{loadposition ba_textlink}
Της Αλεξίας Καφετζή
O Φόβος είναι ένα αμυντικό συναίσθημα αυτοσυντήρησης, που προέρχεται από την έκκριση κάποιας διεγερτικής ορμόνης, αμέσως μόλις αναγνωρίζεται από τον αντιληπτικό μας μηχανισμό κάποιος κίνδυνος που μας απειλεί.
Ο Φόβος, δηλαδή, και σε μας, όπως και σε όλα τα ζώα, έχει φυτευτεί εν αρχή στο είναι μας ως ένστικτο για το καλό μας. Για να λουφάζουμε στη σπηλιά, τότε που μας κυνηγούσανε τ’ αγρίμια της ζούγκλας.
Ο Φόβος είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα . Γι’ αυτό ο άνθρωπος, παρά τα χιλιάδες χρόνια ζωής του πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη ένα πράγμα προσπαθεί να κάνει .
Να απαλλαγεί απ’ τον φόβο. Κι έτσι ανακάλυψε τον πολιτισμό
Ο Φόβος άρχισε να υποχωρεί σαν αίσθημα της καθημερινότητας μετά απ’ την δημιουργία των πρώτων κοινωνιών, οπότε και ομάδες ανθρώπων τα έβαζαν πια συντεταγμένα με τα αγρίμια και έτσι μπορούσαν να τα αντιμετωπίσουν άφοβα.
Και τότε ανακαλύφθηκε το Θάρρος
Το Θάρρος, αντίθετα απ’ το φόβο, είναι ένα αίσθημα που δεν προκαλείται αυτόματα, ενστικτωδώς δηλαδή.
Το Θάρρος δεν είναι ένστικτο.
Το Θάρρος είναι επιλογή.
Το Θάρρος είναι απόφαση.
Το Θάρρος είναι απόδειξη ψυχής.
Το Θάρρος είναι ένδειξη ύπαρξης.
Το Θάρρος είναι δείγμα πολιτισμού.
Το Θάρρος και ο Φόβος, είναι δυο έννοιες αλληλένδετες. Και επάλληλες: πρώτα νιώθουμε Φόβο (ως ένστικτο) και μετά τον υποκαθιστούμε με Θάρρος (ως επιλογή). Αλλά επίσης δύο έννοιες αλληλοαποκλειόμενες: δεν μπορείς να νιώθεις ταυτόχρονα και Φόβο και Θάρρος.
Μολονότι από τις εποχές του αείμνηστου προγόνου μας Νεάτερνταλ έχουν παρέλθει χιλιετηρίδες, φαίνεται πως ακόμα και σήμερα, στην εποχή του θριάμβου του πολιτισμού , άρχισε και πάλι να απειλείται ο καθένας μας – και μάλιστα σ΄αυτήν εδώ τη χώρα που κουβαλά ιστορία αιώνων και γέννησε ήρωες- μια μαύρη, ανθρωπόμορφη αρκούδα.
Και όλοι μαζί από πολλές μαύρες ανθρωπόμορφες αρκούδες.
Και να, που ,ακόμα και σήμερα, το ιστορικό αίτημα του τρόπου αντιμετώπισης της αρκούδας παραμένει το ίδιο για τον καθένα μας:
Θα βάλουμε την πέτρα στη σπηλιά και θα υποταχτούμε στους νόμους της ζούγκλας; Ή θα ενεργοποιήσουμε το πολιτισμικό μας ανακλαστικό, δηλαδή, το συλλογικό μας Θάρρος και θα πολεμήσουμε το θηρίο;
Ναι. Δυστυχώς. Ενάντια σ΄ αυτή την μαύρη αρκούδα που μας έρχεται απ΄ την ξεχασμένη άβυσσο του μίσους δύο επιλογές έχουμε.
Και σαν άνθρωποι πρέπει να διαλέξουμε μια απ΄ τις δύο:
Κοινωνία ή ζούγκλα.
Θάρρος ή φόβος.
Η πρώτη οδηγεί στην ζωή.
Με ρίσκο, αλλά με προοπτική. Με θυσία , αλλά προς την Ελευθερία…
Η δεύτερη στη ζωή εν τάφω…
Η επιλογή δική μας.
Υ.Γ. Ο χαρακτηρισμός «αρκούδα» στο κείμενο χρησιμοποιείται με αρνητική έννοια αναγκαστικά για τον συμβολισμό που εξυπηρετεί . Ζητώ ολόψυχα την συμπάθεια του αξιαγάπητου τετράποδου και του δηλώνω ειλικρινά πως κανένα σκοπό δεν έχω να προσβάλω μ’ αυτή μου την αυθαιρεσία την τιμή και την υπόληψή του …
