Προεδρικές εκλογές στην κόψη του ξυραφιού

H εκλογική αναμέτρηση του 2023 κρίνεται, και όχι χωρίς λόγο, ως καθοριστική για το μέλλον. Ο νέος ένοικος του Προεδρικού είναι που θα σηκώσει το βάρος της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και των επακολουθεισών διεθνών αναταράξεων. Όπως και τη διαχείριση του Κυπριακού προβλήματος· μιας διαχείρισης που έχει εξαντλήσει τα περιθώρια για μια συνέχεια όπως για δεκαετίες την ξέρουμε, την ώρα μάλιστα που η Τουρκία τρίζει τα δόντια και εμβαθύνει τα τετελεσμένα στις υπό κατοχή περιοχές και παράλληλα προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα στις κυπριακές θάλασσες και ειδικότερα στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.

Οι Προεδρικές του επόμενου Φεβρουαρίου είναι οι πρώτες που θα γίνουν στον τόπο μας, χωρίς την παρουσία έστω και ενός πολιτικού ηγέτη, παλιάς κοπής. Με τη λήξη της θητείας του Νίκου Αναστασιάδη κλείνει το κεφάλαιο των παλιάς κοπής ηγετών, που είχαν μια, διαφορετικής εμβέλειας, επιρροή στον κομματικό τους χώρο, και διαφορετική επιρροή στο ψηφοφοριακό σώμα. Οι πολιτικοί ηγέτες της νέας γενιάς που είναι και κομματικοί αρχηγοί, δεν έχουν, είτε το παραδέχονται είτε όχι, τη σχέση που είχαν οι προκάτοχοί τους με το κομματικό στελεχιακό δυναμικό, κυρίως όμως με την κομματική βάση.

Η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως η αναμέτρηση των ανεξαρτήτων. Κατέρχεται σε αυτή μόνο ένας πολιτικός ηγέτης, κι αυτός είναι ο πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού, Αβέρωφ Νεοφύτου. Όλοι οι άλλοι, και έχουμε αριθμό υποψηφίων ρεκόρ, κατέρχονται με την ομπρέλα του ανεξάρτητου. Εξαίρεση βεβαίως είναι το ΕΛΑΜ, που ακολουθεί τη μοναχική του πορεία με τον αρχηγό του Χρίστο Χρίστου προσδοκώντας να συλλέξει τις ψήφους των οργισμένων της δεξιάς και όχι μόνο, των παραπονεμένων της κυβερνητικής παράταξης πέραν όσων ιδεολογικά επιλέγουν αυτόν τον χώρο έκφρασης. Το ΑΚΕΛ στηρίζει την υποψηφιότητα του Ανδρέα Μαυρογιάννη. Την υποψηφιότητα του Νίκου Χριστοδουλίδη στηρίζουν επίσημα (μέχρι την ώρα που γραφόταν το κείμενο) το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ.

Καταγράφουμε μια μοναδικότητα που έχει όμως την πολιτική της σημασία, ότι: οι τρείς βασικοί υποψήφιοι Αβέρωφ Νεοφύτου, Νίκος Χριστοδουλίδης και Ανδρέας Μαυρογιάννης ήταν συνεργάτες –σαφώς με διαβαθμίσεις– του Προέδρου Αναστασιάδη. Σημαίνει κάτι αυτό; Τίποτε άλλο από την αποτυχία της ευρύτερης αντιπολίτευσης να αναδείξει μια άλλη πολιτική επιλογή, έναν φρέσκο υποψήφιο χωρίς βαρίδια, χωρίς παρελθόν που να του προκαλεί κόστος ως αντίπαλο δέος στην κυβερνώσα παράταξη, που δεν βαρύνεται και με μικρό πολιτικό κόστος για μια σειρά από ζητήματα που κυριάρχησαν στις δύο πενταετίες της θητείας της. Το ευνοϊκό τοπίο, για τους αντιπολιτευόμενους, δεν λειτούργησε διόλου αποτελεσματικά γι’ αυτούς, αφού όλες οι προσπάθειες για κάθοδο με κοινό υποψήφιο των δύο μεγάλων κομμάτων, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ, κατέληξαν σε ναυάγιο. Η αντιπολίτευση δεν κατάφερε σε καμιά φάση να αξιοποιήσει τη διάσπαση στον Δημοκρατικό Συναγερμό που επέλεξε μια εξαιρετικά μακράς πνοής προεκλογική εκστρατεία, με την επιλογή του προέδρου του, ως προεδρικού υποψηφίου, αφήνοντας τον Νίκο Χριστοδουλίδη να κάνει «παιγνίδι» με λυμένα τα χέρια και χωρίς να επωμίζεται κόστος από τη συμμετοχή του στη διακυβέρνηση, σε αντίθεση με τον Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος μέχρι σήμερα δεν κατάφερε επικοινωνιακά να πιστωθεί τα θετικά της διακυβέρνησης.

Το κομματικό σκηνικό μετά τις κάλπες του 2023 σαφώς και δεν θα είναι το ίδιο. Όποιο και να είναι το εκλογικό αποτέλεσμα. Όποιος και να είναι ο εκλεκτός του λαού για την επόμενη πενταετία. Προφανώς και θα υπάρχουν νικητής και ηττημένοι. Νικητής θα είναι ο νέος ένοικος του Προεδρικού και ηττημένοι όσοι δεν θα καταφέρουν να αναδείξουν την επιλογή τους. Οι πολίτες έχουν στείλει μηνύματα στο επαγγελματικό πολιτικό προσωπικό σε μια σειρά από αναμετρήσεις, μέσα από δημοσκοπήσεις, από αντιδράσεις που δείχνουν οργή και θυμό. Κούραση και απογοήτευση. Απαξίωση και αμφισβήτηση. Και τι εισέπραξαν; Πάμπολλα θα, τις μέρες που τα ζητήματα αυτά βρίσκονταν στην επικαιρότητα και μετά τίποτα…

Τα κόμματα από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα δείχνουν γερασμένα, αποστεωμένα, ανκαι τα πλείστα έχουν επικεφαλής ανθρώπους της νέας γενιάς, με πτυχία και περγαμηνές που δεν κατείχαν οι προκάτοχοί τους. Όμως βρίσκονται σε απόσταση από το εκλογικό σώμα. Δεν πείθουν στην ολότητά τους ούτε τους σκληρούς κομματικούς πυρήνες. Σε Δημοκρατικό Συναγερμό και ΑΚΕΛ δεν μπορούν και να το θέλουν -και δεν το θέλουν οι δελφίνοι που δεν είναι και λίγοι- να αποκρύψουν ότι βλέπουν την προεδρική αναμέτρηση ως ένα βήμα που θα οδηγήσει και σε αλλαγή ή αναδόμηση στην κομματική προεδρία. Στην Πινδάρου, η σπουδή για επιλογή προεδρικού υποψηφίου, επίσπευσε και τις ενδοκομματικές παρασκηνιακές διεργασίες που δεν φαίνεται να είναι και τόσο ομαλές. Κι όλα αυτά χωρίς να υπολογίζουν τον ξενοδόχο, καθώς όσοι γνωρίζουν καλά πως λειτουργεί ο Αβέρωφ Νεοφύτου, σημειώνουν με νόημα ότι δεν είπε την τελευταία λέξη, ούτε σε ό,τι αφορά τις προεδρικές εκλογές, ούτε σε ό,τι αφορά την προεδρία του ΔΗΣΥ όποιο αποτέλεσμα και να φέρει στις κάλπες. Τα πράγματα για την Πινδάρου θα είναι ούτως ή άλλως κομβικά, αφού θα μετρήσει όπως και να το κάνουμε το εκλογικό ποσοστό που θα συγκεντρώσει ο εκλεκτός της και σίγουρα δεν θα έχει σχέση ούτε με το ποσοστό που έφερε ο Νίκος Αναστασιάδης, καθώς φθίνει συνεχώς η προσβασιμότητα των κομμάτων στο εκλογικό σώμα, όπως και ο κομματικός πατριωτισμός. Τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολα στην περίπτωση που ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν πετύχει τον στόχο του, τόσο για τον ίδιο, περισσότερο όμως για τον ΔΗΣΥ. Θα δείχνει ανοχή ή θα επιλέξει να είναι αντιπολίτευση; Και τι αντιπολίτευση, σκληρή ή ανεχτική εκεί όπου κρίνει σκόπιμο; Αντέχει μια τέτοια αλλαγή η Πινδάρου;

Και στο ΑΚΕΛ, που κρύβεται όπως και να το κάνουμε, πίσω από την υποψηφιότητα του τέως διαπραγματευτή Ανδρέα Μαυρογιάννη, τα πράγματα δεν είναι διόλου ρόδινα. Η επιλογή Μαυρογιάννη ήταν η εύκολη λύση για την ηγεσία, όχι όμως για τον κόσμο της Αριστεράς, που δεν έδωσε την προσδοκώμενη δυναμική στην υποψηφιότητα. Οι δυσκολίες φάνηκαν από την αρχή. Αποδοχή, απόρριψη στη συνέχεια, ξαναζεσταμένη αποδοχή και προώθηση την ώρα που ναυάγησαν οι διεργασίες με το ΔΗΚΟ, με στελέχη επώνυμα του ΑΚΕΛ να είχαν ήδη τοποθετηθεί υπέρ της υποψηφιότητας Αχιλλέα Δημητριάδη. Άλλοι δε, παρουσιάζονταν να «δουλεύουν» να περάσουν ως εκλεκτό τους υποψήφιο τον πρώην υπουργό Υγείας Γιώργο Παμπορίδη. Η καθαρή στάση Μαυρογιάννη σε ό,τι αφορά τις επίμαχες διαπραγματεύσεις στο Κραν Μοντανά, δεν άρεσε, ανκαι καταβλήθηκε προσπάθεια να αναδειχθεί η διαφωνία, ως στοιχείο ανεξαρτησίας του υποψηφίου.

Την Εζεκία Παπαϊωάννου δυσκολεύει και το γεγονός που πλέον δεν το αποκρύβουν στελέχη σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες τους, ότι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης δεν είναι αναγνωρίσιμος στην ψηφοφοριακή βάση της Αριστεράς. Χρειάστηκε να τους τον «συστήσουν» σε ένα εξαντλητικό πρόγραμμα επαφών σε όλη την Κύπρο. Κι όλα αυτά τα μη θετικά, αξιοποιούνται από τους δελφίνους που θέλουν να «στείλουν» τον Στέφανο Στεφάνου στο σπίτι του και να οδηγήσουν το ΑΚΕΛ σε νέα ενδοκομματική αναμέτρηση για την ανάδειξη νέου γενικού γραμματέα, την ώρα που θα κάνουν ταμείο.

Και το ΔΗΚΟ σαφώς «κρύβεται» πίσω από τον Νίκο Χριστοδουλίδη, καθώς αυτό που μέτρησε πρωτίστως στην επιλογή τους, ήταν η διακαής επιθυμία για μια «νίκη» που θα τους οδηγήσει σε «εξαργύρωση» με τα «λάφυρα της εξουσίας» ανκαι κάποιοι πιο αθυρόστομοι παραδέχονται ότι με τον Αβέρωφ Νεοφύτου στο πηδάλιο του κράτους είναι που σίγουρα θα εξασφάλιζαν τα προσδοκώμενα.  Η κομματική προεδρία του Νικόλα Παπαδόπουλου δεν «κινδυνεύει» καθώς δεν υπάρχουν πλέον εσωκομματικοί αντίπαλοι απέναντί του, οπότε το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα στο ΔΗΚΟ θα το «πουλήσουν» ως επιτυχία.

Αυτός που θα έχει τα πλέον δύσκολα είναι ο Νίκος Χριστοδουλίδης, ο οποίος «κερδίζει» εντυπώσεις γιατί δεν είναι κομματικός, δεν κουβαλά βαρίδια, ούτε κόστος μαζί του. Όμως έχει να διαχειριστεί πολλούς παράγοντες, πολιτικούς, οικονομικούς και άλλους όπως και «εραστές» της εξουσίας από διάφορα κατεστημένα που βρίσκονται συνήθως γύρω από τον όποιο Πρόεδρο, και θα θέλουν να συνεχίσουν τα δικά τους. Τα δημοσκοπικά ευρήματα και η παράσταση νίκης λειτουργούν σωρευτικά για τέτοιους ανθρώπους που δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να περάσουν από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, ή από τον ένα υποψήφιο στον άλλο. Μέχρι τώρα ο τέως υπουργός μας έδειξε ότι θέλει να τα πηγαίνει καλά με όλους, όμως, δεν θα μπορεί στο διά ταύτα να είναι το «καλό παιδί» με όλους.

– To κείμενο γράφτηκε για το  ηλεκτρονικό περιοδικό του Κυπριακού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων, In Depth.

πηγή: Philenews