Του Σωτήρη Παπαδόπουλου
Οι γαλάζιες σημαίες στους δρόμους. Το Στάδιο Ελευθερία κατάμεστο από Συναγερμικούς και Δηκοικούς. Ο Νίκος Αναστασιάδης χέρι – χέρι με τον Μάριο Καρογιάν πανηγυρίζουν την νίκη με 58%. Οι ψηφοφόροι παραληρούν. Κάπως έτσι με τρεις γραμμές ήταν η ημέρα και κυρίως η νύχτα της 24ης Φεβρουαρίου 2013. Οι υποστηρικτές του Νίκου Αναστασιάδη φώναζαν ότι μετά από 5 χρόνια έρχεται η «άνοιξη», όχι μόνο ημερολογιακά αλλά και πολιτικά. Τελικά ήρθε μόνο ημερολογιακά. Διότι πολιτικά, ήρθε απότομη βαρυχειμωνιά. Η παροιμία λέει «Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης» Και ο Μάρτης πραγματικά μας έγδαρε με όλη την σημασία της λέξης.
Για τον Νίκο Αναστασιάδη, το 2013 δεν του έκατσε με τίποτα. Αλλιώς τα σχεδίαζε πριν εκλεγεί και αλλιώς ήρθαν τα πράγματα με το που ανέλαβε. Κούρεμα, ανεργία, σκάνδαλα, διαπλοκή, τραπεζικό χάος τα βρήκε μπροστά του απότομα. Σαν τσουνάμι που χτύπησε αλύπητα. Τα χαμόγελα της νίκης κόπηκαν μαχαίρι. Οι πολίτες έβλεπαν το πρωτόγνωρο: Να τους κλέβουν τα χρήματά τους μέσα από τους λογαριασμούς τους με επίσημο τρόπο για να σωθεί το τραπεζικό σύστημα που οδήγησε την χώρα στην άβυσσο της καταστροφής.
Ο πρώτος χρόνος του Νίκου Αναστασιάδη στην εξουσία ήταν μια τραγωδία όπου πρωταγωνιστές ήταν οι πολίτες και στον εξώστη δυστυχώς ακόμη παραμένουν οι ένοχοι. Οι πολίτες ωστόσο εξακολουθούν να πιστεύουν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όλες οι δημοσκοπήσεις αυτό δείχνουν. Και του «χαρίζουν» τον ένα χρόνο καθυστέρησης της «άνοιξης». Φέτος όμως θέλουν δουν αποτελέσματα.
1. Ονοματεπώνυμα των υπεύθυνων που κατέστρεψαν τον τόπο να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη.
2. Μπλόκο στην ανεργία και στήριξη των ατόμων και των οικογενειών με σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
3. Ανάπτυξη: Πιο λειτουργικό κράτος, πιο ανθρωποκεντρικό και φυσικά με μείωση της γραφειοκρατίας.
4. Επενδύσεις: Με όραμα και δημιουργικότητα.
5. Τραπεζικό Σύστημα: Να πάψει να είναι ο επίσημος τοκογλύφος και να στηρίξει δομημένα την κοινωνία.
Ο πολίτης κ. Πρόεδρε δεν θα βγει στους δρόμους εάν λύσετε το κυπριακό. Δεν ζούμε στο 2004 όπου τα συναισθήματα ήταν έντονα καθώς μόλις είχαν ανοίξει τα οδοφράγματα. Ο πολίτης θα «βγει» στους δρόμους όταν και πάλι θα μπορεί να δουλέψει αξιοπρεπώς, όταν δεν θα κοιμάται με τον φόβο της απόλυσης, όταν δεν θα τον κοροϊδεύουν οι τράπεζες.
Αυτή είναι η άνοιξη που θέλουμε.
