{loadposition ba_textlink}
Τι γίνεται αν πυροβολήσεις ένα σπαθί Katana σημαδεύοντας ακριβώς την κόψη του;
Απόσπασμα από την εκπομπή “Penn & Teller Tell a Lie”:
Ο όρος “κατάνα” εμφανίστηκε κατά την περίοδο Μουρομάτσι (1336-1573), αλλά τέτοιου ξίφη κατασκευάζονταν από την περίοδο Καμακούρα (1185-1333). Η κατάνα άλλαξε στη μάχη σώμα με σώμα, αφού οι σαμουράι μπορούσαν να ξεσπαθώσουν γρηγορότερα, ενώ η αιχμηρότητα της λεπίδας επέφερε πιο θανατηφόρα χτυπήματα. Το μήκος της λεπίδας μεταβλήθηκε πολλές φορές ανά τους αιώνες. Τον 14ο και 15ο αιώνα ήταν ανάμεσα στα 70 με 73 εκατοστά. Στις αρχές του 16ου αιώνα μειώθηκε στα 60 περίπου εκατοστά και στα τέλη του ίδιου αιώνα έφτασε τα 73 εκατοστά.
Γενικά, μόνο οι σαμουράι επιτρεπόταν να φέρουν κατάνα, αλλά μόλις στα χρόνια του Τογιοτόμι Χιντεγιόσι, με το περίφημο Κυνήγι των όπλων, απαγορεύτηκε δια νόμου η κατοχή της από τους κοινούς ανθρώπους.
Η χρήση της κατάνα, και γενικότερα του ξίφους, σταμάτησε κατά τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν οι ηγεμόνες της Ιαπωνίας την αντικατέστησαν με τα σύγχρονα πυροβόλα της Δυτικής τεχνολογίας.
Η κατασκευή κατάνα έπαιρνε το χαρακτήρα θρησκευτικού τελετουργικού. Οι ξιφουργοί για αρκετούς μήνες, όσο δούλευαν το όπλο απείχαν από ζωικές τροφές, σεξουαλική επαφή και οινοπνευματώδη ποτά. Κατόπιν φορούσαν τελετουργική ενδυμασία για την τελική επεξεργασία, τη δημιουργία της κοφτερής σαν ξυράφι κόψης της κατάνα.
Η αυθεντική κατάνα φτιαχνόταν από χάλυβα. Πιο συγκεκριμένα χρησιμοποιούνταν το λεγόμενο Ταμαχαγκάνε, δηλαδή πολλά στρώματα χάλυβα, άλλα με υψηλή και άλλα με χαμηλή περιεκτικότητα σε άνθρακα. Η μεγάλη ποσότητα άνθρακα κάνει τη λεπίδα της κατάνα πιο σκληρή και αιχμηρή, αλλά ταυτόχρονα πιο εύθραυστη στη μάχη. Απ’ την άλλη, ο χάλυβας με μικρή ποσότητα άνθρακα, είναι πιο εύκολα σφυρηλατήσιμος, απορροφά τα χτυπήματα, αλλά δεν είναι τόσο κοφτερός. Οι κατασκευαστές κατάνα κράτησαν τα θετικά και των δύο ειδών χάλυβα.
Οι σαμουράι τοποθετούσαν την κατάνα σε μια φαρδιά ζώνη, ονομαζόμενη όμπι, με την αιχμή προς τα πάνω. Στην ιδανική περίπτωση, ο σαμουράι μπορούσε να ξεσπαθώσει και να χτυπήσει τον εχθρό με μια και μόνο κίνηση.
Όλες οι διαφωνίες και τα προβλήματα λύνονταν με το ξίφος αυτό, και ο πολεμιστής ζούσε και πέθαινε με τους κανόνες του. Υπήρχαν κάποιοι αυστηροί κανόνες: ήταν προσβολή να αγγίξεις ή να περάσεις πάνω από την κατάνα κάποιου άλλου, ενώ θέτοντας το δικό σου σπαθί στο έδαφος στρέφοντας τη λαβή του προς την κατεύθυνση κάποιου ήταν ταυτόσημο με πρόκληση σε μονομαχία μέχρι θανάτου.
Πηγή: news247.gr,επίσημο συνεργάτη της ιστοσελίδας μας.
