Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter
Του Σωτήρη Παπαδόπουλου
Τι λείπει τελικά; Λείπει ένα συνολικό εθνικό σχέδιο, μια στρατηγική για το τι θέλουμε, τι μπορούμε να κάνουμε και πως θα δράσουμε. Είναι βέβαιο ότι μετά την 25η Μαρτίου, ο τραπεζικός τομέας δεν είναι η μηχανή της οικονομίας.
Η χώρα μας πάσχει: Υστερούμε σε παραγωγικότητα. Η ανταγωνιστικότητα είναι μειωμένη. Εισάγουμε σχεδόν τα πάντα και το κυριότερο είμαστε δεσμευμένοι σε εισαγωγές καυσίμων.
Η μεγαλύτερη κρίση που βιώνει ο τόπος μόλις άρχισε και η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να καθορίσει τους τομείς προτεραιοτήτων στους οποίους θα στηριχθεί η Κύπρος την επόμενη 10ετία. Χρειαζόμαστε ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα με δομημένες επιλογές.
Πρέπει άμεσα να καθορίσουμε νέες προτεραιότητες και το κυριότερο με στόχους εφικτούς ώστε το πρόγραμμα δράσης να έχει «αρχή – μέση και τέλος».
Τα μέτρα του μνημονίου είναι επαχθή, φέρνουν ύφεση πρωτόγνωρη, αναστάτωση τους εργαζομένους που χάνουν τα κεκτημένα τους και οι συντεχνίες δείχνουν πιο αδύναμες από ποτέ, δείχνοντας έτοιμες να συμφωνήσουν στην λιγότερο χειρότερη απόφαση.
Η τρόικα θα ζητά, θα πρέπει να όλοι να μάθουμε να ζούμε με τα νέα δεδομένα. Θα πουλάει υφάκι, θα απειλεί και θα δείχνει μια εικόνα ότι μας κάνει και χάρη πολλές φορές. Και το χειρότερο… δεν θέλει να ακούει την λέξη ανάπτυξη.
Μέχρι το Σεπτέμβρη θα φανεί που πηγαίνει το πράγμα. Περιμένουμε και το δεύτερο πακέτο επανεκκίνησης για να έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα. Και τότε θα δούμε εάν υπάρχει φως στο τούνελ.
