Από τις πιο δύσκολες συνεντεύξεις που μπορεί μια αρχισυντάκτης να αναθέσει σ’ ένα δημοσιογράφο. Είναι η στιγμή που σου ανακοινώνουν ότι θα έχεις απέναντι σου την καλύτερη σου φίλη και την καλύτερη συνεργάτη που υπήρξε ποτέ με διαφορά, στα 17 χρόνια καριέρας μου στα ΜΜΕ.
Ο «κίνδυνος» της πρόταξης να είναι μεγαλύτερος από την συνέντευξη μπορεί να φανεί αστείος και σίγουρα όχι σωστός δημοσιογραφικά… Από πού να αρχίσω και που να καταλήξω… αναρωτιέμαι μόλις παίρνω τις απαντήσεις από την Ελίτα Μιχαηλίδου… Στο πλάι της τρία χρόνια μετά την αποχώρηση μου από το ΡΙΚ και την εκπομπή της Ειρήνης Χαραλαμπίδου «Το συζητάμε».
Μετά την πρόσληψη μου από τον αείμνηστο Άντη Χτζηκωστή στο Σίγμα, βγαίνω εκτός κτηρίου για να βρεθώ σε λυόμενα γραφεία – εκεί που στεγαζόταν η εκπομπή με την μεγαλύτερη τηλεθέαση στην κυπριακή τηλεόραση. Μπαίνοντας με κοίταξε μου είπε ένα «καλωσόρισες» και αμέσως άρχισε να μου δίνει οδηγίες. Το βλέμμα της καθηλωτικό, δεν προλάβαινα να πάρω σημειώσεις. Και έτσι κύλισαν τα χρόνια. Κάθε μέρα και άλλη μέρα στην δουλειά.
Μας αποκαλούσαν «λοκατζήδες του Σίγμα» : Από την Πάφο, στην Αμμόχωστο σε μια μέρα για ρεπορτάζ, ταξίδια αστραπή στο εξωτερικό για αφιερώματα και στο «καπάκι» φεύγαμε για ρεπορτάζ εντός της χώρας, ώρες ατελείωτες στα σπίτια των καλεσμένων μέχρι να καταφέρουμε να στήσουμε τα θέματα έτσι όπως δόθηκαν οι οδηγίες από την Ελίτα. Τελειομανής, αυστηρή, υπερπροστατευτική με τους συνεργάτες της. Μου δίδαξε την έννοια της λέξης «ομάδα» και «υπομονή». Αν περιμένετε να γράψω κάτι για την Ελίτα που δεν ξέρετε θα δυσκολευτώ. Είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται. Τίποτα δεν της χαρίστηκε, κανένας δεν την έχρισε σε ένα βράδυ παρουσιάστρια, καμία «ποδιά δεν προσκύνησε» στο βωμό της τηλεθέασης.
Μονογονιός που πάλευε για ένα μισθό, που πηγαινοερχόταν Λευκωσία – Λεμεσό καθημερινά, που ερχόταν πρώτη στο γραφείο και έφευγε τελευταία συνήθως μετά τις δέκα το βράδυ. Ότι έκανε το έκανε με αγάπη, με σεβασμό στον τηλεθεατή και στο κανάλι που την φιλοξενούσε. Τόσα και άλλα τόσα… Εγκαταλείποντας το Σίγμα για να εργαστώ στην εφημερίδα «Αλήθεια» κουβάλησα όλη την εμπειρία που με δίδαξε… μέχρι σήμερα η Ελίτα παραμένει «η μαστόρισσα» μου σε όποια επαγγελματική δυσκολία και αν αντιμετωπίσω. Δίπλα μου όποτε την χρειαστώ… της χρωστώ πολλά και εγώ και οι επόμενες γενιές δημοσιογράφων γιατί αυτή η ΚΥΡΙΑ της κυπριακής τηλεόρασης έφερε άλλο αέρα τηλεοπτικό που θα κρατήσει για πολλές δεκαετίες ακόμη.
της Νικολέτας Χρήστου
Ας αρχίσουμε με ένα βιογραφικό σου
Γεννήθηκα ονειροπόλα ασυμβίβαστη και ιδεολόγος μεγάλωσα με κάποιο τρόπο σε όλη τη Κύπρο και αν κάτι με χαρακτηρίζει είναι πόσο αγαπώ τον τόπο μου και κάθε χωριό κάθε ακρογιάλι.. προπαντός αγαπώ τον άνθρωπο μιας και οι δικες μου εμπειρίες με έκαναν να κατανοώ και να μπαίνω στη θέση του άλλου.
Πολλοί με νομίζουν αδύναμη αλλά είμαι τέρας υπομονής και ανθεκτικότητας απλά δεν είμαι ούτε κραυγαλέα ούτε αγενής. Έχω εμμονή με τις αρχές μου- εργασιακή ηθική, απλότητα, Φιλία, οικογένεια, αλληλοβοήθεια, υπερβάσεις και να βοηθώ όπου μπορώ. Δε θέλω να αδικώ. Αγαπώ την ποιότητα επίσης. Ψάχνομαι αδιάκοπα.. πέρασα πολύ δύσκολη παιδική ηλικία – από τις δυσκολότερες ίσως- αλλά δεν μου αρέσει να μιλώ για αυτά- είμαι όμως πολύ ευαισθητοποιημένη σε θέματα παιδιών. Σπούδασα ιστορία της τέχνης και φιλολογία έκανα και διάφορα μεταπτυχιακά προγράμματα δημοσιογραφία θέατρο και έφτασα στο τέλος να κάνω και οικονομικά στο Λονδίνο! Έγραψα τέσσερα βιβλία τα δυο βραβεύτηκαν- έγιναν θεατρικά έργα και μουσικές παραστάσεις. Δε σταματώ να διαβάζω να ψάχνομαι και να θέλω να κάνω πράγματα.. είμαι πολύ σταθερή ως άνθρωπος έχω τους ίδιους φίλους από πάντα μου αρέσουν τα ίδια πράγματα και είμαι ευτυχισμένη με λίγα. Αλλά, τα σωστά!
Αλήθεια κρατάς νούμερο με τις εκπομπές που έχεις παρουσιάσει και ερευνήσει;
(Γέλια) Ούτε που το σκέφτηκα ποτέ! Να το κάνουμε τώρα; 15 χρόνια επί έντεκα μήνες επί μέσο όρο 21 μέρες εργάσιμες το μήνα; Μας κάνουν γύρω στις 3,500 εκπομπές;
Σε μια εποχή που υπήρχαν άλλα πρότυπα παρουσιαστών μπήκες στην καθημερινότητα των Κύπριων και την κέρδισες. Ποιος σε εντόπισε και πως έγινε το «τηλεοπτικό βάφτισμα»;
Ήμουν σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου, και έψαχνα δουλειά. Αλλά δεν ήταν εύκολα τα πράγματα! Ήταν αγώνας. Γύρισα και είδα τους πάντες. Χτύπησα πόρτες. Σε εφημερίδες, σε περιοδικά και κανάλια. Ο Ντίνος Οδυσσέως με προσέλαβε τελικά για το απογευματινό “Ραντεβού” στο Σίγμα ως δημοσιογράφο, για ένα δίμηνο ώστε να φανεί πως πάει, αν είμαι καλή μιας και άδειαζε μια θέση. Η ομάδα στις πρώτες δέκα μέρες αμφισβητούσε τη φωνή μου -έλεγαν δεν είναι καλή- και επρόκειτο να απολυθώ…Θυμάμαι πόσο είχα ανάγκη τη δουλειά μου που λάτρευα ενώ είχα απόλυτη ανάγκη το μισθό που αν και πολύ μικρός, ήταν ο τρόπος μου να ζήσω. Ήταν δύσκολα. Άφηνα ένα μικρό κοριτσάκι στη Λεμεσό και ερχόμουν με τόση όρεξη για να δουλέψω. Έκανα τέσσερα με πέντε ρεπορτάζ την ημέρα την τηλεόραση, γλύτωσα την απόλυση-λόγω εργασιομανίας- και εν τω μεταξύ ο Αντρέας Δημητρόπουλος μου έδωσε ταυτόχρονα την ευκαιρία να συνεργαστώ και λίγο στα έντυπα όταν ήταν αρχισυντάκτης, να είχα ένα μικρό έξτρα εισόδημα. Τα άρθρα για τα περιοδικά τα έκανα μετά που επέστρεφα στη Λεμεσό και αφού έβλεπα το κοριτσάκι μου. Δούλευα ως τα μεσάνυχτα και βάλε. Κάπως έτσι άρχισε, τίποτα δεν ήταν εύκολο μεν αλλά αυτό ήταν και το όμορφο…
Ξέρω πόσο αξιοπρεπής άνθρωπος είσαι αλλά δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω πως τόσα χρόνια κατάφερες να έχεις άριστες σχέσεις με όλους τους συνεργάτες σου αλλά και με συναδέλφους που είναι σε αντίπαλα στρατόπεδα.
Μα δεν υπάρχουν αντίπαλα στρατόπεδα, είμαστε στο ίδιο! Απέναντι είναι μόνο οι εργοδότες, εμείς, είμαστε ένα ή, τουλάχιστον θα έπρεπε να είμαστε. Υπάρχει και ένας άτυπος κώδικας, λέγεται εργασιακή ηθική, είμαστε όλοι ίσοι με τις ίδιες αναζητήσεις την ίδια ανάγκη να είμαστε σωστοί ως δημοσιογράφοι, να έχουμε δουλειά, να κάνουμε το καλύτερο στο χώρο μας.
Εργάστηκες στην ιδιωτική και τώρα δημόσια τηλεόραση. Ποιες είναι οι βασικές διάφορες σε Ότι αφορά τον τρόπο λειτουργίας των εκπομπών σου;
Είναι όλα διαφορετικά Νικολέτα μου. Πρώτα από όλα εδώ στη δημόσια τηλεόραση αισθάνεσαι μια άλλη ευθύνη μιας και οφείλεις να ακολουθείς αυτά που αντιπροσωπεύει η δημόσια τηλεόραση, άρα και η θεματολογία οφείλει να είναι και δίκαια και ισομερής. Δεν κάνεις ως δημοσιογράφος ούτε την παραγωγή ούτε την αρχισυνταξία, στο ΡΙΚ αυτά τα κάνουν οι σκηνοθέτες που είναι και παραγωγοί. Η ομάδα σαφώς είναι μικρότερη και οι ώρες κάμερας το ίδιο όπως και το μοντάζ, επειδή γίνονται πολλές παραγωγές. Εδώ, κάνεις το καλύτερο κάτω από τις περιστάσεις.
Ποια τηλεοπτική στιγμή ξεχωρίζεις ;
Λίγο πριν “φύγει” ο Άντης, ήταν η καλύτερη στιγμή στο ΣΙΓΜΑ ενώ στο ΡΙΚ, πιστεύω είναι αυτή που έρχεται με τα ντοκιμαντέρ.
Κάποιοι μην πω οι περισσότεροι καλεσμένοι σου εδώ και χρόνια «συντηρούνται» λόγο της προβολής τους από της εκπομπές σου. Θεωρείς ότι κάποιοι μπορεί αργότερα να εκμεταλλεύτηκαν την «φιλοξενία» σου;
Οχι κάθε άλλο! Ο κάθε άνθρωπος έχει την πορεία του ήταν και είναι όλοι αξιόλογοι και έχουν κάτι να πουν.
Δώσε μου ένα όνομα δημοσιογράφου που θα έλεγες ότι είναι «μαργαριτάρι» και θα μπορούσε να ανθίσει τηλεοπτικά;
Ο καθένας μπορεί να γίνει αν είναι δομημένος σωστά, αν ακολουθεί τον τύπο του και τη δυνατότητα του, τη θεματολογία που αγαπά, αν κάνει αυτό που μπορεί να κάνει δίχως να αντιγράφει. Μου αρέσει πάρα πολύ για παράδειγμα η Δήμητρα Μακρυγιάννη επειδή είναι έξυπνη, δομημένη, κάνει καλή χρήση της γλώσσας, είναι δημοσιογράφος και όχι παρουσιάστρια μόνο, έχει γκελ, είναι ταπεινή και διαθέτει αυτό το μεγάλο συν, την εργασιακή ηθική που λέγαμε και πριν… Και εσύ ήσουν τηλεοπτική αλλά δεν το ήξερες κάποτε, είχες πάθος και αυτό, το πάθος σε συνδυασμό με την πειθαρχία είναι τα μεγάλα συν στη δουλειά μας.
Τι αλλαγές θα υπάρχουν του χρόνου σε ότι αφορά τα επαγγελματικά σου;
Είμαι σε πολύ καλή φάση, ετοιμαζόμαστε! Να αφήσουμε καλύτερα να τρέξει αυτό που ετοιμάζουμε-ελπίζω να ξαφνιάσει αντίστοιχα ευχάριστα όπως τότε, το 2003. Πάντως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
