Γράφει ο Νεκτάριος Μαρκέτος
Τελικά σ’ αυτή τη χώρα πρέπει να είσαι ανθεκτικός, υπομονετικός, απαθής ή τόσο απελπισμένος ώστε να περιμένεις να βγείς ο μοναδικός εξάρης μετά από πέντε αλλεπάλληλα τζακ ποτ. Δεν γίνεται διαφορετικά, αν παίρνεις στα σοβαρά ό,τι συμβαίνει γύρω σου, είτε γραφικός γκρινιάρης θα καταλήξεις είτε ανέξοδα οργισμένος. Το πιο σημαντικό σύμπτωμα, πάντως, όσων παρατηρούν το τι και πώς εξελίσσεται στη χώρα μας, παραμένει η αηδία. Αυτό το απωθητικό συναίσθημα ισχυρών δόσεων για μια σειρά από τις επικίνδυνα ορατές εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής. Για τις πιο «αφανείς» ειδήσεις και δηλώσεις, ισχύει εξίσου η αποστροφή όσο κι αν σου προκαλούν γέλιο.
Αλλά η ναυτία επιμένει όταν βλέπεις τον «big brother» της αστυνομίας να φακελώνει τους πολίτες που διαμαρτύρονται ειρηνικά και ο Αρχηγός της Αστυνομίας ρίχνει το μπαλάκι στους δημοσιογράφους, τους άνεργους που περιμένουν εδώ και δύο μήνες το ανεργιακό τους επίδομα και προφανώς αυτά τα μικρά ασήμαντα γίνονται για να σου υπενθυμίζουν το πόσο αδύναμο αν όχι ξεχαρβαλωμένο είναι το κράτος, σε κάθε περίσταση.
Είναι η ίδια αηδία που σε πιάνει όταν αναλογίζεσαι το ρεζιλίκι των χειρισμών με την Τρόϊκα που ακόμα αναμένουμε στο ακουστικό μας. Ή μήπως είναι διαφορετικό το ενοχλητικό συναίσθημα που σε πλημμυρίζει όταν η επιβάρυνση της μέσης κυπριακής οικογένειας για την παροχή δωρεάν ηλεκτρικού ρεύματος προς τους Τ/κ, από το 1964 μέχρι σήμερα, ανέρχεται σε δύο χιλιάδες ευρώ. Έξω η δωρεάν τους Παιδεία σε ιδιωτικά σχολεία, η δωρεάν νοσηλεία στα νοσοκομεία μας και άλλα υπέρμετρα προνόμια.
Θα τελείωνε εδώ η αηδία αν δεν υπήρχαν ξαφνικά αυτοί που θυμήθηκαν τις σοβαρές ευθύνες στο τραπεζικό σύστημα για την αλόγιστη έκθεση στην Ελληνική οικονομία και τις διευρυμένες ανάγκες σε κεφάλαια…
Είναι γνωστό πως το πικρό είναι χωνευτικό αλλά όπως εξελίσσονται τα πράγματα κάθε τι το αηδιαστικό είναι μάλλον καθαρτήριο.
