Της Αλεξίας Καφετζή
Από το 1974 και εντεύθεν το πιο πολυσυζητημένο σύνθημα είναι το «Ίση κατανομή βαρών». Και λέμε σύνθημα γιατί ενώ στην αρχή ήταν ένα ουσιαστικό αίτημα μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, προσφύγων και μη, ξεθώριασε με την πάροδο του χρόνου και παρέμεινε σύνθημα που το ανασύρουν κάποιοι όταν τους βολεύει για να αποκτήσουν συμπάθεια ανάμεσα στο ακροατήριό τους.
Σήμερα με την κρίση που επέφερε η πανδημία επαναφέρεται ξανά το αίτημα να πληρώσουν όλοι τις επιπτώσεις και τις ζημιές που προκύπτουν από τη στασιμότητα της οικονομίας. Και μιλούμε για τεράστιες ζημιές που θα επιφέρουν δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου του λαού. Χιλιάδες θέσεις εργασίας θα χαθούν. Κι όσοι θα διατηρήσουν την εργασία τους θα έχουν οδυνηρές αποκοπές των μισθών τους πέραν εκείνων που είχαν το 2013.
Σ’ όλη αυτή τη λαίλαπα οι μόνοι που παραμένουν αλώβητοι, ή σχεδόν αλώβητοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Η τάξη αυτή των εργαζομένων διατηρούν τις θέσεις εργασίας τους, πολλοί ίσως και υπό καλύτερες συνθήκες, παραμένουν στο σπίτι, κερδίζουν χρόνο και χρήματα αφού δεν διακινούνται, για άλλους έχουν περιορισθεί ο όγκος της δουλειάς τους κλπ. Παράλληλα διατηρούν τους μισθούς τους στα ως τώρα επίπεδα και ασφαλώς και όλα τα άλλα ωφελήματα που τους προσφέρει η εργοδότησή τους στο δημόσιο.
Αυτόματα βλέπουμε ότι υπάρχει ο διαχωρισμός των εργαζομένων σε δυο τάξεις που τις χωρίζει άβυσσος. Η διαφορά των εργαζομένων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα υπήρχε πάντα και ήταν σημαντική. Αυτή η διαφορά μεγάλωσε από το 2013 και μετά, παρόλο που τότε και οι δημόσιοι υπάλληλοι κλήθηκαν και πλήρωσαν κάτι και τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο φάσμα το χάσμα της διαφοράς να γίνει τεράστιο.
Η Κυβέρνηση και η πολιτεία γενικότερα πρέπει να δουν πολύ σοβαρά και μάλιστα κατεπείγον, το θέμα και να πάρουν τις ανάλογες αποφάσεις. Είναι καιρός να εφαρμοστεί το σύνθημα για ίση κατανομή βαρών. Τον τρόπο πρέπει να τον βρουν και υπάρχει. Όλοι πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους. Να δεχτούν ότι ζούμε μια έκτακτη κατάσταση όπως σωστά ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε πολλές φορές από τις αρχές του περασμένου Μάρτη που ζούμε την πανδημία. Δεν μπορεί πάντα να πληρώνει ο ένας και άλλος να διατηρεί άθικτα τα οφέλη του. Ακόμα και συνταγματικά επιβάλλεται η αναλογική ανάληψη των βαρών.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι και η συνδικαλιστική οργάνωσή τους ΠΑΣΥΔΥ οφείλουν να αφήσουν κατά μέρος πείσματα και εγωισμούς, να ενεργήσουν πατριωτικά και αλληλέγγυα. Μόνο έτσι θα περιοριστούν οι επιπτώσεις. Αν ο ιδιωτικός τομέας καταρρεύσει να είναι σίγουροι ότι θα συμπαρασύρει και τον δημόσιο τομέα και σίγουρα αυτό δεν είναι προς το συμφέρον κανενός. Ας δώσει ο ένας στον άλλο χέρι βοήθειας για να ανεβούμε αμφότεροι το βουνό που έχουμε μπροστά μας και κανένας δεν είναι σίγουρος σε πιο ύψος βρίσκεται η κορυφή του. Διαφορετικά τα τάρταρα χάσκουν απειλητικά και περιμένουν να καταβροχθίσουν άπαντες.
