Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λεμεσό και σπούδασε πολιτικός μηχανικός και μιούζικαλ στη σχολή Professional Musical Theater Performance. Εκπαιδεύτηκε στην υποκριτική, τον χορό και το τραγούδι. Έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 20 θεατρικές και μουσικοθεατρικές παραστάσεις σε Ελλάδα και Κύπρο συμπεριλαμβανομένων των παραστάσεων: «Μελωδία της Ευτυχίας», «Φιλί Στα Φτερά της», «Ας ερχόσουν για λίγο» «Cabaret Chaotique», «Η Κλυταιμνήστρα στον Άδη», «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο» , «Κάτι σαν Βασιλέας» και άλλων. Παράλληλα, διδάσκει μιούζικαλ στα Ανοιχτά Μαθήματα του Δήμου Λεμεσού, σε σχολεία ως εξωτερικός συνεργάτης και στη Ρωσική Σχολή Κλασικού Μπαλέτου της Βάνιας Βρόντη.
Μια αυτοκριτική, μια ειλικρινή κουβέντα από ένα νέο παιδί που δεν φοβάται να «τσαλακωθεί» επί σκηνής. Το «συναντάω» για πρώτη φορά και ομολογώ ότι με έχει εντυπωσιάσει ο τρόπος που εκφράζει τις απόψεις του, χωρίς «φρου – φρου» και αρώματα.
Πώς αποφάσισες να μπεις στο χώρο του θεάματος;
Αγαπούσα το θέατρο, τη μουσική και τον χορό και αποφάσισα να σπουδάσω μιούζικαλ, ένα είδος θεάτρου που περιλαμβάνει και τα τρία πιο πάνω. Ήταν ένα όνειρο που, με πολύ μόχθο κατάφερα να πραγματοποιήσω σπουδάζοντας για τρία χρόνια στην Αθήνα και δουλεύοντας, αργότερα, στον τομέα αυτό.
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το σανίδι και πως ένιωσες;
Η πρώτη μου φορά στο σανίδι ήταν στο δημοτικό στις σχολικές παραστάσεις του σχολείου και μετέπειτα σε διάφορες χορωδίες με τις οποίες μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχω σε διεθνείς διοργανώσεις και σε μεγάλες συναυλίες. Η επαγγελματική πρώτη μου φορά ως ηθοποιός ήταν στην Αθήνα στο μιούζικαλ «Μελωδία της Ευτυχίας» στο θέατρο Παλλάς. Ήταν μοναδική η εμπειρία και όσον αφορά τα πρώτα συναισθήματα: η χαρά και το άγχος κυριαρχούσαν.
Πού σε «συναντάμε» σήμερα;
Θεατρικά είμαστε στη φάση προβών με δύο μιούζικαλ: Το πρώτο ονομάζεται «Queens Boulevard» η πρεμιέρα ήταν στις 30 Δεκεμβρίου στον Πολυχώρο Συνεργείο και είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στην Ευρώπη το έργο αυτό. Το κείμενο είναι του Αμερικάνου Charles Mee και η μετάφραση στα ελληνικά της Έφης Γαβριήλ. Στη σκηνοθεσία είναι ο Μάριος Θεοχάρους με το Θέατρο Τσέπης, στα σκηνικά και κοστούμια η Θέλμα Κασουλίδου, στις χορογραφίες η Μαρίνα Πογιατζή, στη μουσική διδασκαλία η Μαρία Καπετάνιου και στα φώτα ο Βασίλης Πετεινάρης και last but not least, παίζουν, χορεύουν και τραγουδούν οι ηθοποιοί: Ιωάννα Κορδάτου, Χάρης Λάμπρου, Πωλίνα Ματθαίου, Μιράντα Νυχίδου, Γρηγόρης Πετρή, Μαριλένη Σταύρου, Κωνσταντίνος Τσιόλης, Μαρίλια Χαριδήμου κι εγώ. Μετά την πρεμιέρα οι επόμενες παραστάσεις 10/1 και 11/1 επίσης στον Πολυχώρο Συνεργείο στη Λεμεσό, 9/1 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στην Πάφο, 24-25-28-29-30/1 στο Θέατρο Ένα στη Λευκωσία και 31/1 στο Θέατρο Σκάλα στη Λάρνακα. Για πληροφορίες και κρατήσεις στο 96297278.
To δεύτερο έργο ονομάζεται «Ένα Cool Μιούζικαλ» και είναι ένα χιπ χοπ μιούζικαλ. Είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει κάτι τέτοιο στην Κύπρο και θα απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Η πρεμιέρα θα είναι στις 3 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Παττίχειο στη Λεμεσό. Και στη συνέχεια, στις 10/2 στο Μαρκίδειο Θέατρο Πάφου, 16/ 2 στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας, 17/2 στο Δημοτικό Θέατρο Λατσιών στη Λευκωσία και στις 23/2 στην Αίθουσα Πολιτιστικών Εκδηλώσεων στα Πάνω Πολεμίδια. Την παραγωγή κάνει η MotionBlue events και στη διεύθυνση παραγωγής η Εύη Διονυσίου Μιχαηλίδη, το κείμενο, Μουσική και οι Στίχοι είναι του Αντρέα Αναστασίου και η σκηνοθεσία της Ευαγγελίας Δημητρίου. Το Vocal Coaching κάνει η Χριστίνα Αβερκίου και τις χορογραφίες οι Ελίζα Καποδίστρια και Τίμη Μιχαηλίδου. Πρωταγωνιστούν οι Χριστίνα Αβερκίου, Μελίσσα Κυριάκου, Μύριαμ Ματσεντίδου κι εγώ και χορεύουν οι Ελίζα Καποδίστρια, Τίμη Μιχαηλίδου, Άντρια Αντωνίου, Τερέζα Χ’’Κυριακου και Πέτρος Ελπιδοφόρου. Στο χορευτικό Ensemble οι Άντρεα Πιερούδη, Στυλιάνα Κωνσταντίνου, Έλενα Χαμπή, Έλενα Ιωαννίδου, Βαγγέλης Ξενή, Ιωάννης Καυκαλιάς και Σελίνα Χρυσοστόμου. Για πληροφορίες και κρατήσεις στο 25732700.
Πρόσφατα ολοκλήρωσα και τη συμμετοχή μου στη σειρά «Τατουάζ» όπου έπαιξα για 15 επεισόδια στο ρόλο του «Κηπουρού» και συνεχίζω τις διδασκαλίες μου στο μιούζικαλ με τμήματα παιδιών και ενηλίκων.
Ποια είναι η μεγαλύτερη καταξίωση για έναν άνθρωπο του θεάματος;
Η μεγαλύτερη καταξίωση του κάθε ανθρώπου, προσωπική και επαγγελματική, είναι η επίτευξη αυτού που θέτει ο ίδιος για τον εαυτό του ως στόχο ζωής. Θεωρώ πως όσο οι στόχοι μας έχουν να κάνουν περισσότερο με την εσωτερική μας εξέλιξη, τόσο πιο συνειδητοποιημένη θα είναι και η όποια καταξίωση. Θα έλεγα ότι μεγάλη καταξίωση θα μπορούσε να είναι το να αγαπήσεις πραγματικά τον εαυτό σου μέσα σε οτιδήποτε κάνεις και είσαι. Ίσως για κάποιον μεγάλη καταξίωση είναι να παίξει στην Επίδαυρο ή στο West End ή να γράψουν γι’ αυτόν μια σπουδαία κριτική, σεβαστό. Έχουν και ματαιοδοξία οι τέχνες , το αναγνωρίζω και σε μένα συχνά.
Ποιο το μεγαλύτερο σου όνειρο;
Νομίζω πως το έχω πετύχει ήδη, να κάνω ως επάγγελμα αυτό που αγαπώ, προς το παρόν. Τα υπόλοιπα είναι μικρότερα όνειρα, είτε επαγγελματικά, είτε προσωπικά. Δεν αισθάνομαι άνετα να τα μοιραστώ, φοβάμαι πως δε θα είναι πια τόσο όνειρα αν τα αποτυπώσω κάπου. Ίσως αυτό, τελικά, να είναι το μεγαλύτερο μου όνειρο: να μη φοβάμαι.
Με ποιους θα ήθελες να συνεργαστείς και γιατί;
Σε αυτή την ερώτηση τρία χρόνια πριν θα απαντούσα πολύ διαφορετικά, αραδιάζοντας ονόματα και καλλιτέχνες. Μετά από κάποια εμπειρία ακροάσεων, παραστάσεων και, κυρίως, ωριμάζοντας πια, θα πω πως θα ήθελα να συνεργαστώ με αυτούς που θα ήθελαν να συνεργαστούν μαζί μου, πιστεύω στο αμοιβαίο των σχέσεων. Αλλιώς πώς; Κανείς δε θα είναι χαρούμενος και δε θα περνάει καλά αν δεν γίνεται έτσι συνειδητά και από τις δύο πλευρές μια συνεργασία. Και πιο συγκεκριμένα, θα ήθελα να συνεργαστώ ξανά με ανθρώπους που έχω ήδη συνεργαστεί και είτε πήρα πράγματα από αυτούς, είτε εκτίμησα τη δουλειά τους, καθώς και με καινούργιους ανθρώπους για τους ίδιους λόγους.
Ποια τα εφόδια ενός νέου ανθρώπου που θέλει να ασχοληθεί με το χώρο του θεάματος;
Δύσκολη ερώτηση. Πολλοί άνθρωποι ασχολούνται με τον χώρο αυτό και ο καθένας με τα δικά του εφόδια. Όπως κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με τον άλλον, έτσι και τα εφόδια διαφέρουν. Υπάρχουν και τα πνευματικά εφόδια, η αυτοπεποίθηση, οι κοινωνικές δεξιότητες, ο ψηλός συναισθηματικός δείκτης, αλλά και τα «εξωτερικά εφόδια», που είναι το ταλέντο, η θέληση και η διάθεση για σκληρή δουλειά. Ένα σημαντικό εφόδιο για μένα είναι το να ξεχωρίζεις σαν προσωπικότητα, στη σκηνή και κάτω από αυτήν. Ίσως επειδή θαυμάζω τους ανθρώπους και καλλιτέχνες που δε μου θυμίζουν κανέναν άλλο, που φέρουν ένα δικό τους φως.
Υπάρχει κάτι που σας ενοχλεί στο χώρο;
Νομίζω ότι δε με ενοχλεί κάτι διαφορετικό από αυτό που ενοχλεί την πλειοψηφία των καλλιτεχνών: το ότι το εισόδημα των καλλιτεχνών είναι τόσο κακό δεν μπορεί παρά να σου προκαλεί μια διαρκή ανασφάλεια και άγχος, το ότι δεν έχουμε ιδιαίτερη πολιτιστική παιδεία σαν λαός, άρα το θεατρόφιλο κοινό είναι μικρό για να στηρίξει τις τέχνες και ότι, συμπερασματικά, τα δύο παραπάνω σχηματίζουν μαζί έναν πολύ κακό φαύλο κύκλο απογοήτευσης. «Η τέχνη ξεπλένει από την ψυχή τη σκόνη της καθημερινότητας» είχε πει ο Πικάσο: Δεν έχουμε κατανοήσει πόσο πολύ χρειαζόμαστε τις τέχνες και έχω την αίσθηση ότι θα χρειαστεί να αλλάξουν κι άλλες γενιές στον τόπο αυτό για να πετύχουμε να ξοδεύουμε, επιτέλους, περισσότερα για την ψυχή μας και λιγότερα για το φαίνεσθαι.
Κάντε την αυτοκριτική σας, για την χρονιά που έφυγε
Είμαι ευγνώμων για τη χρονιά που πέρασε: Ητανε δύσκολη και εξελικτική και μου πρόσφερε τρομερές εμπειρίες. Επέστρεψα Κύπρο, συμμετείχα σε 4 παραστάσεις, ταξίδεψα με αυτές σε όλη την Κύπρο από άκρη σ’ άκρη, μάλιστα με τη μία από αυτές ταξίδεψα στην Σαγκάη στην Κίνα, έκανα την πρώτη μου μεγάλη διαφήμιση, συμμετείχα σε τηλεοπτική σειρά, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και άλλα πολλά. Νιώθω ευλογημένος!
Της Νικολέτας Χρήστου
