Με τρεις επιφυλάξεις κύρωσε η Κύπρος τη Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών
Του Μάριου Δημητρίου
Ορόσημο στην προστασία των γυναικών από όλες τις μορφές βίας, χαρακτήρισε την κύρωση από την Κυπριακή Δημοκρατία, της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης (ΣτηςΕ) για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών και Κοριτσιών και της Ενδοοικογενειακής Βίας (Σύμβαση Κωνσταντινούπολης), η βουλευτίνα και Αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ Στέλλα Κυριακίδου, Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ίσων Ευκαιριών Μεταξύ Ανδρών και Γυναικών.
Χαιρετίζοντας την ψήφιση από την ολομέλεια της Βουλής, του νομοσχεδίου που κυρώνει τη Σύμβαση, στις 14 Ιουλίου 2017, τελευταία μέρα των εργασιών της Βουλής πριν τις καλοκαιρινές διακοπές, η Στέλλα Κυριακίδου επεσήμανε ότι «σήμερα, ως κοινωνία θέσαμε ένα προστατευτικό δίκτυ και υλοποιήσαμε μια υποχρέωση που είχαμε προς κάθε γυναίκα και κάθε κορίτσι, για τη μηδενική ανοχή σε κάθε μορφή έμφυλης βίας».
Υπενθύμισε ότι η Σύμβαση άνοιξε για υπογραφή στις 11 Μαΐου 2011 και υπογράφηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία στις 16 Ιουνίου 2015. «Σήμερα», πρόσθεσε, «μετά από 2 περίπου χρόνια, κυρώσαμε τη Σύμβαση και ως κράτος αποτελούμε την 25η χώρα του Συμβουλίου της Ευρώπης που ενσωματώνει στην εθνική του νομοθεσία, την εν λόγω Σύμβαση. Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης αποτελεί το πρώτο νομικά δεσμευτικό κείμενο του ΣτηςΕ, για την πρόληψη και την καταπολέμηση όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών, μέσα από ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο πολιτικών και δράσεων».
Ανύπαρκτες οι δομές για εφαρμογή της
«Είναι ένα καλό πρώτο βήμα, αλλά χωρίς σημασία, εάν η απλή κύρωση παραμείνει χωρίς ουσία», σχολίασε την κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης η Νομικός Αναστασία Παπαδοπούλου, που συνέβαλε αποφασιστικά στην κύρωση από την Κυπριακή Δημοκρατία, της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση, γνωστή ως Σύμβαση Λανζαρότε. «Αυτή τη στιγμή», πρόσθεσε η κυρία Παπαδοπούλου, «δεν υπάρχουν οι δομές για την εφαρμογή των προνοιών της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, όπως στέγες προστασίας, λειτουργία πολυθεματικών ομάδων για την αντιμετώπιση των θυμάτων, ή σωστές νομοθετικές ρυθμίσεις για τον ορισμό και την τιμωρία αδικημάτων έναντι γυναικών και διαδικασίες που να προστατεύουν και να προτρέπουν ένα θύμα να μιλήσει. Και κυρίως δεν υπάρχει καμία πολιτική, για την καταπολέμηση της νοοτροπίας η οποία επικρατεί και η οποία επιτρέπει, όπως τα αδικήματα έναντι γυναικών, αντιμετωπίζονται από κάθε φάσμα του κράτους και της κοινωνίας, ως δευτερεύουσας σημασίας, ή ως τα μοναδικά αδικήματα, για τα οποία πιθανό να φταίει και το ίδιο το θύμα(!). Ελπίζουμε ότι η κύρωση της Σύμβασης να μην παραμείνει χωρίς περιεχόμενο, για πολύ καιρό».
Τρεις επιφυλάξεις μέχρι το 2019
Να σημειώσουμε την επισήμανση της Στέλλας Κυριακίδου ότι «η κύρωση της Σύμβασης από την Κυπριακή Δημοκρατία, τέθηκε με συγκεκριμένες επιφυλάξεις επί συγκεκριμένων άρθρων, για κυρίως οικονομικούς λόγους – επιφυλάξεις οι οποίες έχουν τεθεί και από άλλα κράτη μέλη, όμως αναμένεται η ανάλογη προετοιμασία για την πλήρη εφαρμογή τους στο μέλλον». Υπενθυμίζουμε ότι αναφορά στις τρεις αυτές επιφυλάξεις που υπέβαλε η Κυπριακή Δημοκρατία, είχε κάνει ο Υπουργός Δικαιοσύνης Ιωνάς Νικολάου στις 20 Ιουνίου 2017, σε δηλώσεις του μετά την παρουσίαση στην κοινοβουλευτική Επιτροπή Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, του νομοσχεδίου για κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης. Όπως είπε, η πρώτη επιφύλαξη, αφορά την αποζημίωση των θυμάτων βίας, ενώ η δεύτερη αφορά τη δικαιοδοσία των κυπριακών δικαστηρίων σε υποθέσεις βίας, που διενεργούνται όχι μόνο στο έδαφος της Δημοκρατίας, αλλά και σε άλλα κράτη και από μη πολίτες της Δημοκρατίας, ανεξάρτητα εάν το κράτος όπου διαπράχθηκε το αδίκημα τιμωρεί ή όχι τη συγκεκριμένη πράξη». Πρόσθεσε ότι «η τρίτη επιφύλαξη, αφορά την απαίτηση από τη Σύμβαση, να παραχωρείται καθεστώς διαμονής στα θύματα βίας και αυτή υποβλήθηκε, γιατί το Υπουργείο Εσωτερικών έκρινε ότι η συγκεκριμένη πρόνοια είναι πολύ γενική και δυνατό να επέτρεπε την καταχρηστική αξιοποίηση».
Ο Υπουργός ανέφερε ότι «οι επιφυλάξεις ισχύουν μέχρι το 2019 και αν και υπάρχει πρόνοια για παράταση της περιόδου αυτής, τα κράτη θα πρέπει να προετοιμαστούν για την εφαρμογή των προνοιών. Εμείς, ως Κυπριακή Δημοκρατία, αναλαμβάνουμε με την κύρωση της Σύμβασης, όπως πάρουμε όλα τα μέτρα για να μπορέσουν να εφαρμοστούν και οι τρεις επιφυλάξεις τις οποίες έχουμε καταθέσει».
Κόστος μερικών εκατομμυρίων
Κληθείς να αναφέρει ποια είναι τα θετικά που προσφέρονται μέσα από τη Σύμβαση προς τα θύματα βίας, ο κ. Νικολάου είπε ότι «αυτά σχετίζονται με την πρόληψη, τη θεραπεία, τη στήριξη και σειρά αδικημάτων, τα οποία λόγω της Σύμβασης αποκτούν ένα ενισχυμένο νομοθετικό πλαίσιο εφαρμογής στο εθνικό δίκαιο και επεκτείνονται σε άλλα αδικήματα, που δεν προβλέπονταν μέχρι σήμερα από την εθνική μας νομοθεσία».
Απαντώντας σε ερώτηση αναφορικά με το κόστος της Σύμβασης, είπε ότι «η εφαρμογή των προνοιών της Σύμβασης συνεπάγεται οικονομικό κόστος 820 χιλιάδων ευρώ, όμως η πλήρης εφαρμογή της, απαιτεί ένα πολύ μεγαλύτερο κόστος για την Κυπριακή Δημοκρατία, που ανέρχεται σε μερικά εκατομμύρια. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους, για τους οποίους η Κύπρος κατέθεσε μια σειρά από επιφυλάξεις, όπως άλλωστε έκαναν και άλλα κράτη».
Οι…επιφυλάξεις για την επιφύλαξη
Υπενθυμίζουμε ότι ειδικά η τρίτη επιφύλαξη της Κύπρου, για το άρθρο 59 της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, που πρόβαλε το Υπουργείο Εσωτερικών και που δίνει δικαίωμα διαμονής στη χώρα, γυναικών υπηκόων τρίτων χωρών, παντρεμένων με Ευρωπαίους, όταν καταγγέλλουν βία σε βάρος τους, από τους συζύγους τους, έγινε αντικείμενο ευρείας συζήτησης, στη συνεδρία της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής στις 20 Φεβρουαρίου 2017. Μάλιστα, πρόβαλαν έντονες…επιφυλάξεις για την επιφύλαξη αυτή, ακόμα και βουλευτίνες που προέρχονται από το κυβερνών κόμμα, όπως η Στέλλα Κυριακίδου και η Αννίτα Δημητρίου.
Η Στέλλα Κυριακίδου, είχε καλέσει τη Νίκη Ανδρέου, εκπρόσωπο του Υπουργείου Δικαιοσύνης που συντονίζει τις ενέργειες των κρατικών Υπηρεσιών στο θέμα αυτό, «να μεταφέρετε στο Υπουργείο, τις δικές μας επιφυλάξεις. Εγώ δεν έχω πεισθεί ότι αυτός είναι ο τρόπος για να αποφύγουμε την «κατάχρηση». Ο τρόπος για να αποφύγουμε την «κατάχρηση», είναι η σωστή παρακολούθηση και ο έλεγχος και όχι η αφαίρεση της συγκεκριμένης πρόνοιας από τη Σύμβαση».
«Ασφαλιστικές δικλείδες» και «κατάχρηση»
Τη συζήτηση είχε ανοίξει η βουλευτίνα του ΔΗΣΥ Αννίτα Δημητρίου, καλώντας την εκπρόσωπο του Υπουργείου Εσωτερικών Ράνια Χαραλαμπίδου, να εξηγήσει τον λόγο της σχετικής επιφύλαξης από το Υπουργείο, που αφορά το άρθρο 59. «Το Υπουργείο Εσωτερικών στηρίζει την κύρωση της Σύμβασης», ανέφερε η κυρία Χαραλαμπίδου «και η επιφύλαξη που τέθηκε από το 2015, αφορά τα θύματα βίας, των οποίων το καθεστώς διαμονής, εξαρτάται από τον σύζυγο ή τον συμβίο. Ο ορισμός των θυμάτων στη Σύμβαση, είναι γενικός και δεν περιλαμβάνονται ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε να μην υπάρχει οποιαδήποτε κατάχρηση (από γυναίκες υπηκόους τρίτων χωρών, που μπορεί να προβάλουν αναληθείς ισχυρισμούς ότι είναι θύματα βίας, για να εξασφαλίσουν διαμονή στη χώρα, μετά τη διάλυση του γάμου ή της σχέσης τους). Σε κάθε περίπτωση, το καθεστώς διαμονής στην Κύπρο, διασφαλίζεται και από Κοινοτικές Οδηγίες και από Εσωτερική Οδηγία, σύμφωνα με τον νόμο περί των Ευρωπαίων που διασφαλίζει τη διαμονή των γυναικών, ακόμα και μετά τη λήξη του γάμου».
«Δυσκολεύομαι να καταλάβω τον λόγο της επιφύλαξης», παρενέβη η Στέλλα Κυριακίδου. «Θα πρέπει να ξανασυζητηθεί η συγκεκριμένη πτυχή, γιατί δεν πρέπει να βάλουμε σε κίνδυνο έστω και μια γυναίκα, με την πιθανότητα ότι κάποια γυναίκα μπορεί να λέει ψέματα».
Η βουλευτίνα του ΔΗΣΥ Αννίτα Δημητρίου και η κοινοβουλευτική συνεργάτιδα της Στέλλας Κυριακίδου, Μύρια Ιωαννίδου, λίγο πριν αρχίσει συζήτηση για τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, στην κοινοβουλευτική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στις 20 Φεβρουαρίου 2017.
Η υπόνοια για ψευδή καταγγελία
Επανερχόμενη στο θέμα, η Ράνια Χαραλαμπίδου υπέβαλε ότι «κάποιες αλλοδαπές γυναίκες, μπορεί να συνάψουν ένα γάμο με σκοπό την εξασφάλιση της παραμονής τους στη Δημοκρατία και η Ευρωπαϊκή Οδηγία που ρυθμίζει το καθεστώς παραμονής των υπηκόων τρίτων χωρών μετά τη λύση ενός γάμου, δίνει το περιθώριο των τριών χρόνων, για να διασφαλιστεί ότι ο γάμος δεν ήταν εικονικός. Η επιφύλαξή μας είναι ότι μπορεί κάποια γυναίκα, να επικαλεστεί την οποιαδήποτε μορφή βίας, αμέσως μετά τη σύναψη του γάμου, για να εξασφαλίσει αυτόματα, άδεια παραμονής στη Δημοκρατία. Να σημειωθεί ότι μέσα στον νόμο περί μετανάστευσης, υπάρχει και εφαρμόζεται καταγεγραμμένη διαδικασία, για έλεγχο της εικονικότητας του γάμου».
Η Αννίτα Δημητρίου παρατήρησε ότι «δεν μπορεί να υπάρχει αυτή η επιφύλαξη, για να αντιμετωπισθεί το ενδεχόμενο μια γυναίκα να λέει ψέματα ότι είναι θύμα βίας, προκειμένου να παραμείνει στη Δημοκρατία και την ίδια στιγμή, η επιφύλαξη να λειτουργεί ανασταλτικά στην καταγγελία της βίας σε βάρος της, με αποτέλεσμα να συνεχίσει η γυναίκα να είναι θύμα βίας. Πώς εμείς μπορούμε να επιτρέψουμε, να ζει μια γυναίκα τον εφιάλτη της βίας, με την υπόνοια ότι μπορεί να λέει ψέματα; Δεν γίνεται».
Μαζί της συμφώνησε και ο βουλευτής του Κινήματος Οικολόγων-Συνεργασίας Πολιτών Χαράλαμπος Θεοπέμπτου, σχολιάζοντας ότι «δεν γίνεται να έχουμε κόσμο να ταλαιπωρείται, γιατί έχουμε την έγνοια ότι μπορεί κάποιος να πει ψέματα», ενώ ο Βαγγέλης Γκέττος, λειτουργός της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Hope for Children», παρατήρησε ότι «δεν μπορεί ένα κράτος να επικαλείται μια πιθανή καταχρηστική συμπεριφορά εκ μέρους υποκειμένων δικαίου, όταν δεν έχει προνοήσει για σχετικούς μηχανισμούς ελέγχου. Ειδικά στο θέμα της κατάχρησης, μπορεί να είναι εύλογες οι ανησυχίες των νομικών και άλλων παραγόντων, ας σκεφτούμε όμως, για ποιες κοινότητες αλλοδαπών, μιλάμε. Θεωρούμε εύκολο μια μουσουλμάνα, να επικαλεστεί οικογενειακή βία ή βιασμό; Συνήθως αποκρύπτονται αυτά τα περιστατικά».
Ένα «παράδοξο» για κεκτημένα δικαιώματα
Ένα «παράδοξο» είχε επισημάνει στην επιφύλαξη της Κύπρου για το άρθρο 59 της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, η Τζόζι Χριστοδούλου, στέλεχος του Μεσογειακού Ινστιτούτου Μελετών Κοινωνικού Φύλου (MIGS). Είπε τα εξής: «Με βάση τη νομοθεσία μας περί δικαιώματος των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των μελών των οικογενειών τους να κυκλοφορούν και να διαμένουν ελεύθερα στη Δημοκρατία, σε περίπτωση υπηκόου τρίτης χώρας που είναι σύζυγος Ευρωπαίου, Κύπριου πολίτη, το διαζύγιο ή η ακύρωση του γάμου, δεν συνεπάγεται απώλεια του δικαιώματος διαμονής των μελών της οικογένειας του πολίτη της ΕΕ, τα οποία δεν είναι υπήκοοι κράτους μέλους, αν τούτο υπαγορεύεται από ιδιαιτέρως δυσχερείς καταστάσεις, περιλαμβανομένης της περίπτωσης που το μέλος της οικογένειας κατέστη θύμα βίας στην οικογένεια. Άρα είναι παράδοξο να θέτουμε επιφυλάξεις, σε δικαιώματα που ήδη έχουν οι μετανάστριες. Να υπενθυμίσουμε ότι νομοθετούμε για την πλειοψηφία και όχι για τη μειοψηφία, έστω και αν υπάρχει μια περίπτωση, που μια γυναίκα, μπορεί να πει ψέματα ότι είναι θύμα βίας, για να μείνει στην Κύπρο».
Όταν η διαμονή εξαρτάται από τον σύζυγο
Περιγράφοντας το όλο σκηνικό γύρω από το επίμαχο άρθρο 59, για το καθεστώς διαμονής γυναικών από τρίτες χώρες, η λειτουργός του Γραφείου της Επιτρόπου Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Νάσια Διονυσίου, εξήγησε ότι σύμφωνα με τη Σύμβαση, «όταν το καθεστώς διαμονής μιας υπηκόου τρίτης χώρας, παντρεμένης με Κύπριο ή Ευρωπαίο, εξαρτάται από αυτόν και η γυναίκα υφίσταται βία στο πλαίσιο της σχέσης τους, έχει δικαίωμα διαμονής στη χώρα, μέχρι να ξεκαθαρίσει το ζήτημα. Όμως με την επιφύλαξη που τέθηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία, στερούμε από τη γυναίκα, αυτή τη δυνατότητα. Αυτό το έχουμε υποδείξει κατ’ επανάληψη, με σχετικές Εκθέσεις του Γραφείου της Επιτρόπου και είναι ιδιαίτερα προβληματικό στην Κύπρο, με το 20% του πληθυσμού να είναι υπήκοοι τρίτων χωρών, με το ένα τρίτο των γάμων να είναι μικτοί και με τα δύο τρίτα των θυμάτων βίας που φιλοξενούνται στα καταφύγια, να είναι αλλοδαπές γυναίκες. Και γιατί αυτό είναι προβληματικό; Γιατί όταν μια γυναίκα γνωρίζει ότι καταγγέλλοντας τον σύζυγο της, για τη βία που της ασκεί, πιθανόν να απελαθεί, δεν θα τον καταγγείλει. Η μόνιμη απειλή που δέχονται αυτές οι γυναίκες από τους συζύγους τους, είναι ότι «αν πας στην Αστυνομία, θα σε απελάσουν». Εμείς έχουμε μιλήσει με γυναίκες θύματα που έρχονται στο Γραφείο και προσπαθήσαμε να τις πείσουμε ότι θα απευθυνθούμε στον Υπουργό Εσωτερικών για να τους δώσει παραμονή για ανθρωπιστικούς λόγους, (αν προχωρήσουν σε καταγγελία για τη βία που υφίστανται). Όμως φοβούνται και μένουν εκεί, μέχρι να δολοφονηθούν…Δεν είναι τυχαίο που έχουμε στην Κύπρο μεγάλο ποσοστό αλλοδαπών γυναικών, που έχουν δολοφονηθεί. Για μας είναι πολύ σοβαρό αυτό το ζήτημα και πρέπει να τύχει επαναξιολόγησης. Αυτή τη στιγμή, στο δικό μας εσωτερικό Δίκαιο, ισχύει μόνο η Ευρωπαϊκή Οδηγία, σύμφωνα με την οποία, όταν κάποια γυναίκα υπήκοος τρίτης χώρας είναι παντρεμένη με Ευρωπαίο και είναι θύμα βίας, έχει το δικαίωμα να αποκτήσει αυτόνομο καθεστώς παραμονής, έστω και αν δεν περάσουν τα τρία χρόνια γάμου. Δεν ξέρω αν στην πράξη, έχει δοθεί ποτέ αυτό το καθεστώς. Οι ίδιες οι γυναίκες δεν το γνωρίζουν, ούτε οι ίδιοι οι Υπουργοί το γνωρίζουν και θα ήταν καλό η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής, να ζητήσει να πληροφορηθεί κατά πόσο έχει δοθεί αυτό το καθεστώς, σε γυναίκες Ευρωπαίων. Όσον αφορά τους Κύπριους, δεν έχουμε ακόμα εσωτερικό νόμο. Η νομοθεσία που τώρα βρίσκεται σε νομοτεχνικό έλεγχο, εκκρεμεί εδώ και πολλά χρόνια, δεν ξέρουμε πότε θα περάσει από τη Βουλή και στο μεταξύ οι αλλοδαπές γυναίκες σύζυγοι Κυπρίων, δεν έχουν αυτό το προστατευτικό καθεστώς και παραμένουν εκτεθειμένες. Επειδή υπάρχει η διακριτική ευχέρεια του Υπουργού Εσωτερικών να δίνει καθεστώς διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους, το επικαλούμαστε και εμείς, αλλά δεν υπάρχει σε θεσμικό επίπεδο».
Οι πολλές «απουσίες» του συστήματος
Τη θέση του ΑΚΕΛ στα γενικότερα ζητήματα βίας κατά των γυναικών, είχε διατυπώσει η βουλευτίνα του κόμματος, μέλος της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Ευανθία Σάββα. «Η συζήτηση», είπε, «κατέδειξε την ύπαρξη αρκετών αδυναμιών στις δομές, αλλά και στις δράσεις των αρμόδιων Υπηρεσιών του κράτους, όπως είναι η απουσία ολοκληρωμένου νομικού πλαισίου, η απουσία συστήματος συλλογής δεδομένων για την έκταση της ενδοοικογενειακής βίας, η απουσία δια-τμηματικής συνεργασίας, η απουσία εξειδικευμένων υπηρεσιών για αντιμετώπιση περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας. Θα πρέπει να επισημάνουμε την ανάγκη συντονισμού των διαφόρων Υπηρεσιών, με στόχο την ουσιαστική προσαρμογή μας με τις πρόνοιες της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης. Θεωρούμε ότι ο δρόμος είναι μακρύς και είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν και δεν αρκεί μόνο η πολιτική βούληση, αλλά χρειάζονται και οι αναγκαίες αποφάσεις. Εμείς θα είμαστε εδώ και θα συνδράμουμε στην όλη προσπάθεια, επικριτικά εκεί που διαπιστώνουμε καθυστερήσεις και υποστηρικτικά εκεί όπου οι δράσεις είναι προς τη σωστή κατεύθυνση».
«Έχουμε ακόμα δρόμο να διανύσουμε»
Η Σουσάνα Παύλου, εκ μέρους της Συμβουλευτικής Επιτροπής για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Βίας στην Οικογένεια, ανέφερε ότι «κάναμε τον Ιούλιο 2016, πρόταση στο Υπουργείο Εργασίας και Πρόνοιας, για δημιουργία μιας ενδο-τμηματικής δομής, της Μονάδας Στήριξης Γυναικών, αφού δεν υπάρχουν δομές για άμεση στήριξη και χειρισμό βίας κατά των γυναικών και αναμένουμε απάντηση. Σε ό,τι αφορά τη Σύμβαση σε νομοθετικό πλαίσιο, η προσωπική μου άποψη είναι ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε, όσον αφορά δομές και εξειδικευμένες υπηρεσίες για χειρισμό περιστατικών βίας κατά γυναικών».
Στιγμιότυπο από επίσκεψη των βουλευτίνων του Δημοκρατικού Συναγερμού Στέλλας Κυριακίδου και Αννίτας Δημητρίου, στον Σύνδεσμο Πρόληψης και Αντιμετώπισης της Βίας στην Οικογένεια (ΣΠΑΒΟ), την περασμένη Τρίτη (18 Ιουλίου 2017), όπου ενημερώθηκαν για τα προγράμματα που υλοποιεί ο Σύνδεσμος, για τις Τηλεφωνικές Υπηρεσίες για παιδιά και εφήβους, για τη λειτουργία του Κέντρου Άμεσης Βοήθειας και για την ανέγερση του Χώρου Φιλοξενίας Θυμάτων Βίας στην Οικογένεια. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στην κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης.
Φωτό: Από αριστερά η Μαρίνα Κούκου (ΠΕ0), η Τζόζι Χριστοδούλου και η Σουσάνα Παύλου (MIGS) στη συζήτηση στη Βουλή (20 Φεβρουαρίου 2017) για τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης.
