Ρένος Ευαγγελάκης… Ένας νεαρός που σε μια ημέρα η ζωή του άλλαξε 360 μοίρες.
Ήταν τότε 18 ετών με πολλά όνειρα στην άκρη του μυαλού του..
Μια στιγμή μερικών δευτερολέπτων στον δρόμο, ήταν αρκετή για να γκρεμιστούν τα όνειρα του και την άλλη μέρα να βρεθεί καλωδιωμένος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.
Ο Ρένος Ευαγγελάκης μιλάει στο 24Η και αποκαλύπτει τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε και παρολίγον να του στοιχίσουν την ίδια τη ζωή του.
Δεν τα παράτησε και σήμερα στέκεται γερά στα πόδια του, βγάζοντας και το πρώτο βιβλίο του…
«Ήταν αρχές του Νοέμβρη. Μια σχεδόν εβδομάδα μετά τα δεκατα όγδοα μου γενέθλια, θα πηγαίναμε σε ένα κέντρο διασκέδασης στη Λευκωσία.
Μπήκα στο αυτοκίνητο. Έδεσα τη ζώνη μου και….
Ίσως ήταν η βραδιά, που «αποχαιρετούσα» έναν αλλιώτικο Ρένο. Ένα νεαρό και «ανώριμο» έφηβο», αναφέρει στο 24Η.
«Άκρως αντίθετες σκηνές. Τη μια βραδιά, ετοιμαζόμουν για το πάρτυ. Υγιής και όρθιος «καμάρωνα» τον τότε έφηβο που αντίκριζα στον καθρέφτη, σκεπτόμενος για το μέλλον, που θα απλωνόταν μπροστά μου.
Την αμέσως επόμενη βραδιά όμως, ήμουν καθηλωμένος και καλωδιωμένος στο κρεβάτι της εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου. Ζωντανός νεκρός. Μη ξέρωντας αν θα είμαι και την επόμενη μέρα εν ζωή. Μια βίαιη σύγκρουση με το απέναντι αυτοκίνητο, ήταν αρκετή, ώστε όλα τα όνειρα μου, να μηδενιστούν.
Πενήντα τοις εκατόν πιθανότητες να μην τα καταφέρω. Αν όμως τα κατάφερνα, δεν ήξεραν πώς θα ήταν η ζωή μου, από εκείνη τη στιγμή και μετά. Αν θα μπορούσα να αντιλαμβάνομαι το περιβάλλον και γνώριμα πρόσωπα.
Όταν άρχισα πλέον να έχω λίγη οπτική επαφή με το περιβάλλον, υποσυνείδητα, αντλούσα καθημερινά δύναμη, από τα πρόσωπα της οικογένειας μου. Η άγια μορφή των παππούδων και γιαγιάδων. Ο πατέρας, η μητέρα και τα δυο μου αδέλφια».
«Μπροστά μου, ήταν όλοι τους μέσα στο χαμόγελο. Ήταν λές και δεν συνέβαινε τίποτα. Αν και αρχικά, δεν μπορούσα να μιλήσω και να κινηθώ, ήθελα να τους πάρω όλους μια ζεστή αγκαλιά. Δεν μου «επιτρεπόταν» να ήμουν λυπημένος, και να άφηνα όλο αυτό να με πάρει από κάτω. Έπρεπε για αυτά τα άτομα, να προσπαθήσω να ορθοποδήσω.
Με το που βγήκα από το νοσοκομείο, άρχισε ένας αγώνας, μια –βασανιστικά– αργή πορεία προς την επαναφορά μου στην ζωή. Από εκεί που την άφησα, εκείνο το βράδυ που κοίταξα τον εαυτό μου στο καθρέφτη για τελευταία φορά.
Το έβαλα στόχο. Ότι θα γίνω πολύ καλύτερος από πριν. Το χρωστούσα σε εμένα αλλά κυρίως στη ζωή. Ποιος είπε ότι γεννιέσαι μόνο μια φορά?», αναφέρει στο 24Η.
«Ήταν όλα, ξανά από την αρχή. Πάννες, αλεσμένο φαγητό για να μάθω να τρώω, να μάθω να μιλώ, να εκφράζομαι, να γράφω, να συμπεριφέρομαι, να περπατώ. Να κάνω κινήσεις και δεξιότητες μόνος. Από την αρχή.
Και σε όλη αυτή τη προσπάθεια, είχα την οικογένεια μου εκεί. Βράχος. Σε όλα.
Μα κυρίως η μητέρα μου. Αν η Άγια μορφή της μάνας, είχε φιγούρα, ξεκάθαρα θα ήταν η μάνα μου.
Πάντα με το ζεστό της χαμόγελο. Να μου αλλάζει ξανά τις πάνες, να με ταίζει, να μου διαβάζει. Ψυχολόγος, σοφέρ, ο προσωπικός μου μάγειρας.
Κι όμως να βράζει μέσα της, να πονάει. Αλλά δεν το έδειχνε. Δεν εξωτερίκευε ποτέ την αγωνία μιας μάνας. Να βλέπει το σπλάχνο της να κουράζετε και να πονάει. Αλλά εγώ δεν έλεγα τίποτα, μα ούτε αυτή.
Οι πολύωρες φυσιοθεραπείες, μπήκαν δυναμικά στο προσκήνιο. Μηχανήματα για ενδυνάμωση. Ασκήσεις περπατήματος. Ισορροπία. Συγχρονισμός. Σωστός διασκελισμός. Φτέρνα και γόνατο, ήταν ένα δείγμα του εξουθενωτικού μου προγράμματος.
Μετά από τα τόσα χρόνια της έντονης ρουτίνας με τη γυμναστική, άλλαξε ο τρόπος ζωής μου, ο τρόπος σκέψης. Το πως βλέπω τα πράγματα και τις καταστάσεις. Εκτίμησα ανθρώπους, στιγμές και αξίες. Εκτίμησα επίσης, αυτά τα δώρα που μας παρέχει η ζωή και δεν τα εκτιμάμε. Με απότομο τρόπο, μου έδειξε η ζωή, ότι είναι ικανή να σου τα αναποδογυρίσει όλα. Όλα όμως.
Η αληθινή πλευρά και αυτά που έχουν σημασία στη ζωή μας/Το μήνυμα του Ρένου στον κόσμο
«Να εκτιμάς το κάθε τι στη ζωή σου. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κανένας δεν είναι εδώ για πάντα. Πες ευχαριστώ, παρακαλώ θέλω βοήθεια. Σ’αγαπώ. Είμαι δίπλα σου στα δύσκολα. Δεν κοστίζει τίποτα. Δεν «πέφτει» η ανθρωπιά σου, με το να είσαι ευγενικός. Να έχουμε ενσυναίσθηση και να εκφραζόμαστε. Να αθλούμαστε. Η γυμναστική και ο υγιής ανταγωνισμός, είναι το φάρμακο για όλα.
Μέσα από τα βιώματα μου, ήρθε η ώρα να βγάλω από μέσα μου όσα συνέβησαν και να τα γράψω σε βιβλίο. Ένα ανθρώπινο βιβλίο, που θεωρώ, μόνο θετικά μπορεί να επηρεάσει».
ΜΧ
