Τον καταπλάκωσε ο τοίχος πίσω από το γραφείο του. Το τσουνάμι που ακολούθησε τον σεισμό, έπληξε πρώτα τα Δυτικά παράλια του νησιού, με τους Πάφιους να πληρώνουν ακριβά την οργή της φύσης. Το νερό έχει σκεπάσει όλη την Κάτω Πάφο, ενώ έχουν επιζήσει μόνο όσοι βρίσκονταν από την Πέγεια και πάνω.
Κόσμος πάνω σε αυτοσχέδιες λέμβους προσπαθεί να επιζήσει. Βλέπεις ανθρώπους με ξεσκισμένα ρούχα να επιπλέουν κρεμασμένοι από μεγάλα κομμάτια ξύλου και να χρησιμοποιούν για κουπί τις χούφτες τους…
Ακόμα και η ρημαγμένη από τον σεισμό Λευκωσία έχει πλημμυρίσει. Όμως, οι πρωτευουσιάνοι δεν είναι το νερό που φοβούνται, αλλά τη βροχή των μετεωριτών που κτυπά αδιάκοπα λες και πασκίζει να αποτελειώσει, όσους επέζησαν μετά τον σεισμό και το τσουνάμι…
Μα τι μαλακίες κάθομαι και σας αραδιάζω; Μάλλον δίνω τη δική μου εκδοχή -με μεγάλη δόση σαρκασμού είναι η αλήθεια- για τη συντέλεια του κόσμου, η οποία αναδείχθηκε σε μέγα θέμα.
Όλοι πέσαμε με τα μούτρα πάνω στις προβλέψεις των Μάγια(ς). Λες και μας έκαναν μάγια. Εντάξει, δεν λέω, ενδιαφέρουσα θεωρία. Γιατί όλοι όμως δώσαμε τόσο μεγάλη σημασία;
Δεν λέω ότι τα πήραμε στα σοβαρά όπως αυτούς τους τρελάρες που άρχισαν να καθαρίζουν κόσμο ή εκείνους που ετοιμάζονταν να αυτοκτονήσουν μαζικά…
Έστω καλαμπουρίζοντας, δώσαμε μεγάλη σημασία. Το αναπαρήγαμε ποστάροντας σχετικά δημοσιεύματα στο fb, κάναμε click σαν τρελοί σε ό,τι link είχε να κάνει με τη συντέλεια και γενικώς το βάλαμε στις συζητήσεις μας και στις ζωές μας αυτές τις μέρες.
Μάλλον το θέμα είναι κοινωνικό. Θέλαμε να ξεχαστούμε. Να ξεχάσουμε τις δυσκολίες μας. Να ξεχάσουμε ότι η ζωή μας έχει γίνει ένας αγώνας επιβίωσης, ότι είμαστε άβουλα γρανάζια σε μια ξένη μηχανή…
Το είχαμε ανάγκη για να ξεφύγουμε. Να ξεφύγουμε από τα δεσμά, τα οποία μας σφίγγουν.
Πάρτε το χαμπάρι, έχουμε εγκλωβιστεί. Ξυπνάμε το πρωί και αργότερα σε κάποια στιγμή διερωτόμαστε πότε πρόλαβε να φτάσει στο τέλος της η ημέρα. Τόσο φορτωμένο είναι το πρόγραμμά μας. Δεν μας μένει χρόνος να δούμε τα παιδιά μας, να περάσουμε λίγες οικογενειακές στιγμές, να επικοινωνήσουμε. Μας παρασύρει η καθημερινή ρουτίνα, μας «καταπίνουν» τα προβλήματα, μας κυριάρχησαν οι φοβίες για το οικονομικό, τη δουλειά μας και το αύριο…
Κι όλα αυτά, ενώ ξέρουμε ότι κάποιοι καλοπερνούν σε βάρος μας. Κάποιοι συμπολίτες μας την έχουν καλύτερα από εμάς. Κάποιοι Ευρωπαίοι ζουν πολύ πιο άνετα. Κάποιες δυνατές χώρες μας ελέγχουν και αποφασίζουν τι θα κάνουμε.
Είναι επόμενο να θέλουμε να ασχολούμαστε με ό,τι μαλακία προκύψει. Θέλουμε να ξεχαστούμε. Να βάλουμε κάτι νέο στις κουβέντες μας. Το έχουμε ανάγκη.
Σας αφήνω τώρα. Ο μετασεισμός συνεχίζεται, το νερό πλησιάζει τον υπολογιστή μου και ο τελευταίος μετεωρίτης γκρέμισε το διπλανό σπίτι…
