Όταν η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πιο απάνθρωπη κι από τη χειρότερη δικτατορία

Εκδικάστηκαν χθες από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας οι τρεις πρώτες αγωγές που καταχώρησαν οι οικογένειες των θανούντων στην έκρηξη του Μαρί, ενώ εκκρεμούν ακόμα εννιά υποθέσεις που αναμένεται να ολοκληρωθούν στις επόμενες μέρες.

Δικαίωση σε γενικές γραμμές για τις οικογένειες των θυμάτων αφού η Δημοκρατία παραδέχτηκε ότι φέρει την ευθύνη για την δολοφονία του Μαρί και όχι τόσο για την αποζημίωση. Φυσικά αυτό που μας ξένισε είναι η προσπάθεια κάποιων εκ της Δημοκρατίας που ήθελαν να πλασάρουν τα χρήματα φιλανθρωπίας που δόθηκαν στην οικογένεια θύματος ως αποζημίωση από πλευράς του κράτους.

 «Η Δημοκρατία είχε ζητήσει από το δικαστήριο όπως το ποσό των €380.000 που δόθηκε τότε στην οικογένεια ως φιλανθρωπία, θεωρηθεί ότι αποτελεί αποζημιώσεις και να μη δοθεί πέραν αυτού άλλο ποσό».

Τραγικοί, απάνθρωποι, ανισόρροποι και επιεικώς αναίσθητοι αυτοί οι «Δημοκράτες» που προσπάθησαν να περάσουν την φιλανθρωπία ως αποζημίωση για να γλυτώσει τα χρήματα το κράτος.

Δεν θέλουν τα χρήματα του κράτους οι συγγενείς των θυμάτων άχρηστοι «Δημοκράτες». Τους δικούς τους ανθρώπους που έχασαν θέλουν και ένα μέλλον για τα παιδιά τους.

Ο πατέρας για μια κόρη, ο σύζυγος μιας γυναίκας, ο γιος μιας μάνας δεν μετριέται σε χρήματα ηλίθια όντα της κοινωνίας. Δεν μπορείτε να εξαγοράσετε ούτε με 1, 2 ή 3 εκατομμύρια ευρώ την αδικία του χαμού ενός αγαπημένου προσώπου.

Δεν πάνε στα δικαστήρια για να γίνουν εκατομμυριούχοι αλλά για να βρουν την δική τους δικαίωση. Αφού κάποιοι δεν κατάφεραν να βγουν να πουν ένα απλό «συγνώμη» τώρα ας το ζητήσουν έμμεσα οι συγγενείς μέσω της δικαστικής οδού. Το να έρθουν οι υπεύθυνοι της καταστροφής, όλοι οι υπεύθυνοι, ενώπιον της δικαιοσύνης και να πληρώσουν γι’ αυτό που έγινε αξίζει περισσότερο από όλα τα χρήματα που μπορεί το κράτος να τους δώσει.

Το μέλλον τον παιδιών τους προσπαθούν να εξασφαλίσουν και όχι την ευημερία των τραπεζικών τους λογαριασμών. ‘Ένα μέλλον για τα παιδιά που έμειναν χωρίς πατέρα. Κάτι που να εξασφαλίζει ότι δεν θα ζήσουν και την εξαθλίωση πέρα από την απουσία του πατέρα τους.

Μπράβο στην Δημοκρατία των «αριθμών» και των απάνθρωπων χειρισμών. Μπράβο και σε εμάς που αφήσαμε να φτάσουμε σε τέτοια σημεία αναίσθητων αρμοδίων.

Πόσο πόνο τελικά μπορεί να αντέξει μια οικογένεια, όταν το ίδιο το «κοινωνικό» κράτος προσπαθεί να περάσει από τον «μύλο» τα οικονομικά μιας ήδη διαμελισμένης οικογένειας;