Με αφορμή τις δολοφονίες των μεταναστριών γυναικών, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μιλά για ανάγκη αλλαγής του θεσμικού πλαισίου…
ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
«Θα πρέπει να εξεταστεί το θεσμικό πλαίσιο όσον αφορά το καθεστώς εργασίας μεταναστών από τρίτες χώρες στην Κύπρο και θα πρέπει κάποια πράγματα να αλλάξουν», δήλωσε ανήμερα της Πρωτομαγιάς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Πρόδρομος Προδρόμου, αναγνωρίζοντας έμμεσα αυτό που επισημάναμε στο προηγούμενο ρεπορτάζ μας για το θέμα, ότι οι δολοφονίες των πέντε γυναικών και των δύο μικρών κοριτσιών από τις Φιλιππίνες, τη Ρουμανία και το Νεπάλ, θυμάτων του 35χρονου ύποπτου ίλαρχου της Εθνικής Φρουράς Νίκου Μεταξά, ανέδειξαν με τραγικό τρόπο, πέρα από τη ρατσιστική και την έμφυλη βία στη χώρα, την εκμετάλλευση που υφίστανται και την ευαλωτότητα των μεταναστριών οικιακών εργαζομένων, λόγω του καταπιεστικού καθεστώτος της εργασίας τους και του σκληρού μεταναστευτικού μοντέλου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τη δήλωση του έκανε ενόψει της συνάντησης που αναμενόταν να έχει την Πέμπτη 2 Μαϊου 2019 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης με τον Υπουργό Δικαιοσύνης Ιωνά Νικολάου, για συζήτηση των συγκλονιστικών γεγονότων της υπόθεσης – όπως είναι γνωστό, στη διάρκεια της συνάντησης αυτής ο Ιωνάς Νικολάου υπέβαλε την παραίτηση του στον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Νωρίς το απόγευμα την επόμενη μέρα, 3 Μαϊου 2019, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ανακοίνωσε με επιστολή του προς τον Αρχηγό Αστυνομίας Ζαχαρία Χρυσοστόμου την παύση του κ. Χρυσοστόμου από τη θέση του, αφού προηγήθηκε λίγες ώρες προηγουμένως συνάντησή τους στο Προεδρικό, στην παρουσία και του Ιωνά Νικολάου.
«Υπό το φως της αποκάλυψης των δολοφονιών των τριών γυναικών κι ενός κοριτσιού από τις Φιλιππίνες, ολόκληρη η κοινότητα των Φιλιππινέζων στην Κύπρο ελπίζει ότι κάτι θετικό θα προκύψει από αυτές τις άσχημες και ατυχείς συνθήκες», δήλωσε στην «24» η Ester Beatty, Πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Οργανώσεων Φιλιππινέζων στην Κύπρο.
«Προτεραιότητα η ευημερία ξένων εργατών»
Προστίθενται τα εξής, στη δήλωση της Ester Beatty στην εφημερίδα μας: «Ελπίζουμε ότι η Αστυνομία θα εφαρμόσει πιο αυστηρές διαδικασίες διερεύνησης υποθέσεων ελλειπόντων προσώπων και όχι να παραγνωρίζει τις υποθέσεις, χωρίς κατάλληλη διερεύνηση. Ελπίζουμε επίσης ότι οι οικιακοί εργαζόμενοι θα λαμβάνουν ένα αξιοπρεπή μισθό ώστε να μην αναγκάζονται να ψάχνουν για κάποιο επιπρόσθετο εισόδημα σε πιθανώς επικίνδυνες πηγές για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Θα πρέπει ακόμα, το Τμήμα Εργασίας να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον στη διερεύνηση κι επαλήθευση των συνθηκών εργοδότησης των οικιακών εργαζομένων και στη διασφάλιση ότι δεν εξαναγκάζονται να εργαστούν εκτός των όρων των συμβολαίων τους. Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, μετά από πολλά χρόνια εργασίας στην Κύπρο, οι οικιακοί εργαζόμενοι θα πρέπει αυτόματα να λαμβάνουν τα ίδια οφέλη Κοινωνικής Ασφάλισης όπως κάθε Κύπριος, περιλαμβανομένης της ιατρικής περίθαλψης και της σύνταξης, αντί να απολύονται και να αποστέλλονται πίσω στην πατρίδα τους αδέκαροι. Θα μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερες βελτιώσεις, αλλά η άμεση προτεραιότητα για την κυβέρνηση και τις τοπικές αρχές, είναι να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την ευημερία των ξένων εργαζομένων και να προσαρμόσουν τις συνθήκες εργασίας στην Κύπρο με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Καμιά νομοθεσία, πολιτική ή σχέδιο δράσης
Να σημειώσουμε ότι σήμερα ζουν και εργάζονται στην Κύπρο, περισσότερες από 30 χιλιάδες καταγραμμένες μετανάστριες οικιακές βοηθοί και περίπου άλλοι 15 χιλιάδες άτυποι (χωρίς χαρτιά), οικιακοί εργαζόμενοι, χωρίς να υπάρχει καμιά νομοθεσία και κανένα σχέδιο δράσης ή πολιτικής που αφορά τις μετανάστριες οικιακές εργαζόμενες, όπως καταγγέλθηκε επανειλημμένα από εμπειρογνώμονες. Οι Φιλιππινέζες είναι η πιο μεγάλη και συμπαγής ομάδα μεταναστών από τρίτες χώρες, φτάνοντας περίπου στις 12 χιλιάδες. Άλλες 10 περίπου χιλιάδες προέρχονται από τη Σρι Λάνκα, 7 χιλιάδες από το Βιετνάμ και λιγότερες από το Νεπάλ και άλλες χώρες. Μόλις πριν πέντε μήνες, τον Νοέμβριο 2018, η Ester Beatty διεκτραγώδησε τις συνθήκες εργασίας των οικιακών εργαζομένων στην Κύπρο, σε δημόσια συζήτηση στη Λευκωσία. «Μόνο ελάχιστες οικιακές εργαζόμενες είναι πολύ τυχερές, δηλαδή δουλεύουν μόνο 7 ώρες ημερησίως, αφού στην τεράστια πλειοψηφία τους, συνήθως δουλεύουν από τις 5.30 το πρωί μέχρι τις 7 το βράδυ» είπε η Ester Beatty. Ανέφερε ότι ο κατώτατος ακαθάριστος μισθός των μεταναστριών οικιακών εργαζόμενων είναι 460 ευρώ, (από τον οποίο αποκόπτεται 15% για τρόφιμα, 10% για διαμονή και 7,8%, για κοινωνικές ασφαλίσεις) και ο καθαρός μισθός είναι 309 ευρώ τον μήνα. «Είναι τυχερές οι κοπέλες που παίρνουν 350 ευρώ, για να δουλεύουν έξι μέρες τη βδομάδα, αλλά ακόμα και την Κυριακή που έχουν το ρεπό τους, αφού αρκετές καλούνται από τους εργοδότες τους να επιστρέψουν στον χώρο εργασίας τους στις 5 το απόγευμα, για να πλύνουν τα πιάτα και να κάνουν άλλες οικιακές εργασίες», σχολίασε. Πρόσθεσε ότι «μερικές μετανάστριες ζουν στην Κύπρο για 10, 15 ή 20 χρόνια και όμως δεν τους παραχωρείται δικαίωμα μακρόχρονης παραμονής, όπως προνοεί η Ευρωπαϊκή νομοθεσία». Χαρακτήρισε την κοινωνική ασφάλιση, το μεγαλύτερο πρόβλημα των μεταναστριών και κατάγγειλε τις διακρίσεις σε βάρος υπηκόων τρίτων χωρών γενικά, σε σχέση με τις συντάξεις γήρατος που δικαιούνται, μέσα από τις εισφορές τους στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Θεσμική η εκμετάλλευση οικιακών εργαζομένων
Η Σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών για θέματα Έμφυλης Ισότητας Τζόζη Χριστοδούλου μιλώντας τον Ιούνιο 2015, σε συνέδριο στη Λευκωσία, με θέμα «Εμπορία Γυναικών για εργασιακή εκμετάλλευση στην οικιακή εργασία», υπό την τότε ιδιότητά της ως Συντονίστρια Πολιτικής του Μεσογειακού Ινστιτούτου Μελετών Κοινωνικού Φύλου (MIGS), είχε πει μεταξύ άλλων: «Η κατάσταση στην Κύπρο, η νομοθεσία και οι πρακτικές του συστήματος guest workers, δεν προστατεύουν τις οικιακές εργαζόμενες από την εκμετάλλευση, αλλά, το αντίθετο, διευκολύνουν το εμπόριο γυναικών. Θα μπορούσαμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι η εκμετάλλευση και η πιθανή εμπορία των οικιακών εργαζομένων, είναι θεσμική». Είπε ότι εφόσον η διαμονή και η εργασία τους, είναι σύντομου χρονικού διαστήματος, η άδεια διαμονής και εργασίας τους είναι συνδεδεμένη με ένα συγκεκριμένο εργοδότη. Αυτό κάνει ευάλωτη τη θέση των μεταναστριών, απέναντι στο κράτος και στον εργοδότη τους, καθιστώντας την προστασία των δικαιωμάτων τους σχεδόν αδύνατη». Πρόσθεσε η κυρία Χριστοδούλου, ότι «από τη μια, είναι ο προσωρινός χαρακτήρας διαμονής τους στην Κύπρο, με το κράτος να τον προβάλλει ως δικαιολογία, για την πλήρη απουσία στρατηγικών ένταξης των μεταναστών, και από την άλλη είναι το γεγονός ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα δικαιώματά τους, αφού δεν μπορούν να συμμετέχουν ελεύθερα, στην τοπική αγορά εργασίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η πλειοψηφία των μεταναστών να αποκλείονται κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά γενικότερα, όντας θύματα εκμετάλλευσης και διακρίσεων σε όλο το φάσμα της ζωής τους». Απαρχαιωμένο συμβόλαιο εργασίας
Το απαρχαιωμένο συμβόλαιο εργασίας
«Σε ό,τι αφορά το συμβόλαιο εργασίας, όλοι σχεδόν οι ερωτηθέντες συμφώνησαν ότι αυτό είναι απαρχαιωμένο και από μόνο του προωθεί την εκμετάλλευση των οικιακών εργαζόμενων», είπε επίσης η Τζόζη Χριστοδούλου και συνέχισε: «Θεωρούν ότι αντιμετωπίζει τον εργαζόμενο με υποτιμητικό τρόπο, πατερναλιστικά και επιβάλλει μιαν απόλυτη σύνδεση, μεταξύ της άδειας διαμονής και εργασίας, με ένα συγκεκριμένο εργοδότη, διατηρώντας ένα καθεστώς φόβου και υποταγής. Σύμφωνα, όμως, με το Υπουργείο Εσωτερικών, «η σύμβαση προβλέπει τις ελάχιστες προδιαγραφές των συνθηκών απασχόλησης και εξαρτάται από τον εργοδότη και τον εργαζόμενο, να (επανα)διαπραγματεύονται τους όρους». Φάνηκε, όμως, ότι και οι ελάχιστες προδιαγραφές, προωθούν την εκμετάλλευση, όπως την αντιλαμβανόμαστε, αφού συμπεριφερόμαστε στις οικιακές εργαζόμενες ως μη ίσα μέρη μιας σύμβασης, την οποία υπογράφουν. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι οι περισσότερες οικιακές εργαζόμενες, ζουν και εργάζονται υπό συνθήκες εκμετάλλευσης, σε διαφορετικά επίπεδα, κυρίως λόγω της σύμβασης απασχόλησής τους και της μη αναγνώρισης της εργασίας τους ως τέτοιας. Υπάρχουν, για παράδειγμα, περιπτώσεις κατά τις οποίες οι εργοδότες ακολουθούν αυστηρά τη σύμβαση, άλλοι που κατακρατούν τα διαβατήρια των εργαζομένων, άλλοι που υποχρεώνουν τους υπαλλήλους τους να εργάζονται περισσότερες από 7 ώρες την ημέρα και τις Κυριακές, ενώ άλλοι δεν τους πληρώνουν, που είναι η πιο ακραία μορφή εκμετάλλευσης».
Τα αποφάγια για τις σκλάβες…
Σε παλαιότερη δήλωση της στον υπογράφοντα, η Ester Beatty κάλεσε τους εργοδότες «να αναλάβουν τις ελάχιστες υποχρεώσεις τους που προκύπτουν από το νόμο και να συμπεριφέρονται σωστά και με σεβασμό στις κοπέλες που εργοδοτούν, αφού σε κάποιες περιπτώσεις τις αφήνουν ακόμα και νηστικές να τρέφονται με αποφάγια και να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες, λες και είναι σκλάβες. Πολλές ανέχονται τους εξευτελισμούς γιατί έχουν μεγάλη οικονομική ανάγκη, πιθανόν χρέη που πρέπει να ξοφλήσουν. Άλλες υποβάλλουν τα παράπονά τους που συνήθως δεν διερευνώνται, γιατί οι εργοδότες τους έχουν διασυνδέσεις που τους προστατεύουν, ενώ άλλες τα βροντούν κάτω και επιστρέφουν στην πατρίδα. Φυσικά δεν είναι κακοί όλοι οι Κύπριοι, υπάρχουν ανάμεσά τους πολύ σωστοί άνθρωποι, που σέβονται τις υπαλλήλους τους και τους δίνουν ακόμα και κάποια έξτρα ευρώ για την Κυριακάτικη έξοδό τους».
Δεν είναι όλες, οικιακές βοηθοί!
Η Ester Beatty είναι ηγετική μορφή της κοινότητας των Φιλιππινέζων από τη δεκαετία 1990, όταν εγκαταστάθηκε στην Κύπρο με τον Άγγλο σύζυγο της και τα τρία παιδιά τους. Μας είπε ότι τον γνώρισε στη Λιβύη, όπου εκείνος εργαζόταν σε υπεράκτια εταιρία και αποφάσισαν να ζήσουν στην Κύπρο, που τους άρεσε λόγω της ασφάλειας που πρόσφερε για το μεγάλωμα των παιδιών τους.
«Δυστυχώς πολλοί Κύπριοι», είπε στον υπογράφοντα, «θεωρούν ότι όλοι οι Ασιάτες είναι πολιτιστικά κατώτεροι και όλες οι Ασιάτισσες, οικιακές βοηθοί. Πολλοί σε υποτιμούν λόγω του χρώματός σου και έχω γι’ αυτό προσωπική εμπειρία. Αν και δεν είμαι και δεν υπήρξα ποτέ, οικιακή εργαζόμενη, κάποιοι με αντιμετωπίζουν υποτιμητικά γιατί θεωρούν δεδομένο ότι ως Φιλιππινέζα, είμαι οικιακή βοηθός. Πρέπει να πω ότι ως λαός έχουμε αρκετές διαφορές στα κοινωνικά χαρακτηριστικά με τους Κυπρίους. Εντάξει και οι δύο λαοί δίνουμε σημασία στην οικογένεια, αλλά από εκεί και πέρα, εμείς σεβόμαστε τους ηλικιωμένους και δεν κρίνουμε τον άλλο, πριν καν τον γνωρίσουμε»…
Τα συμπτώματα και τα κυκλώματα…
Δώρος Πολυκάρπου, Εκτελεστικός Διευθυντής Κίνησης για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό (ΚΙΣΑ):
«Για να λυθούν τα προβλήματα στον τομέα αυτό, πρέπει να υπάρχουν κρατικές ή αξιόπιστες δομές και διαδικασίες για τα άτομα που θέλουν να έρθουν στην Κύπρο να εργαστούν ως οικιακές εργάτριες. Ας μη ξεχνούμε ότι και οι εργοδότες, τυγχάνουν δυσμενούς μεταχείρισης από το ίδιο το κράτος, αφού πρέπει να πληρώσουν ατζέντη 600-700 ευρώ, για να έχουν οικιακή εργάτρια, ενώ σε όλα τα άλλα επαγγέλματα ο εργοδότης πάει στο Γραφείο Εργασίας και παίρνει δωρεάν υπηρεσίες. Από την άλλη, ο ατζέντης έχει κίνητρο να φέρει εργοδοτούμενο στην Κύπρο για να πάρει προμήθεια και από τον εργοδότη, αλλά και από τον εργοδοτούμενο – 3 χιλιάδες ευρώ για να τον φέρει στη χώρα. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει κατάλογος οικιακών εργατριών στο Γραφείο Εργασίας που να παραπέμπονται στον εργοδότη για απασχόληση. Αν υπάρχει ανάγκη για περισσότερες οικιακές εργάτριες, το κράτος να τις ζητά μέσω των πρεσβειών μας, χωρίς μεσάζοντες. Αυτό που συμβαίνει τώρα, είναι ότι το κράτος πολεμά τα συμπτώματα, αντί να πολεμά τα κυκλώματα».
Ο λεκές στο περιστέρι της Δημοκρατίας
Υπενθυμίζουμε ότι σήμερα Παρασκευή 3 Μαϊου 2019 οργανώνεται έξω από το Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία η δεύτερη εκδήλωση διαμαρτυρίας «για τις γυναίκες που χάθηκαν», με πρωτοβουλία της Μαρίας Μαππουρίδου που σχολίασε ως εξής, στη σελίδα της στο Facebook, την παραίτηση του Υπουργού Δικαιοσύνης και την παύση του Αρχηγού Αστυνομίας: «Ακόμα κι αν αλλάξουν τα πρόσωπα, οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις του αόρατου ξένου, της πουτάνας Ρωσίδας, της υποταγμένης Φιλιππινέζας, του βρωμιάρη τσιγγάνου, του «έτσι κάμνουν τούτοι» και δεκάδων άλλων στερεοτύπων θα παραμείνουν ως ανεξίτηλος λεκές στο λευκό, αθώο περιστέρι-έμβλημα της Δημοκρατίας μας. Έτοιμες να διεκδικήσουν αργότερα, όταν καθίσει η σκόνη, το επόμενο θύμα τους. Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα».
Οι 32 εξαφανισμένες γυναίκες
«Μαζευόμαστε ξανά για να διαμαρτυρηθούμε για τις γυναίκες που χάθηκαν, για τις γυναίκες που δεν έψαξε κανένας. Ενάντια στο θεσμικό ρατσισμό! Πρόεδρε της Δημοκρατίας, ανέλαβε τις ευθύνες σου και παύσε τους ιθύνοντες, δε θα ξεχάσουμε!», έγραψε η Μαρία Μαππουρίδου στη σελίδα της στο Facebook, ενόψει της δεύτερης εκδήλωσης της 3ης Μαϊου 2019. Στην πρώτη εκδήλωση της Μεγάλης Παρασκευής 26ης Απριλίου 2019, είχε δηλώσει τα εξής στα ΜΜΕ: «Παρακολουθώ συγκλονισμένη αυτά που συμβαίνουν. Ξύπνησα χθες το πρωί είπα δεν πάει άλλο, κάτι πρέπει να κάνω… και κάλεσα μέσω Facebook τους φίλους μου και αυτοί τους δικούς τους φίλους και πάει λέγοντας… και είμαστε σήμερα εδώ, γι’ αυτές τις γυναίκες. Και ρωτώ, πού είναι; Γιατί δεν τις έψαξε κανένας; Μήπως είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού; Η Πολιτεία οφείλει να μας προστατεύει και να υπηρετεί τον πολίτη».
Στη συνέχεια διάβασε από μεγάφωνο ενώπιον του πλήθους εκατοντάδων Κυπρίων και αλλοδαπών που συμμετείχαν στη συγκέντρωση, τα ονόματα όλων των εξαφανισμένων γυναικών τα τελευταία χρόνια, των περισσότερων αλλοδαπών, όπως και των γυναικών που δολοφονήθηκαν από τον ίλαρχο Νίκο Μεταξά, σύμφωνα με τη δική του ομολογία. Διάβασε τα ονόματα μιας γυναίκας που εξαφανίστηκε το 2014, τριών γυναικών που εξαφανίστηκαν το 2013, τριών το 2012, τεσσάρων το 2011, τεσσάρων το 2009, έξι το 2008, δύο το 2007, δύο το 2006, μίας το 2005, τριών το 2002, μίας το 1997, μίας το 1994 και μίας το 1990. Στη συνέχεια διάβασε τα ονόματα των επτά θυμάτων του ίλαρχου, της 36χρονης Livia Florentina Bunea, της 8χρονης κόρης της Elena Natalia Bunea, από τη Ρουμανία, της 38χρονης Marry Rose Tiburcio, της 6χρονης κόρης της Sierra Graze Seucalliuc, της 28χρονης Arian Palanas Lozano και της 29χρονης Maricar Valtez Arquiola, από τις Φιλιππίνες και τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη τους – μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε ακόμα διαπιστωθεί ότι η σορός που ανασύρθηκε από ξεροπήγαδο στο Πεδίο Βολής Ξυντούς στην Ορούντα, μετά από υπόδειξη του Νίκου Μεταξά, ανήκει σε γυναίκα από το Νεπάλ με το όνομα Kahda Anu.
«Η ευθύνη βαραίνει όλους μας»…
Ανδρούλλα Χριστοφίδου Henriques Επίτιμη Πρόεδρος της μη κυβερνητικής οργάνωσης προστασίας γυναικών θυμάτων σωματεμπορίου Cyprus Stop Trafficking: «Όλους, μηδενός εξαιρουμένου, μας συντάραξαν τα τελευταία δραματικά γεγονότα. Κι όλοι θέλουμε να αποδοθούν ευθύνες. Ποιοι όμως είναι οι υπεύθυνοι; Πιστεύω ότι η ευθύνη δεν βαραίνει τους ώμους ούτε ενός, ούτε δύο ατόμων, έστω κι αν αυτοί είναι Υπουργοί ή Αρχηγοί Αστυνομίας. Η ευθύνη βαραίνει όλους μας, γιατί ανεχόμαστε να ζούμε σε μια κοινωνία που δημιουργεί ευάλωτες ομάδες και τις εκμεταλλευόμαστε. Πολλές φορές κατά τρόπον απάνθρωπο. Εάν τις αλλοδαπές γυναίκες που έρχονται να δουλέψουν στην Κύπρο τους δίναμε 20 ευρώ την ημέρα κι όχι 10, δεν θα ήταν υποχρεωμένες να κάνουν κι άλλες «δουλειές» για να πληρώσουν τα χρέη τους. Δεχόμαστε να πληρώνουμε τις οικιακές βοηθούς 500 ευρώ τον μήνα, αντί 300; Ιδιαίτερη όμως ευθύνη έχει και η Αστυνομία μας, διότι είναι ανεπαρκής και ποσοτικά και ποιοτικά. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για την επιμόρφωση των αστυνομικών, ούτε για να αυξηθεί ο αριθμός τους. Πάλι φταίει ο Χάρης; Ναι. Και ίσως όχι. Ποιος αποφασίζει για τις ανάγκες μιας κοινωνίας; Και τώρα ας υποθέσουμε ότι παραιτείται ο Υπουργός Δικαιοσύνης. Ε, και; Τι νόημα θα έχει μια τέτοια παραίτηση; Θα μας δείξει ότι είναι ευαίσθητος; Είμαστε σίγουροι ότι είναι. Είμαστε σίγουροι ότι συγχύστηκε υπερβολικά και με τα εγκλήματα και με την εγκληματική αδιαφορία κι επιπολαιότητα ορισμένων αστυνομικών, που βαρέθηκαν να εξετάσουν σοβαρά τις καταγγελίες για εξαφάνιση ατόμων. Και ποιος θα τον αντικαταστήσει; Θα είναι καλύτερος; Θα είναι χειρότερος; Έτσι κι αλλιώς, ο Πρόεδρος θα τον διαλέξει, ίσως και με τη συμβουλή του Αρχιεπισκόπου…Μήπως θα έπρεπε να διορίσουμε καμιά Ερευνητική Επιτροπή για να πάρουμε σωστές αποφάσεις; Αλλά, αν τα πορίσματα…δεν μας αρέσουν;»…
Η Ester Beatty, Πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Οργανώσεων Φιλιππινέζων στην Κύπρο.
Στιγμιότυπα από την εκδήλωση της Μεγάλης Παρασκευής έξω από το Προεδρικό.
Φώτο: Η Μαρία Μαππουρίδου έξω από το Προεδρικό Μέγαρο στις 26 Απριλίου 2019 στην πρώτη εκδήλωση διαμαρτυρίας «για τις γυναίκες που χάθηκαν».
