Το νοερό post it “να μην ξεχάσω να βάλω τη Ζέτα Μακρυπούλια” είναι εδώ και καιρό κολλημένο στο πίσω ή και το μπροστινό μέρος του μυαλού μου, από τότε που η Ζέτα έμπαινε κάθε Κυριακή στα σαλόνια των ανυποψίαστων γυναικών κι ενώ εκείνες παρακολουθούσαν τις χορευτικές φιγούρες στο Dancing with the Stars, οι άντρες (τους) δίπλα, κρατώντας τις από το χέρι, σκέφτονταν “πώς μπορεί να είναι τόσο, μα τόσο, μα τόσο ωραία”.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
