{loadposition ba_textlink}
Θυμάμαι τι είχε συμβεί μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Αυτοί που τόσο απλόχερα εξέθρεψαν φαινόμενα υποδοχής και απονομής δικαιωμάτων σε άτομα που δεν παρείχαν εγγυήσεις, τώρα αντιδρούν σπασμωδικά απλώνοντας τον τρόμο σε όλο τον κόσμο.
Κάποιοι που ανέχονταν την ενδυνάμωση κινημάτων μίσους και κάποτε τα χρησιμοποίησαν για τέτοιους σκοπούς, τώρα στέκονται με το στόμα ανοικτό μπροστά στα εγκλήματα, σαν αυτό στη γαλλική πρωτεύουσα.
Η τρομοκρατία δεν έχει σύνορα και ούτε μπορεί να καμφθεί μόνο με περιοριστικά μέτρα. Αν δεν σταματήσει στη ρίζα του το κακό, δυστυχώς ανάλογα περιστατικά θα βλέπουμε συχνά.
Μετά την οικονομική κρίση που έχει βυθίσει στη δυστυχία μεγάλα κομμάτια του ευρωπαϊκού πληθυσμού, τώρα πλησιάζει ένα-ένα κτύπημα περιορισμού των ατομικών ελευθεριών στο όνομα της αποφυγής κινδύνου. Και φτωχοί και «φυλακισμένοι».
Πολύ φοβούμαι πως θα ακολουθήσουν και άλλα κτυπήματα από φανατικούς ισλαμιστές. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι καθαυτό το Ισλάμ. Είναι ο φανατισμός, απ’ όπου κι αν προέρχεται το όνομα οποιασδήποτε θρησκείας ή κινήματος κι αν επικαλείται.
Τα μόνα φάρμακα είναι η παιδεία, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση, η δικαιοσύνη και η ισονομία. Εκεί να στρέψουν την προσοχή τους οι μεγάλοι.
