Γράφει ο Νεκτάριος Μαρκέτος
Τα πράγματα αλλάζουν, είναι ο νόμος της φύσης. Κι ευτυχώς που αλλάζουν. Νέοι άνθρωποι, νέες απόψεις, νέα αισθητική, νέα κόλπα. Κι ως γνωστόν, οι γέροι σκύλοι δεν μαθαίνουν ποτέ νέα κόλπα. Θα μου πείτε, τώρα, τι καλό βλέπεις μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Βλέπω και παραβλέπω, παρόλο που ταυτόχρονα μπορεί από το στρες να βρίσκομαι και στη ζώνη του λυκόφωτος.
Καταρχάς, η κρίση κάνει ντεμοντέ όλα τα ψώνια που έχουμε υποστεί τα τελευταία χρόνια και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Γιατί κάποιοι ξέφυγαν τελείως. Νόμιζαν πως ήταν κάποιοι άλλοι που ζούσαν σε άλλη χώρα και κατά πάσα πιθανότητα και σε άλλη εποχή. Και σίγουρα νόμιζαν ότι είχαν άλλο πορτοφόλι. Σαν το ανέκδοτο με τον ραβίνο και το πορτοφόλι από πεόδερμα, που όσο το χάιδευες γινόταν βαλίτσα. Όλοι ξόδευαν παραπάνω, όχι μόνο οι πλούσιοι και γι’ αυτό μάρτυρας είναι οι τράπεζες με τις υπερχρεωμένες κάρτες και τα απλήρωτα δάνεια.
Η κρίση σε κάνει να σκέφτεσαι. Να σκέφτεσαι πολύ μέχρι αργά το βράδυ. Να σκέφτεσαι όλα όσα δεν σκεφτόσουν μέσα στη πλασματική ευμάρεια. Άλλωστε είναι γνωστό το σύνδρομο του σαλονιού. Το παθαίνει ακόμα και το αδέσποτο γατί του δρόμου. Με το που το πάρεις στο σπίτι και το βάλεις στο καναπέ, φλώρεψε. Έχασε τα ένστικτα. Μαθαίνει πολύ γρήγορα να τρώει από την έτοιμη τροφή στο πιατάκι του, εκεί που για να βρει δυο μπουκιές έκανε πέντε χιλιόμετρα και άνοιγε 30 σακούλες σκουπιδιών. Με την κρίση όμως, τα ξανασκέφτεσαι όλα. Τον εαυτό σου, τους γύρω σου, κυρίως τη δουλειά σου. Κατά πάσα πιθανότητα σε βοηθάει όλο αυτό το συστηματάκι να γίνεις πολύ πιο αποδοτικός και πολύ πιο χρήσιμος απ’ όσο είχες καταντήσει. Να εκτιμάς το πραγματικό σε ανθρώπους και πράγματα, αξία που σου είχε διαφύγει μέσα στην «ευκολούρα». Και σε κάνει να μοιράζεσαι. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι! Όχι μόνο τα άγχη, αλλά και τα πράγματα. Δεν μπορείς να ζεις μέσα στη βαθιά κρίση με σημαία σου το «ο σώζων εαυτό σωθήτω».
Ήρθε λοιπόν η ώρα της προσγείωσης στα κυβικά μας, κι είναι απότομη, πονάει. Τη θέση της αχαλίνωτης αισιοδοξίας του τύπου « έλα μωρέ θα τη βρούμε την άκρη», πήρε ο φόβος κι ας μην το δείχνουν κάποιοι. Κι ως γνωστό, ο φόβος είναι χρήσιμος καμιά φορά γιατί όπως λένε στο χωριό μου φυλάει τα έρμα (έρημα). Βέβαια η κρίση έχει και θύματα. Κι εδώ είναι το κακό. Και δεν μιλάω για τα κωλόπαιδα. Μιλάω για το κοσμάκη που κλείνει το μαγαζί του ή χάνει τη δουλειά του μέσα στο γενικό αρνητικό κλίμα. Εκεί ελλοχεύει η δυστυχία. Γι΄αυτό και το ζητούμενο είναι μια πολιτική που να μπορεί να δίνει και διέξοδο και ελπίδα. Οι δικοί μας πολιτικοί παπαραλογούν με τη συμμαχία κάποιων δημοσιογράφων που υποτίθεται ότι τους κράζουν. Πληρώνουν όλοι οι μισθωτοί φόρους και οι λεγόμενοι ελεύθεροι επαγγελματίες κάνουν το κουνέλι.
Ο Τύπος δεν μπορεί να κάνει το κουνέλι, είτε είναι ηλεκτρονικός είτε είναι έντυπος. Είναι σαφές ότι τα πράγματα άλλαξαν τόσο πολύ, που δεν μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις τη δουλειά σου κατά το λεγόμενο business as usual. Πιστεύω, ίσως και λαθεμένα, ότι ζητάς από τον Τύπο να έχει πιο πολύ μυαλό, πιο πολλή κριτική σκέψη, πιο πολλή σάτιρα, πιο πολλή ανατροπή. Ο Τύπος είναι μια εξουσία και οι εξουσίες δύσκολα αλλάζουν. Όποια όμως δεν άλλαξε πήγε αργά ή γρήγορα στα θυμαράκια. Το 24h.com.cy άλλαξε πρόσωπο και κάθε μέρα θα αλλάζει με καινοτομίες και θα γίνεται καλύτερο. Γιατί δεν θέλουμε να είμαστε κουνέλια αλλά ούτε και να μας φάει η μαρμάγκα…
