Το σούπερ model παραχώρησε συνέντευξη και μίλησε για όλα.
Συνέντευξη στους The Times παραχώρησε η Naomi Campbell και μίλησε τόσο για τη ζωή της, όσο και για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην καριέρα της ως τώρα.
Θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα μοντέλα της εποχής της. Έχει συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους οίκους μόδας του κόσμου και την καριέρα της θα ζήλευαν πολλοί.
Μάλιστα, είναι το πρώτο μοντέλο για το οποίο διοργανώνεται έκθεση στο μουσείο V&A, η οποία εγκαινιάζεται τον Ιούνιο και ονομάζεται “Naomi: In Fashion”.
Η Coco Chanel είχε πεθάνει χρόνια πριν αφιερωθεί σε εκείνη έκθεση. Η Naomi Campbell, όμως, δεν θέλει να τη συγκρίνουν με τη Chanel.
«Δεν μπορείτε να με συγκρίνετε με τη Chanel- εκείνη δημιούργησε μια αυτοκρατορία. Εγώ είμαι απλώς η Naomi. Αυτό με κάνει νευρική. Είναι τιμή, αλλά είναι και αγχωτικό. Ακόμα τσιμπάω τον εαυτό μου και σκέφτομαι: “Αλήθεια συμβαίνει αυτό σε ένα κορίτσι από το νότιο Λονδίνο;”».
Αφού παραδέχεται πως έχει πάρα πολλά ρούχα, τα οποία μπορεί να γεμίζουν και δύο εκθέσεις, εξομολογείται πως θυμάται την κάθε ιστορία τους.
«Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια όταν τα αγγίζω. Τι είπε ο Karl [Lagerfeld], γιατί ο Gianni [Versace] αγάπησε ένα ρούχο σε εμένα, τι μου έλεγε ο Azze [Azzedine Alaia] όταν κάναμε πρόβες στα ρούχα. Θα μπορούσα να κλάψω. Αυτό που ήταν σπουδαίο ήταν να βλέπω ;όλη την εργασία. Τα ρούχα ήταν τόσο όμορφα στο εσωτερικό τους, με όλες τις μικροσκοπικές ραφές, όσο και στο εξωτερικό τους».
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Dr .🧿Naomi Campbell (@naomi)
Naomi Campbell: Η influencer πριν από τις influencers
Supermodel, ηθοποιός, χορεύτρια στο Freedom του George Michael, σχεδιάστρια, τηλεπαρουσιάστρια, συντάκτρια της Vogue, ακτιβίστρια, μυθιστοριογράφος, η Campbell ήταν η πρώτη μεγάλη influencer πριν καν ακούσει κανείς για τις Kardashians, φωτογραφημένη από όλους, από τον Herb Ritts μέχρι τον Terence Donovan και τον David Bailey. Όπως είπε κάποτε: «Γνωρίζω την αξία μου. Αν περπατάω για σένα, θα πάρεις τη δημοσιότητά σου».
«Όταν οι επισκέπτες μπαίνουν στο V&A, μπορεί να σκέφτονται: ντίβα», παραδέχεται, χαμογελώντας σαν να μην την ενοχλεί καθόλου. “Θέλω απλώς να μάθουν το ταξίδι ενός νεαρού, άγνωστου κοριτσιού που είχε την ευλογία να δουλέψει με αυτούς τους απίστευτους δημιουργούς και να έχει σχέσεις με τους σπουδαιότερους της δουλειάς μας.
Αλλά θέλω επίσης να μάθουν και μερικά πιο οικεία πράγματα για μένα. Δεν είμαι ένα άτομο που είναι πολύ ανοιχτό – είμαι αρκετά κλειστή, παρόλο που η δουλειά μου είναι δημόσια. Έτσι, θα ανοιχτώ λίγο. Προτιμώ ό,τι μαθευτεί να προέρχεται από εμένα παρά από κάποιον που νομίζει ότι με ξέρει».
Για τη βιομηχανία της μόδας
Στη συνέχεια της συνέντευξης αποκαλύπτει τους λόγους πίσω από το ντοκιμαντέρ The Super Models το οποίο βγήκε στην κυκλοφορία πριν από έναν χρόνο.
«Με βλέπουν παντού σε ένα εκατομμύριο φωτογραφίες, αλλά σπάνια με ακούνε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Linda [Evangelista], η Christy [Turlington], η Cindy [Crawford] και εγώ αποφασίσαμε να κάνουμε το ντοκιμαντέρ The Super Models πέρυσι.
Ποτέ δεν είχαμε την ιδιοκτησία της εικόνας μας ως μοντέλα, πράγμα που είναι πραγματικά τρελό. Βλέπουμε τις φωτογραφίες μόνο όταν βγαίνουν. Τα μοντέλα δεν έχουν ποτέ τον έλεγχο- πάντα χειραγωγούνται. Θέλαμε να νιώθουμε ότι μας βλέπουν, μας ακούνε και μας σέβονται και όχι απλώς μια κούκλα».
Υπήρξε μια εποχή που τα πρώτα supermodels ήταν τόσο διάσημα όσο και οι Beatles, λέει η Linda Evangelista στο ντοκιμαντέρ.
«Δεν ξέρω αν είχε να κάνει με την εξουσία», λέει στους Times η Naomi Campbell.
«Εκείνη την εποχή συνέβαιναν τόσα πολλά και ήταν τόσο γρήγορος ο ρυθμός, το ένα πράγμα στο άλλο, που δεν ξέρω αν είχαμε τόσο πολύ χρόνο για να απολαύσουμε αυτό που κάναμε, ειλικρινά. Είχαμε φευγαλέες στιγμές – μερικές φορές, όταν οι σχεδιαστές αναγνωρίζονταν και έπαιρναν διακρίσεις και βραβεία, μας καλούσαν να συμμετάσχουμε, πράγμα που ήταν υπέροχο».
Ωστόσο, επικρίθηκαν ως πιεστική, επιθετική και φιλόδοξή σε μια αντίδραση που ξεκίνησε σχεδόν πριν από εκείνη τη διάσημη φράση της ότι δεν σηκώνονταν από το κρεβάτι για λιγότερα από 10.000 λίρες.
«Βγάλαμε καλά λεφτά, αλλά ήταν όλο αυτό απλώς ένας τίτλος, γιατί δεν είχε καμία σχέση με αυτά που έβγαζε η βιομηχανία της μόδας από εμάς».
Όσο για το αν κρίθηκαν πιο αυστηρά επειδή ήταν γυναίκες απαντά:
«Θα μπορούσε να είναι και έτσι». Μερικές φορές ένιωθαν ότι ακόμη και ο κόσμος της μόδας είχε στραφεί εναντίον τους επειδή ήταν κάτι περισσότερο από κρεμάστρες.
«Δεν έχω ιδέα τι πίστευαν. Ήμουν σε αυτή τη φούσκα, ζούσα τη ζωή μου και πήγαινα στην επόμενη δουλειά. Μου άρεσε να είμαι μέρος της δημιουργίας στην αρχή και να βλέπω όλα αυτά να ζωντανεύουν. Δεν αισθανόμουν ότι είχαμε γίνει πολύ κακομαθημένες και πλούσιες. Ο κλάδος εξακολουθούσε να διοικείται από άνδρες.
Δεν είμαι θύμα. Δεν ταυτίζομαι με αυτή τη λέξη. Δεν θα πω ότι αγωνίστηκα όσο άλλοι. Η ζωή του καθενός έχει με κάποιο τρόπο δυσκολίες, αλλά το “θύμα” δεν είναι στο λεξιλόγιό μου. Δεν θέλω οι άνθρωποι να με λυπούνται. Θέλω να παραμείνω υπεύθυνη».
Οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε ως μαύρο μοντέλο
Ωστόσο, πάλεψε να συμπεριληφθεί ως μαύρο μοντέλο, καθώς στην αρχή της καριέρας της έπρεπε συνεχώς να παλεύει για να συμπεριληφθεί σε επιδείξεις μαζί με τις λευκές συναδέλφους της.
«Ήμουν τυχερή που βρέθηκα μαζί με άλλα μαύρα μοντέλα. Το να μπορώ να μιλήσω για το πώς ένιωθα ως μαύρη γυναίκα και μοντέλο ήταν πολύ σημαντικό για μένα και με βοήθησε να μοιραστώ τα συναισθήματά μου. Δεν ήμουν μόνη μου – αυτό ήταν ένας τεράστιος παράγοντας και ελπίζω να βοηθήσω την επόμενη γενιά».
Όπως λέει δεν νιώθει αουτσάιντερ, αν και σήμερα πολλές φορές είναι η μόνη μαύρη γυναίκα στο δωμάτιο.
«Έχω βρεθεί σε τόσα πολλά δωμάτια ως το μοναδικό μαύρο άτομο πολλές φορές. Θα είχα επίγνωση, αλλά ποτέ δεν το άφησα να με αποθαρρύνει. Έμαθα να το εκμεταλλεύομαι προς όφελός μου – έτσι μπορούσα να διατηρώ το κεφάλι μου ψηλά. Όταν πήγα να δουλέψω στη Νέα Υόρκη, δεν μπορούσα καν να βρω ταξί.
Η Christy με βοηθούσε, αλλά το τρελό ήταν ότι ο οδηγός ήταν συνήθως μαύρος. Ανησυχούσαν ότι θα ήθελα να πάω στο Χάρλεμ ή ότι δεν θα μπορούσα να πληρώσω. Αυτό μου δίδαξε ότι δεν μπορείς να υποθέτεις τίποτα για τον άλλο– οι υποθέσεις είναι μια πολύ κακή νοοτροπία».
Οι επιτυχίες, ο δύστροπος χαρακτήρας της και τα ναρκωτικά
Κατά καιρούς την έχουν χαρακτηρίσει ως απαιτητική, παράξενη και αγενή. Η ίδια μιλά γι’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς:
«Η πίεση ήταν τρόπος ζωής για μια μαύρη γυναίκα – όταν σήμερα με ρωτούν γιατί ήμουν τόσο δύσκολη, λέω ότι ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω. Δεν είχα χρόνο να με πειράξει ή να πληγωθώ- έπρεπε γρήγορα να βρω έναν τρόπο να αλλάξω τη δυναμική και ο ευκολότερος τρόπος ήταν να κάνω φασαρία».
Μέχρι το 2000, ήταν στο εξώφυλλο του περιοδικού Time ως το πρόσωπο της νέας χιλιετίας.
«Δεν ήξερα καν ότι ήταν το εξώφυλλο. Ήταν μια μέρα που είχα μάλλον άλλες δύο φωτογραφήσεις και θυμάμαι απλώς να μου λένε ότι κάνουν ένα άρθρο για τα σούπερ μοντέλα και ότι φοράς αυτό το φόρεμα και αυτό ήταν όλο. Δεν ήξερα τι έγραφαν, απλά ότι είχαν κάποιο ενδιαφέρον για τη ζωή μας. Σε εκείνο το στάδιο, βλέπαμε τι έτρωγα για πρωινό στο εξώφυλλο των πρωτοσέλιδων των εφημερίδων στην Ιταλία – ήταν τρελό».
Στο απόγειο της καριέρας της ξεκίνησε αποτοξίνωση. Ήταν εθισμένη στην κοκαϊνη και το αλκοόλ.
«Ναρκωτικά, rock’n’roll. Ήταν διασκεδαστικό εκείνη την εποχή, μέχρι που συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να αφήσεις αυτό να σε οριζει. Ένιωθα ότι δεν μου άρεσε αυτό γινόμουν και έτσι αποφάσισα να πάω σε κέντρο αποτοξίνωσης.Και μου άρεσε. Ήταν στην Αμερική. Δεν έμοιαζε με διακοπές.
Κάθε ώρα υπήρχε κάτι να κάνεις. Μου αρέσει η πειθαρχία και η δομή ως χορεύτρια. Αυτή ήταν η πρώιμη ζωή μου, οπότε προς αυτό τείνω να κλίνω. Είμαι καλύτερα με ένα χρονοδιάγραμμα. Μισώ τον ελεύθερο χρόνο και το να μην έχω τίποτα να κάνω».
Το πιο δύσκολο που έπρεπε να κάνει, ωστόσο, ήταν να κόψει το τσιγάρο- τα κατάφερε. «Πλέον δεν καπνίζω. Δεν μου έχει μείνει κανένα βίτσιο – είμαι ένα βαρετό παλιό άτομο. Λατρεύω τη σοκολάτα και τα γλυκά περιστασιακά. Θα έτρωγα μια ολόκληρη σοκολάτα κάθε βράδυ αν μπορούσα, αλλά πρέπει να περιορίσω τον εαυτό μου. Όλα έχουν να κάνουν με την ισορροπία», παραδέχτηκε.
Η συνάντηση με τον Nelson Mandela και η ανάγκη της για προσευχή
Η συνάντησή της με τον Νέλσον Μαντέλα όταν αποφυλακίστηκε, λέει, ήταν ένα άλλο αποκορύφωμα στη ζωή της και ανάβει ένα κερί γι’ αυτόν κάθε μέρα.
«Θα είμαι για πάντα ευγνώμων και ευλογημένη που γνώρισα έναν τόσο απίστευτο άνθρωπο. Η ενέργειά του, ο τρόπος και η συμπεριφορά του ήταν αξιοσημείωτα και πόσο ταπεινός ήταν, χωρίς κανένα θυμό προς οποιονδήποτε του είχε κάνει κακό. Για πολλούς λόγους, πρέπει ακόμα να τσιμπώ τον εαυτό μου που ένας τόσο υπέροχος άνθρωπος – άγιος, πραγματικά – ήταν στη ζωή μου. Την ανέτρεψε».
«Ήμουν πάντα θρησκευόμενη, έτσι με μεγάλωσαν. Αλλά όταν βρέθηκα στο κέντρο αποτοξίνωσης αυτό εντάθηκε. Το αφήνω στην ανώτερη δύναμή μου».
Η σχέση με την οικογένειά της και τα δύο της παιδιά
Η ιστορία της Campbell ξεκινά με έναν πατέρα που δεν έχει συναντήσει ποτέ μέχρι σήμερα και αρνείται να συζητήσει γι’ αυτόν- η μητέρα της, η Βάλερι, χορεύτρια, απέκτησε τη Naomi στα 17 της και είχε φιλοδοξίες για την κόρη της.
«Πήγα σε μια σχολή θεάτρου [Italia Conti] – όλοι ήταν φιλόδοξοι και ανταγωνιστικοί με την καλή έννοια. Η μητέρα μου πλήρωνε για το σχολείο μου και για ιδιωτικά μαθήματα, οπότε δεν ήθελα να την απογοητεύσω. Δεν ήθελε να γίνω μοντέλο. Ήθελε να σπουδάσω θέατρο και χορό, αλλά δεν πήγαν όλα χαμένα».
Την ανακάλυψαν στα 15 της χρόνια στο Covent Garden του Λονδίνου. Έγινε εξώφυλλο στo Elle την ίδια χρονιά, με τη μητέρα της να μην νιώθει άνετα με όλη αυτή την προβολή σε τόσο μικρή ηλικία.
«Είναι μια πολύ δυνατή γυναίκα και προέρχεται από μια οικογένεια δυνατών γυναικών – με κρατούν προσγειωμένη και είχαν τεράστια επιρροή πάνω μου. Η μητέρα μου δούλευε και έτσι ήμουν ανεξάρτητη από μικρή. Είναι σπουδαίο αυτό για τα παιδιά και δεν ανησυχώ για τη δουλειά με τις κόρες μου».
Η μικρή της κόρη έχει ήδη βρεθεί στο εξώφυλλο της Vogue. «Δεν είμαι σίγουρη ότι θα την άφηνα να αρχίσει να εργάζεται στα 15 της. Είναι ένας ανελέητος κόσμος».
Δηλώνει πιο αγχωμένη για τις κόρες της και για τις νέες γενιές.
«Τα μωρά μου είναι τα πάντα για μένα. Με κάνει να φοβάμαι για το μέλλον».
Τα παιδιά της γεννήθηκαν όταν ήταν 51 και 53 ετών και παρόλο που έχει βγει με μουσικούς, ηθοποιούς και δισεκατομμυριούχους, δεν έψαχνε ποτέ για πατέρα, λέει – είναι ευτυχισμένη που είναι «ανύπαντρη μητέρα μιας ανύπαντρης μητέρας».
«Είχα παρένθετη μητέρα. Ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά μου. Είναι 110 τοις εκατό η προτεραιότητά μου. Πρέπει να είμαι εκεί γι’ αυτά συνέχεια και την πρώτη τους μέρα στο σχολείο».
Ανησυχεί ότι η γενιά Z φαίνεται να έχει εγκαταλείψει το ενδεχόμενο απόκτησης παιδιών και ότι το ποσοστό γεννήσεων πέφτει κατακόρυφα. «Έχω ακούσει πολλά νεαρά κορίτσια να λένε ότι είναι πολύ ακριβό να κάνουν παιδιά και ότι μπορεί να μην τα θέλουν, και τους είπα: “Θα αλλάξετε γνώμη. Θα θέλετε να γίνετε μητέρες”. Καταλαβαίνω ότι οικονομικά είναι δύσκολο. Αλλά η μητέρα μου δεν είχε τίποτα και τα κατάφερε. Αξίζει τον κόπο. Είναι τόσο καταπληκτικό».
Νιώθει πως είναι πολύ δύσκολο να ανήκεις στη Gen Z ή ακόμα και η Gen Alpha. «Πρέπει να βασιστούμε στη νεότερη γενιά για να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο. Εμπιστεύομαι τα παιδιά μου περισσότερο από εμάς ότι θα κάνουν το σωστό».
Πώς τη βοήθησε η ψυχοθεραπεία
«Είναι σπουδαίο που οι νέοι επιτέλους αναγνώρισαν και αποδέχτηκαν τα θέματα ψυχικής υγείας. Οι νέοι αισθάνονται άνετα να βγουν και να μοιραστούν ότι έχουν κάποιο πρόβλημα. Παλαιότερα θεωρούνταν τρελός ή εγωπαθής αν έλεγε κανείς: “Θα πάω να δω έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο ή ψυχοθεραπευτή”. Αυτό είναι άγνοια- δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, το να βελτιώνεις την ποιότητα της ζωής σου. Δεν είναι κακό να πηγαίνεις σε κέντρο αποτοξίνωσης για να αναρρώσεις.
»Έκανα ψυχοθεραπεία παλιότερα, αλλά νιώθω ότι η συμμετοχή μου στο πρόγραμμα αποκατάστασης ήταν μια καλή θεραπεία για μένα. Δεν ένιωσα ποτέ μόνη. Έχω μια υπέροχη ομάδα και όλοι ανεβάζουμε ο ένας τον άλλον κάνοντας τηλεδιασκέψεις. Μπορώ να συμμετέχω σε αυτή την κλήση και να εμπιστεύομαι αυτόν που συμμετέχει σε αυτή την κλήση. Αυτό με βοήθησε να το ξεπεράσω. Είναι το μόνο που χρειάζομαι τώρα».
πηγή: marie claire
