ΠΟΣΟ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΥΡΗΣ;
Πού σταματά η πολιτική και πού αρχίζει ο ρατσισμός;
Θεωρητικά, μια χώρα που βίωσε από πρώτο χέρι την προσφυγιά πριν από λιγότερο από 50 χρόνια και που έχει ένα ολόκληρο λαό απόδημους (υπολογίζεται ότι περίπου 800,000 Κύπριοι ζουν στο εξωτερικό) θα έπρεπε να ήταν πιο ανεκτική και οι κυβερνόντες της να έδειχναν μεγαλύτερη κατανόηση στις δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν οι συνάνθρωποι μας που αναγκάζονται να ξεριζωθούν από τον τόπο τους.
Αλλά ενώ ως Κύπριοι απαιτούμε να μας φέρονται με σεβασμό, να μας θεωρούν ισότιμα μέλη της κοινωνίας και να μας παρέχουν κάθε δικαίωμα στις χώρες του εξωτερικού, το δικό μας ΥΠΕΣ συνεχίζει να εκδίδει οδηγίες και πολιτικές που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να δημιουργούν δυσκολίες, καχυποψία, προβλήματα και ατέλειωτες μάχες με τη Τμήμα Μετανάστευσης για τους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να αφήσουν πίσω τους όσα ήξεραν και να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους για να γλιτώσουν από βέβαιο θάνατο.
Προς τι αυτή η εμμονή να παραμένουν οι πρόσφυγες κλειδωμένοι σαν εγκληματίες, να μην τους δίνεται η ευκαιρία να ενσωματωθούν στην κοινωνία και στο εργατικό δυναμικό και να αποκτήσουν μια όσο γίνεται φυσιολογική ζωή;
Γιατί τόσο αυστηρή και χωρίς δημιουργικότητα συμπεριφορά;
Πόσο δύσκολο είναι να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία;
Ευκαιρία ανάκαμψης και ενδυνάμωσης της οικονομίας;
Έχουμε τεράστια έλλειψη εργατικού δυναμικού. Ειδικά σε χειρωνακτικές δουλειές που οι Κύπριοι περιφρονούν και σε τεχνίτες που ενώ είναι δουλειές που απαιτούν ταλέντο και αφοσίωση, τις ξεχάσαμε για να πάμε όλοι πανεπιστήμιο και να μπούμε στον τομέα των υπηρεσιών.
Και ενώ έχεις τις ελλείψεις και έχεις και ένα πληθυσμό που θα μπορούσε να τις καλύψει, τον έχεις να κάθεται κλειδωμένος με σταυρωμένα χέρια.
Τώρα θα μου πεις και αυτό ρατσιστικό είναι. Θα περιορίσεις τον επιστήμονα με τα δύο μεταπτυχιακά σε χειρωνακτική δουλειά απλά επειδή είναι πρόσφυγας;
Πρώτον, η επιλογή να εργαστούν οπουδήποτε και να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο είναι καλύτερη από το να μην δίνεται καμία επιλογή.
Δεύτερο, δυστυχώς οι νόμοι αυτού του τόπου δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Οι περισσότερες θέσεις εργασίας σε υπηρεσίες, γραφεία, κλπ. κλπ. απαιτούν γνώση της ελληνικής γλώσσας.
Από την άλλη, ο χρόνος «φιλοξενίας» στον καταυλισμό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για εκπαίδευση, επανεκπαίδευση και εκμάθηση της γλώσσας.
Να μια ιδέα…
