Κοινωνια

Αφρικανοί άστεγοι σε… πατάρι στη Λευκωσία!

30/12/2018

Όταν το προβληματικό σύστημα ασύλου στην Κύπρο, οδηγεί στην εξαθλίωση αιτητών και προσφύγων

ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Δεν υπάρχει χώρος ούτε για χριστουγεννιάτικο δέντρο στο μικρό, στενό και σκοτεινό πατάρι και στο ισόγειο δωματιάκι-τρύπα, στο κέντρο της Λευκωσίας, όπου κοιμούνται τους τελευταίους μήνες στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, 22 νεαροί άστεγοι και άνεργοι Αφρικανοί αιτητές ασύλου, που στην πλειοψηφία τους είναι χριστιανοί από το Καμερούν και τη Νιγηρία, με τα λιγοστά υπάρχοντά τους, τρόφιμα και ρούχα σε πλαστικές σακούλες και χαρτοκιβώτια, φύρδην μίγδην σκορπισμένα ανάμεσά τους. Τους επισκεφθήκαμε το βράδυ της Κυριακής 23^ης Δεκεμβρίου 2018, μαζί με την ακούραστη και ψυχωμένη εθελόντρια της ανθρωπιστικής μη κυβερνητικής οργάνωσης Caritas Κύπρου, Γκόσια Χρυσάνθου και μεταφέρουμε εδώ μια ζωντανή μαρτυρία-επιβεβαίωση των τεράστιων κενών του προβληματικού κρατικού συστήματος ασύλου στην Κύπρο, που οδηγεί στην εξαθλίωση μεταναστών και προσφύγων – κενών, ελλείψεων και παραλείψεων που αγωνίζονται να κλείσουν, ή έστω να μειώσουν με την ανιδιοτελή, εθελοντική τους βοήθεια, κάποιες μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως η Caritas Κύπρου, η ΚΙΣΑ, το Κυπριακό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (Cyprus Refugee Council) και μερικές άλλες. Η Caritas Κύπρου λειτουργεί στη Λευκωσία δύο δικά της καταφύγια προσωρινής φιλοξενίας προσφύγων, υπερπλήρη αυτή τη στιγμή – ένα για άντρες στον Άγιο Δομέτιο και ένα για γυναίκες με παιδιά, υπό την προστασία των Καθολικών μοναχών της Εκκλησίας του Τιμίου Σταυρού στην παλιά Λευκωσία. Υπερπλήρες είναι και το κρατικό Κέντρο Φιλοξενίας Αιτητών Ασύλου στην Κοφίνου. Να αναφέρουμε ότι εκκρεμούν τώρα, περίπου 8 χιλιάδες αιτήσεις ασύλου στην Κύπρο.

Ο περίκλειστος κοιτώνας φιλοξενίας

Όπως καταγράφουν τα φωτογραφικά ντοκουμέντα του ρεπορτάζ, αυτή η μεγάλη ομάδα των νεαρών Αφρικανών προσφύγων ζουν σε άθλιες συνθήκες, σε ένα ακατάλληλο περίκλειστο κοιτώνα, προσβάσιμο από μια στενή, εσωτερική σκάλα, χωρίς πόρτες και παράθυρα, χωρίς μπάνιο (μόνο μια τουαλέτα σε κακά χάλια) και βέβαια χωρίς κουζίνα – την ώρα της επίσκεψής μας, τηγάνιζαν κομμάτια κοτόπουλου σε μια παλιά σόμπα γκαζιού, αφού αναγκάζονται να μαγειρεύουν στον ίδιο χώρο που κοιμούνται. Δεν υπάρχει νιπτήρας για να πλυθούν, ούτε πλυντήριο για να πλύνουν τα ρούχα τους, ούτε ψυγείο ή ντουλάπια για να αποθηκεύουν τα τρόφιμα που αγοράζουν από συγκεκριμένες υπεραγορές, με τα κουπόνια διατροφής των 150 ευρώ τον μήνα, που χορηγούν στον καθένα οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας (ΥΚΕ). Το ενοίκιο του δωματίου το πληρώνουν μια ομάδα αλλοδαπών οικιακών βοηθών που χρησιμοποιούν τον μικρό ισόγειο χώρο για συγκεντρώσεις μόνο κάθε Κυριακή, όταν έχουν την εβδομαδιαία τους άδεια. «Οι κοπέλες αυτές διαπίστωσαν ότι οι Αφρικανοί πρόσφυγες είναι άστεγοι και έτσι τους φιλοξενούν εδώ για ύπνο, επειδή οι ίδιες δεν χρησιμοποιούν τον χώρο στη διάρκεια της βδομάδας», μας είπε η Γκόσια Χρυσάνθου. Πρόσθεσε ότι η Caritas Κύπρου, προσφέρει στους νεαρούς Αφρικανούς πρόγευμα καθημερινά, όπως και τη δυνατότητα να κάνουν ντους δύο φορές τη βδομάδα στις κεντρικές εγκαταστάσεις της, δίπλα στην Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού (Holy Cross Catholic Church), κοντά στην Πύλη Πάφου στην εντός των τειχών Λευκωσία. «Τους τελευταίους μήνες», μας είπε η κυρία Χρυσάνθου, «υπάρχει στην Κύπρο αυξημένη ροή αιτητών ασύλου, που αντιμετωπίζουν οξύ πρόβλημα στέγασης. Αυτή τη στιγμή, όσοι άντρες αιτητές ασύλου καταφεύγουν σε εμάς, μένουν στους δρόμους, γιατί δεν έχουμε πού να τους φιλοξενήσουμε. Τους εξηγούμε πού και τι πρέπει να κάνουν, σε σχέση με τη διαδικασία αίτησης ασύλου και τα χαρτιά που πρέπει να συμπληρώσουν. Κάποιοι είναι άρρωστοι ή με σωματικά τραύματα και πρέπει πρώτα να τους πάρουμε στο νοσοκομείο, κάποιοι έχουν ψυχολογικά προβλήματα, λόγω του πολέμου στην πατρίδα τους, ενώ κάποιες κοπέλες είναι θύματα βιασμού».

Ψάχνοντας απεγνωσμένα για δουλειά

Να σημειώσουμε ότι οι συνομιλητές μας είναι όλοι μεταξύ 20 και 30 χρόνων και κάποιοι από αυτούς κατέχουν πανεπιστημιακά πτυχία, ή είναι φοιτητές που διέκοψαν τις σπουδές τους και εγκατέλειψαν την πατρίδα τους, το Καμερούν ή τη Νιγηρία που σπαράζονται από φυλετικές συγκρούσεις και εμφύλιους πολέμους. Είπαν στην «24» ότι «έφυγαν για να γλιτώσουν τη ζωή τους, αφού κάποιοι κλήθηκαν να στρατευτούν με τους τζιχαντιστές αντάρτες και αρνήθηκαν». Πρόσθεσαν ότι στη Λευκωσία «προσπαθούν απεγνωσμένα και μάταια να βρουν εργασία για να μπορούν τουλάχιστον να ενοικιάζουν ένα κατάλληλο υποστατικό και να ζουν με κάποια αξιοπρέπεια» και ότι «τριγυρίζουν στην πόλη ψάχνοντας για δουλειά, από τα ξημερώματα μέχρι το βράδυ, αλλά μάταια, γιατί δεν μπορούν να βρουν εργασία στους συγκεκριμένους τομείς που τους επιτρέπεται από το κράτος» (σ. σ. σε κτηνοτροφικές μονάδες, πλυντήρια αυτοκινήτων, σταθμούς βενζίνης, κάποιους χώρους ανακύκλωσης και σε υπηρεσίες μεταφοράς). Πρόσθεσαν ότι «στις λίγες επιτρεπόμενες εργασίες για αιτητές ασύλου, οι ντόπιοι εργοδότες προτιμούν άτομα από τη Μέση Ανατολή και την Ασία και όχι Αφρικανούς. Κάποιοι από εμάς, δούλεψαν σε φάρμες ή σε πλυντήρια αυτοκινήτων και μας απέλυσαν. Γιατί να μη μπορούμε να εργαστούμε π. χ. σε οικοδομές, σε φούρνους, ή σε συνεργεία μηχανικών;».

Γκόσια Χρυσάνθου: «Πρέπει το κράτος να αυξήσει τις επιτρεπόμενες εργασίες για αιτητές ασύλου, γιατί έχουν εξαντληθεί οι θέσεις εργασίας και δεν βρίσκουν δουλειά, ακόμα και άτομα που ψάχνουν για 2-3 χρόνια, ενώ υπάρχουν προβλήματα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τους σταθμούς βενζίνης, αφού επιτρέπεται στους αιτητές να δουλεύουν εκεί, αλλά δεν έχουν όλοι οι σταθμοί βενζίνης άδεια από το κράτος να εργοδοτούν αιτητές ασύλου».

Για 5-6 μήνες, μόνο με κουπόνια…

-Πώς επιλέξατε ως καταφύγιο την Κύπρο;

-«Μέσα σε συνθήκες πολέμου, απλώς θέλεις να φύγεις και δεν επιλέγεις τον προορισμό σου. Προορισμός μας ήταν η Ευρώπη… και η Κύπρος είναι μέρος της Ευρώπης. Το σύστημα ασύλου στην Κύπρο είναι πολύ δύσκολο για μας, γιατί τα 220 ευρώ που μας δίνουν οι ΥΚΕ μετά την επιβεβαιωτική επιστολή και την αίτηση ασύλου, δεν είναι αρκετά για να έχουμε φαγητό και να ενοικιάσουμε σπίτι και έτσι μένουμε άστεγοι και δεν μπορούμε καν να πάμε στο νοσοκομείο για ιατρικές εξετάσεις ή ανάγκες. Για τους πρώτους μήνες πριν πάρουμε την επιβεβαιωτική επιστολή από τις Υπηρεσίες, δεν έχουμε τίποτε και περιμένουμε απλώς τα μηνιαία κουπόνια για τρόφιμα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν ανάμεσα μας αιτητές που δεν πήραν τα κουπόνια του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη».

Γκόσια Χρυσάνθου: «Εκτός από τα κουπόνια των 150 ευρώ το μήνα, δικαιούνται και μια μηνιαία επιταγή 70 ευρώ για καθημερινά έξοδα, αλλά αυτή φτάνει κοντά τους 2-4 μήνες μετά την αίτηση τους για άσυλο, μέχρι να εξασφαλίσουν Πιστοποιητικό Εγγραφής Αλλοδαπού – Alien Book. Έτσι για τους πρώτους 5-6 μήνες της παραμονής τους στην Κύπρο, έχουν μόνο τα κουπόνια για να επιβιώσουν».

-Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρείτε σπίτι για ενοικίαση;

-«Επειδή οι ντόπιοι δεν θέλουν αιτητές ασύλου, ως ενοικιαστές. Κάποιοι, επιπρόσθετα, δεν μας κάνουν συμβόλαιο, γιατί είμαστε μαύροι…».

Γκόσια Χρυσάνθου: «Αν βρουν ένα σπίτι και κάνουν συμβόλαιο, οι ΥΚΕ πληρώνουν 100 ευρώ στον καθένα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι κανένας ιδιοκτήτης δεν κάνει συμβόλαιο, χωρίς να προπληρώσουν οι ενοικιαστές και δεν μπορούμε να βρούμε σπίτια, λόγω ρατσισμού και λόγω του ότι οι ιδιοκτήτες δεν θέλουν ενοικιαστές των ΥΚΕ».

Τα τρία στάδια της κόλασης…

Η Γκόσια Χρυσάνθου έδωσε μια πλήρη εικόνα της κατάστασης, περιγράφοντας τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας που ανατέθηκε στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, από την Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες στην Κύπρο, (UNHCR), για την κατανόηση και την κριτική αξιολόγηση των συνθηκών διαβίωσης των αιτούντων άσυλο στην Κύπρο. Η έρευνα παρουσιάστηκε και συζητήθηκε στις 24 Μαϊου 2018, σε εκδήλωση στο Cine Studio του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, από τον επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας του Πανεπιστημίου, Επίκουρο Καθηγητή Κοινωνικής Εργασίας Στέφανο Σπανέα και από τις λειτουργούς της UNHCR Χρυστάλλα Κατσαπάου και Αιμιλία Στροβολίδου. Η κυρία Χρυσάνθου εκ μέρους της Caritas Κύπρου, αξιολόγησε το πρόβλημα της στέγασης, ως το πιο καθοριστικό για τους αιτητές ασύλου και τους πρόσφυγες, από την πρώτη στιγμή που φτάνουν στην Κύπρο. Είπε ότι υπάρχουν τρία στάδια, όπου ο πρόσφυγας αντιμετωπίζει στην Κύπρο, τον εφιάλτη να είναι άστεγος – το πρώτο στάδιο, με την άφιξη του στο νησί, το δεύτερο με την εγγραφή του στις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας και το τρίτο, με την έξωσή του, για διάφορους λόγους, από τον χώρο όπου διέμενε». Μιλώντας για το πρώτο στάδιο, εξήγησε ότι «οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Κύπρο, έχουν πρώτη υποχρέωσή τους, να απευθυνθούν στην Υπηρεσία Αλλοδαπών και Μετανάστευσης (Immigration Office), για να εγγραφούν ως αιτητές ασύλου. Λόγω του μεγάλου αριθμού προσφύγων, η εγγραφή καθυστερεί συνήθως, μέχρι και τρεις βδομάδες, οπότε πρακτικά, αυτό το άτομο ζει σε ένα συνεχές στρες, γιατί μέχρι να εγγραφεί, είναι παράνομος στη χώρα και επίσης δεν έχει πρόσβαση σε οποιοδήποτε δικαίωμα, για ιατρική περίθαλψη ή διαμονή, ή άλλη βοήθεια. Κάποιοι πρόσφυγες, καταλήγουν στο δρόμο, πριν βρουν συμπατριώτες τους να τους φιλοξενήσουν προσωρινά, ή καταλήγουν να διαμένουν σε εκκλησίες, ή σε σοφίτες (σ. σ. όπως η περίπτωση της ομάδας των Αφρικανών του παρόντος ρεπορτάζ…). Το δεύτερο στάδιο, αφορά άτομα που εγγράφονται στις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας ως αιτητές ασύλου, που θα τους δώσουν 100 ευρώ, για να ενοικιάσουν σπίτι. Αυτό το μικρό ποσό έκτακτης ανάγκης, αποσκοπεί να καλύψει τις άμεσες ανάγκες, μέχρι να εξεταστεί και να τεθεί σε ισχύ, η αίτηση κοινωνικής πρόνοιας. Ωστόσο, αυτό το ποσό, μπορεί να καλύψει τις βασικές ανάγκες για λίγες μόνο ημέρες, ενώ η εξέταση αιτήσεων κοινωνικής πρόνοιας, συνήθως διαρκεί αρκετές εβδομάδες ή και μήνες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, άτομα και οικογένειες να παραμένουν άστεγοι και να εξαρτώνται απόλυτα από την καλή θέληση πολιτών και την στήριξη ενός μικρού αριθμού φιλανθρωπικών οργανώσεων, που έχουν οι ίδιες περιορισμένους πόρους. Δεν είναι δυνατό να βρεις σπίτι με 100 ευρώ, αφού το φθηνότερο ενοίκιο, είναι 300 ευρώ, για ένα δωμάτιο σε διαμέρισμα που μοιράζονται πολλοί. Επίσης υπάρχουν διακρίσεις, λόγω του χρώματος του δέρματος και της προφοράς. Κανένας ιδιοκτήτης, δεν θέλει να ενοικιάσει χώρο, σε αιτητή ασύλου, λόγω του ανασφαλούς καθεστώτος του αιτητή. Ο ιδιοκτήτης, ενοικιάζοντας την περιουσία του, κάνει μια επιχείρηση, για να εξασφαλίζει εισόδημα και δεν είναι φιλανθρωπικός οργανισμός…Μια οικογένεια προσφύγων, παίρνει 200 ευρώ από τις ΥΚΕ, για να ενοικιάσει ένα διαμέρισμα, αλλά πώς να τη φτάσει αυτό το μικρό ποσόν, όταν τώρα ενοικιάζονται δωμάτια για 300 ευρώ; Πώς μια οικογένεια τεσσάρων ή έξι, ή ακόμα και οκτώ ατόμων, μπορεί να ζήσει με 200 ευρώ, σε ένα δωμάτιο; Εμείς ως Caritas, φιλοξενούμε οικογένεια με τέσσερα παιδιά, που για τρεις μέρες έμειναν στο δρόμο, άλλες τρεις μέρες στο τέμενος και που τελικά φιλοξενήθηκαν από συμπατριώτη τους, που τους εκμεταλλευόταν οικονομικά. Άλλες φοβερές δυσκολίες, αντιμετωπίζουν άνθρωποι με ειδικές ανάγκες ασθενείς ή ανάπηροι. Το τρίτο στάδιο, αφορά ανθρώπους που είχαν στεγαστεί και που 2-3 μήνες αργότερα, τους έκανε έξωση ο ιδιοκτήτης γιατί δεν μπορούσε να βασιστεί για το ενοίκιο, στο σύστημα των ΥΚΕ. Μπορεί να αντιστέκονται και να μη φεύγουν, γιατί δεν μπορεί να τους βγάλει έξω με τη βία, αλλά τους αναγκάζει να φύγουν, αποκόπτοντας το νερό, ή βροντώντας την πόρτα τους τα μεσάνυχτα, για να τους σπάσει τα νεύρα…».

«Burn out» δημόσιοι υπάλληλοι…

Η Γκόσια Χρυσάνθου παρατήρησε ότι θα αδικούσε κάποιους ευσυνείδητους δημόσιους λειτουργούς στις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας και σε άλλες Υπηρεσίες, αν δεν επεσήμαινε την καλή δουλειά που κάνουν, παρά τα εμπόδια και τις ανεπάρκειες του συστήματος ασύλου. «Έχουμε καταπληκτικούς λειτουργούς στην πρώτη γραμμή, αλλά αν είσαι καλός δημόσιος υπάλληλος, πώς μπορείς να ζεις με αυτά που βλέπεις;», διερωτήθηκε και συνέχισε: «Άκουσα κοινωνικό λειτουργό, να λέει «δεν μπορώ να κοιτάξω στον καθρέφτη, δεν μπορώ να βλέπω, τι κάνουμε σε αυτούς τους ανθρώπους, δεν μπορώ να κάνω αυτή τη δουλειά»…Παρακολουθούμε καλούς ανθρώπους στη δημόσια υπηρεσία, να πλησιάζουν το σημείο να εξουθενωθούν επαγγελματικά («burn out») και να προσπαθούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους, για να τα βγάλουν πέρα με το σύστημα και με αυτό που αναγκάζονται από το σύστημα, να κάνουν στους άλλους. Έχουν ελάχιστη υποστήριξη και μέσα, αλλά κάνουν πολύ καλή δουλειά, παρόλο που ξέρουν ότι αν δεν «προσαρμόσουν» τον εαυτό τους, δεν θα επιβιώσουν – ακόμα και με βιολογικούς όρους»…

Ο φαύλος κύκλος της απώλειας εργασίας

Στα τεράστια προβλήματα των αιτητών ασύλου στην Κύπρο, αναφέρθηκε η Ελισάβετ Κασίνη, Εκτελεστική Διευθύντρια της Caritas Κύπρου, σε δημόσια συζήτηση στη Λευκωσία στις 16 Νοεμβρίου 2018, που οργανώθηκε από την ΚΙΣΑ, σε συνεργασία με το EuroMed Rights (Ευρωπαϊκό Δίκτυο Δικαιωμάτων). Αρχικά, χαρακτήρισε «θετική» την απόφαση των Αρχών, να επιτρέπει στους αιτητές ασύλου να εργάζονται, σε συγκεκριμένους τομείς, ένα μήνα μετά την αίτηση ασύλου και όχι έξι μήνες μετά, όπως ίσχυε μέχρι σήμερα. «Όμως στην πράξη», παρατήρησε η κυρία Κασίνη, «ένας αιτητής ασύλου, πρέπει να περιμένει περισσότερο από ένα μήνα για να πάρει επιστολή επιβεβαίωσης, ή βιβλιαράκι εγγραφής αλλοδαπού, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να εργοδοτηθεί σε ένα μήνα και είναι πιθανό να βρεθεί σε ένα φαύλο κύκλο, όπου μπορεί να βρει εργασία, αλλά τη χάνει, γιατί δεν έχει αριθμό Πιστοποιητικού Εγγραφής Αλλοδαπού (Alien Registration Certificate). Τότε, το Τμήμα Εργασίας μπορεί να του αρνηθεί υπηρεσίες, γιατί δεν κυνήγησε εκείνη την ευκαιρία για εργασία, που στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ, γι’ αυτόν». Αναφορά έκανε και σε ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα για τους αιτητές ασύλου, τη μετακίνηση, στη Λακατάμια, του Γραφείου των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας που διαχειρίζεται την υλική βοήθεια σε πρόσφυγες στη Λευκωσία, σε μια απόσταση δέκα χιλιομέτρων από το κέντρο της πόλης, όπως είπε. «Οι περισσότεροι αιτητές ασύλου», πρόσθεσε, «δεν μπορούν να πληρώσουν το λεωφορείο ή το ταξί και πρέπει να περπατήσουν μέχρι εκεί, γεγονός που το κάνει αδύνατο να έχουν πρόσβαση στο Γραφείο και στα μηνιαία κουπόνια διατροφής, ή σε άλλες υπηρεσίες που προσφέρει». Τρίτο παράδειγμα κακής διαχείρισης εκ μέρους των Αρχών, ανέφερε «τα ζητήματα των ιατρικών υπηρεσιών, στις οποίες έχουν δικαίωμα οι αιτητές ασύλου και οι πρόσφυγες, αλλά τα νοσοκομεία δεν είναι τόσο εύκολα προσβάσιμα γι’ αυτούς, λόγω και των δυσκολιών στην ελληνική γλώσσα». Επεσήμανε ότι «η κάρτα υγείας που κατέχουν οι αιτητές ασύλου, δεν περιλαμβάνει όλα τα φάρμακα και τις υπηρεσίες, περιλαμβανομένων πολύ κοινών φαρμάκων για τον πονοκέφαλο και για τον παιδικό πυρετό».

Ανύπαρκτη πρόσβαση σε νομική βοήθεια

Στην ίδια εκδήλωση, μίλησε για τις διαδικασίες ασύλου και προστασίας, την ανύπαρκτη πρόσβαση σε νομική βοήθεια και τα αναποτελεσματικά ένδικα μέσα, η Κορίνα Δρουσιώτου, Νομικός Σύμβουλος και Συντονίστρια στη μη κυβερνητική οργάνωση Κυπριακό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (Cyprus Refugee Council). «Παρ’ όλο», είπε, «που το σύστημα ωρίμασε από το 2003 που εφαρμόστηκε ο πρώτος Νόμος, δυστυχώς η νομική πληροφόρηση και αντιπροσώπευση, η πρόσβαση προσφύγων σε αποτελεσματικά μέσα και σε διοικητικές και δικαστικές διαδικασίες, εξακολουθεί να είναι ανέφικτη και μακριά από το ελάχιστο επίπεδο. Αυτό παραμένει ένα από τα κυριότερα χάσματα στις διαδικασίες ασύλου, καθώς οι αιτητές ασύλου έχουν δικαίωμα σε νομική βοήθεια, μόνο αν μπορούν να πληρώσουν – αφού απαγορεύεται η αφιλοκερδής εργασία, εκ μέρους δικηγόρων».

Οι 11 από τους 22 νεαρούς άστεγους Αφρικανούς που μοιράζονται αυτή τη μικρή αποθήκη στο κέντρο της Λευκωσίας.