Του Γιώργου Πετρή
Στην αρχή σκέφτηκα να ασχοληθώ και πάλι με όλα αυτά που διαδραματίζονται στις φυλακές, αλλά λέω, εντάξει φτάνει όλοι με αυτό ασχολούνται και δυστυχώς επιβεβαιώθηκα σε αυτά που είχα γράψει.
Έχει εδώ και μερικές ημέρες που γυρνά στο κεφάλι μου η γλοιώδης συμπεριφορά των πολιτικών ανεξαρτήτως αν βρίσκονται στο κοινοβούλιο ή στη δημοτική αρχή.
Έχω γνωρίσει αρκετούς τόσο στην Ελλάδα που ζούσα, αλλά και στην Κύπρο που κατοικώ εδώ και μια δεκαετία περίπου. Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις, σίγουρα υπάρχουν και αυτοί που αυτό που δείχνουν αυτό που είναι, αλλά η πλειοψηφία έχει αυτόν το «διπροσωπισμό».
Γελώ αν και νιώθω πως με κοροϊδεύει όταν κάποιος πολιτικός που κυβερνούσε καλεί τον πολιτικό που κυβερνά να αναλάβει τις πολιτικές του ευθύνες γι’ αυτά που συμβαίνουν τώρα ενώ όταν εκείνος όταν ήταν στη θέση του επίσης αδιαφορούσε.
Παράλληλα άπειρες φορές έχουμε δει τηλεοπτικές μονομαχίες πολιτικών και έχουμε βιώσει αυτές τις «κοκορομαχίες».
Τι γίνεται όμως όταν κλείσουν οι κάμερες; Φιλιούνται και αγκαλιάζονται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα προηγουμένως.
Γιατί;
Γιατί αυτή η διαμάχη μπροστά από τις κάμερες και όταν υπάρχει κόσμος μπροστά;
Παρά τις «κοκορομαχίες» όλοι ξέρουμε ότι τους πολιτικούς μας δεν τους χωρίζει σχεδόν τίποτα και πολλοί είναι και φίλοι μεταξύ τους γιατί όπως είναι λογικό δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους, παρά μόνο την ιδεολογία τους.
Αυτό που με «ξενίζει» και με «χαλάει» πολύ όμως είναι η συμπεριφορά και ο «διπροσωπισμός» τους απέναντι σε όλους εμάς τους απλούς πολίτες. Όταν έχουν την ανάγκη μας, κυρίως πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση, είμαστε οι πιο αγαπημένοι τους, οι φίλοι τους, οι δικοί τους άνθρωποι που θα κάτσουν να ακούσουν το πρόβλημα μας και φυσικά μας υπόσχονται «λαγούς με πετραχήλια». Προσωπικά πιστεύω στην πολιτική, πιστεύω ότι μπορεί να κάνει καλύτερα τα πράγματα για τον τόπο μου, και την οικογένεια μου αλλά αξίζει να πιστεύω σε ότι μου λένε και να τρέχω όταν με καλούν;
Πολλές φορές υπερασπιζόμενοι τα πολιτικά μας πιστεύω ερχόμαστε σε ρήξη με μέλη της οικογένειας μας ακόμα και φίλους μας γιατί πιστεύουμε, ελπίζουμε, ευελπιστούμε πως κάποιος από όλους αυτούς τους πολιτικούς θα αλλάξει κάτι, θα κάνει καλύτερα τα πράγματα για τον τόπο που κατοικούμε, για εμάς και την οικογένεια μας.
Έχω δει απλούς ανθρώπους να κλαίνε με την εκλογική επιτυχία κάποιου Βουλευτή, Δημάρχου, Πρωθυπουργού, Προέδρου της Δημοκρατίας και δεν καταλαβαίνω το γιατί.
Όλοι ξέρουμε, αλλά όλοι τρέχουμε από πίσω τους σε κάθε κάλεσμα τους χωρίς καμία διαμαρτυρία.
Μήπως τελικά έφτασε ο καιρός να ξεφύγουμε από την κομματική ιδεολογία και τις παρωπίδες που μας έβαλαν και να στηρίξουμε ανθρώπους που πραγματικά πιστεύουμε ότι αξίζουν;
Αν και μπορεί να τεθεί και το μεγάλο ερώτημα, Αξίζει;
