« «Εάν το σχέδιο δεν λειτουργεί, άλλαξε το σχέδιο και όχι τον στόχο». Αυτό το motto επέλεξε η Σάβια Ορφανίδου να αναρτήσει στη σελίδα της στο Facebook και με μόλις δώδεκα λέξεις τα λέει όλα. Τι κι αν απέτυχε να εκλεγεί στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές παρά τις επίμονες προσπάθειές της; Τι κι αν δεν απέδωσε η φλύαρη διαφημιστική της καμπάνια, οι συνεντεύξεις, οι αφίσες στους δρόμους και οι μεγαλοστομίες του τύπου «νιώθω τον θυμό σας» και «σας κοιτώ στα μάτια»; Όταν το κόμμα σε τραβάει από το μανίκι όλο και κάποια άκρη θα βρεθεί.
Εν προκειμένω στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Ένα διόλου κακό πόστο αν έχεις την υπομονή ν’ αναμένεις υπομονετικά έως ότου έρθει η σειρά σου στην κομματική επετηρίδα. Το θέμα θα ήταν ήσσονος σημασίας εάν ο Υπουργός Οικονομικών δεν επιχειρούσε για ακόμα μια φορά να πουλήσει πνεύμα. Υποστηρίζοντας ότι την εξωστρεφή Σάβια την επέλεξαν οι ξένοι εντελώς αξιοκρατικά και υπερθεματίζοντας για τον διορισμό Κενεβέζου. Είπε ο υπουργός εν τη σοφία του: Από την εποχή της κυβέρνησης Βασιλείου στην Αθήνα διορίζονται πρέσβεις που δεν ανήκουν στη διπλωματική υπηρεσία. Λες και αυτό είναι το θέμα μας. Και όχι ότι ο συγκεκριμένος διορισμός ήταν ένα χρωστούμενο του Αναστασιάδη στο «ανεπίσημο ΔΗΚΟ» για τη στήριξη που απλόχερα του πρόσφερε.
Ό,τι ακριβώς έκανε δηλαδή με τον Φώτη Φωτίου και εν συνεχεία με την Αθηνά Κυριακίδου. Πάντα υπάρχει μια καλή θέση γι’ αυτούς που παραμένουν πιστοί στο κόμμα. Το όποιο κόμμα. Πολύ περισσότερο στο σημερινό κόμμα που κλείνει τις «εκκρεμότητες» τη μια μετά την άλλη, ώστε να μη μείνει κανείς παραπονεμένος. Σε επίπεδο απολαβών τουλάχιστο έχουν τακτοποιηθεί όλοι με τον αποδοτικότερο τρόπο. Με μισθούς που υπερβαίνουν κατά πολύ τους υπουργικούς, αν αυτό είναι μια κάποια παρηγοριά.
Κλείνω σε αυτή τη δουλειά 26 χρόνια κι αν έμαθα κάτι είναι να είμαι καχύποπτος με την εξουσία. Όταν συνάντησα τον Αναστασιάδη κατά την προεκλογική περίοδο για μια συνέντευξη, άκουσα το όραμά του, κρατώντας πάντα μικρό καλάθι, αλλά σκέφτηκα πως και τα μισά να κάνει πάλι κέρδος θα είναι. «Η επιθυμία μου είναι να αφήσω τη σφραγίδα μου», μου είχε πει και έδειχνε να το εννοεί. Στο Κυπριακό και στον εκσυγχρονισμό του κράτους. Για το πρώτο μέχρι τώρα είναι συνεπής με τις εξαγγελίες του. Για το δεύτερο πάλι, διατηρεί κάποια «παραθυράκια» ανοιχτά.
Τις σκέψεις του για τη μεταρρύθμιση είχα την ευκαιρία να μου αναπτύξει και ο Κωνσταντίνος Πετρίδης σε μια κατ’ ιδίαν συνάντησή μας. Δεν τον γνώριζα πριν και ομολογώ πως μου κίνησε το ενδιαφέρον ο τεχνοκρατικός τρόπος που προσέγγιζε ένα θέμα βαθιά πολιτικό. Τον βασικό πυλώνα αυτού που ονομάζουμε «κράτος του ’60». Ο Πετρίδης είναι νέος, συμπαθής και καταρτισμένος, χωρίς τα γνωστά παλαιοκομματικά κουσούρια που φέρουν ως εύσημα στο πέτο άλλοι συνάδελφοί του. Πολύ θα ήθελα να μάθω τη γνώμη του λοιπόν για όλα αυτά τα βολέματα ημετέρων και την εξόφληση των προεκλογικών γραμματίων. Πόσο συνάδει αυτή η πρακτική με το όραμα της μεταρρύθμισης; Και πόσο κούφια ακούγονται όλα εκείνα τα ωραία λόγια περί αξιοκρατίας, όταν τα απελπιστικά διαθέσιμα παιδιά του κομματικού σωλήνα βρίσκουν πάντα μια θεσούλα για να αράξουν;»
