{loadposition ba_textlink}
Που είναι οι καιροί που ο κόσμος ξάπλωνε και κοιμόταν με ανοικτές τις πόρτες του σπιτιού του; Τώρα γίναμε πολιτισμένοι… Προοδεύσαμε, βάλαμε συστήματα συναγερμού και κλειδαμπαρώνουμε μην μας κλέψουν. Η κλεψιά άλλωστε μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Γίναμε όπως στην Ευρώπη. Μας κλέβουν ακόμη και οι τράπεζες…
Που είναι οι καιροί που βγαίναμε από το σπίτι και λέγαμε αβίαστα καλημέρα ο ένας στον άλλο. Τώρα, ο άλλος δεν σου λέει καλημέρα γιατί είναι μέσα στην κατάθλιψη και κλείστηκε μέσα στο καβούκι του και θεωρεί τον εαυτό του ασφαλή όταν δεν μιλά σε κανέναν…
Που είναι ο καιρός που είμασταν φίλοι με τον μπακάλη και τον φούρναρη, τότε που πηγαίναμε να πάρουμε ένα δυο φραντζολάκια και “πόλιπιφ” για να φάμε και ανταλλάζαμε και δυο φιλικές κουβέντες. Τώρα πας, στα βάζει το ένα άλλο ένα και μιλάς και αγγλικά για να εξηγηθείς… Άλλωστε τώρα υπάρχουν οι υπεραγορές. Ήρθε “ανάπτυξη” και “πολιτισμός”.
Τότε που ξυπνούσαμε γεμάτοι κέφι και κοιμόμασταν πιο άνετα. Τώρα κοιμάσαι και ξυπνάς με το τηλεφώνημα της “ρομποτικής” υπαλλήλου της τράπεζας που σου θυμίζει τα χρέη σου…
Τότε που δεν χρειαζόταν να τρέξουμε και σχεδόν να “ζητιανέψουμε” για την πληρωμή του ηλεκτρικού ρεύματος, του τηλεφώνου και του νερού…
Τότε που οι Δήμοι δεν είχαν αποκλειστικό ρόλο και σκοπό την επιβολή χαρατσιού στους δημότες τους…
Τότε που δεν σου απαγόρευαν να πας στην παραλία και να φας καρπούζι με την οικογένεια ή τους φίλους σου και δεν έγραφε “απαγορεύεται, ιδιωτική τάχα περιουσία”…
Το λυπηρό; Ότι δεν μιλάμε για πολλά χρόνια πριν αλλά για τότε που νοιώθαμε ότι είχαμε και δικαιώματα και ελευθερία…
Τότε που εργαζόμασταν, αμοιβόμασταν και μας έφταναν! Τότε που σπούδαζες γιατί αγαπούσες τα γράμματα και επέστρεφες στην Κύπρο για να εργαστείς και να κυνηγήσεις το όνειρο σου. Τότε που δεν μετρούσαμε και το τελευταίο σεντ για να γεμίσουμε με καύσιμα το αμάξι μας. Χαθήκαμε στις λεπτομέρειες, συγχύσαμε κάθε έννοια “ανάπτυξης”, “προόδου” και “εξευρωπαϊσμού”…
Τότε που παρακολουθούσαμε ειδήσεις και δεν μας έπιανε η αρτηριακή πίεση. Τότε που έπαιρνες την σύνταξη σου και δεν είχες έγνοια να δώσεις κάτι στα άνεργα παιδιά σου απλώς για να πάρουν τσιγάρα. Τότε που νοιώθαμε υπερηφάνεια για πολλά και όχι καταφρόνηση. Τότε που ξέραμε ότι θα κάνουμε όλοι στρατό και δεν θα πάρουν οι μισοί απαλλαγή για ηλίθιους και ανύπαρκτους λόγους. Τότε που ήξερες ότι θα πας δικαστήριο και θα βρεις το δίκαιο σου. Τότε που βλέπαμε τους κλέφτες να πηγαίνουν φυλακή και να μην παίρνουν αξιώματα. Τότε που η κάθε εκστρατεία και έρανος ήταν για βοήθεια λιγοστών και όχι του μισού – και βάλε – λαού. Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που δεν σκεφτόμασταν τόσο τον εαυτό μας αλλά και τον δίπλα μας. Που δεν φοβόταν ο κόσμος να κάνει παιδιά γιατί δεν θα μπορεί να τα συντηρήσει, να τα ταΐσει…
Τότε που η επίσκεψη ενός πολιτικού ή κρατικού αξιωματούχου σήμαινε κάτι και δεν απαξιωνόταν, δεν τον γιουχάιζαν…
Τότε που βλέπαμε θέατρο, που πηγαίναμε κινηματογράφο, που πηγαίναμε σε μια συναυλία, σε μια ταβέρνα και δεν χρειαζόμασταν δάνειο. Θυμάστε τότε που έρχονταν τσίρκα και αξιόλογοι καλλιτέχνες διεθνούς εμβέλειας για παραστάσεις;
Τότε που ελπίζαμε σε επιστροφή στα κατεχόμενα εδάφη και στα σπίτια μας και διαδηλώναμε αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων;
Που είναι οι καιροί που λέγαμε “Κύπρος” και γέμιζε το στόμα μας, σήμαινε τόσα πολλά και όχι διαπλοκή και κατάντια.
Τότε που διαβάζαμε ιστορία, που πηγαίναμε “στα αρχαία”, που καμαρώναμε, που απολαμβάναμε τα χρώματα και αρώματα αυτού του όμορφου νησιού, τους ανθρώπους του, τις εκδρομές και τα ταξίδια. Πως καταντήσαμε έτσι. Πως μας κατάντησαν. Τι πήγε λάθος, γιατί πήραμε λάθος δρόμο, γιατί είμαστε τόσο αφελείς και ευκολόπιστοι;
Γιατί βάλαμε κόμματα πάνω από αυτό το νησί και “κυνηγήσαμε ανεμόμυλους” έχοντας τόσο κούφια, πρόσκαιρα και ανούσια όνειρα;
Η Κύπρος της ανάπτυξης και της προόδου λέγαμε πριν μερικά χρόνια. Χαλάσαμε και χάσαμε την ταυτότητα, την ηρεμία, την υπερηφάνεια μας.
“Γίναμε πολιτισμένοι” μακρυά όμως από καθετί που εκπροσωπεί και αντιπροσωπεύει πολιτισμό! Γεννήσαμε, παράξαμε και δώσαμε πολιτισμό αλλά πάει πολύς καιρός από τότε…
Τότε που είμασταν “Κύπριοι” και όχι σούργελο και ουρά της Ευρώπης και των ευφάνταστων, απλησίαστων και κενών ονείρων και φιλοδοξιών που αυτή δήθεν αντιπροσωπεύει και επαγγέλεται.
Γίναμε ατομιστές και συμφεροντολόγοι. Ρουφιάνοι και αδιάφοροι. Δούλοι και βασιλιάδες. Ανδρείκελα και αριθμοί. Νεοσύστατοι, νεοκύπριοι, ψευδο οραματιστές και αυτόχειρες.
Γίναμε “πολιτισμένοι” καθιστώντας τους εαυτούς και τον τόπο μας κοινωνικά και πολιτισμικά ερείπια που αναζητούν όρθια στάση στην νοητική και ηθική αναπηρία τους…
