότι είμαι ακόμα παιδί, ότι δεν έχω μεγαλώσει. Κάποιες φορές λύγιζα, αλλά ξανά στεκόμουν. Πέρασα κατάθλιψη, προβλήματα υγείας. Το 2007 όταν έκανα μια μεγάλη εγχείρηση στην Αγγλία στα ουρολογικά μου, οι γιατροί μου έδιναν μέχρι 3 χρόνια ζωής. Ήμουν σπάνιο περιστατικό.
-Πότε ζητήσατε βοήθεια από ψυχολόγο;
-Πριν πάρα πολλά χρόνια, κοντά στον χωρισμό από τον γάμο μου και κράτησε χρόνια η ψυχοθεραπεία. Επειδή είχα έντονους εφιάλτες τα βράδια, έβλεπα ένα κοριτσάκι να φωνάζει βοήθεια και νόμιζα ότι ήταν η κόρη μου, αλλά τελικά ήμουν εγώ που ζητούσα λύτρωση. Ήταν πολύ οδυνηρό και δεν άντεχα, γι’ αυτό σταμάτησα τη ψυχοθεραπεία. Μετά από χρόνια ξαναπήγα σε ψυχολόγο στον Σύνδεσμο Πρόληψης Αντιμετώπισης Βίας στην Οικογένεια – ΣΠΑΒΟ.
-Πότε αποφασίσατε να πάτε δικαστήριο;
-Όταν ένιωσα δυνατή και έτοιμη, αποφάσισα να τον αντικρύσω κατάμουτρα και να τον κάνω να μου ζητήσει συγγνώμη γιατί μου στέρησε τη ζωή. Τον πρώτο χρόνο όταν ο δικαστής διάβασε ότι η υπόθεση αφορούσε το 1985 διερωτήθηκε γιατί έκανα την καταγγελία μετά από τόσα χρόνια. Του απάντησα ότι τότε ένιωθα έτοιμη. Η δίκη αναβαλλόταν συνεχώς, ερχόταν άλλος δικαστής, ξανά το ίδιο σενάριο, με ρωτούσαν αν γνώριζα ότι ήταν πλημμέλημα το 1985, απαντούσα καταφατικά και τους τόνιζα πως ήθελα απλά ένα συγγνώμη. Ξανά αναβολή της δίκης, ήλθε άλλος δικαστής, η ίδια ερώτηση και εγώ επέμενα ότι είχα κάθε δικαίωμα να με ακούσουν. Μετά από 3 δικαστές και 4 δημόσιους κατήγορους, ήλθε ο τελευταίος δικαστής να αναλάβει την υπόθεση και η συγκεκριμένη δημόσια κατήγορος, η οποία ζήτησε να μου δοθεί η ευκαιρία να ακουστώ.
– Γιατί δεν πήρατε δικηγόρο;
-Τα πρώτα τρία χρόνια έψαχνα δικηγόρο αλλά δεν έβρισκα, κανείς δεν δεχόταν να αναλάβει μια υπόθεση που έγινε πριν 30 τόσα χρόνια. Τότε ανακάλυψα πως τελικά δεν χρειαζόμουν δικηγόρο γιατί όταν ο φάκελος από την Αστυνομία έφτανε στη Γενική Εισαγγελία και πήγαινε για δίκη, τότε το κράτος θα μου παρείχε δημόσιο κατήγορο. Έτσι έφτασα στην 4η δημόσια κατήγορο, η οποία χειρίστηκε πολύ καλά την υπόθεσή μου. Ήταν άξια, ενημερωμένη και δυνατή. Πέτυχε να ξεκινήσει η δίκη μετά από 34 χρόνια.
Philenews
