Τι συμβαίνει στην Κύπρο και στην Ευρώπη και η περίπτωση της Γερμανίας με την αποποινικοποίηση
ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Το πολυπλόκαμο και πολυσύνθετο φαινόμενο της πορνείας στην Κύπρο και στην Ευρώπη γενικότερα, ήρθε για άλλη μια φορά στον δημόσιο διάλογο με αφορμή την καταδίκη δύο γυναικών στις 4 Οκτωβρίου 2019 από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λάρνακας – μιας 33χρονης από το Καζακστάν κατοίκου Ρωσίας και μιας 35χρονης από τη Ρωσία – που παραδέχτηκαν ενοχή για διατήρηση οίκου ανοχής και αποζείν από κέρδη πορνείας, μετά από παγίδευσή τους από την Αστυνομία μέσω στρατολόγησης δύο λεγόμενων «συνεργατών» της που παρουσιάστηκαν ως πελάτες στο διαμέρισμα που ενοικίαζαν στο κέντρο της Λάρνακας κι έκαναν σεξ μαζί τους πληρώνοντας με σημαδεμένα (φωτοτυπημένα) χαρτονομίσματα για σκοπούς τεκμηρίωσης στο Δικαστήριο. Όπως αναφέραμε και σε άλλο σχετικό ρεπορτάζ μας, η Δικαστής Τώνια Νικολάου καταδίκασε και τις δύο γυναίκες σε φυλάκιση τριών μηνών, όμως η 33χρονη από το Καζακστάν λόγω εγκυμοσύνης αφέθηκε ελεύθερη. Η υπόθεση αυτή ρίχνει έστω περιστασιακά κάποιο φως στον σκοτεινό κόσμο της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των γυναικών από τους άντρες και στην ιδιομορφία του ποινικού συστήματος της Κύπρου που επιτρέπει μεν την πορνεία (χωρίς να τη ρυθμίζει νομοθετικά), αλλά απαγορεύει τους οίκους ανοχής, τιμωρώντας ουσιαστικά τις γυναίκες θύματα, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο τους άντρες πελάτες τους, που είναι μαζί με τους σωματέμπορους, τους προαγωγούς και τους μαστροπούς οι στυλοβάτες των εγκληματικών κυκλωμάτων του αγοραίου σεξ, είτε αυτό θεωρείται εθελοντικό ως «επιλογή» της εκδιδόμενης γυναίκας, είτε είναι καταναγκαστικό, ως μορφή εμπορίας από τρίτους. Μια άλλη πτυχή του φαινομένου είναι η διασύνδεση της σύγχρονης πορνείας με τη μετανάστευση, που δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες δράσης για τους εκμεταλλευτές, καθώς τα τελευταία χρόνια η πλειοψηφία των εκδιδόμενων γυναικών σε πλούσιες χώρες της δυτικής Ευρώπης, στην Κύπρο – κατεχόμενη και ελεύθερη – στην Ελλάδα και στην Τουρκία, προέρχονται από φτωχές χώρες της ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας. Να σημειώσουμε ότι στην Ευρώπη υπάρχουν σήμερα τέσσερις διαφορετικές ποινικές πρακτικές για την πορνεία. Στην Κύπρο, τη Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και Πολωνία η πορνεία επιτρέπεται, αλλά απαγορεύεται η λειτουργία οίκων ανοχής. Στην Ελλάδα, Τουρκία, Γερμανία, Ολλανδία, Ελβετία, Αυστρία, Ουγγαρία και Λετονία η πορνεία είναι νόμιμη και ρυθμίζεται από σχετική νομοθεσία. Η πορνεία είναι παράνομη – όχι όμως ο πελάτης – στη Ρωσία, σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, της πρώην Γιουγκοσλαβίας και την Αλβανία. Το πιο «φιλικό» στις γυναίκες ποινικό μοντέλο, το αποκαλούμενο «Σκανδιναβικό», όπου διώκονται ποινικά οι πελάτες, όχι όμως οι εκδιδόμενες γυναίκες, καθιερώθηκε το 1999 στη Σουηδία και υιοθετήθηκε στη συνέχεια από τη Νορβηγία, Ισλανδία, Ρουμανία και Β. Ιρλανδία.
Η εξυπηρέτηση του κόσμου του εγκλήματος
«Κόλαση στη γη» για τις εκδιδόμενες γυναίκες και «Γη της Επαγγελίας» για τους σωματέμπορους και τους πελάτες χαρακτήρισε το «Γερμανικό μοντέλο» 17 χρόνια μετά τη νομιμοποίηση της πορνείας στη Γερμανία (το 2002) η Γερμανίδα Ψυχολόγος και Θεραπεύτρια Τραύματος Δρ Ingeborg Kraus σε μια πρόσφατη αποκαλυπτική ομιλία της στο Ιταλικό κοινοβούλιο στη Ρώμη. «Πριν έρθω γι’ αυτό το συνέδριο», είπε μεταξύ άλλων, «μίλησα με δύο Επιθεωρητές της Αστυνομίας με μακρά εμπειρία στο θέμα αυτό, τον Helmut Sporer και τον Manfred Paulus. Ο Sporer μου είπε ότι η πορνεία αυξήθηκε μέχρι 30% από το 2002, ενώ ο Paulus τόνισε ότι η αποποινικοποίησή της εξυπηρετεί τον κόσμο του εγκλήματος και μετέτρεψε τη Γερμανία σε Γη της Επαγγελίας για τους σωματέμπορους, τους προαγωγούς και τους ιδιοκτήτες οίκων ανοχής. Μου ανέφερε ακόμα ότι η Αστυνομία είναι ανίσχυρη μπροστά σε ένα νόμο που ενίσχυσε το σύστημα της πορνείας και έκανε τους εγκληματίες, συνηθισμένους επιχειρηματίες». Όπως επεσήμανε η Δρ Kraus «κάναμε ένα τεράστιο λάθος εφαρμόζοντας τον νόμο αυτό και ακολουθώντας ένα δρόμο που λίγοι φαντάζονταν πως θα ήταν τόσο καταστροφικός. Η πορνεία – συνέχισε – δεν έχει καμιά σχέση με τη σεξουαλική απελευθέρωση, έχει να κάνει μόνο με τα χρήματα…Τα κέρδη αυτής της βιομηχανίας είναι τεράστια – μιλάμε για 15 εκατομμύρια ευρώ σε άμεσες συναλλαγές κάθε χρόνο! Έγινε ένας σημαντικός βιομηχανικός τομέας όπου τα σώματα των γυναικών θεωρούνται αντικείμενα και χρησιμοποιούνται ως εμπόρευμα. Υπάρχουν 3500 επίσημα δηλωμένοι οίκοι ανοχής αλλά γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και άλλοι τόσοι παράνομοι – κι έτσι το αποτέλεσμα είναι ότι απέτυχε παταγωδώς η εκπλήρωση του κύριου στόχου της νομιμοποίησης, που ήταν να βγάλει τις γυναίκες απ’ το σκοτάδι».
Εξαθλίωση και οικονομική εκμετάλλευση
Είπε και τα εξής στην ομιλία της η Ingeborg Kraus: «Είναι το Γερμανικό κράτος που συνέβαλε σε μια τεράστια αύξηση της ζήτησης, με τη νομιμοποίηση της πορνείας και την εγγύηση που προσφέρει για ολική αποποινικοποίηση των αγοραστών-πελατών του σεξ. Βιώνουμε τη δημιουργία τεράστιων οίκων ανοχής που μπορούν να εξυπηρετήσουν χίλιους πελάτες ταυτόχρονα – ίσως και περισσότερους – όπου μια τιμή 70 ευρώ συμπεριλαμβάνει μια μπύρα, ένα λουκάνικο και απεριόριστο αριθμό γυναικών(!). Αυτό το οικονομικό μοντέλο σεξουαλικής εκμετάλλευσης των γυναικών, οδήγησε επίσης στην οικονομική τους εκμετάλλευση: κερδίζουν 30 ευρώ για σεξουαλική επαφή, ενώ πρέπει να πληρώσουν περίπου 160 ευρώ για το δωμάτιο τους και 25 ευρώ σε ευρωπαϊκούς φόρους τη μέρα. Έτσι πρέπει να εξυπηρετούν 6 άντρες πριν αρχίσουν να κερδίζουν χρήματα. Αυτές οι γυναίκες είναι υποταγμένες στους κανονισμούς της ελεύθερης αγοράς του πιο σκληρού καπιταλισμού, καθώς τα σώματα τους τυγχάνουν εκμετάλλευσης στο έπακρο: δουλεύουν μέσα στις ίδιες απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες που νομίζαμε ότι αφήσαμε πίσω από τις αρχές του 20ου αιώνα – αυτές οι γυναίκες ζουν, τρώνε και κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο που δέχονται τους πελάτες τους. Πολλές από αυτές ζουν μια νομαδική ζωή, μετακινούμενες από τη μια πόλη στην άλλη και από τον ένα οίκο ανοχής στον άλλο, για να προσφέρουν «ποικιλία» στους αγοραστές του σεξ. Πολλές αρχίζουν να χρησιμοποιούν ψυχότροπες, παράνομες ουσίες μετά τις πρώτες εμπειρίες τους, γιατί τους είναι αδύνατο να αντιμετωπίζουν αλλιώς την καθημερινότητα της εκπόρνευσης τους. Με ένα Νόμο που «κανονικοποιεί» την πορνεία και στέλνοντας το μήνυμα στους άντρες ότι έχουν «δικαίωμα» να αγοράζουν σεξουαλικές πράξεις και δεν πρέπει να νιώθουν ενοχές γι’ αυτό, η συμπεριφορά των πελατών γίνεται διαστροφική, καθώς θεωρούν πια ότι μπορούν να απαιτούν όλο και περισσότερες «υπηρεσίες» στη μικρότερη τιμή. Είναι το Γερμανικό κράτος υπεύθυνο για την ανάπτυξη σεξουαλικών πρακτικών εντελώς ασύμβατων με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Θα αποφύγω λεπτομέρειες, αλλά σήμερα εντελώς νόμιμα μπορείς να αγοράσεις μια γυναίκα και να ουρήσεις στο πρόσωπο της, να την αναγκάσεις να συμμετέχει σε ομαδικούς βιασμούς ή να καταπιεί το σπέρμα σου…».
Ανατολική Ευρώπη και κοινότητες Ρομά
Σύμφωνα με τη Δρα Ingeborg Kraus «η σύνθεση των γυναικών στην πορνεία άλλαξε, καθώς η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τα ανατολικά, επέτρεψε σε γυναίκες από τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία και από μειονοτικές κοινότητες όπως οι Ρομά να κατακλύσουν τη δυτική Ευρώπη – σήμερα περίπου 95% των εκδιδόμενων γυναικών στη Γερμανία προέρχονται από άλλες χώρες, στην πλειοψηφία τους δεν μιλούν γερμανικά και το 30% από αυτές είναι κάτω των 21 χρόνων. Συχνά θυσιάζονται από τις ίδιες τις οικογένειες τους για να τις στηρίξουν οικονομικά κι έτσι έρχονται στη Γερμανία για να πραγματοποιήσουν τις διαστροφικές φαντασιώσεις των αγοραστών. Δεν είναι σε θέση να πουν «όχι» ή να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και είναι εντελώς εξουθενωμένες και τραυματισμένες από την κατάσταση που βιώνουν. Είναι το Γερμανικό κράτος που εγκαταλείπει τις πιο ευάλωτες γυναίκες και τις μεταφέρει σε επιχειρηματίες του εγκλήματος και σε κυνηγούς του σεξ. Οι συνθήκες εργασίας και το επίπεδο υγιεινής είναι καταστροφικά – σύμφωνα με μια εκτίμηση που έγινε πριν 15 χρόνια, από τις 400 χιλιάδες εκδιδόμενες γυναίκες μόνο 44 χιλιάδες είναι εγγεγραμμένες ως ανεξάρτητες εργαζόμενες. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους παραμένουν παράνομες, δηλαδή δεν έχουν πρόσβαση σε ένα κοινωνικό σύστημα που θα τους επιτρέπει να επισκέπτονται ένα γιατρό. Το Γερμανικό κράτος επιτρέπει την εκμετάλλευση αυτών των γυναικών και στηρίζει τη συντριβή τους μέσα στη βιομηχανία του σεξ, αλλά δεν τις περιλαμβάνει καν σε ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Μια πρόσφατη ιατρική μελέτη από ένα γυναικολόγο που δουλεύει με γυναίκες στην πορνεία, αποτυπώνει την άθλια κατάσταση της υγείας τους, με τις 30χρονες να έχουν συχνά σημάδια πρόωρης γήρανσης. Όλες υποφέρουν με συνεχείς πόνους στην κοιλιά, γαστρίτιδα και συχνές μολύνσεις λόγω των ανθυγιεινών συνθηκών ζωής – και βέβαια με όλων των ειδών σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα. Ο ψυχολογικός τραυματισμός τους μπορεί να γίνει απλώς ανεκτός με το αλκοόλ και τα φάρμακα, ενώ αναφέρεται ένας αυξανόμενος αριθμός εγκύων, που συνεχίζουν να εξυπηρετούν η καθεμιά περίπου 15-40 άντρες την ημέρα, μέχρι τη μέρα που θα γεννήσουν. Πολύ συχνά εγκαταλείπουν τα νεογέννητα και επιστρέφουν στη δουλειά τους – κάποτε τρεις μέρες μετά τη γέννα! Αυτές οι πρακτικές είναι εντελώς ανεύθυνες για την υγεία της μητέρας και του αγέννητου παιδιού, στο οποίο μπορούν να προκαλέσουν αθεράπευτες βλάβες».
Μια ύπαρξη χωρίς όνειρα και μέλλον
Σε σχέση με τη ψυχική κατάσταση των εκδιδόμενων γυναικών στη Γερμανία, είπε η Δρ Kraus: «Ποια είναι η ψυχική υγεία μιας γυναίκας που εκμηδενίζεται σε ένα κομμάτι κρέας; Είναι εντελώς κατεστραμμένη. Μια γυναίκα που εργάζεται σε ένα πρόγραμμα εξόδου για εκδιδόμενες γυναίκες, μου είπε ότι ελάχιστες φεύγουν από την πορνεία. Μένουν μέχρι που καταρρέουν σωματικά – κι αυτό είναι θέμα χρόνου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η θέληση τους έχει τσακιστεί. Δεν υπάρχουν πια ως πρόσωπα με μια ταυτότητα και ένα μέλλον που μπορούν να φανταστούν για τον εαυτό τους έξω από την πορνεία. Δεν έχουν όνειρα και έχουν συρρικνωθεί σε αυτή την κατασκευασμένη ύπαρξη της «πόρνης» και ενός πλάσματος υποτίθεται «σεξουαλικά ακόρεστου», χωρίς να μπορούν να βρουν διέξοδο. Είναι κλειδωμένες μέσα στη ντροπή και στο τραύμα τους. Μιλάμε εδώ για ένα περίπλοκο τραυματισμό – η πορνεία που επιλέγεται με ελεύθερη βούληση είναι χειρότερη από την καταναγκαστική πορνεία, γιατί ο σωματέμπορος δεν είναι ένας ξένος, αλλά κάποιος που η γυναίκα αγαπά ή κάποιος από την ίδια την οικογένειά της. Μια μελέτη για το Γερμανικό Υπουργείο Οικογενειακών Υποθέσεων αποκάλυψε ότι 87% των γυναικών στην πορνεία έχουν εκτεθεί σε σωματική βία, 82% σε συναισθηματική βία, 92% σε σεξουαλική παρενόχληση, 59% σε σεξουαλική βία. Αυτοί οι αριθμοί το κάνουν δύσκολο να συγκρίνει κανείς την πορνεία με οποιαδήποτε άλλη εργασία. Η βία είναι εγγενές μέρος της πορνείας, αλλά το Γερμανικό κράτος εξακολουθεί να αρνείται αυτά τα γεγονότα! Ιδωμένη από την οπτική της ψυχο-τραυματολογίας, η πορνεία σίγουρα δεν είναι μια δουλειά σαν οποιαδήποτε άλλη. Για να μπορεί να επιτρέπει κανείς σε άγνωστους να μπαίνουν το σώμα του, θα πρέπει να εξαφανίσει κάποια φυσικά συναισθήματα όπως το φόβο, τη ντροπή, την αηδία, την αποξένωση, την ενοχή. Στη θέση τους οι γυναίκες αυτές βάζουν την αδιαφορία, την ουδετερότητα, μια λειτουργική επινόηση της διείσδυσης, μια νέα ερμηνεία αυτής της πράξης, ως «δουλειά» ή «υπηρεσία». Αυτές οι γυναίκες μαθαίνουν πολύ νωρίς πώς να αποστασιοποιούνται. Πολλές μελέτες σε αυτό το θέμα δείχνουν μια στενή συσχέτιση μεταξύ της εισόδου στην πορνεία και της βίας στη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Αυτές οι γυναίκες εγκαταλείφθηκαν για πρώτη φορά στην παιδική τους ηλικία και εγκαταλείπονται για δεύτερη φορά από τις πολιτικές ενός κράτους που νομιμοποιεί τη σεξουαλική τους εκμετάλλευση».
Είναι ο κόλπος εργαλείο «δουλειάς»;
Σε άλλη πρόσφατη παρέμβασή της σε εκδήλωση για την πορνεία στο διεθνώς γνωστό Πολιτιστικό Κέντρο Urania του Βερολίνου η Δρ Ingeborg Kraus τόνισε μεταξύ άλλων ότι «δεν μπορεί να γίνει διαφοροποίηση της καταναγκαστικής πορνείας και αυτής που αποκαλείται «εθελοντική». Πρόσθεσε ότι «η νομιμοποίηση της πορνείας και μάλιστα η μετατροπή της σε ένα συνηθισμένο επάγγελμα, υποβαθμίζει τον γυναικείο κόλπο σε ένα εργαλείο, τον κάνει ένα αντικείμενο, ένα όργανο που μπορεί να διαπεραστεί από 20 ή 30 άντρες την ημέρα. Είναι αυτό δυνατόν; Μπορεί ένας κόλπος να γίνει ένας σωλήνας ηλεκτρικής σκούπας; Ανατομικά και ψυχολογικά, αυτό δεν είναι δυνατό. Ο κόλπος και τα γυναικεία σεξουαλικά όργανα δεν μπορούν να διαχωριστούν από το θηλυκό σώμα. Αντίθετα είναι ένα πολύ ευαίσθητο όργανο συνδεδεμένο με τον εγκέφαλο και όλο το σώμα μας. Είναι το πιο «προσωπικό» μέρος μιας γυναίκας. Η «εθελοντική» της απόφαση να ασκήσει την πορνεία προϋποθέτει κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες. Οι εκδιδόμενες γυναίκες που έρχονται στο γραφείο μου, έχουν όλες πίσω τους μια ιστορία ανεπαρκούς προστασίας στα παιδικά τους χρόνια που οδήγησε σε ανεπαρκή αυτοπροστασία. Αυτές οι γυναίκες έμαθαν νωρίς να «απενεργοποιούν» τον εαυτό τους. Και πάνω σε αυτό υπάρχουν αμέτρητες μελέτες που δείχνουν ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ των εμπειριών βίας στην παιδική ηλικία και της πορνείας. Και αν η οικογένεια αποτύχει να προστατεύσει το άτομο, δεν πρέπει το κράτος να γίνει συνεργός στα τραύματα του πολίτη. Ένα κράτος που ανέχεται τον υποβιβασμό των γυναικών σε αντικείμενα, όπου γίνεται σεξουαλική εκμετάλλευση, όπου η υποταγή των γυναικών παρουσιάζεται ως μια μορφή ερωτισμού, είναι ένα κράτος μισογυνισμού που εμπεριέχει παραβατικές δομές σε βάρος του γυναικείου πληθυσμού. Και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί οι άντρες πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τις γυναίκες ως σεξουαλικά αντικείμενα που δεν έχουν άλλες ανάγκες και συναισθήματα. Γι’ αυτούς η γυναίκα είναι μόνο ένα κορμί χωρίς ψυχή και ανθρωπιά κι αυτή η αντίληψη διευκολύνει τους πελάτες να κάνουν κάθε είδους αισχρότητα, καθώς η ενσυναίσθηση τους μπλοκάρεται και η αναισθησία παίρνει τη θέση της.
Ζήτημα ανισότητας των φύλων
Να σημειώσουμε ότι την προαναφερόμενη εκδήλωση στο Πολιτιστικό Κέντρο Urania οργάνωσαν μεταξύ άλλων δύο φεμινίστριες διεθνώς γνωστές που έχουν δεσμούς με την Κύπρο, την οποία και επισκέφθηκαν τα προηγούμενα χρόνια – η Ιρλανδέζα Rachel Moran και η Αγγλίδα Julie Bindel. Σε εκδήλωση της μη κυβερνητικής οργάνωσης Μεσογειακό Ινστιτούτο Μελετών Κοινωνικού Φύλου (MIGS) στο Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Λευκωσία τον Φεβρουάριο 2018 η Julie Bindel, παρουσίασε την πορνεία ως μορφή βίας κατά των γυναικών και ως καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Επρόκειτο για μια ενδιαφέρουσα, δια-δραστική συζήτηση, όπου μοιράστηκε με δεκάδες γυναίκες, τη μακρόχρονη ακαδημαϊκή και δημοσιογραφική της εμπειρία στο ζήτημα αυτό, με επίκεντρο το εκδοθέν το 2017 βιβλίο της, «The pimping of prostitution – καταρρίπτοντας το μύθο της πορνείας ως εργασίας». Το βιβλίο είναι βασισμένο σε περίπου 250 συνεντεύξεις, που η συγγραφέας πήρε ταξιδεύοντας σε 40 χώρες, πόλεις και Πολιτείες και μιλώντας με θύματα πορνείας, ακτιβιστές υπεράσπισης εκδιδόμενων γυναικών, σωματέμπορους, πελάτες της πορνείας, ιδιοκτήτες οίκων ανοχής, ομάδες λεσβιών και ομοφυλοφίλων, αστυνομικούς και φεμινιστές κατά της πορνείας. «Ενόσω υπάρχει στον κόσμο η πορνεία και το σωματεμπόριο κι ενόσω το σώμα της γυναίκας χρησιμοποιείται ως εμπόρευμα, δεν θα υπάρξει ισότητα μεταξύ αντρών και γυναικών», τόνισε σε παρέμβασή της στην εκδήλωση η Σουζάνα Παύλου Διευθύντρια του MIGS, ανοίγοντας τη συζήτηση. «Γι’ αυτό», πρόσθεσε, «είμαστε ένθερμοι υποστηρικτές του «Σκανδιναβικού μοντέλου» που εφαρμόζεται στη Σουηδία και που αφορά την αποποινικοποίηση των γυναικών στην πορνεία, τη στήριξη και την έξοδό τους από αυτή, ενώ ταυτόχρονα, ποινικοποιεί τη ζήτηση, δηλαδή τους πελάτες της πορνείας».
Ο πελάτης είναι συνένοχος
Τον Δεκέμβρη 2018 πραγματοποιήθηκε μια δεύτερη σημαντική εκδήλωση στη Λευκωσία με θέμα «Εμπορία προσώπων: Ο πελάτης είναι συνένοχος», που οργάνωσε το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ σε συνεργασία με την οργάνωση Cyprus Stop Τrafficking. Στη συζήτηση αναδείχθηκε κυρίαρχο το ερώτημα κατά πόσο μια ενδεχόμενη νομιμοποίηση της πορνείας στην Κύπρο θα αποτελέσει πλήγμα στην εμπορία προσώπων και ιδιαίτερα στο σωματεμπόριο και τη σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών, ή αντίθετα, κατά πόσο θα διαιωνίσει τη θυματοποίηση των γυναικών μέσα από το πληρωμένο σεξ. Ομιλήτριες ήταν η Γενική Γραμματέας της ΠΟΓΟ βουλευτίνα του ΑΚΕΛ Σκεύη Κουκουμά και η Επίτιμη Πρόεδρος του Cyprus Stop Τrafficking Ανδρούλα Χριστοφίδου Henriques, ενώ διαφάνηκε μέσα από τη συζήτηση, η διαφορετική θεώρηση της πορνείας εκ μέρους τους. Η κυρία Henriques υποστήριξε την επαγγελματική κατοχύρωση των γυναικών που θέλουν, όπως είπε, να εκδίδονται, ενώ η κυρία Κουκουμά εξέφρασε τη διακηρυγμένη θέση της ΠΟΓΟ ότι η πορνεία είναι απαράδεκτη σε κάθε περίπτωση, αφού συνιστά άλλη μια μορφή βίας κατά των γυναικών.
«Η ίδια η πορνεία είναι μορφή βίας»
Να υπενθυμίσουμε ότι τον Μάρτιο 2014 είχε επισκεφθεί την Κύπρο η 38χρονη – τότε – Ιρλανδέζα συγγραφέας και ακτιβίστρια Rachel Moran, πρώην θύμα της πορνείας στη χώρα της. Είχε συμμετάσχει σε συνέδριο στη Λευκωσία, με τίτλο «Οι δυναμικές της ζήτησης για την εμπορία γυναικών με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση», που οργάνωσε το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο και το MIGS και είχε μιλήσει γι’ αυτήν που αποκάλεσε «αλυσίδα της βίας και της απάνθρωπης μεταχείρισης των θυμάτων της πορνείας και του trafficking». H ιστορία της Rachel Moran αποτυπώνει τον εκπληκτικό αγώνα μιας γυναίκας που απελευθερώθηκε μόνη της από την κόλαση της πορνείας, που άσκησε από 15 μέχρι 22 χρόνων στο Δουβλίνο, μπήκε στη συνέχεια στο κρατικό Πανεπιστήμιο της πόλης, σπούδασε, πήρε πτυχίο στη δημοσιογραφία και αφιέρωσε τη ζωή της στην καταπολέμηση της πορνείας και της εμπορίας των γυναικών, ιδιαίτερα στην Ιρλανδία, με διαλέξεις που δίνει σε όλο τον κόσμο. «Δεν υπάρχει νόημα στο να προσπαθεί κανείς να πολεμήσει την εμπορία ανθρώπων για σεξουαλική εκμετάλλευση (sex trafficking), χωρίς να πολεμά την πορνεία», είπε μεταξύ άλλων η Rachel Moran και πρόσθεσε: «Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν για τη βία που υπάρχει στην πορνεία, τους απαντώ ότι χάνουν την ουσία του ζητήματος, αφού η ίδια η πορνεία είναι μορφή βίας».
Η Ιρλανδέζα συγγραφέας και ακτιβίστρια Rachel Moran πρώην θύμα της πορνείας στη χώρα της, σε συνέδριο στη Λευκωσία για την εμπορία γυναικών το Μάρτιο 2014.
Χάρτης του 2017 που απεικονίζει τις χώρες της Ευρώπης όπου η πορνεία είναι νόμιμη ή όχι, καθώς και τα πρόστιμα που επιβάλλονται σε όσους προσφέρουν παράνομες υπηρεσίες.
Η Δρ Ingeborg Kraus στο κοινοβούλιο της Ιταλίας.
Η Αγγλίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος Julie Bindel ανάμεσα στη Σουζάνα Παύλου και τη Τζόζη Χριστοδούλου σε εκδήλωση του Μεσογειακού Ινστιτούτου Μελετών Κοινωνικού Φύλου (MIGS) στο Σπίτι της ΕΕ στη Λευκωσία τον Φεβρουάριο 2018.
Φώτο: Τα θλιμμένα μάτια της πορνείας. Ρουμάνες που εκδίδονται στον οίκο ανοχής «Pussy Club» στη μικρή πόλη Schoenefeld κοντά στο Βερολίνο, ποζάρουν για το φακό του Γερμανού φωτογράφου του Reuters Hannibal Hanschke.
