Μία μέρα από αυτές που σου συμβαίνουν μία φορά και θυμάσαι για πάντα.
Γράφει η Ειρήνη Σπυροπούλου
Ήταν η μέρα που ένα ταξίδι-αστραπή στη Βαρκελώνη είχε έναν και μόνο στόχο: συνέντευξη από τον Κάρλες Πουγιόλ! Μία συνέντευξη που σου δίνει την ευκαιρία να διαπιστώσεις πώς είναι ο άνθρωπος Πουγιόλ. Πώς είναι; Δείτε…
* Η πρώτη σελίδα από τη συνέντευξη στην SportDay.
Η είδηση της αποχώρησης του Κάρλες Πουγιόλ από την Μπαρτσελόνα μετά από 19 χρόνια, μία ολόκληρη ζωή, δεν ήρθε αιφνιδιαστικά για όσους παρακολουθούν από κοντά τα δρώμενα στους “μπλαουγκράνα”, αλλά σε κάθε περίπτωση η είδηση από μόνη της συνιστά βόμβα μεγατόνων, διότι η Μπαρτσελόνα και ο Πουγιόλ έχουν γίνει έννοιες αλληλένδετες όλα αυτά τα χρόνια.
Η μορφή του είναι συνδεδεμένη με την Μπαρτσελόνα. Δεν έχει τη μαγεία του Μέσι, το ταλέντο του Ινιέστα, την οξυδέρκεια του Τσάβι στην πάσα. Αλλά είναι ο ΑΡΧΗΓΟΣ και όλοι οι παραπάνω… υπαρχηγοί στην Μπαρτσελόνα. Το απόλυτο ίνδαλμα των αυθεντικών “μπλαουγκράνα”, αυτός που ενσαρκώνει στο 101% όλες τις αξίες των Καταλανών.
Μία συνάντηση μαζί του ήταν αρκετή για να επιβεβαιωθεί ότι ο Κάρλες Πουγιόλ ήταν κάτι παραπάνω από αρχηγός. Més que un Capità. Και έγινε τον Ιανουάριο του 2011. Προορισμός η Βαρκελώνη, αποστολή μία συνέντευξη με τον Κάρλες Πουγιόλ για την SportDay Ελλάδος. Ένα όνειρο γινόταν πραγματικότητα! Ένα όνειρο επαγγελματικό, αλλά όχι μόνο τέτοιο για κάποιον που υποστηρίζει τη συγκεκριμένη ομάδα από την εποχή του προπονητή Κρόιφ (και λόγω του προπονητή Κρόιφ).
* Η δεύτερη σελίδα από τη συνέντευξη.
Το ραντεβού είχε οριστεί για τις 10 το πρωί στο προπονητικό κέντρο της Μπαρτσελόνα, Σάββατο 15 Ιανουαρίου, παραμονή του αγώνα με τη Μάλαγα, λίγη ώρα πριν την τελευταία προπόνηση της ομάδας. Εννοείται πως ήμουν εκεί από τις 9… Ο αρχηγός ήρθε πέντε λεπτά πριν τον καθορισμένο χρόνο. Αρκετά νωρίς αν αναλογιστεί κανείς ότι από το πάρκινγκ μέχρι τον τόπο της συνέντευξης σταμάτησε σε κάθε παιδάκι που του ζήτησε αυτόγραφο.
Ήρθε με κοντομάνικο στα μέσα Ιανουαρίου! Και με ένα χαμόγελο που σου έδειχνε πως δεν χρειάζεται να τον αντιμετωπίζεις με δέος. Αλλά τον αντιμετώπιζες… Χειραψία, χαμόγελο, υπογραφές στη “μπλαουγκράνα” μπάλα, στις φανέλες με το όνομά του. Ό, τι ζητούσες, το είχες. Απλός, προσιτός και γήινος.
Η “braveheart” εικόνα που βγάζει στο γήπεδο είχε μείνει στον… αγωνιστικό χώρο. Εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου ήταν… κανονικός άνθρωπος. Αντιλαμβανόταν την αμηχανία σου και σε έκανε να αισθάνεσαι άνετα… Προσπαθούσε τουλάχιστον, γιατί το τρακ παρέμενε.
Και ήρθε η ώρα της συνέντευξης… Μετά από οχτώ χρόνια (τότε) στη δουλειά και εκατοντάδες συνεντεύξεις είχε έρθει η στιγμή που η φωνή θα έτρεμε, ο φόβος τυχόν μπλοκαρίσματος στις ερωτήσεις θα κυριαρχούσε, η αγωνία για να κυλήσουν όλα καλά θα υπερίσχυε, το άγχος να θυμηθείς όλα όσα θες να ρωτήσεις (καθότι το… σκονάκι “απαγορευόταν”) επισκίαζε τα πάντα. Ήταν σαν πηγαίνεις πρώτη μέρα στο σχολείο… Αλλά μάλλον ήταν λογικό. Δεν έχεις κάθε μέρα απέναντί σου τον ένα και μοναδικό αρχηγό, τον Κάρλες Πουγιόλ!
Και τι να πρωτορωτήσεις στον προκαθορισμένο από την Μπαρτσελόνα χρόνο της συνέντευξης; “Παρίσι ή Ρώμη;”, η ερώτηση για το ποιο ξεχώριζε από τα δύο Τσάμπιονς Λιγκ που είχε πάρει. “Λονδίνο”, απάντησε και το… πέτυχε, αφού λίγους μήνες μετά σήκωνε (για την ακρίβεια άφηνε τον Αμπιντάλ να σηκώσει, σε μία από τις ενέργειες που τον έκαναν πάντα ξεχωριστό) το τρίτο του Τσάμπιονς Λιγκ στην αγγλική πρωτεύουσα.
* Η τρίτη σελίδα από τη συνέντευξη.
“Μπαρτσελόνα χωρίς Πεπ;”. “Δεν την φαντάζομαι. Ο Πεπ είναι ο τέλειος προπονητής για εμάς”, είχε πει. Ε, δεν έχει πέσει και πολύ έξω, εδώ που τα λέμε… “Δεν σκέφτομαι να γίνω προπονητής”, είχε δηλώσει και μάλλον γι’ αυτό προορίζεται για υπεύθυνος της περίφημης Μασία, όταν το αποφασίσει ο ίδιος να ασχοληθεί με κάτι άλλο.
Το άγχος όμως παρέμενε. “Το μαλλί σου είναι χαρακτηριστικό και αναπόσπαστο κομμάτι σου. Θα το θυσίαζες ποτέ για κάποια επιτυχία ή για κάποιον τίτλο της ομάδας σου;” Ο Πουγιόλ έσκασε στα γέλια. Μερικά κιλά άγχους έφυγαν, αλλά όχι όλα, ας μην υπερβάλλουμε. «Εχω την τύχη να έχω κατακτήσει όλα τα τρόπαια και δεν τα έχω αλλάξει, οπότε ελπίζω να συνεχίσω να τα κερδίζω όλα και να διατηρήσω και το μαλλί μου», απάντησε. Και το διατηρεί ασφαλώς…
Ήταν τέτοιο το άγχος που λησμόνησα ακόμη και να ζητήσω μία αναμνηστική φωτογραφία από τον αρχηγό! Ευτυχώς το σκέφτηκε η Πατρίθια (παρούσα στη συνέντευξη εκ μέρους του γραφείου Τύπου της Μπαρτσελόνα), η οποία με απαθανάτισε εν ώρα καθήκοντος και πέρα από το ενθύμιο που έχω, με έσωσε στην επιστροφή μου στην Αθήνα, όταν η πρώτη ερώτηση που δέχτηκα από τον διευθυντή μου στην εφημερίδα ήταν: “Έβγαλες φωτογραφία με τον Πουγιόλ να βάλουμε στη συνέντευξη, ε;”. Ε, περίπου…
ΥΓ. Στο άκουσμα του ονόματος Πουγιόλ θυμάσαι την εικόνα του παίκτη που φιλάει τη σενιέρα μετά από γκολ στο “Μπερναμπέου”, στο 2-6. Την εικόνα του παίκτη που δίνει κοτζάμ Τσάμπιονς Λιγκ στον Αμπιντάλ προκειμένου να το σηκώσει ένας νικητής της ζωής και όχι ο ίδιος ως αρχηγός. Την εικόνα του παίκτη που επαναλαμβάνει αυτή την χειρονομία και στο περσινό πρωτάθλημα, το οποίο άφησε στον Τίτο Βιλανόβα.
Την εικόνα του παίκτη που παίρνει τον αναπτήρα από τα χέρια του Πικέ πριν αυτός “καρφώσει” τον οπαδό της Ρεάλ στο διαιτητή, σε clasico στο “Μπερναμπέου”, και τον πετάει εκτός αγωνιστικού χώρου. Την εικόνα του παίκτη που τα ψέλνει σε Ντάνιελ Άλβες και Τιάγκο Αλκάνταρα, όταν πανηγύριζαν με σάμπα το 0-6 επί της Βαγιεκάνο, θεωρώντας το ασέβεια προς τον αντίπαλο.
Τον παίκτη που δεν “κάθεται” στα δύο χρόνια συμβολαίου που έχει με την Μπαρτσελόνα και αποχωρεί πληγωμένος από τους συνεχείς τραυματισμούς.
Πηγή: balla.com.cy
