{loadposition ba_textlink}
Σκέψεις με αφορμή τη δήλωση Φίλη, ισχυριζόμενος ότι δεν υπήρξε γενοκτονία των Ποντίων:
Η μεγαλύτερη παγίδα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι νεο-επιστημονισμοί της καινούργιας “τάσης” των Ιστορικών, και όσων αναμασούν τις απόψεις τους, να κουκουλώνουν σαν τα περιττώματα της γάτας και στο όνομα τάχα της δι-εθνικής δικαιοσύνης και της δήθεν “ειρήνης” ανάμεσα στους λαούς τα εγκλήματα ένθεν κακείθεν, αντικαθιστώντας τις παλιές με νέες πιο “ακίνδυνες” ορολογίες, του τύπου “αιματηρή εθνοκάθαρση” αντί του γνωστού “γενοκτονία”, είναι να τίθενται εν τέλει στην εξυπηρέτηση αποκλειστικά του δυνατού (στην περίπτωσή μας της Τουρκίας) και όχι του αδυνάτου (στην περίπτωσή μας της Ελλάδας)…
Αντί, όμως, γι αυτές τις ύποπτες ή τουλάχιστον αφελείς παρεμβάσεις στην ερμηνεία των τραυματικών γεγονότων της Ιστορίας, χάθηκε να αναπτυσσόταν κάποια άλλη , δικαιότερη τάση μέσα στους κόλπους τον Ιστορικών;
Χάθηκε ας πούμε να επιμένανε απλά στην αποτύπωση των γεγονότων στην Ιστορία κάθε λαού με το πραγματικό τους πρόσημο, όσο ντροπιαστικό για την “ηρωική του εικόνα” κι αν αποδεικνυόταν αυτό;
Χάθηκε, για παράδειγμα, να βάζανε πλάτη ώστε οι γενοκτονίες και τα εγκλήματα να διδάσκονταν πράγματι σαν γενοκτονίες και σαν εγκλήματα μέσα στα ίδια τα σχολεία των λαών που τις διαπράττουν ,όπου γης;
Δεν θα ήταν σωστότερο απέναντι στην αποτύπωση του αντικειμενικώς δίκαιου να ήξερε κάθε λαός για ποια πεπραγμένα των προγόνων του πρέπει να ντρέπεται και για ποια να χαίρεται ώστε τα μεν πρώτα να μην τα επαναλάβει, στα δε δεύτερα να τείνει μιμούμενος;
Αλλά θα μου πεις, τί ψάχνεις , σε μια ανθρωπότητα που τα ‘χει πια εντελώς χαμένα…
