Με πολλή, θεωρούμε, καθυστέρηση αποφάσισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ασχοληθεί με το θέμα της διαφθοράς στον δημόσιο βίο, που στις μέρες μας έφτασε να συναγωνίζεται σε έκταση δημοσιότητας και συζήτησης μεταξύ των πολιτών ακόμα και εκείνο της πανδημίας.
Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι από τον πρώτο καιρό της ανάληψης της προεδρίας, ο κ. Αναστασιάδης διαπίστωσε το μέγεθος του προβλήματος. Το ίδιο γνωρίζουμε ότι είχε εκπλαγεί από τις διαστάσεις της. Μάλιστα σε ιδιωτικές συνομιλίες, αλλά ενίοτε και σε δημόσιες τοποθετήσεις του ομολογούσε ότι δεν φανταζόταν ότι το πρόβλημα είχε τέτοιες διαστάσεις. Από το 2013-14, πέρασε σχεδόν μια οκταετία και αν κρίνουμε από τις εξελίξεις, ειλικρινά δημιουργείται η εντύπωση ότι όχι μόνο δεν έγινε κάτι για ανάσχεση της κατηφόρας, αλλά αντίθετα το πρόβλημα πήρε επί πλέον διαστάσεις.
Μπορεί κατά καιρούς να εκφράσθηκαν προθέσεις για αντιμετώπιση του φαινομένου. Μπορεί να υπήρξαν εξαγγελίες για λήψη μέτρων. Ακόμα και πριν εκπνεύσει το 2020 υπήρξαν προεδρικές δεσμεύσεις ή υποσχέσεις ανακοίνωση μέτρων κατά της διαφθοράς αλλά έκτοτε ούτε είδαμε, ούτε ακούσαμε.
Ο διορισμός της Ερευνητικής Επιτροπής για το θέμα των χρυσών διαβατηρίων δεν έπεισε την κοινή γνώμη ότι είναι μέτρο κατά της διαφθοράς. Αντίθετα ο χρόνος, ο τρόπος που έγινε ο διορισμός καθώς και η σύνθεση της Επιτροπής ενισχύει την καχυποψία του μέσου πολίτη ως προς τις προθέσεις της Κυβέρνησης. Μάλιστα το γεγονός ότι η Επιτροπή άρχισε τις συνεδρίες της εν κρυπτώ καθώς και η δεδηλωμένη πρόθεση να μη δημοσιευτούν τα πορίσματά της εκτός αν, προκαλεί επί πλέον υπόνοια ότι κάποιοι φοβούνται, κάποιοι έχουν κάτι να κρύψουν.
Γρήγορα οι υποψίες και οι υπόνοιες έπαιρναν κάποια μορφή και ο πολίτης μπορούσε να ψηλαφήσει την άκρη του νήματος που οδηγεί στους συντελεστές ενός εγκλήματος. Αρκεί να σταθεί κάποιος στις καταθέσεις πρώην και νυν Υπουργών. Παρόλο που δεν δόθηκαν πλήρως στη δημοσιότητα τα όσα κατέθεσαν διαπιστώνει κανείς το εύρος της λαμογιάς.
Όλα αυτά σίγουρα είναι μικρά δείγματα μόνο τα όσα τα τελευταία χρόνια διαπράττονται πίσω από την πλάτη του λαού, σε βάρος του λαού. Ως εκ τούτου η κοινή γνώμη περιμένει με αγωνία να ακούσει τον Πρόεδρο τι έχει να πει. Πώς θα δικαιολογήσει ένα έγκλημα, ένα κατ’ εξακολούθηση έγκλημα σε βάρος του τόπου. Περιμένει να δει πώς θα χειριστεί το θέμα ο Ύπατος Άρχοντας του τόπου. Σίγουρα εδώ που έφτασαν τα πράγματα οι πολίτες δεν θα αρκεστούν σε υποσχέσεις και σε παραπομπή σε μέτρα που θα παρθούν στο μέλλον. Ο κόσμος θέλει τομές εδώ και τώρα. Θέλει αποφάσεις που θα οδηγούν τους ενόχους στη φυλακή. Θέλει να δει όλους εκείνους που ενώ είχαν ταχθεί να υπηρετούν και να προστατεύουν το κοινό συμφέρον, εκμεταλλεύτηκαν τις θέσεις τους προς ίδιον όφελος. Να δει όλους εκείνους που πλούτισαν σε βάρος του λαού να πληρώνουν για τα αίσχη τους. Να δει τους τυχοδιώκτες που πλούτιζαν αθέμιτα την ώρα που ο λαός πένεται, να πληρώνουν για τα εγκλήματά τους.
Ο λαός δεν θέλει μασημένα λόγια. Θέλει ξεκάθαρες κουβέντες. Το βάρος στους ώμους του Προέδρου είναι ασήκωτο, αλλά έχει κι αυτός τις δικές του ευθύνες. Ευθύνες για όσα έκανε και δεν έκανε τόσα χρόνια, αφήνοντας ένα τόσο σοβαρό θέμα να πάρει τέτοιες διαστάσεις. Για τον εαυτό του δεν ξέρουμε τι θα αποφασίσει. Είναι και θέμα προσωπικής συνείδησης. Αλλά για όλους τους υπόλοιπους έχει θεσμική ευθύνη να πράξει κάθε τι το δυνατό για να πληρώσουν. Μόνο έτσι θα ικανοποιηθεί το δημόσιο αίσθημα. Ο χρόνος επέστη. Μεγαλύτερη καθυστέρηση ή αναβολή θα είναι επιπλέον βάρος για τον ίδιο και μεγαλύτερη ζημιά για το πολιτικό σύστημα του τόπου.
