{loadposition ba_textlink}
Της Αλεξίας Καφετζή
Όταν δεις μάνα να εκλιπαρεί να κόψουν κομμάτι από το κρέας της για να φάει το παιδί της, ίσως καταλάβεις αυτό που πάνε να μας κάνουν, αν δεν έχεις ήδη καταλάβει. Να μην πέσετε στα νύχια τους. Δυστυχώς μας έριξαν ήδη.
Ζήσαμε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.
Αργεντινή και ΔΝΤ
Στην Αργεντινή έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη και άλλα ναρκωτικά, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι. Δεν υπήρχαν μάνες να πουλάνε τα παιδιά τους όπως γίνεται στο Los Angeles. Άνθρωποι έχασαν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν. Όσα δεν πήραν οι τράπεζες, τα πήραν οι έμποροι. Ο κόσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γι’ αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.
Αυτό που προκαλούσε εντύπωση είναι ότι όλα τα ΜΜ”Ε” διατυμπάνιζαν την ανάγκη της “βοήθειας”. Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία, την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει.
Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!
Είχαν όλοι την εντύπωση ότι κάποιοι τεχνοκράτες (βλέπε ΔΝΤ) έσωσαν τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές όταν “αυτοί” – τεχνοκράτες του ΔΝΤ – έβλεπαν την αλήθεια με τα μάτια τους σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά.
Είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντινοί τους θεωρούσαν σωτήρες. Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε.
Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. “Αυτοί” – οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ – έβλεπαν στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν “θέλουμε τη χώρα μας πίσω”! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω!
Οι τηλεοράσεις, έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπαν, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός. Ότι Αμερικάνικη επιχείρηση έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.
Μεγάλη οργή.
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν ούτε looters (πλιατσικολόγοι). Ακόμα και μεσήλικες, σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους.
Όχι, ούτε μια στιγμή δεν μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις “τρομοκράτες”. Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με σημαίες της Αργεντινής και απαιτούσαν να φύγουν οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ..
Αυτές οι γυναίκες όμως. Αυτό θα στοιχειώνει πάντα τους “έντιμους σωτήρες”. Οι γυναίκες με τα παιδιά στα χέρια.
Ο ρόλος που έπαιξαν αυτές οι γυναίκες. Ποιός να το περίμενε. Προστάτεψαν τα παιδιά τους και τη χώρα τους. Αν μπορούμε να πούμε ότι έγινε επανάσταση στην Αργεντινή, τότε ήταν η μόνη γυναικεία επανάσταση στους αιώνες.
Το ξέσπασμα της κρίσης και η λύση που ήλθε από τον ίδιο τον λαό.
Στο πρώτο μέρος είδαμε το ξέσπασμα. Τα μέτρα της κυβέρνησης με τις περιβόητες ενέργειες για μείωση του ελλείματος. Αυτή η μείωση του ελλείματος που πάλι είχε καλλιεργηθεί ως αυτοσκοπός και βασική προϋπόθεση για την βοήθεια του ΔΝΤ. Βλέπετε, το “swap” του ΔΝΤ είναι οι κρυφοί όροι που επιβάλλονται στην εκάστοτε Εθνική κυβέρνηση προκειμένου να ανοίξουν τις κάνουλες. Αυτοί οι όροι είναι σαφέστατοι και με απλά λόγια επικεντρώνονται στο ότι “Δεν θα γίνεται καμμία ενέργεια, καμμία δαπάνη, δεν θα λαμβάνεται καμμία απόφαση από την Εθνική κυβέρνηση που αφορά την Εθνική οικονομία εάν δεν υπάρχει η έγκριση του ΔΝΤ¨.
Δηλαδή, ο βασικός όρος “συνεργασίας” με την εκάστοτε κυβέρνηση είναι η Εκχώρηση μέρους της Εθνικής Κυριαρχίας. Για όσους ακόμη δεν το έχουν καταλάβει.
Το άλλο σημείο που καλλιεργείται έντεχνα ως αυτοσκοπός, είναι η εξυπηρέτηση μόνο των υποχρεώσεων προς τρίτες χώρες και όχι των εσωτερικών υποχρεώσεων του κράτους. Προηγούνται δηλαδή οι διεθνείς δανειστές που έχουν δανείσει με επαχθείς όρους έναντι των ντόπιων πιστωτών, ήτοι των πολιτών που καλούνται όχι μόνο να απεμπολήσουν τις απαιτήσεις τους αλλά να σηκώσουν και το βάρος της αποπληρωμής των διεθνών τοκογλύφων.
Πίσω στην Αργεντινή. Μετά την πρώτη ομοβροντία μέτρων, οι μορφές αντίδρασης εξακολουθούσαν να περνούν από τα κανάλια κομματικών μηχανισμών και ιδεολογικών μονοπωλίων. Οι εκδηλώσεις ήταν απόλυτα ελέγξιμες με περιορισμένη χρήση βίας αφού η πλειοψηφία των πολιτών δεν ήθελε να ταχθεί κάτω από καμιά κομματική σημαία ή συνδικάτο.
Τότε άρχισε ο πραγματικός εφιάλτης. Στις 3 Δεκεμβρίου του 2001 η κυβέρνηση υπό την πίεση των διεθνών συμβούλων παίρνει την απόφαση να παγώσει τις καταθέσεις των πολιτών σε όλες τις τράπεζες. 70 δις Δολάρια αλλά και υπερδιπλάσιας αξίας κρατικά ομόλογα περιέρχονται στα χέρια της “ικανότατης και λαοπρόβλητης” κυβέρνησης. Είχε προηγηθεί βεβαίως κολοσσιαία εξαγωγή καταθέσεων από κάποιους που ως συνήθως γνώριζαν. Αντίστοιχο του τι συνέβηκε στην Κύπρο ελάχιστες μέρες και ώρες πριν το κούρεμα, για όσους είχαν προνομιακή ενημέρωση και κατ’ επέκταση μεταχείριση.
Τα ΜΜ”Ε” απέκρυπταν ή δικαιολογούσαν αυτή την τεράστια εκροή προβάλλοντας την “πιθανότητα υψηλής φορολόγησης των καταθέσεων”.
Συντάξεις χάθηκαν. Τα κρατικά ομόλογα δεν είχαν πλέον κανένα αντίκρυσμα (για τους ντόπιους βέβαια). Ακόμα και ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα που είχαν μετατραπεί εξαναγκαστικά σε ομόλογα, εξανεμίστηκαν.
Είχαν προηγηθεί κάποιες αποσπασματικές παύσεις λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος είτε με “υποχρεωτικές αργίες” είτε με μακροχρόνιες απεργίες.
Οι παρακρατικοί Κόνδορες και η μεγάλη σφαγή.
Η εξουσία είχε υποτιμήσει την αγωνιστική διάθεση του λαού της Αργεντινής. Πίστευε ότι με όλες τις πιέσεις, την προπαγάνδα, τις ελεγχόμενες συγκεντρώσεις, θα μπορούσε να ελέγξει και αυτό το κύμα διαμαρτυρίας μπροστά στην “ληστεία του αιώνα”, όπως χαρακτηρίστηκε από ανεξάρτητους διεθνείς αναλυτές.
Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Ο λαός άρχισε να βγαίνει μαζικά στους δρόμους. Σε κάθε γειτονιά, κάθε πόλη ή χωριό ανέμιζαν οι σημαίες της Αργεντινής, ενώ οι κομματικές εξαφανίζονταν. Κάθε μέρα, για πολλές ώρες, ο λαός ήταν στους δρόμους απαιτώντας την πτώση της κυβέρνησης και τον διωγμό των ξένων επιτηρητών του ΔΝΤ.
Η αστυνομία πλέον ήταν αδύνατον να ελέγξει τις αντιδράσεις. Οι ανταποκρίσεις των διεθνών ΜΜΕ διακόπηκαν αφού πλέον δεν υπήρχαν κομματικά σημαιάκια για να δείξουν, ενώ κάθε επιχείρηση Αμερικανικών συμφερόντων έμπαινε στο στόχαστρο των διαδηλωτών. Εκεί μπήκαν στο παιχνίδι οι παρακρατικοί “Κόνδορες”.
Οι Κόνδορες ήταν το δίκτυο της CIA σε όλη την Λατινική Αμερική που είχε στηθεί με το πρόσχημα του “Κομμουνιστικού κινδύνου” στον ψυχρό πόλεμο. Παραγουανοί κυρίως παρακρατικοί, συντάχθηκαν με τον μηχανισμό, ώστε να αρχίσουν τα χειρουργικά χτυπήματα για να κάμψουν το φρόνημα των διαδηλωτών.
Ακολούθησαν χτυπήματα σε ανοιχτές συγκεντρώσεις, κλασσική ιμπεριαλιστική μέθοδος, ώστε να τρομοκρατήσουν τον λαό, για να μην ενισχύει τις κινητοποιήσεις. Δεκάδες οι νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες.
Τα χτυπήματα αυτά αντί να κάμψουν, ενίσχυσαν το φρόνημα των εξεγερμένων πατριωτών αφού μπορεί ο αγώνας για “θεσμικά και οικονομικά αιτήματα” με ιδεοληπτικούς μανδύες να μην αξίζει ανθρώπινες θυσίες, όμως η κινητοποίηση ήδη είχε λάβει διαστάσεις Εθνεγερσίας. Ο λαός πλέον κατέβαινε στους δρόμους για Εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο.
Η Γυναίκα που έσωσε την Αργεντινή – οι λύσεις.
Η Γυναίκα της Αργεντινής στάθηκε στην πρώτη γραμμή της μάχης και αντίστασης. Από τις μαχητικές πορείες, την επιβίωση των παιδιών, τη στήριξη των συζύγων. Πραγματικές ηρωΐδες που όμως έμελλε να καταλύσουν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις δημιουργώντας συνθήκες διαβίωσης με αυτοοργανωμένα συστήματα, μακρυά από την τραπεζική – χρηματοπιστωτική υποτέλεια.
Η δράση των γυναικών ξεκίνησε από την περιφέρεια. Οι γυναίκες της υπαίθρου ένιωσαν πρώτες την κρίση όταν είδαν την παραγωγή τους να οδηγείται σε απαξίωση και τους άντρες τους να παραχωρούν τα πολύτιμα αγαθά για ευτελές αντίτιμο.
Οι γυναίκες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Με ένα αρχέγονο ένστικτο, επέβαλλαν παύση πώλησης της παραγωγής στους μεσάζοντες και άρχισαν να ιδρύουν καταστήματα αντιπραγμάτευσης. Μικρά κέντρα δηλαδή ανταλλαγής προϊόντων με μία υποδειγματική δομή αποτίμησης βάσει της προσφοράς και ζήτησης των αγαθών. Οι Γυναίκες της Αργεντινής δηλαδή, ανεξαρτητοποιήθηκαν από το χρήμα, πριν την μεγάλη ληστεία που γονάτισε κάθε δραστηριότητα.
Στην περίοδο της μεγάλης ληστείας λοιπόν, η μορφή αυτή επιβίωσης πήρε ραγδαίες διαστάσεις και αποτέλεσε την αιτία της επιτυχίας των κινητοποιήσεων. Πίσω από τις στάχτες των “μαχών”, οι γυναίκες κατάφεραν να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες της οικογενειακής διαβίωσης χωρίς την ανάγκη του χρήματος ή της επαιτείας των κουπονιών. Η “τροφοδοσία” των μαχητών είχε εξασφαλιστεί. Το ίδιο και το φρόνημα. Αντί για επαίτες, οι Αργεντινοί έγιναν ελευθερωτές και οι ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές πήραν ένα γερό μάθημα, όταν αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν τη χώρα με Αμερικανικά ελικόπτερα.
Οι γυναίκες της Αργεντινής επέδειξαν οξυδέρκεια, αλληλεγγύη και ικανότητα αποτελεσματικής αυτοοργάνωσης. Έδειξαν τον δρόμο της επιβίωσης, προστάτευσαν τα παιδιά τους και απορρόφησαν μεγάλο μέρος από τους απελπισμένους των “πόλεων της μιζέριας” που είχαν δημιουργηθεί. Αναλυτές υποστηρίζουν ότι η ανάκαμψη της Αργεντινής έγινε με τους όρους που έθεσαν αυτές οι πρωτεργάτριες του αγώνα σε τέτοιο σημείο, ώστε η εξέγερση της Αργεντινής να χαρακτηριστεί η πρώτη γυναικεία εξέγερση στη σύγχρονη ιστορία.
Οι ενέργειες της νέας κυβέρνησης συνοπτικά
Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι οι εξελίξεις ήταν αδύνατον να ανατραπούν ακόμα και με έξωθεν στρατιωτική επέμβαση. Ο λαός είχε εκκαθαρίσει τους επίορκους από όλα τα δημόσια αξιώματα και η νέα κυβέρνηση μπορούσε να θέσει η ίδια τους όρους της :
1. Η χώρα κήρυξε πτώχευση, σταματώντας κάθε πληρωμή σε διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα
2. Η ισοτιμία Πέσο – Δολαρίου “ξεκλειδώθηκε” και ακολούθησε υποτίμηση κατά 75%
3. Η Αργεντινή είχε μάθει πλέον να είναι αυτάρκης. Η κοινωνία βάσισε την επιβίωση της στην ντόπια παραγωγή, το εκτεταμένο μποϋκοτάζ ξένων προϊόντων ήταν πλέον κρατική “εντολή”, το εμπορικό ισοζύγιο ανατράπηκε άρδην.
4. Λόγω της υποτίμησης αλλά και της σκληρής δουλειάς του λαού, η παραγωγή της Αργεντινής έγινε ανταγωνιστικότερη φέροντας έναν ρυθμό ανάπτυξης στα πρότυπα της Ρωσίας του 2000.
5. Τον ρόλο του Πούτιν στην Αργεντινή, ανέλαβε ο ίδιος ο λαός που αποκήρυξε μετά βδελυγμίας τις νουθεσίες του State Department για συνέχιση της συνεργασίας με το ΔΝΤ έστω και με ειδικά προνόμια.
Δοκιμασμένες λύσεις, η νεκρανάσταση μίας χώρας από έναν λαό που δεν υπέκυψε στον τρόμο και τις απειλές.
Μπορούμε;
Σου είπαν μνημόνιο και ΔΝΤ για να μην επικρατήσει Χάος,Φτώχεια και Φασισμός…
Τώρα έχεις και τα τρία!
“Ξύπνα”, αντέδρασε, πριν είναι εντελώς αργά…
