Με μητέρα Ελληνίδα και πατέρα Ούγγρο ζωγράφο, γεννήθηκε ένα «αστέρι» που με απίστευτο ταλέντο ετοιμάζεται να κατακτήσει το θέατρο, την μικρή και μεγάλη οθόνη. Το όνομα της Ιζαμπέλα Φούλοπ. «Από μικρή αγάπησα και έμαθα να θαυμάζω τη σπουδαιότητα της τέχνης και τον καθοριστικό ρόλο που παίζει στην ζωή των ανθρώπων. Λάτρεψα τις παραστατικές τέχνες και έτσι από παιδάκι ήξερα ότι “όταν μεγαλώσω” θα γίνω ηθοποιός», μου λέει χαρακτηριστικά στην πρώτη μας συνάντηση πριν από μερικούς μήνες.
Τελειώνοντας το σχολείο μπήκε κατευθείαν στην Ανώτατη Σχολή Δραματικής τέχνης Βεάκη, ενώ παράλληλα ολοκλήρωσε και τις σπουδές της στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Εκ τότε έχει συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις, ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Η τελευταία της παράσταση ήταν ένας μονόλογος, τον οποίο έγραψε η ίδια και είχε την τύχη να τον σκηνοθετήσει ο Γιώργος Νινιός.
Τίτλος του έργου “ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΣ” και παρουσιάστηκε επιτυχώς για δύο συνεχόμενες χρονιές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα.
Για την ίδια η εκπαίδευση είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτέ, επομένως σε κάθε ευκαιρία συμμετέχει σε επιμορφωτικά σεμινάρια πάνω στη δουλειά της, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το τελευταίο σεμινάριο που παρακολούθησε ήταν στη Νέα Υόρκη, πάνω στην υποκριτική για κινηματογράφο, εκεί την πέτυχα στην διαδικτυακή μας συνομιλία.
Ποια ήτανε η πρώτη σου δουλειά;
Όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί, έτσι και εγώ, η πρώτη φορά που βγήκα στη σκηνή, σαν επαγγελματίας ηθοποιός ήταν σε μια παιδική παράσταση. Η παράσταση λεγόταν “Η Ιστορία του Φορτουνάτου” και ήταν μια διασκευή του “Φορτουνάτου” απο την θεατρική ομάδα Replica. Αν και ήμασταν όλοι νέοι στον χορό, τα παιδιά είχαν κάνει εξαιρετική δουλειά, με ένα πολύ απαιτητικό κείμενο και παράταση στην οποία όλοι οι ηθοποιοί παίζαμε από 2 ή και 3 ρόλους.
Πως ένοιωσες όταν βγήκες για πρώτη φορά στην σκηνή;
Το “βάπτισμα του πυρός” πάνω στην σκηνή για εμένα δεν ήταν σε επαγγελματική, αλλά σε ερασιτεχνική παράσταση, όταν ακόμα ήμουν στο γυμνάσιο. Τότε συμμετείχα στην ερασιτεχνική ομάδα Άνοιξης και φυσικά ήμουν η μικρότερη. Την πρώτη παράσταση δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Είχα τόσο άγχος που είχα ξεχάσει και πως αναπνέουμε! Τα χέρια μου έτρεμαν και δεν έβλεπα μπροστά μου τίποτα. Ευτυχώς δεν είχα πολλά λόγια και το μαρτύριο μου τελείωσε γρήγορα. Παρόλα αυτά, μετά από αυτή την εμπειρία, ήμουν απόλυτα σίγουρη πως η υποκριτική θα γινόταν η ζωή μου!
Ποια εφόδια πρέπει να έχει ένας ηθοποιός για να θεωρείται καλός;
Υπάρχει γενικά μια τεράστια συζήτηση γύρω από τα εφόδια που οφείλει να έχει ένας ηθοποιός για να θεωρηθεί “καλός”. Η μόρφωση παραδείγματος χάριν, είναι κάτι που ακούμε συχνά και προσωπικά συμφωνώ εν μέρει. Τελικά όμως ένας ηθοποιός κρίνεται από το κοινό του και η κρίση του κοινού άλλες φορές είναι θετική απέναντι του και άλλες αρνητική, είναι απόλυτα φυσιολογικό αυτό. Είναι αδύνατο να αρέσουμε σε όλους τόσο σαν άνθρωποι, όσο και σαν ηθοποιοί. Είναι όμως απαραίτητο να αρέσουμε στον εαυτό μας και έτσι τα εφόδια που χρειάζεται ο καθένας για να το καταφέρει αυτό διαφέρουν. Άλλος το καταφέρνει με την μόρφωση, άλλος με την γυμναστική, άλλος με διαλογισμό ή με χάπια, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ο καλός ηθοποιός, δεν ξεχνάει ποτέ πως είναι απλά και ωραία ένας Άνθρωπος, που αναπνέει, αισθάνεται και συνυπάρχει με τους υπόλοιπους ανθρώπους και τη φύση αρμονικά. Όπως στη ζωή, έτσι και στην υποκριτική, υπάρχει μια απλότητα που μόνο όταν την συνειδητοποιήσουμε πλήρως μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς με τους θεατές και τους εαυτούς μας.
Ποιους ξεχωρίζεις από την παλιά γενιά των συναδέλφων σου και ποιους από την νέα;
Λατρεύω τον ελληνικό κινηματογράφο! Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιον, γιατί αν όχι όλοι, οι περισσότεροι ηθοποιοί του παλιού κινηματογράφου, είχαν αυτήν ακριβώς την απλότητα που περιέγραψα προηγουμένως και την χαρά της έκφρασης και της δημιουργίας. Αυτό είναι κάτι που το διαισθάνεται ο κάθε θεατής, από τον πιο έμπειρο, μέχρι αυτόν που θα παρακολουθήσει μια ταινία γιατί την παίζει η τηλεόραση. Για εμένα αυτή είναι η επιτυχία του ηθοποιού, να μπορέσει να “συνομιλήσει” με όλους. Κάτι που δυστυχώς δεν το συναντάμε συχνά στους σύγχρονους ηθοποιός, υπάρχουν βεβαίως και οι λαμπρές εξαιρέσεις, αλλά γενικά νιώθω ότι υπάρχει ένας ελιτισμός που στην πραγματικότητα δεν έχει θέση στο θέατρο και φυσικά ούτε στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Με ποιον σκηνοθέτη ονειρεύεσαι να συνεργαστείς;
Κάθε συνεργασία είναι ευκαιρία για δημιουργία και κάθε νέο εγχείρημα σου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστείς και να γεμίσεις τους ανθρώπους συναισθήματα! Αλλά θα εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι με ρώτησες τι “ονειρεύομαι” και έτσι θα σου πω πως όνειρό μου είναι να συνεργαστώ με τον Σκορτσέζε, τον Γούντι Άλεν, τον Ντέιβιντ Μάμετ, τους αδελφούς Κοέν και τον Τιμ Μπάρτον. Γιατί όχι; Όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο!
Ποια τα μελλοντικά σου πλάνα;
Έχω ήδη γράψει ένα νέο έργο και είμαι σε διαδικασία εύρεσης παραγωγού. Με την καινούρια σεζόν ευελπιστώ να πάνε όλα καλά και να ανέβει η δεύτερη παράσταση την οποία θα έχω γράψει και θα παίζω η ίδια. Βέβαια, όπως έχω ξαναπεί, αποφεύγω να κάνω σχέδια για το μέλλον, γιατί τις περισσότερες φόρες κάτι γίνεται και τίποτα δεν έρχεται όπως το είχες προγραμματίσει. Επομένως, είμαι πάντα ανοιχτή σε καινούρια project που θα μου φέρει η τύχη.
Τι σου αρέσει να βλέπεις στην τηλεόραση και τι απορρίπτεις;
Η αλήθεια είναι ότι σπάνια έχω το χρόνο να κάτσω να δώ τηλεόραση. Είμαι πολύ ενεργητικό άτομο και τον ελεύθερό μου χρόνο προτιμώ να τον αξιοποιώ κάνοντας κάποια δραστηριότητα. Επομένως δεν παρακολουθώ κάποια σειρά αυτή τη στιγμή συστηματικά, από τα λίγα που έχω δει όμως αποσπασματικά, δεν θα απέρριπτα καμία. Δεν απορρίπτεις έτσι απλά την δουλειά κάποιου γιατί δεν είναι στα γούστα σου. Ειδικά όταν τόσοι και τόσοι άνθρωποι την παρακολουθούνε!
Με τι ασχολείσαι στον ελεύθερο σου χρόνο;
Κάνω μαθήματα χορού και φωνητικής, πάω γυμναστήριο και φυσικά με την πρώτη ευκαιρία θα πάω και ένα ταξιδάκι! Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μας χωρίς την δυνατότητα να ταξιδεύουμε, όχι απαραίτητα κάπου μακριά, αλλά να ξεφεύγουμε λίγο από την καθημερινότητα και τις καταστάσεις που μας καταβάλλουν και ορισμένες φορές παγιδευόμαστε μέσα σε αυτές.
Φωτο: timelink.gr
Ποιος ρόλος σε συγκλόνισε περισσότερο και γιατί;
Ο ρόλος που με στιγμάτισε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον είναι ο ρόλος μου στην τελευταία μου παράσταση, τον μονόλογο «ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΣ». Παρ’ όλο που ήταν ένα κείμενο που έγραψα η ίδια, την στιγμή που το έγραφα δεν είχα ιδέα πόσο «μακριά» μπορεί να φτάσει αυτός ο χαρακτήρας. Πόσο ιδιαίτερος και παράλληλα αντιπροσωπευτικός κάθε σύγχρονου ανθρώπου είναι. Η δυσκολία του συγκεκριμένου ρόλου και κατ’ επέκταση και της παράστασης, αφού πρόκειται για μονόλογο, ήταν πως η ηρωίδα ακροβατούσε σε ένα σχοινί μεταξύ της φαντασίας και του ψυχρού ρεαλισμού, άλλες φορές έπεφτε στη μία πλευρά και άλλες στην άλλη. Με τον σκηνοθέτη, Γιώργο Νινιό, δουλέψαμε πάρα πολύ πάνω σε αυτές τις ισορροπίες και με βοήθησε τρομερά στο να προσεγγίσω τον χαρακτήρα μου, σαν μία ανθρώπινη ύπαρξη που ζεί μέσα σε αυτόν τον ιδιαίτερο κόσμο, που η ίδια έπλασε για τον εαυτό της, αφού δεν μπορούσε πια να αντέξει την ζωή της σύγχρονης πραγματικότητας. Έμαθα πάρα πολλά μέσα από αυτή τη συνεργασία και από αυτή την παράσταση και πραγματικά είμαι ευγνώμον που μπόρεσα να ζήσω κάτι τέτοιο.
Το φόρεμα της φωτογραφίας έχει φιλοτεχνηθεί από Tibor Fulop
Της Νικολέτας Χρήστου
